51

Nicci Malone was een geweldige actrice. De paar keer dat Jessica undercover was gegaan had ze zich altijd zorgen gemaakt dat ze als smeris zou worden herkend. Nu ze Nicci hier aan het werk zag, werd ze bijna jaloers. De vrouw had een bepaalde zekerheid, een houding alsof ze precies wist wie ze was en wat ze deed. Ze kroop in de huid van het personage dat ze speelde, beter dan Jessica ooit zou kunnen.

Jessica keek hoe de crew de belichting aanpaste tussen de scènes. Ze wist niet veel van filmproducties, maar deze hele operatie leek professioneel en goed gefinancierd.

Alleen met het onderwerp had ze grote moeite. Het verhaal scheen te draaien om twee tienermeisjes, die door een sadistische grootvader werden gedomineerd. Eerst dacht Jessica dat de twee jonge actrices echt vijftien waren, maar toen ze wat rondliep en beter keek, schatte ze de meiden op rond de twintig.

Jessica dacht terug aan het meisje in Philadelphia Skin. Die kamer had op dit decor geleken.

Wat was er met dat meisje gebeurd?

Waarom leek ze zo bekend?

Jessica volgde een opname van drie minuten en voelde zich misselijk worden. De man met het masker vernederde de twee meisjes met woorden. Ze droegen allebei een dunne, vuile nachtpon. Hij bond hen rug aan rug op het bed en cirkelde om hen heen als een reusachtige gier. Terwijl hij hen ondervroeg sloeg hij hen regelmatig, steeds met zijn vlakke hand. Jessica had de grootste moeite om niet tussenbeide te komen. Het was duidelijk dat de man de meisjes raakte. Ze gilden ook en leken echt te huilen, maar toen Jessica de actrices zag lachen tussen de opnamen door besefte ze dat de klappen niet veel kwaad deden. Misschien vonden ze het zelfs lekker. Hoe dan ook, rechercheur Jessica Bal-zano kon nauwelijks geloven dat hier geen misdrijven werden gepleegd.

Het moeilijkste gedeelte om aan te zien kwam aan het eind. De man met het masker liet een van de meisjes vastgebonden op het bed, met haar armen en benen gespreid, terwijl het andere meisje voor hem op haar knieën zat. Hij keek op haar neer, pakte zijn knipmes en klikte het open. Hij sneed haar nachtpon aan flarden. Hij bespuwde haar. Hij dwong haar zijn schoenen te likken. Toen drukte hij haar het mes tegen haar keel. Jessica en Nicci keken elkaar aan, allebei klaar om in te grijpen. Tot hun opluchting riep Dante Diamond op dat moment: 'Cut!’ Gelukkig nam de man met het masker die instructie niet letterlijk. Tien minuten later stonden Nicci en Jessica bij het kleine, provisorische buffet. Wat je ook van Dante Diamond kon zeggen, hij was geen krentenkakker. De tafel was goed voorzien van dure hapjes: crudités, garnalen op toast, zeebanket in bacon, miniquiche lorraine.

Nicci pakte wat te eten en liep naar de set toen een van de oudere actrices naar het buffet toe kwam. Ze was in de veertig, maar in uitstekende conditie, met henna rood haar, fraai opgemaakte ogen en pijnlijk hoge hakken. Ze was gekleed als een strenge schooljuffrouw. De vrouw had nog niet in de eerdere scènes geacteerd.

‘Hallo,' zei ze tegen Jessica. ‘Ik ben Bebe.’

‘Gina.’

‘Doe je ook mee?’

‘Nee,' zei Jessica. ‘Ik was uitgenodigd door meneer Diamond.’

Ze knikte en nam een hap garnalen.

‘Heb jij ooit met Bruno Steele gewerkt?’ vroeg Jessica.

Bebe koos nog wat hapjes en legde ze op een plastic bordje. ‘Bruno? O ja, Bruno is een schat.’

‘Mijn regisseur wil hem inhuren voor een film waar we mee bezig zijn. Harde sm. Maar we kunnen hem niet te pakken krijgen.

‘Ik weet wel waar Bruno is. Ik zag hem net nog op een feestje.’ ‘Vanavond?’

‘Ja,' zei ze, terwijl ze een fles Aquafina pakte. ‘Een paar uur geleden.’

‘Je meent het.’

‘Hij vroeg of we rond middernacht nog even langskwamen. Hij zal het wel goed vinden als je meekomt.’

‘Cool,' zei Jessica.

‘Ik heb nog één scène, dan kunnen we hier weg.’ Ze verschikte wat aan haar kleding en maakte een grimas. ‘Dit korset is een ramp.’ ‘Is er een damestoilet?’ vroeg Jessica.

‘Ik zal je de weg wijzen.’

Jessica liep achter Bebe aan, het pakhuis door. Via een personeels gang kwamen ze bij twee deuren. Het damestoilet was groot, aangelegd voor een groot aantal vrouwen toen het gebouw nog een fabriek was. Tien of twaalf hokjes en wastafels.

Jessica bleef voor de spiegels staan met Bebe.

‘Hoelang zit jij al in dit werk?’ vroeg Bebe.

‘Een jaar of vijf,' zei Jessica.

‘Een kind nog,' zei ze. ‘Blijf er niet te lang in hangen,' voegde ze eraan toe, bijna hetzelfde advies als Jessica van haar vader had gekregen over de politie. Bebe borg haar lippenstift weer in haar tasje. ‘Geef me een halfuur.’

‘Goed.’

Bebe vertrok. Jessica wachtte een volle minuut, stak haar hoofd de gang op en trok zich weer op het toilet terug. Ze controleerde alle hokjes en stapte het laatste binnen. Daar sprak ze rechtstreeks in haar microfoontje, in de hoop dat ze niet zo diep in het stenen gebouw zat dat het sur-veillanceteam het signaal niet zou kunnen horen. Zelf had ze geen oortje of ontvanger. Het was eenrichtingsverkeer.

‘Ik weet niet of jullie dat allemaal hebben gehoord, maar we hebben een spoor. Een vrouw zei dat ze de verdachte op een feestje had gezien en ze brengt ons daar over een halfuur naartoe. Dat is drie-nul minuten. Misschien vertrekken we niet door de voordeur, dus let goed op.’

Ze wilde nog herhalen wat ze had gezegd, maar als de jongens haar de eerste keer niet hadden gehoord, had een tweede keer ook weinig zin. Ze trok haar kleren recht, stapte het hokje uit en wilde net vertrekken toen ze de klik van een pistool hoorde. Het volgende moment voelde ze een stalen loop tegen haar achterhoofd. De schaduw op de muur was gigantisch. Het moest die gorilla van de voordeur zijn: Cedric.

Hij had alles gehoord.

‘Jij gaat nergens heen,' zei Cedric.