38

De vrouw in de witte jurk vroeg: ‘Wat doe je hier? Waarom ben je hier?’ Het mes in haar hand leek vlijmscherp. Verstrooid priemde ze het tegen de buitenkant van haar rechter dijbeen. Het sneed door de stof van haar jurk, waarop zich een rorschachvlek van bloed aftekende. De witte badkamer vulde zich met dichte stoom, die tegen de tegelwanden plakte en de spiegel deed beslaan. Rood bloed droop nog steeds van het scherpe mes.

‘Weet je niet hoe het is als je voor het eerst iemand ontmoet?’ vroeg de vrouw in het wit. Haar toon was terloops, bijna luchtig, alsof ze een kop koffie of een cocktail dronk met een oude vriendin.

De andere vrouw, de ontredderde, verwonde vrouw in de badjas, staarde haar aan met toenemende doodsangst in haar ogen. Het bad stroomde over; water golfde over de rand. Bloed druppelde op de vloer en vormde een glinsterende, steeds grotere plas. Beneden kwam het water al door het plafond heen. De grote hond likte het op van de hardhouten vloer. De vrouw met het mes in de badkamer schreeuwde: ‘Je bent een stom en egoïstisch kreng!’

Toen viel ze aan.

Glenn Close begon in te hakken op Anne Archer in een gevecht op leven en dood. Het bad overstroomde nog verder en het water liep over de vloer van de badkamer. Beneden haalde Michael Douglas, die Dan Gallagher speelde, de kokende fluitketel van het gas. Toen hoorde hij het gegil. Hij rende de trap op, stormde de badkamer binnen en smeet Glenn Close tegen de spiegel, die brak. Ze vochten als wilde dieren. Zij stak met het mes naar zijn borst. Ze vielen in het bad. Algauw wist Dan haar te overmeesteren en te wurgen. Eindelijk vocht ze niet meer terug. Ze was dood.

Of...?

Toen kwam de montage.

Op hetzelfde moment zetten de toeschouwers — de rechercheurs die de video bekeken — zich schrap, in afwachting van wat er komen ging.

De video schokt en golft. Het nieuwe beeld is van een andere badkamer, veel schemeriger, met een lamp ergens links van de opname. Aan het eind is een beige wand te zien met een raam, achter witte houten lamellen. Er is geen geluid.

Opeens komt er een jonge vrouw in beeld. Ze draagt een witte T-shirt dress met lage hals en lange mouwen. Het is geen exacte kopie van de jurk die Glenn Close droeg in haar rol van Alex Forrest, maar hij lijkt er wel op.

Als de band verdergaat probeert de vrouw haar evenwicht te hervinden, midden in beeld. Ze is doorweekt. Ze is woedend, klaar om van zich af te slaan.

Maar dan verstijft ze.

De woede op haar gezicht maakt plaats voor angst. Vol afschuw spert ze haar ogen open. Iemand, waarschijnlijk degene die de camera vasthoudt, brengt rechts in beeld een pistool van klein kaliber omhoog en haalt de trekker over. De kogel treft de vrouw in haar borst. Ze wankelt, maar valt nog niet. Eerst kijkt ze omlaag naar het uitdijende, rode mozaïek op de voorkant van haar jurk.

Dan glijdt ze omlaag langs de wand. Haar bloed schildert de tegels helderrood. Langzaam zakt ze in de badkuip in elkaar. De camera volgt het gezicht van de jonge vrouw als ze onder het rood kleurende badwater verdwijnt.

De video bibbert, golft en keert terug naar de oorspronkelijke film, de scène waarin Michael Douglas een rechercheur de hand drukt, voor de deur van zijn ooit zo idyllische huis. In de film is de nachtmerrie nu voorbij.

Buchanan zette de band stil. Net als na het zien van de eerste band waren de aanwezigen in de kleine kamer met stomheid geslagen. Alle hoop die ze de afgelopen vierentwintig uur hadden gekoesterd - de doorbraak met de Psycho-band, de aanwijzing van de douche stang, het bezoek aan de groothandel, de ontdekking van de motelkamer waar Stephanie Chandler was vermoord, de vondst van de Saturn in de rivier de Delaware — leek opeens vervlogen.

‘Wat een waardeloze acteur,' zei Cahill ten slotte.

Dat woord bleef even hangen, voordat het aansloeg.

De Acteur.

Er bestond geen vast ritueel om bepaalde criminelen een bijnaam te geven. Dat ging vanzelf. Als iemand een serie misdrijven pleegde was het in de praktijk soms eenvoudiger hem niet de ‘dader’ of de ‘onbekende’ te noemen, maar hem een bijnaam te geven. En opeens was die bijnaam daar.

Ze zochten de Acteur.

En het zag ernaar uit dat hij voorlopig nog niet zijn laatste buiging had gemaakt.

Zodra er twee slachtoffers zijn die blijkbaar door dezelfde dader om het leven zijn gebracht - en het stond wel vast dat de ingelaste scène in de band van Fatal Attraction een daadwerkelijke moord was, gepleegd door dezelfde dader als op de Psycho-band - zoekt de recherche allereerst naar een connectie tussen de slachtoffers. Dat lijkt voor de hand liggend, maar het is lang niet altijd eenvoudig.

Waren ze kennissen, familie, collega’s, geliefden of ex geliefden? Gingen ze naar dezelfde kerk, dezelfde sportschool, dezelfde praatgroep? Waren ze klant van dezelfde winkels, dezelfde bank? Hadden ze dezelfde tandarts, huisdokter, advocaat?

Zolang ze het tweede slachtoffer niet hadden geïdentificeerd, was die connectie niet te vinden. Dus moesten ze een print maken van de band en opnieuw iedereen ondervragen die ze ook al hadden gesproken in verband met Stephanie Chandler. Als bleek dat Stephanie Chandler het andere slachtoffer had gekend, dan zou het waarschijnlijk eenvoudig zijn om haar te identificeren en het verband te leggen. Deze moorden waren gepleegd met veel passie en geweld, wat duidde op een mate van intimiteit tussen slachtoffers en moordenaar, een vertrouwdheid die verder ging dan een oppervlakkige bekendheid. Anders was die kwaadaardigheid niet te verklaren.

Iemand had niet alleen twee jonge vrouwen vermoord, maar ook, gedreven door een ziekelijke obsessie, de moorden op band vastgelegd. Misschien niet eens om de politie te tarten, maar vooral om een nietsvermoedend publiek de stuipen op het lijf te jagen. Het was in elk geval een werkwijze die niemand bij Moordzaken ooit eerder was tegengekomen.

Iets verbond deze mensen. Als je die connectie vond, de gemeenschappelijke grond, de parallellen tussen de twee levens, dan had je de moordenaar.

Mateo Fuentes produceerde een vrij heldere foto van de jonge vrouw op de band van Fatal Attraction. Eric Chavez zou de lijst van vermiste personen controleren. Als dit slachtoffer meer dan tweeënzeventig uur geleden was vermoord, bestond er een kans dat ze als vermist was opgegeven. De andere rechercheurs verzamelden zich in Buchanans kantoor. ‘Hoe hebben we deze band gekregen?’ vroeg Jessica.

‘Via een koerier,' zei Buchanan.

‘Een koerier?’ vroeg Jessica. ‘Verandert de dader opeens zijn werkwijze?’ ‘Dat weet ik niet. Maar er zat wel een afgescheurde sticker van een videotheek op de band.’

‘Weten we waar hij is gehuurd?’

‘Nog niet,' zei Buchanan. ‘Het grootste deel van het etiket was verwijderd, maar een deel van de streepjescode is nog intact. Het digital ima-ging lab is ermee bezig.’

‘Welke koerier was het?’

‘Blazing Wheels, een kleine firma van fietskoeriers in Market Street.’ ‘En weten we wie de afzender is?’

Buchanan schudde zijn hoofd. ‘Volgens de jongen die de band kwam brengen heeft hij hem opgehaald bij een man in de Starbucks op Fourth en South. De klant betaalde contant.’

‘Moet je dan geen formulier invullen?’

Alles was vals: naam, adres en telefoonnummer. Dat leverde niets op.’ ‘Kon de koerier de klant beschrijven?’

‘Hij zit al bij een politie tekenaar.’

Buchanan hield de band omhoog.

‘Deze vent moet van de straat.’ Iedereen wist wat hij bedoelde. Totdat deze psychopaat was opgepakt, zouden ze staande moeten eten en konden ze hun nachtrust wel vergeten. ‘Zorg dat je die klootzak vindt.’