12

Seth Goldman zat in de luxueuze lobby van het Park Hyatt, het fraaie hotel dat een paar bovenverdiepingen van het historische Bellevue Building tussen Broad en Walnut Street besloeg. Hij liep de agenda voor die dag nog eens door. Niets heldhaftigs. Ze hadden gesproken met een verslaggever van het Pittsburgh Magazine - een kort interview en een fotosessie - en waren meteen teruggevlogen naar Philadelphia. Binnen een uur moesten ze weer op de set zijn. Seth wist dat Ian ergens in het hotel rondliep. Gelukkig maar. Hoewel Seth nog nooit had meegemaakt dat Ian een opname miste, had hij wel de gewoonte om urenlang te verdwijnen.

Een paar minuten over vier kwam Ian de lift uit, gevolgd door zijn kin-derjuf Aileen, die lans zes maanden oude zoontje Declan in haar armen hield. lans vrouw Julianne zat in Barcelona. Of Florence. Of Rio. Dat was niet bij te houden.

Aileen werd op haar beurt gevolgd door lans productie leidster, Erin. Erin Halliwell werkte nog geen drie jaar voor Ian, maar Seth had al snel begrepen dat hij haar in het oog moest houden. Het was geen geheim dat Erin, eigengereid, zakelijk en bijzonder efficiënt, op Seths baantje aasde. Als ze niet met Ian naar bed ging, waardoor ze onbewust een glazen plafond voor zichzelf creëerde, zou ze hem waarschijnlijk al hebben verdrongen.

De meeste mensen denken dat een productiemaatschappij als White Light tientallen, misschien wel meer dan honderd, mensen in dienst heeft. In dit geval waren het er maar drie: Ian, Erin en Seth. Meer personeel was er niet nodig, tot het moment waarop een film in productie werd genomen. Dan pas werden er mensen ingehuurd.

Ian sprak even met Erin, die zich omdraaide op de lage hakken van haar glanzend gepoetste, verstandige schoenen, en Seth een net zo opgepoetste glimlach toewierp voordat ze weer in de lift verdween. Ian woel-

de met zijn hand door Declans pluizige rode haar, liep de lobby door en wierp een blik op een van zijn twee horloges, waarvan het ene de plaatselijke tijd aangaf en het andere de tijdzone van Los Angeles. Rekenen was niet lans sterkste kant. Hij had nog een paar minuten, dus nam hij een kop koffie en kwam tegenover Seth zitten.

‘Wie was er aan de beurt?’ vroeg Seth.

‘Jij.'

‘Oké, zei Seth. ‘Noem twee films waarin elk twee acteurs speelden die zelf een Oscar hebben gewonnen als regisseur.’

Ian glimlachte, sloeg zijn benen over elkaar en streek met een hand over zijn kaak. Hij kreeg steeds meer van Stanley Kubrick op zijn veertigste, vond Seth. Die diepliggende ogen met hun ondeugende glinstering, die dure, maar nonchalante garderobe.

‘Dat is een goeie,' zei Ian. Ze speelden dit triviantspelletje nu al drie jaar, met tussenpozen. Seth was Ian nog nooit te slim af geweest. ‘Vier Oscar regisseurs als acteurs in twee films...’

‘Precies. Hou dus in de gaten dat ze die Oscars als regisseur hebben gekregen, niet als acteur.’

‘Na 1960?’

Seth keek hem zwijgend aan. Alsof hij hem extra aanwijzingen zou geven! Alsof Ian die nodig had!

‘Vier verschillende mensen?’ vroeg Ian.

Weer een zwijgende blik.

‘Oké, oké.’ Hij hief machteloos zijn handen.

De regels waren als volgt. Degene die de vraag stelde gaf de ander vijf minuten om te antwoorden. Er mocht niet met anderen worden overlegd of op internet worden gespiekt. Wie niet binnen vijf minuten met het juiste antwoord kwam, was de ander een etentje schuldig in een restaurant van diens keuze.

‘Zeg het maar,' zei Seth.

Ian keek op een van zijn horloges. ‘Ik heb nog drie minuten.’

‘Twee minuten en veertig seconden,' verbeterde Seth hem.

Ian tuurde naar het rijk bewerkte, gewelfde plafond en pijnigde zijn geheugen. Het leek erop dat Seth hem eindelijk klem had.

Met nog tien seconden te gaan zei Ian: ‘Woody Allen en Sydney Pollack in Husbands and Wives. Kevin Costner en Clint Eastwood in A Perfect World: ‘Verdomme.’

Ian lachte. Hij had nog altijd een score van honderd procent. Hij stond op en pakte zijn schoudertas. ‘Wat is het telefoonnummer van Norma Desmond?’

Ian gebruikte altijd de tegenwoordige tijd als het over film ging; de meeste mensen spraken in de verleden tijd. Voor Ian was elke film het heden. ‘Crestview 5-1733,' antwoordde Seth. ‘Onder welke naam liet Janet Leigh zich inschrijven in het Bates Motel?’

‘Marie Samuels,' zei Ian. ‘Hoe heet de zus van Gelsomina?’

Die was makkelijk, dacht Seth. Hij kende elk beeldje uit Fellini’s La Strada uit zijn hoofd. Hij had de film voor het eerst gezien als jongetje van tien, in de Monarch Art, en moest er nog altijd om huilen. Hij hoefde alleen maar die trieste trompet aan het begin te horen en daar kwamen de waterlanders. ‘Rosa.’

'Molto bene,'zei Ian met een knipoog. ‘Ik zie je op de set.’

‘Si, maestro,'

Seth nam een taxi en liet zich naar 9th Street rijden. Op weg naar het zuiden zag hij de omgeving veranderen, van de drukke binnenstad naar de uitgestrekte buitenwijken van South Philadelphia. Hij moest toegeven dat het werken hem wel beviel in Philadelphia, lans geboortestad. Ondanks alle druk om de kantoren van White Light Pictures formeel naar Hollywood te verhuizen had Ian zich daar steeds tegen verzet.

Een paar minuten later stuitten ze op de eerste politiewagens en wegversperringen. Door de filmopnamen was 9th Street naar links en rechts afgesloten, over een lengte van twee straten. Tegen de tijd dat Seth op de set arriveerde stond alles al klaar: licht, geluid en de beveiliging die nu eenmaal onvermijdelijk was bij filmopnamen in welke grote stad dan ook. Seth liet zijn pasje zien, liep om de wegversperringen heen en stapte Anthony's binnen. Met een cappuccino in zijn hand kwam hij weer naar buiten.

Alles liep op rolletjes. Het wachten was alleen nog op hun hoofdrolspeler, Will Parrish.

Parrish, de ster van de geweldig succesvolle comedy-actieserie Daybreak van ABC, was bezig aan een soort comeback, zijn tweede al. In de jaren tachtig was hij te gast geweest in alle talkshows, had hij op de cover van alle bladen gestaan, en op bijna alle reclamezuilen in de grote steden.

Zijn spottende, geestige rol in Daybreak paste goed bij zijn eigen persoonlijkheid en tegen het eind van het decennium was hij de best betaalde televisieacteur.

Toen kwam Kill Game, een actiefilm die wereldwijd 270 miljoen dollar opleverde en Will Parrish de A-status bezorgde. Er kwamen nog drie net zo geslaagde opvolgers. In de tussentijd speelde Parrish in een aantal romantische komedies en kleine drama’s. Tot het moment waarop de markt voor dure, groots opgezette actiefilms inzakte en Parrish geen goede scripts meer kreeg. Het zou bijna tien jaar duren voordat Ian Whitestone hem weer op de kaart zette.

In The Palace, zijn tweede film met Whitestone, speelde hij een arts, een weduwnaar die een kleine jongen behandelde die zwaargewond was geraakt in een brand die door de moeder van de jongen was aangestoken. Ben Archer, gespeeld door Parrish, voerde huid transplantaties bij de jongen uit, terwijl hij langzaam tot de ontdekking kwam dat zijn jeugdige patiënt helderziend was en dat duistere overheidsdiensten hem in handen wilden krijgen.

De scène van vandaag was betrekkelijk eenvoudig, logistiek gezien. Dr. Benjamin Archer moest naar buiten komen uit een restaurant in South Philly. Daar zag hij een mysterieuze man in een donker pak, die hij besloot te volgen.

Seth bleef met zijn cappuccino in een hoek staan. Ze hadden nog ongeveer een halfuur tot aan de opname.

Als er op locatie werd gefilmd — waar dan ook, maar vooral in een stad - had Seth Goldman vooral oog voor de vrouwen: jonge vrouwen, vrouwen van middelbare leeftijd, rijke vrouwen, arme vrouwen, huisvrouwen, studentes, werkende vrouwen, die allemaal aan de andere kant van de hekken stonden, betoverd door de glamour van de filmwereld en al die beroemdheden, bijeen gedromd als sexy, geparfumeerde eenden in een schiettent. In grote steden konden zelfs de loopjongens kiezen met wie ze het bed in wilden.

En Seth Goldman was bepaald geen loopjongen.

Seth dronk zijn koffie, zogenaamd onder de indruk van het efficiënte werk van de crew. In werkelijkheid was hij meer onder de indruk van een blonde vrouw aan de overkant van de barricade, achter een van de politiewagens die de straat versperden.

Seth slenterde haar kant op, terwijl hij zachtjes in zijn portofoon sprak, tegen helemaal niemand. Hij wilde alleen haar aandacht trekken. Langzaam liep hij naar het hek toe, tot op een paar meter van de vrouw. Hij droeg een marineblauwe Joseph Abboud-blazer over een wit polo hemd met open kraag. Hij deed heel belangrijk en hij zag er goed uit.

‘Hallo,' zei de jonge vrouw.

Seth draaide zich om, alsof hij haar niet had gezien. Van dichtbij was ze zelfs nog knapper. Ze droeg een poederblauwe jurk, een parel kettinkje met bijpassende oorbellen en witte schoenen met lage hakken. Ze was een jaar of vijfentwintig. Haar haar had gouden punten in de zomerzon. ‘O, hallo,' antwoordde Seth.

‘Hoort u bij...?' Ze wuifde in de richting van de crew, de lampen, de geluidstruck en de set.

‘De productie? Ja,' zei Seth. ‘Ik ben Ian Whitestones eerste assistent.’ Ze knikte, onder de indruk. ‘Goh, wat spannend.’

Seth keek de straat door. ‘Ja, dat is het zeker.’

‘Ik heb de opnamen van de vorige film ook gezien.’

‘En vond je hem goed?’ Hij stond te vissen, en hij wist het.

‘Ja, nou.’ Haar stem schoot een beetje uit. ‘Ik vond Dimensions echt een van de griezeligste films die ik ooit heb gezien.’

‘Mag ik wat vragen?’

‘Jawel.’

‘En zul je eerlijk antwoord geven?’

Ze stak drie vingers op als eed. ‘Mijn erewoord als padvinder.’

‘Zag je het einde aankomen?’

‘Absoluut niet!’ zei ze. ‘Ik viel echt van mijn stoel.’

Seth glimlachte. ‘Dat was het juiste antwoord. Kom je niet uit Hollywood?’

‘Nee, ik zag het echt niet. Mijn vriendje zei dat hij het al gedacht had, maar daar geloof ik niks van.’

Seth fronste dramatisch. ‘Je vriendje?’

De jonge vrouw lachte. ‘Ex-vriendje.’

Seth grijnsde bij dat nieuws. Dit ging nog beter dan hij had gehoopt. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar bedacht zich toen. Tenminste, zo leek het. Dat speelde hij. En het werkte.

‘Wat?’ vroeg ze, knabbelend aan het aas.

Seth schudde zijn hoofd. ‘Ik wilde wat zeggen, maar dat lijkt me niet verstandig.’

Ze hield haar hoofd een beetje schuin en bloosde. Als op commando. ‘Wat wilde je dan zeggen?'

‘Dat zou je vast vrijpostig van me vinden.’

Ze glimlachte. ‘Ik kom uit South Philly. Ik kan wel tegen een stootje.’ Seth nam haar hand in de zijne. Hij voelde haar niet verstrakken; ze deinsde niet terug. Ook al een goed teken. Hij keek haar in haar ogen en zei: ‘Je hebt een prachtige huid.’