17

‘Waarom moet ik dat van je aantrekken?’

Ze houdt de witte jurk voor zich. Het is een witte hemdjurk met een lage hals, lange mouwen, wijd om de heupen, tot vlak onder de knie. Het heeft wat moeite gekost om hem te vinden, maar eindelijk kwam ik er een tegen bij een winkel van het Leger des Heils in Upper Darby. Hij was goedkoop, maar hij zal haar fantastisch staan. Die jurken waren populair in de jaren tachtig. Vanavond is het 1987.

‘Omdat ik denk dat hij je heel goed zal staan.’

Ze draait haar hoofd om en glimlacht even. Zedig en bedeesd. Ik hoop dat het geen probleem zal worden. ‘Je bent wel een beetje kinky, hè?’

‘Ik geef het toe.’

‘Verder nog iets?’

‘Ik wil je Alex noemen.’

Ze lacht. ‘Alex?’

‘Ja.’

‘Waarom?’

‘Laten we zeggen dat het een soort screentest is.’

Daar denkt ze even over na. Ze houdt de jurk nog eens omhoog en bekijkt zichzelf in de hoge Chevalspiegel. Het idee lijkt haar wel aan te spreken. Eindelijk.

‘Ach, waarom niet?’ zegt ze. ‘Ik ben toch een beetje dronken.

‘Ik wacht hier, Alex,' zeg ik.

Ze stapt de badkamer in en ziet dat ik het bad al heb laten vollopen. Ze haalt haar schouders op en sluit de deur.

Haar appartement is ingericht in een bijeengeraapte, bizarre stijl, een willekeurige combinatie van banken, tafels, boekenkasten, prenten en kleden die ze waarschijnlijk van familie heeft gekregen, met zo nu en dan een eigen kleurig accent, aangeschaft bij Pier 1, de Crate & Barrel of de Pottery Barn.

Ik loop haar cd’s door, zoekend naar iets uit de jaren tachtig. Ik zie Celi-ne Dion, Matchbox 20, Enrique Iglesias, Martina McBride, maar niets wat echt past bij die tijd. Opeens heb ik het gevonden. Achter in de la ligt een stoffige box van Madame Butterfly.

Ik steek de cd in de speler en ga naar Un bel di, vedremo. Algauw is het appartement gevuld met weemoedig verlangen.

Dan loop ik de woonkamer door en open voorzichtig de badkamerdeur. Ze draait zich haastig om, verbaasd me te zien. Als ze de camera in mijn hand ontdekt aarzelt ze een moment, maar glimlacht. ‘Ik zie eruit als een slet.’ Ze draait van rechts naar links, strijkt de jurk glad over haar heupen en neemt een pose uit de Cosmo aan.

‘Dat zeg je alsof het iets is om je voor te schamen.’

Ze giechelt. Ze is echt aanbiddelijk.

‘Kom hier eens staan, zeg ik, wijzend naar een plek aan het voeteneind van het bad.

Ze gehoorzaamt. Ze speelt de vamp. ‘Wat vind je?’

Ik neem haar van hoofd tot voeten op. ‘Je ziet er geweldig uit. Net een filmster.’

‘Mooie praatjes.

Ik doe een stap naar voren, met de camera in de aanslag, en geef haar een duwtje. Met een plons valt ze achterover in het bad. Ze moet kletsnat zijn voor het shot. Woest zwaaiend met haar armen en benen probeert ze uit het bad te komen.

Met moeite krabbelt ze overeind, doorweekt en woedend. Terecht. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Het enige wat ik als verdediging kan aanvoeren is dat ik het water in het bad niet te heet heb gemaakt. Ze draait zich naar me toe, met fonkelende ogen.

Ik schiet haar in haar borst.

Eén snel pistoolschot, afgevuurd vanaf de heup. Het bloed spreidt zich uit over haar borst, als twee kleine, rode handen in een zegenend gebaar. Heel even blijft ze doodstil staan, als de realiteit langzaam doorbreekt op haar knappe gezichtje. Eerst die verontwaardigde blik, dan het afschuwelijke besef van wat er zojuist is gebeurd, dat abrupte, gewelddadige einde aan haar jonge leven. Achter haar, op de zonwering, zie ik een grote vlek weefsel en bloed.

Ze glijdt langs de tegelwand omlaag en kleurt hem donkerrood. Dan zakt ze in de kuip.

Met de camera in mijn ene hand en het pistool in de andere stap ik zo soepel mogelijk naar voren. Niet zo soepel als een professionele camera op rails, maar dat maakt de scène nog directer, nog overtuigender. Door de lens zie ik hoe het water rood kleurt door stralen bloed die zich als rode vissen naar de oppervlakte worstelen. De camera houdt van bloed. Het licht is ideaal.

Ik zoom in op haar ogen, dode witte bollen in het badwater. Ik hou het shot nog even vast, en dan VOLGENDE SHOT

Een paar minuten later ben ik gereed voor de volgende akte, als het ware. Ik heb alles al ingepakt, gereed voor vertrek. Ik start Madame Butterfly aan het begin van de atto secondo. Heel ontroerend.

Ik veeg de paar dingen af die ik heb aangeraakt. Bij de deur blijf ik nog even staan om de hele scène in me op te nemen. Perfect.

Dat staat er mooi op.