Gemma

Ik nam de ochtendtrein van 6.35 uit Dublin en ging regelrecht van Heathrow naar Lipman Haigh. Ik droeg mijn nieuwe zwarte pakje van Donna Karan. Nee, Prada. Hoe dan ook, het was chic en maakte hyperslank.

‘Jojo – jij en je nieuwe agentschap? Ik kom aan boord.’

‘Geweldig, je zult er geen spijt van hebben!’

Maar voor ik haar uitgestrekte hand pakte, zei ik: ‘Eén ding.’

‘Ja?’

‘Lily Wright.’

‘Lily Wright?’

‘Ik wil niet dat je haar meeneemt.’

Jojo keek bezorgd. ‘Als ik haar bij Lipman Haigh laat, zal waarschijnlijk niemand anders haar willen vertegenwoordigen. Het zou het einde betekenen van haar carrière.’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik heb je mijn voorwaarde genoemd.’

Jojo keek me een tijdje aandachtig aan. Ik zag respect in haar ogen. Langzaam knikte ze. ‘Oké. Geen Lily.’

‘Perfect.’ Ik schudde haar hand. ‘Prettig om zaken met je te doen.’

In de lift balde ik mijn vuisten. De wraak was aan mij.

Het was vreemd Anton voor het eerst na drieënhalf jaar weer te ontmoeten. Hij zag er nog precies hetzelfde uit: stralende ogen, hetzelfde charisma.

‘Hoe gaat het met je, malle meid?’ Hij grinnikte. ‘Kom binnen, ga zitten. Iets drinken? Je ziet er fantastisch uit.’

De laatste keer dat ik hem gezien had was ik smoorverliefd op hem. Toen had Anton alle macht gehad. Maar niet nu. Dankzij een vreemde gril van het lot hield ik zijn toekomst in mijn handen.

Hij glimlachte naar me, een brede, innemende glimlach. ‘Verkoop je boek aan ons, Gemma. Toe dan, het is een prachtboek.

We zullen er een fantastische film van maken. Ik beloof je dat ik je niet zal teleurstellen.’

‘O, nee,’ zei ik koel. ‘Anton, ik heb wat research gedaan. Eye-Kon zit aan de grond. Je hebt dit boek hard nodig.’

‘Misschien.’

‘Niks misschien. En het goede nieuws, Anton, is dat je het kunt krijgen. Zonder dat het je een cent kost.’

‘Heus?’

‘Onder bepaalde voorwaarden.’

‘En die zijn?’

Ik wachtte even. ‘Hoe gaat het met Lily? Hoe gaat het met jullie?’

Tot mijn verbazing boog hij zijn hoofd.

‘Niet geweldig.’

‘Niet geweldig? Dat is goed nieuws. Dat zal het je gemakkelijker maken haar te verlaten.’

Ik verwachtte een stroom van waar-praat-je-over en doe-niet-zo-idioot. Maar hij knikte slechts en zei kalm: ‘Oké.’

‘Oké?’ vroeg ik. Oké? Zo simpel? ‘Je kunt niet veel van haar houden als je je carrière boven haar stelt.’

‘Dat doe ik niet. Ik hou niet van haar. Dat heb ik nooit gedaan. Het was allemaal een vergissing. Ik ben me er al heel lang van bewust dat Lily een grote vergissing was…’

Ik stopte. Nee, het deugde niet. De fantasie werkte niet meer. Ik kon onmogelijk naar Londen gaan en Jojo en Anton zulke oneerbare voorstellen doen, in een poging Lily te gronde te richten. Ik was bijna teleurgesteld in mezelf – mooie Wreker was ik.

Maar zo’n type was ik niet. Was ik dat ooit geweest? Of had ik Lily domweg vergeven?

Zelfs als ik in staat was mezelf te dwingen met Jojo of Anton te onderhandelen, zouden ze me uitlachen of zeggen dat ik op kon rotten.

Ik had Jojo nog aan de lijn; ze wachtte op mijn antwoord.

Ik zei: ‘Jojo, maak je niet ongerust. Ik blijf bij je. Maar er is één ding – je had het over Jerry Maguire…’

Ik zette mijn autoradio aan, zocht naar rap. Eminem. Goed. Ik zette de radio oorverdovend hard en schreeuwde: ‘Jojo, alleen voor de gein, roep alsjeblieft “Show me the money”.’

Ze aarzelde, kennelijk niet in de stemming. ‘Ach, verrek, waarom niet. SHOW ME THE MONEY.’

‘Gefeliciteerd,’ zei ik. ‘Je bent nog steeds mijn agent.’