10

 

In schokkend korte tijd was mijn oude leven bezig af te brokkelen – mijn flat, mijn vrienden, mijn onafhankelijkheid – het was gemakkelijker om gewoon aan mijn moeder toe te geven. En om eerlijk te zijn, zonder mijn vader voelde ik de behoefte me vast te klampen aan de enige ouder die ik nog had.

Zonder dat het mijn bedoeling was, raakten mam en ik verstrikt in een routine, die er voornamelijk uit bestond dat we in huis zaten opgesloten. Ik mocht naar mijn werk – of naar de apotheek voor recepten – dan kwam ik thuis, ging naast haar op de bank zitten en keek met haar naar dezelfde reeks programma’s: een dubbele aflevering van The Simpsons, een uur Buffy, daarna het nieuws van negen uur. In de weekends keken we naar Midsomer Murders of Morse, en het gekke was dat ik me ontzettend eenzaam voelde, ook al was ik nooit alleen. Mam kookte niet meer, en we leefden van crackers, paté en Bailey’s.

Op mijn werk ging het ook niet geweldig. Al was ik geen accounts kwijtgeraakt, ik had ook geen nieuwe aangetrokken en Frances en Francis waren niet erg tevreden.

‘Nieuwe contracten komen niet naar je toe,’ mopperde Frances. ‘Je moet ernaar op jacht, Gemma.’

Het probleem was dat ik mijn sprankeling kwijt was. Mijn hele werk hing af van mijn energie en uitstraling. Als ik met mensen van grote ondernemingen ga lunchen, moeten ze diep onder de indruk zijn van mijn stralende zelfvertrouwen en ervan overtuigd raken dat hun volgende conferentie alle vorige zal overtreffen.

 

Mijn vrienden begonnen zich ongerust te maken over me, vooral Cody. ‘Je gaat nooit meer uit. Het is niks voor jou om bij de pakken neer te zitten.’

‘Dat doe ik niet. Als papa terugkomt is het voorbij. In gedachten heb ik hem twee maanden gegeven om tot zichzelf te komen, en het is nu pas zes weken.’

‘En als hij niet terugkomt?’

‘Hij komt wel.’ Ik baseerde mijn hoopvolle verwachtingen op verschillende dingen, in het bijzonder dat er geen brieven van zijn advocaat meer v/aren gekomen over de ‘permanente financiële regeling’.

‘Als je moeder niet naar buiten wil, moet je haar gewoon alleen laten.’

‘Dat kan ik niet. Dan begint ze te huilen en te hyperventileren. Het is gemakkelijker om thuis te blijven. Ze wil zelfs niet meer naar de mis. Ze zegt dat religie allemaal nonsens is.’

Cody was ontdaan. ‘Ik bedoel, ze heeft natuurlijk gelijk, maar ik wist niet dat de toestand zo ernstig was. Ik kom naar jullie toe.’

Hij kwam, ging naast mam zitten en zei: ‘Nou moet je eens goed luisteren, Maureen, thuis blijven zitten pruilen brengt hem niet terug.’

‘Gaan dansen of bridgen ook niet.’

‘Maureen, het leven gaat door.’

‘Niet voor mij.’

Na een tijdje gaf hij het op en in de gang zei hij met een zekere mate van bewondering: ‘Ze kan wél koppig zijn, hè?’

‘Dat heb ik je gezegd. Koppig als een ezel.’

‘Ik zie nu van wie jij het hebt.’

‘Hé,’ begon ik te protesteren, maar hij viel me in de rede en legde zijn hand op zijn borst.

‘Dit is Cody Cooper,’ zei hij, ‘reëel als altijd. Die de dingen bij hun naam noemt omdat iemand het moet doen. Je moeder was een aantrekkelijke vrouw, soort jaren vijftig, à la Debby Reynolds. En wat is er met haar gebeurd?’

‘Uitgegroeid, dat is alles. Ze wil niet naar de kapper.’

‘Het gaat volkomen mis met haar.’ Cody wachtte even om zijn woorden te laten bezinken. ‘En met jou misschien ook. Denk goed na.’ Toen was hij verdwenen.

Ik wilde niet denken aan wat hij over mij had gezegd, dus dacht ik aan mijn moeder. Je ziet je ouders niet zoals je andere mensen ziet, maar ik denk dat mam er vroeger lief en knap uitzag, een beetje mollig, mooie kuiten, gladde bovenarmen, slanke taille en kleine handen en voeten. (Ik lijk op haar, jammer genoeg, want dit soort figuur is op het ogenblik volkomen uit de mode.) Een tijdlang had ze er jonger uitgezien dan papa, en ik kon er niet precies de vinger op leggen wanneer dat veranderd was, maar nu leek ze dat niet meer. Tot aan de huidige crisis ging ze regelmatig naar de kapper. En ze hield van kleren. Als er uitverkoop was ging ze in haar eentje met de bus naar de stad en kwam ze altijd triomfantelijk thuis, waar ze enthousiast de buit liet zien.

AAN: Susan-inseattle@yahoo.com
VAN: Gemma343@hotmail.com
ONDERWERP: Onbetrouwbaar loeder

 

Zal ik je eens wat zeggen? Andrea komt op mijn werk naar me toegehold en vertelt me stralend: ‘Ik heb het boek gelezen dat Lily Wright heeft geschreven!’

Alsof ze een medaille verdiende of zoiets omdat ze dat boek heeft gelezen. Ze zei dat ze het geweldig vond, dat het haar in een blijde stemming bracht. Toen moet ze mijn gezicht hebben gezien, want ze hield meteen haar mond. God, wat zijn mensen toch stom.

Mam en ik hebben papa niet meer gezien sinds ik hem die tiramisureep naar zijn hoofd heb gegooid. Hij heeft ons geen van beiden gebeld – niet één keer. Kun je zoiets geloven? De enige keren dat ik hem te spreken krijg is als ik hem op zijn werk bel en Colette er niet is om voor hem te liegen en te zeggen dat hij bij de tandarts is. Hij komt nooit naar huis om zijn kleren te halen of zijn post, niets. Hij had me gevraagd zijn brieven naar hem door te sturen, maar ik had geweigerd omdat ik het als een middel wilde gebruiken om hem hierheen te laten komen en met ons te spreken. Maar hij kwam toch niet. Hij zei: ‘O, laat maar, het zijn maar rekeningen en zo, niets belangrijks.

Ik wachtte even voor ik verderging om Susan te vertellen dat ik de afgelopen twee weken elke ochtend om 5 uur ’s morgens wakker werd. En me afvroeg wat er zou gaan gebeuren – terwijl de paniek me bijna verstikte. Ik was tweeëndertig en het zag ernaar uit dat mijn leven voorbij was. Wanneer zou alles weer normaal worden? Ik had geen relatie – geen ontsnappingsmogelijkheid. En met het leven dat ik leidde, zou ik die waarschijnlijk ook nooit krijgen.

Er móest iets veranderen.

Maar niets werkte. ‘Papa,’ had ik gezegd, ‘help me alsjeblieft, ik kan er niet tegenop. Mam is gewoon niet opgewassen tegen een leven zonder jou.’

‘Het zal niet meevallen, maar ze raakt er wel aan gewend.’ Zijn stem klonk nog steeds vriendelijk maar verontrustend afstandelijk. Het kon hem niet schelen.

Als kind dacht ik altijd dat papa alles kon. Tante Eilish vertelde vaak een grapje, in die tijd erg gewaagd: ‘Wat is het verschil tussen God en Noel Hogan? Gemma gelooft niet dat God Noel Hogan is.’

Maar het was nu een andere wereld. Ik kon het niet verdragen, vooral niet omdat ik vroeger altijd papa’s lieve kleine meisje was. Nu zou ik dat nooit meer zijn. Hij had iemand anders gevonden en al wist ik dat het dom en onredelijk was, ik voelde me verstoten. Wat mankeerde er aan me dat hij iets was begonnen met iemand die maar vier jaar ouder was dan ik?

Mam had gelijk – het was net of hij dood was, alleen erger.

Mijn grootste angst was dat Colette zwanger zou worden en we nooit meer terug zouden kunnen naar ons oude leven.

Het trieste is dat ik mijn leven lang verlangd heb naar een zusje of een broertje. Wees voorzichtig met wat je wenst.

Dus belde ik papa en zei: ‘Je moet iets voor me doen.’

‘Is het je gras?’ antwoordde hij. ‘Want dat hoeft pas in april gemaaid, en de grasmaaier staat in de schuur.’

‘Als Colette zwanger wordt… dan wil ik dat je me belt. Hoor je? Denk je dat je dat voor me kunt doen?’

‘O, Gemma, hou toch op.’

Ik zuchtte. ‘Sorry. Maar zul je het me vertellen?’

‘Ik zal het doen.’

Dus ook al deed het me verdriet dat hij me nooit belde, het was ook een soort opluchting.

Terug naar Susan.

Ik ben ook gefixeerd geraakt op het idee om een Hello Kitty-broodrooster te hebben. Hij is enig, en – dat is het mooie ervan -het Hello Kitty-gezicht wordt op de toast gedrukt.

Het is me gelukt om op papa’s gammele ouwe pc op internet te komen. Al is mijn ijzeren bal en ketting (de loodzware communicator) nog zo veelzijdig, ik kan er geen kleurenfoto’s van Hello Kitty-broodroosters op krijgen.

Wens me succes.

 

Liefs
Gemma

 

PS Het is nu zes weken geleden dat papa is vertrokken en mam maakt het prima. Ze is negentien kilo afgevallen, heeft highlights, een discrete facelift en een vriendje van vijfendertig jaar. Ze gaan samen met vakantie naar Cap Ferrat. Ze wil nog steeds niet leren rijden, maar dat geeft niet, want haar nieuwe man (Helmut, een Zwitser) laat haar altijd met een auto halen of haalt haar zelf af in zijn rode Aston Martin.

Ik drukte op ‘send’ op papa’s computer. Ik zou een Hello Kitty-broodrooster zoeken op internet.

‘Wat doe je?’ Mam kwam de kamer binnen. ‘Ik zoek een Hello Kitty-broodrooster.’

‘Waarom?’

‘Omdat… ik heb gelezen dat Reese Witherspoon er een heeft.’ Mama zweeg even en zei toen: ‘Als Reese Witherspoon van een klif sprong, zou jij dat dan ook doen?’

AAN: Susan-inseattle@yahoo.com
VAN: Gemma343@hotmail.com
ONDERWERP: Een zwarte dag

 

Ja, natuurlijk maakte ik gekheid over haar transformatie! Goeie god, ik geloof niet dat ze haar chenille ochtendjas heeft uitgetrokken sinds de ochtend waarop mijn vader verdwenen is. En wat betreft die negentien kilo die ze zou zijn afgevallen, is het eerder negentien kilo erbij. En ze blijft maar chocola eten; ze zegt dat ze zich ‘dichter bij mijn vader’ voelt als ze eet wat zijn firma maakt.

 

Liefs
Gemma

 

PS Ik heb de broodrooster besteld en nu wil ik een barbie-rugzak.

Betrapt - V1
betrapt nakijken.htm
Section0001.xhtml
Section0002.xhtml
Section0003.xhtml
Section0004.xhtml
Section0005.xhtml
Section0006.xhtml
Section0007.xhtml
Section0008.xhtml
Section0009.xhtml
Section0010.xhtml
Section0011.xhtml
Section0012.xhtml
Section0013.xhtml
Section0014.xhtml
Section0015.xhtml
Section0016.xhtml
Section0017.xhtml
Section0018.xhtml
Section0019.xhtml
Section0020.xhtml
Section0021.xhtml
Section0022.xhtml
Section0023.xhtml
Section0024.xhtml
Section0025.xhtml
Section0026.xhtml
Section0027.xhtml
Section0028.xhtml
Section0029.xhtml
Section0030.xhtml
Section0031.xhtml
Section0032.xhtml
Section0033.xhtml
Section0034.xhtml
Section0035.xhtml
Section0036.xhtml
Section0037.xhtml
Section0038.xhtml
Section0039.xhtml
Section0040.xhtml
Section0041.xhtml
Section0042.xhtml
Section0043.xhtml
Section0044.xhtml
Section0045.xhtml
Section0046.xhtml
Section0047.xhtml
Section0048.xhtml
Section0049.xhtml
Section0050.xhtml
Section0051.xhtml
Section0052.xhtml
Section0053.xhtml
Section0054.xhtml
Section0055.xhtml
Section0056.xhtml
Section0057.xhtml
Section0058.xhtml
Section0059.xhtml
Section0060.xhtml
Section0061.xhtml
Section0062.xhtml
Section0063.xhtml
Section0064.xhtml
Section0065.xhtml
Section0066.xhtml
Section0067.xhtml
Section0068.xhtml
Section0069.xhtml
Section0070.xhtml
Section0071.xhtml
Section0072.xhtml
Section0073.xhtml
Section0074.xhtml
Section0075.xhtml
Section0076.xhtml
Section0077.xhtml
Section0078.xhtml
Section0079.xhtml
Section0080.xhtml
Section0081.xhtml
Section0082.xhtml
Section0083.xhtml
Section0084.xhtml
Section0085.xhtml
Section0086.xhtml
Section0087.xhtml
Section0088.xhtml
Section0089.xhtml
Section0090.xhtml
Section0091.xhtml
Section0092.xhtml
Section0093.xhtml
Section0094.xhtml
Section0095.xhtml
Section0096.xhtml
Section0097.xhtml
Section0098.xhtml
Section0099.xhtml
Section0100.xhtml
Section0101.xhtml
Section0102.xhtml
Section0103.xhtml
Section0104.xhtml
Section0105.xhtml
Section0106.xhtml
Section0107.xhtml
Section0108.xhtml
Section0109.xhtml
Section0110.xhtml
Section0111.xhtml
Section0112.xhtml
Section0113.xhtml
Section0114.xhtml
Section0115.xhtml
Section0116.xhtml
Section0117.xhtml
Section0118.xhtml
Section0119.xhtml