Jojo

 

Sinds de dag waarop Olga en Richie Jojo en Mark betrapt hadden bij Antonio’s, kon Jojo de ongerustheid niet van zich afzetten dat iedereen op kantoor het te weten zou komen. Maar iedereen bleef zich normaal gedragen.

En zelfs zonder dat zij het gevraagd had, verzekerde zowel Dan Swann als Jocelyn haar dat als er in november beslist zou worden over een nieuwe partner, zij hun stem zou krijgen. Van Mark was ze al zeker, dus had ze nog maar één stem nodig, en ze vroeg zich af bij wie ze moest gaan lobbyen. Jim Sweetman? Zou het de moeite waard zijn om het te proberen? De verhouding tussen hen was al maandenlang enigszins gespannen, sinds de dag waarop Cassie Avery op kantoor was geweest. Maar een slimme meid hoorde geen rancunes te kennen en Jojo was volkomen bereid om aardig te zijn tegen Jim.

Olga Fisher? Ondanks het feit dat ze haar betrapt had toen ze ging lunchen met Richie Gant, vond ze dat ze er niets bij te verliezen had als ze ook in die richting een poging waagde. Dus kocht ze een video over het paringsgedrag van de keizerpinguïns en liet alle opmerkingen over vrouwelijke solidariteit achterwege. Olga behoorde niet tot dat soort vrouwen.

En Nicholas en Cam in Edinburgh? Ze kwamen niet vaak in Londen, en als ze kwamen, bleven ze net lang genoeg om iedereen te laten weten dat ze de pest hadden aan de stad.

Het was een moeilijk stel. Nicholas was in de veertig en had een baard en Cam was een superbleke Kelt met pastelblauwe ogen.

Jojo had geprobeerd ze op een vrijdag na een vergadering aan te klampen. ‘Hé, Nicholas, ik-’

‘Ik haat Londen,’ kermde Nicholas. ‘Zoveel verkeer -’

‘- en Engelsen,’ zeiden hij en Cam tegelijk.
‘Kom, Cam, laten we maken dat we wegkomen.’

‘Ja, maar -’ zei Jojo, die met hen wilde praten.

Nicholas keek haar woedend aan en Cam staarde haar aan met zijn babyblauwe ogen. ‘We moeten ons vliegtuig halen.’

‘O, sorry, ik… Ja, goeie reis.’

Voor hun volgende bezoek aan het Londense kantoor, stuurde Jojo een e-mail met het voorstel samen te lunchen – geen succes. Nicholas zei dat ze met de shuttle van half vier terug wilden naar Edinburgh.

Verdraaid, dacht ze, ze zag nog maar één andere mogelijkheid. Een beetje extreem misschien, maar het leek of de enige manier om een behoorlijk gesprek te hebben was om bij hen op bezoek te gaan.

Maar zó’n probleem was het nu ook weer niet. Ze had gehoord dat Edinburgh een mooie stad was en misschien kon Mark ook een reden vinden om erheen te gaan…

Maar Cam ging in september drie weken met vakantie, daar na moest Jojo naar de boekenbeurs in Frankfurt en toen ver dween Nicholas gedurende twee weken. Eindelijk werden ze het eens over een bijeenkomst eind oktober, nog geen vier weken vóór Jocelyns vertrek. Jojo was er niet blij mee, maar misschien was het late tijdstip juist goed. Dan zouden ze zich haar bezoek nog herinneren als er op de vergadering van de partners gestemd werd.

Op een vrijdagochtend vloog ze op een onfatsoenlijk vroeg tijdstip naar Edinburgh; zij zou hen diezelfde ochtend ontmoeten. Mark had ’s middags een afspraak met hen, en dan… een vrij weekend in een eersteklas hotel!

In het vliegtuig vroeg ze Mark: ‘Heb je nog een goede raad?’

‘Wat je ook doet, wees nooit neerbuigend. Ze zijn een beetje ge voelig vanwege hun satellietstatus. Vooral omdat ze enorm veel zaken doen. Schotland schijnt een onevenredig aantal goede auteurs te hebben. Denk eraan: R-E-S-P-E-C-T.’

‘Ik snap het.’

Mark ging naar het hotel en Jojo nam een taxi naar Lipman Flaighs hoofdkwartier in Edinburgh, in een grijsstenen huis van vier verdiepingen. Nicholas en Cam heetten haar beleefd, maar niet uitbundig welkom. Maar Jojo straalde. Ze was echt blij hier te zijn, het was allemaal zo oud.

Ze werd voorgesteld aan de zeven andere leden van de staf en het kantoor rondgeleid.

Terug in Nicholas’ kantoor, zei hij: ‘Maar je bent niet helemaal hiernaartoe gekomen om ons pand te bezichtigen. Wat kunnen we voor je doen, Jojo?’

Net doen of het een beleefdheidsbezoek was, zou onoprecht zijn.

‘Jullie hebben iets wat ik wil hebben.’

‘Och, ik ben een gelukkig getrouwd man,’ zei Nicholas. ‘Bovendien heeft een klein vogeltje ons verteld dat je seks hebt met de general manager.’

Jojo bloosde. Dit had ze niet verwacht. Betekende dit dat alle partners het wisten? ‘Welk vogeltje? Laat me eens raden.’

‘Die pukkelige jongeman, Richie Gant.’

Ze haalde haar schouders op, deed haar best haar woede te verbergen. ‘Wat kan ik zeggen?’

‘En diezelfde Mark Avery komt ons vanmiddag bezoeken.’ Nicholas draaide zich om naar Cam en wendde verbazing voor. ‘Is dat niet toevallig, Cameron? Allebei op dezelfde dag in Edinburgh?’

‘Aye, Nicholas, toevallig is juist.’

‘Maar ze zijn natuurlijk met verschillende vluchten gekomen.’

‘Natuurlijk,’ zei Cam en keek naar Jojo. ‘Ja toch?’

Ze forceerde een lachje. ‘Oké, jullie hebben me betrapt.’ Wauw, ze speelden het hard.

‘Kalm maar, pop,’ zei Nicholas poeslief. ‘Geniet van je weekendje dollen in bed. Waar logeren jullie? In een verrukkelijk hotel? Het Balmorral?’

Jojo boog haar hoofd. Verdomme. Ze wilde nu dat ze geboekt hadden in een inferieure bed&breakfast met een tweepersoonsbed en een badkamer op de gang. Het leek of ze deze afspraak had ingelast in haar sexy minibreak, en deze jongens waren keihard.

‘We mogen Richie Gant niet,’ zei Nicholas lusteloos. ‘Nee toch, Cam?’

‘Nee,’ gaf Cam toe, bijna dromerig. ‘Hij is afschuwelijk.’

‘Ik zou willen zeggen gruwelijk.’

‘Weerzinwekkend.’

‘Monsterlijk.’

‘Hij heeft jullie bezocht, hè?’

‘O aye. Maanden geleden, zodra de ouwe Jock aankondigde dat hij het voor gezien hield.’

Blijf glimlachen, prentte ze zich in. Ze kon niets anders doen.

‘Dus jullie weten waarom ik hier ben?’ Ze kwam met haar presentatie, haar lijst van auteurs, om aan te tonen dat ze uitstekende vooruitzichten hadden op lange termijn.

‘Niet nu.’ Nicholas wimpelde het af. ‘Laat maar bij ons achter. We lezen alles wel als er niets op de tv is.’

‘Nu je toch hier bent, willen we iets weten over jou.’

Jojo zuchtte theatraal. ‘Jullie willen dat ik bewijs dat mijn rode haar echt is. Het aantal keren…’

Ze moesten lachen. Gelukkig.

‘Vertel eens over de tijd dat je bij de politie was. Heb je weleens seks gehad in uniform? Met een mannelijke collega?’

‘Ooo, Cam, dat kun je haar niet vragen,’ zei Nicholas.

‘Natuurlijk kan hij dat wel.’

‘En heb je dat gedaan?

‘Ik ben bang van niet. Sorry, Cam. Maar ik heb wél seks gehad met een brandweerman – hij was mijn eerste echte vriend – en soms was hij in uniform. Nou ja, voorzover mogelijk. En soms had ik zijn helm op.’

‘Vertel nog wat meer!’

‘Ik wil weten hoe je achter de slechteriken aanzat,’ zei Nicholas.

Het was niet direct wat ze van dit bezoek had verwacht, maar als het haar een partnerschap kon bezorgen, konden ze hun zin krijgen. Ze deed haar best haar verhalen zo spannend en boeiend mogelijk te maken, en toen Nicholas en Cam weg moesten voor-hun lunchafspraak, zei Nicholas: ‘Jojo, je bent een oppepper!’

‘Ik weet dat we je een beetje geplaagd hebben,’ zei Cam. ‘Maar je bent een sportieve meid, niet zoals die huilebalk van een Aurora Hall.’

‘Is zij ook geweest?’

‘Ze zijn allemaal geweest. We vroegen ons al af waar jij bleef. We dachten dat we je beledigd hadden.’

Ze stond op, stak haar hand uit en zei: ‘Bedankt voor jullie tijd,’ en wilde weggaan.

Nicholas en Cam keken elkaar aan – verbaasd. ‘Geen presentjes?’

Shit, dacht Jojo. Richie Gant had waarschijnlijk flessen drank meegebracht, sigaren… En de Sloanes hadden natuurlijk mooie oude wijn bij zich uit de kelder van papa. Ze had eraan moeten denken.

‘Geen presentjes,’ zei ze terneergeslagen. ‘Daar heb ik niet aan gedacht.’

‘We houden van cadeaus.’

‘Het spijt me.’

‘Maar we respecteren het dat je met lege handen gekomen bent.’

‘Heus? Dus ik ben in?’ Ze grinnikte.

‘We bekijken de prestaties van alle kandidaten, maar we vinden je sympathiek. Ja toch?’ Hij keek naar Cam.
‘O, aye, heel sympathiek.’

‘Ik ben niet gruwelijk?’

‘Nee. Je bent een natuurlijke schoonheid. Heb een prettig sexy weekend met die alleraardigste sexy Mark Avery.’

Toen Jojo zondagavond op Heathrow landde, voelde ze zich blij en optimistisch. Alles bij elkaar genomen was haar bezoek aan de partners in Edinburgh, na een haperend begin, uitstekend verlopen.

Maandagochtend, begin november

AAN: Jojo.harvey@LIPMAN HAIGH.co

VAN: Mark.avery@LIPMAN HAIGH.co

ONDERWERP: Nieuws. Mogelijk slecht

Jocelyn heeft zijn vertrekdatum uitgesteld tot januari. Hij is zevenendertig jaar geleden in januari bij Lipman Haigh gekomen en traditioneel als altijd, wil hij er een rond getal van maken.

AAN: Mark.avery@LIPMAN HAIGH.co

VAN: Jojo.harvey@LIPMAN HAIGH.co

ONDERWERP: Zevenendertig is geen rond getal

J xxx

AAN: Jojo.harvey@LIPMAN HAIGH.co

VAN: Mark.avery@LIPMAN HAIGH.co

ONDERWERP: Nieuws. Mogelijk slecht

Dat betekent dat ook de beslissing over het partnerschap pas in januari zal worden genomen.

Jojo staarde naar haar scherm. ‘Shit.’ Ze had zich volledig geconcentreerd op eind november.

Maandagavond, Jojo’s flat ‘Wat doen we nu?’ vroeg Mark.
‘Waaraan?’ 
‘Aan ons.’

‘We hebben gezegd dat we willen wachten tot na de partnerbenoeming. Er is niets veranderd. We stellen het gewoon een paar maanden uit.’

‘Wat heeft het voor zin om te wachten? Iedereen op kantoor weet het al.’

‘Ik dacht dat we het eens waren.’

‘Ik heb er genoeg van om te wachten terwijl iedereen het al weet.’

‘Maar zoals je zelf zei in de zomer, dat iedereen weet dat we een relatie hebben is minder erg dan je vrouw en kinderen verlaten en bij mij intrekken. Kom nou, zoveel langer hoef je niet te wachten.’

Maar hij was niet te overtuigen. Hij had de pest in.

‘Jij was degene die wilde wachten tot na de beslissing over het partnerschap!’ zei ze.

‘Maar nu iedereen het weet, heeft dat geen zin meer. Ik ga naar huis.’

Ze hoorde de deur achter hem dichtvallen. Oei, dacht ze. Dit ging niet zo best. En er zat haar nog iets anders dwars…

Woensdagochtend

Jojo zette haar computer aan. De nieuwe bestsellerslijst kwam elke woensdagochtend om negen uur en ze maakte zich een beetje ongerust over de verkoop van Lily Wrights nieuwe roman. Na het grote succes van Mimi’s Remedies had iedereen verwacht dat ook dit boek een hoge vlucht zou nemen en er was al over gesproken als de nummer één met Kerstmis. Maar, aanvankelijk althans, Jojo had een lichte knagende twijfel gevoeld; Crystal Clear was een heel ander boek dan Mimi’s Remedies. (Het was een uitstekend boek: een intelligent, meelevend sociaal commentaar.)

Tania had Lily gevraagd haar het boek rechtstreeks te sturen zonder dat Jojo het gezien had, en toen ze Jojo erbij betrokken had, was de zaak al rond. Als Jojo het gezien had, zou ze misschien tegen publicatie ervan hebben geadviseerd en hebben voorgesteld Lily een jaar vrij te geven om een ander boek te schrijven. Maar het was een feit dat Tania enthousiast was over Crystal Clear – en Tania had er verstand van. Belangrijker nog, ze had zich verzekerd van een enorm reclame- en marketingbudget. Iedereen – boekhandelaren, het lezerspubliek – hield van Lily Wright en Crystal Clear was een prachtig boek.

Maar er waren op het laatste moment een paar problemen ontstaan. In augustus hadden twee lectoren een proefexemplaar gelezen en ontdekt hoeveel Crystal Clear verschilde van Mimi’s Remedies. En toen begon Dalkin Emery zich zenuwachtig te maken over de omslag en had die vervangen door een serieuzere.

Het boek was op vijfentwintig oktober uitgekomen. Deze lijst was de proef op de som.

Jojo ging de toptien na: niets. De toptwintig: niets. Waar was Lily? Ze ging steeds verder omlaag. Het is me kennelijk ontgaan, dacht ze – en toen zag ze het, nummer 168. In de eerste week van de verkoop was er een armzalig aantal van 347 exemplaren verkocht. Shit. Ze hadden verwacht dat Crystal Clear in de top tien zou debuteren, maar het zag er nu naar uit dat het een winkeldochter zou worden.

Ze belde onmiddellijk naar Patrick Pilkington-Smythe, Dalkin Emery’s marketing manager, en drong aan op meer geld. ‘We moeten meer advertenties hebben, vooral in de zondagskranten. En de officiële prijs moet omlaag.’

‘Kalm aan. Laten we niet meteen als een kip zonder kop ronddraven,’ zei Patrick lijzig. ‘We hebben nog alle tijd. Er komen veel belangrijke boeken uit op het ogenblik.’ Oké, misschien had hij gelijk. Tegen Kerstmis zou het wel beter gaan.

Jojo was van plan geweest met de onderhandelingen voor Lily’s nieuwe contract te beginnen in de week na de publicatie van Crystal Clear, vandaag bijvoorbeeld. Als alles volgens de verwachtingen was gegaan, zou Lily’s faam nu zijn hoogtepunt hebben bereikt. Dan had ze alleen maar met Dalkin Emery hoeven afstemmen hoe walgelijk hoog het voorschot zou zijn. Nu was ze daar allesbehalve zeker van.

Een gelukkige bijkomstigheid was dat Lily op het punt stond een promotietournee te maken van drie weken. Misschien zou dat de verkoop stimuleren.

Ze belde Tania Teal. Ze zorgde ervoor positief en zelfverzekerd over te komen. ‘Tijd om tot zaken te komen. Lily Wrights nieuwe deal. We zijn gereed voor het afsluiten.’

‘Het afsluiten waarvan?’

Shit. ‘Van haar nieuwe contract.’

‘O. Ja. Zei je niet dat ze aan iets nieuws werkte? Waarschijnlijk is het beter als ik dat eerst eens bekijk. Voordat we een bedrag vaststellen.’

Het was niet de enthousiaste reactie waar Jojo op gehoopt had. Maar ze bleef opgewekt en zei: ‘Zeven hoofdstukken van Lily Wrights FANTASTISCHE nieuwe boek komen meteen naar je toe. Hou je chequeboek maar bij de hand!’

Woensdagavond

Na het werk ontmoette ze Becky om een pizza te gaan eten.

Toen ze zaten, zei Jojo: ‘Raad eens? Ik ben over tijd.’

Becky verroerde zich niet. ‘Hoeveel over tijd?’

‘Drie dagen. Ik weet dat het niets te betekenen heeft, maar ik menstrueer altijd zo regelmatig. En ik voel me vreemd.’

‘Hoe?’

‘Een beetje… duizelig. En ik heb zelfs geen behoefte aan roken.’

‘O, hemel. Heb je een test gedaan?’

‘Vanmorgen. Negatief. Maar het is natuurlijk nog te vroeg om iets met zekerheid te kunnen zeggen.’

‘Is het mogelijk?’

‘Mmmm, we gebruiken condooms, maar… een ongelukje is natuurlijk altijd mogelijk.’

‘Hoe denk je dat Mark het op zal nemen?’ Becky koos haar woorden zorgvuldig. ‘Is er een kans dat hij er misschien niet zo blij mee is?’

Jojo dacht na. Met een flauw lachje antwoordde ze: ‘O, ja. Maar misschien is hij door het dolle heen. En ik? Ben ik blij?’

‘Ben je dat?’

‘Het is niet het juiste moment om een baby te krijgen.’

‘Het is nooit een juist moment – voor niemand, niet alleen voor jou niet. Als het wél het juiste moment is, is het vaak te laat.’

‘Je hebt gelijk. Een baby betekent niet het eind van de wereld, het is alleen… Ik voel me zo schuldig tegenover Cassie en de kinderen.’

‘Misschien is het geen ongelukje. Misschien laat hij je in de val lopen. Of jij hebt jezelf in de val laten lopen.’ Ze zuchtte. ‘Je bent een bofferd. Ik zou het dolgraag willen, maar we kunnen ons nu nog geen baby permitteren.’

‘Als ik een partner word, zal mijn inkomen er in de volgende drie jaar zelfs op achteruitgaan.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Partners moeten investeren. Nu Jocelyn weggaat – áls hij ooit weggaat – neemt hij de poen mee. De nieuwe partner moet dat geld vervangen.’

‘Hoeveel?’

‘Vijftigduizend.’

‘Vijftigduizend? Waar wil je dat vandaan halen?’

‘Dat kan ik niet. Dus wat ze doen is het aftrekken van mijn toekomstige verdiensten en me in de loop van drie jaar vijftigduizend minder betalen.’

Vrijdagavond, Jojo’s flat
‘Raad eens?’ zei Jojo.

Mark keek haar aan, keek nog eens, en de blik in zijn ogen veranderde. ‘Je bent zwanger.’

Ze zweeg even verbaasd. ‘Wauw! Goed van je. Ja. Tenminste, ik ben vijf dagen over tijd, maar de test is negatief.’

‘Dat wil niets zeggen. Met Cassie ging het net zo. De tests bleven negatief, maar ze was wel degelijk zwanger.’

Ze staarden elkaar aan, verwerkten die mededeling en begonnen toen allebei zenuwachtig te giechelen.

‘Denk eraan dat als je me laat zitten, mijn vader door het dolle heen raakt en je zal willen vermoorden. Dan komt hij op een avond laat met mijn drie broers en een pistool bij je op bezoek.’

‘In dat geval kan ik maar beter een rechtschapen vrouw van je maken.’

Toen scheen het nieuws eindelijk goed tot hem door te dringen en hij zweeg.

‘Laat je me in de steek?’

Zijn hand verstarde en hij keek haar ontsteld aan. ‘Nee.’

‘Correct antwoord.’

‘Maar dit is heel belangrijk, Jojo. Iets wat niet gepland was.’

‘Dat is me ook al opgevallen.’

‘Ik heb, denk ik, altijd al gedacht dat dit op een gegeven moment zou gebeuren. Wij samen. Baby’s.’ Hij zweeg even en ging toen somber verder. ‘Alleen niet zo gauw.’

‘Hoe erg vind je het?’

‘Heel eerlijk gezegd, Jojo, had ik liever wat tijd voor ons samen gehad, voordat er kinderen kwamen. Als we ons leven samen meteen in het begin al met een ander moeten delen… ik geloof dat ik dat…’ hij zocht het juiste woord ‘… dat ik dat niet erg ambieer.’ Hij zuchtte. ‘Je weet hoeveel ik van mijn kinderen hou. En ik zal ook van die van ons houden. Maar na die maanden van heimelijkheid, had ik wat – ongecompliceerde tijd samen willen hebben.’ Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hoe kon dit gebeuren?’

Jojo keek hem aan. ‘De man ging naar bed met de vrouw en stak zijn -’

‘Nee, ik bedoel, we zijn toch voorzichtig geweest?’

‘En ongelukje is altijd mogelijk.’

‘Ja, dat zal wel. Maar dit is financieel gezien niet zo’n goed moment. Ik zal voor Cassie en de kinderen moeten zorgen. Maar jij en ik zullen een huis moeten zoeken. We kunnen niet eeuwig in jouw flat blijven wonen, vooral niet met een baby. En als jij ophoudt met werken, raken we jouw inkomen kwijt.’

‘Maar waarom zou ik ophouden met werken? Ik ben zwanger – áls ik dat ben – niet ziek.’

‘Ik heb het zo vaak gezien: de prioriteiten van vrouwen die baby’s hebben, veranderen.’ 

‘Ik ben anders.’

‘Ik moet het Cassie onmiddellijk vertellen. We kunnen het niet langer uitstellen.’

Jojo kroop inwendig ineen van schaamte. ‘Dat ik zwanger ben maakt het nog veel erger voor haar.’

‘Ik weet het, maar het is niet eerlijk het haar niet te vertellen.’

‘Je hebt gelijk, maar kun je wachten tot ik een positief resultaat krijg en we het zeker weten?’

Mark keek geërgerd, maar toen spijtig, en hij pakte haar hand vast. ‘Jojo, luister naar me, ik wil je iets heel belangrijks vertellen. Cassie zal het toch eens moeten weten. Dat staat vast.’

‘Ik weet het,’ mompelde ze.

‘Je hebt Cassie ontmoet. Je hebt gezien dat het een intelligente, zichzelf respecterende vrouw is. Niet het type dat het als laatste wil horen. Ik weet zeker dat ze liever heeft dat ik het haar vertel dan dat ze voor gek wordt gezet.’

‘Echt waar?’

‘Maar ik zal erbij zeggen dat het niet aangenaam zal zijn. Het zal heel onaangenaam zijn, maar het kan niet anders. Je bent een moedige vrouw, Jojo, en je zult nu dapper moeten zijn.’

‘Stel dat ze iemand anders had ontmoet en dat zij degene v/as die jou verliet. Dat zou een hele opluchting zijn.’

Hij zuchtte. ‘Oké, bid maar dat Cassie iemand anders leert kennen.’ Toen veranderde hij van toon. ‘Of hou anders op met me aan het lijntje te houden.’

‘Ik hou je niet aan het lijntje.’

‘Nee, Jojo? Want zo begin ik het te voelen. Hoor eens, die partnerbenoeming is pas over acht weken. Dan laat ik mijn vrouw in de steek en kom bij jou wonen. Als je dat niet wilt, kun je het me beter nu vertellen.’

‘Ik wil het. Maar ik vind het vreselijk om Cassie onderuit te halen en haar man af te pakken. Dat zijn niet de waarden waarmee ik ben opgevoed.’

‘Het zijn ook niet de waarden waarmee ik ben opgevoed. Jij bent niet de enige voor wie het moeilijk is, maar ik doe het omdat ik van je hou. En ik krijg het idee dat we niet aan dezelfde kant staan.’

‘Mark, jij wilde dat we zouden wachten tot na de beslissing over het partnerschap. Ik kan me niet herinneren dat ik daar erg enthousiast over was.’

‘Niet meteen. Maar toen je de achterdocht van je had afgezet, was je er helemaal voor. Een beetje te veel naar mijn zin.’

Dat was het probleem met Mark. Hij was veel te slim.

‘Wacht tot ik zeker weet dat de test positief is, dan vertellen we het haar. Goed?’

Hij staarde haar aan en zei langzaam: ‘Oké, maar ik hou je aan je woord.’

‘Je houdt me aan mijn woord? Praat niet zo tegen me. Ik ben geen verdomde uitgever die te laat is met het betalen van royalty’s.’

Maar hij verontschuldigde zich niet. Zonder een woord te zeggen ging hij weg.

Die nacht kon ze niet slapen. Mark, slim als hij was, had gelijk dat hij aan haar twijfelde omdat ze aarzelde. Ze had nooit het signaal gegeven dat Mark Cassie moest verlaten. Ze had gehoopt dat een gebeurtenis buiten hen om ervoor zou zorgen. Maar Mark vergiste zich als hij dacht dat ze terug wilde krabbelen; ze was vastbesloten. Soms vroeg ze zich af wat het was wat haar zo aantrok. Goed, hij was intelligent, geestig en sexy, maar het was iets veel belangrijkers en ongrijpbaarders dan dat. Je kunt de redenen nagaan waarom je van iemand houdt, maar er ontbreekt altijd iets, de X-factor, het magische ingrediënt.

Hij zou Cassie verlaten en daar had ze vrede mee. Het enige alternatief was dat ze Mark zou verliezen, en eerlijk gezegd was dat geen optie.

Ze dacht aan wat Becky had gezegd: dat deze zwangerschap misschien geen toeval was. Misschien had ze het laten gebeuren om haar de beslissing uit handen te laten nemen. Het gekke was dat ze niet helemaal zeker wist of ze werkelijk zwanger was. Maar ze was er in gaan geloven en ze vond het wel een prettig idee. Haar leven zou veranderen, maar niet zo erg veel, en op een goede manier. Ze had niet de hunkering van sommige mensen om ten koste van alles een kind te moeten hebben. Maar dit was Marks baby, en dus iets anders.