6

Oké, ik heb haar gebeld. Ik had tot de volgende maandag gewacht – denkend dat wat voorbestemd was, ook zou gebeuren, en toen dat niet het geval bleek te zijn, belde ik Jojo Harvey.

Het duurde even voor Jojo zich herinnerde wie ik was, maar toen zei ze: ‘Kom me opzoeken.’

‘Ik woon in Ierland, dat is niet zo gemakkelijk.’

Ze zei niet dat ze naar Dublin zou komen of mijn vliegticket naar Londen zou betalen. Zó graag wilde ze me nu ook weer niet hebben, en dat veroorzaakte een onverwachte onrust.

Maar ik weigerde het besluit te nemen om erheen te gaan. Weer nam ik de houding aan van: als het in de sterren staat geschreven, dan gebeurt het wel. Maar om het lot een handje te helpen probeerde ik Francis & Frances zover te krijgen dat ze me erheen zouden sturen, door hardop bij de open deur van hun kantoor te zeggen: ‘Goeie god, ik haat Londen, ik ben zo blij dat ik daar niet hoef te zijn voor mijn werk. En als je er even over nadenkt zou die kans groot zijn, want er zijn zoveel Britse sterren die in Ierland willen trouwen.’

Maar – en waarom verbaasde me dat? – ze bluften terug, en woensdagochtend kwam het nieuws dat ze Andrea stuurden.

Dus belde ik Cody en vroeg: ‘Moet je binnen afzienbare tijd soms voor het een of ander naar Londen?’

‘Nee, maar jij wél naar ik heb gehoord.’

Ik gaf me gewonnen. ‘Eigenlijk wel, ja. Ga je mee?’

‘Als dat betekent dat je naar die agent gaat, ja. Wanneer?’

‘Volgende week? Woensdag?’

‘Mooi, ik zal zorgen dat ik die dag migraine heb. En bel nu Susan.’

AAN: Susan-inseattle@yahoo.com
VAN: Gemma 343@hotmail.com
ONDERWERP: Bedankt en sorry

Woensdag ga ik naar Jojo Harvey en ik dank je dat je dit mogelijk hebt gemaakt. Je hebt gelijk, ik zou het zelf nooit hebben gedaan. Het spijt me dat ik je telefoontjes niet heb beantwoord. Ik was een beetje hysterisch. Cody gaat met me mee. Ik bel je als het niet midden in de nacht is in Seattle.

Heel, heel, heel veel liefs van je dankbare maatje,
Gemma

Na de nacht waarin ik stiekem bij hem vandaan was gegaan, had Owen niet meer gebeld, wat ik eigenlijk heel grappig vond. Sommige mensen zouden misschien zeggen dat ik hem gegeven had wat hij wilde, dus hoefde hij zich niets meer van me aan te trekken. Maar met Owen – en ik weet niet waarom – voelde ik me zo op mijn gemak dat het me geen bal kon schelen, dus belde ik hem heel opgewekt.

‘Owen, met Gemma. Laten we vrijdagavond uitgaan.’ Alsof we als de beste vrienden gescheiden waren.

‘Je hebt wél lef.’

‘Meestal niet,’ bekende ik. ‘Maar die uitwerking heb je op me. Dus wat zeg je ervan?’

‘Sluip je dan weer midden in de nacht weg?’

‘Ja, maar ik heb een goede reden. Spreek met me af en ik zal het je vertellen.’

Dat kon hij natuurlijk niet weerstaan en om acht uur vrijdagavond struikelde ik weer de trap van Crash af.

‘Déja vu,’ zei ik stralend. ‘Leuk hemd.’ Een ander, maar even cool.

Hij glimlachte zelfs niet, maar ik bleef naar hem grijnzen. Toen, alsof het hem zelf verbaasde, stond hij op, pakte me vast en zoende me. Een heel lieve zoen, die pas eindigde toen iemand riep: ‘Boek een kamer!’

‘Dus wat is je excuus dat je me midden in de nacht in de steek laat?’

‘Een goed excuus. Bestel een drankje voor me en ik zal het je vertellen.’

Ik vertelde het hem in detail, vooral dat mam niet de hele nacht alleen kon zijn, want dat ze dan een hartaanval zou kunnen voorwenden. ‘Ze doet erg haar best om zich niet aan me vast te klampen, maar we zijn er nog niet. Zie je nu dat het niets persoonlijks was?’

‘Ik wilde niet dat je wegging.’ Hij slaagde erin tegelijk mokkend en sexy te klinken.

Het leek me aardig om te antwoorden: ‘Ik wilde ook niet weg.’

We bleven in Crash tot ze gingen sluiten. Op straat stonden we heel dicht bij elkaar en hij zei: ‘Wat doen we nu? Wil je nog ergens anders heen?’

‘Laten we naar jouw flat gaan,’ zei ik.

‘Ben je van plan om weer midden in de nacht weg te sluipen?’

‘Ja.’

‘Dan ga je niet meer mee.’

Verbaasd keek ik hem aan en zag dat hij het serieus meende! ‘Maar Owen, dat is idioot.’

‘Als je niet de moeite kunt nemen om de hele nacht te blijven, wil ik niet dat je komt.’

‘Maar ik heb je verteld wat er aan de hand is! Ik moet naar huis naar mijn moeder.’

‘Je bent tweeëndertig!’ riep hij uit. ‘Dit soort dingen kan ik verwachten van een zestienjarige.’

‘Zoek dan een zestienjarige.’

‘Oké.’

Hij draaide zich om en liep weg, heel kwaad en een beetje geschokt. Ik stak mijn arm op en hield een taxi aan.

Trillend van woede stapte ik in. ‘Kilmacud.’

Vlak voordat de taxi wegreed, werd het portier opengerukt en Owen tuimelde boven op me naar binnen. ‘Ik ga met je mee.’

‘Dat doe je niet.’

‘Dat doe ik wel.’

‘Stop!’ Met piepende banden stopten we bij het trottoir, maar Owen stapte niet uit. ‘Móeten we naar het huis van je moeder? Kunnen we niet naar jouw flat gaan?’

‘Dan moet ik tóch midden in de nacht weg.’

‘Oké, daar kan ik me in schikken. Haar flat, Clonskeagh,’ zei hij tegen de chauffeur.

‘Pardon? Heb ik gezegd dat je mee mag?’

Hij gleed met zijn hand onder mijn topje en greep een tepel tussen zijn vingers; een elektrische schok ging door me heen en plotseling stierf ik van verlangen.

De volgende dag zag ik bleek en was opvallend stil. Maar de seks was geweldig geweest. Snel en fantastisch en zweterig en sexy -zoveel me waar wilden.

Tussen een van de activiteiten door mompelde hij in mijn haar: ‘Sorry dat ik dat zei over een zestienjarige.’ Toen ging hij verder: ‘Ik heb Lorna vandaag gezien.’

Wie? O, zijn ex-vriendin.

‘Was je van streek?’

‘Nee.’

Nee, alleen maar overstuur. En ik snapte wat er op straat gebeurd was – hij had niet staan ruziën met mij, hij had staan ruziën met iemand die er niet was. Dus wat was mijn excuus?

Vol medeleven streelde ik zijn hand, tot ik voelde dat zijn piemel weer hard begon te worden en overeind ging staan.

Hij belde me zondagmiddag.

‘Ik heb kaartjes voor een popconcert op dinsdagavond. Zin om mee te gaan?’

‘Moet ik staan?’

‘ja.’

‘Dan kom ik niet.’

‘Oké. Wat doe je nu?’

Ik was bezig lijsten te tikken voor Lesleys feest. ‘Niks,’ zei ik.

‘Zin om iets te doen?’

Ik slikte even. ‘Wat bijvoorbeeld?’

‘Wat zou je willen?’

Ik wist wat ik zou willen.

‘Een uur,’ zei ik. ‘Meer tijd heb ik niet. Kom over twintig minuten naar mijn flat. Mam!’ gilde ik. ‘Ik moet weg. Ik ben over hoogstens een paar uur weer thuis.’