1

Het was tachtig dagen geleden dat mijn vader de benen had genomen. Er was niet veel aan de hand, tot er plotseling vlak na elkaar vier GROTE gebeurtenissen plaatsvonden.

Het eerste – eind maart werd de klok vooruit gezet. Niet erg belangrijk, dat weet ik wel, maar het was niet het feit op zich, maar wat het teweegbracht. Het drong maandagmiddag op mijn werk pas tot me door, toen Andrea haar jas aantrok en zei: ‘Kom, ik ga ervandoor.’ Het was nog zo licht dat ik zei: ‘Het is pas halverwege de middag,’ en zij antwoordde: ‘Het is twintig voor zes.’

Plotseling besefte ik het en de angst greep me bij de keel. ’s Avonds was het langer licht, straks was het zomer, en toen hij wegging was het hartje winter. Waar was de tijd gebleven?

Ik moest hem zien. Dit had niets te maken met mijn moeder, dit ging om mij. Ik reed rechtstreeks naar zijn kantoor – ik wilde voor geen goud naar hun appartement. Zijn auto stond op de parkeerplaats, dus hij was nog niet naar huis. Gespannen tuurde ik over mijn stuur toen het personeel naar buiten druppelde… Tjezus, daar komt hij. Met Colette. Shit. Ik had gehoopt hem alleen te kunnen spreken.

Colettes haar had nog steeds highlights, het zag er niet naar uit dat ze zich verwaarloosde nu ze haar man gestrikt had. Maar de positieve kant was dat ze niet zwanger leek.

Toen ze dichterbij kwamen zag ik dat ze opvallend intiem met elkaar liepen te praten. Ik stapte uit de auto en ging vóór hen staan. Het was dramatisch bedoeld, maar ze liepen heel snel en waren me al bijna voorbij.

‘Papa,’ riep ik.

Ze draaiden zich niet-begrijpend om.

‘Papa?’

‘Gemma. O, hallo.’

‘Papa, ik heb al een hele tijd niets van je gehoord.’

‘O, nou ja, je weet wel.’ Hij voelde zich niet op zijn gemak. Hij draaide zich om naar Colette. ‘Wil je even in de auto wachten, lieve?’

‘Lieve’ wierp me een vuile blik toe maar liep heupwiegend naar de Nissan.

‘Moet ze echt zo’n kreng zijn?’ vroeg ik. Ik kon er niets aan doen. ‘Wat voor reden heeft ze om zich zo afschuwelijk te gedragen?’

‘Ze is alleen maar onzeker.’

‘Zij is onzeker. En ik dan? Ik heb je bijna drie maanden lang’, niet gezien.’

‘Zo lang?’

‘Ja, papa.’ In een wanhopige poging tot humor vroeg ik: ‘Wil je geen voogdij over me? Je zou bezoekrecht krijgen en me in het weekend kunnen meenemen naar McDonald’s.’

‘Je bent volwassen,’ was zijn enige antwoord.

‘Wil je me zelfs niet zien?’

Ze zeggen dat je nooit een vraag moet stellen waarop je het antwoord niet weet. Natuurlijk wilde hij me zien.

Maar hij zei: ‘Het is waarschijnlijk beter dat we elkaar op het ogenblik even niet zien.’

‘Maar papa…’ Ik begon te huilen.

Hij gaf me een onhandig klopje op mijn rug, ‘O, Gemma, niet doen…’

‘Je houdt niet meer van me.’

‘Natuurlijk wel.’

Ik schraapte mijn keel. ‘Papa, kom alsjeblieft naar huis. Alsjeblieft.’

‘Noel, we moeten de kinderen ophalen.’ Colette.

Ik draaide me met een ruk naar haar om. ‘Ik dacht dat hij je gezegd had in de auto te wachten.’

‘Noel, de kinderen.’ Ze negeerde me. ‘Ze zullen zich afvragen waar we blijven.’

‘Weet je?’ Ik keek naar haar en wees naar mijn vader, ‘Ik ben zijn kind en ‘Ik vraag me precies hetzelfde af.’

Toen voegde ik eraan toe: ‘Barst jij.’

Ze nam me met een koele blik op. ‘Nee, barst jij.’

‘Twee minuten,’ zei ze tegen papa. ‘Ik tel.’ Stampvoetend liep ze terug naar de auto.

‘Hoe gaat het met je moeder?’ vroeg papa.

‘Je VROUW,’ schreeuwde ik. ‘Met je VROUW gaat het PRIMA. Ze heeft een vriend. Een Zwitser, Helmut. Hij heeft een rode Aston Martin.’

‘Werkelijk? Hoor eens, Gemma, ik moet echt weg nu. Geri raakt door het dolle heen als we te laat komen.’

‘Je bent een lafaard,’ zei ik.

In de beslotenheid van mijn auto kwamen de tranen weer. Dit zou niet gauw worden opgelost; ik vond het vreselijk om het te moeten toegeven maar het leek duurzaam te zijn geworden tussen hen. Hoe moest het dan met mij?

Mijn moeder deed haar best. Ze had een soort routine gevonden. Ze ging weer naar de mis, was zelfs een paar keer koffie gaan drinken bij mevrouw Kelly, maar ze kwam altijd rillend en bevend terug. Ik moest nog elke nacht bij haar blijven.

Ik dacht aan Owen, de jongen die ik op de avond van Cody’s verjaardag had opgepikt. Hij had me twee keer uitgevraagd en de tweede keer had ik ja gezegd, maar ik kon niet zeggen wanneer, want ik wist niet hoe ik het mijn moeder moest vertellen.

Ik had beloofd hem te bellen maar had het tot dusver nog niet gedaan.