28

September kwam zowel met mee- als met tegenvallers.

Anton en Mikey hadden een groot deel van de zomer besteed aan het sluiten van een belangrijke, schitterende deal – een pikant, cynisch script, gefinancierd door drie betrouwbare bronnen en toezeggingen van de jonge, populaire actrice Chloe Drew en de veelbelovende regisseur Sureta Pavel. Het was de deal die Eye-Kon zou maken; de contracten stonden op het punt getekend te worden toen het script plotseling de aandacht trok van Hollywood. Voor je wist wat er gebeurde werd het script teruggenomen en de deal was van de baan. Anton raakte in een diepe depressie.

Er waren te veel onderhandelingen misgelopen om het ook deze keer weer te boven te komen. Hij maakte zichzelf uit voor een verliezer, zei dat hij mij en Ema in de steek had gelaten en mompelde iets over een alternatieve carrière. ‘Misschien als barkeeper,’ zei hij, liggend in bed. ‘Of als bijenhouder.’

De positieve kant was dat zijn getob en zijn wanhoop uitwerking hadden op de bouwvakkers. Zonder dat we ze op moesten jagen installeerden ze drie van de vier nieuwe raamlijsten en vensterbanken en begonnen zelfs de slaapkamer opnieuw te stuken. Een week lang ging Anton niet naar zijn werk. ‘Ik heb er geen zin meer in,’ zei hij. ‘Het is zo moeilijk om goed materiaal te krijgen, dit was onze grote kans. Ik heb het gevoel dat het ons nooit voor de wind zal gaan.’

Hij bracht veel tijd door met Ema. Hij was er op een of andere manier in geslaagd Zulema die week te lozen. Ik vermoedde maar vroeg het niet – dat hij haar had moeten betalen om weg te blijven.

Anton stond in de deuropening van mijn werkkamer naar me te kijken terwijl ik zat te tikken. Emoties wisselden elkaar af op zijn gezicht. ‘Je werkt zo hard,’ zei hij, en riep toen: ‘Ema, waar ben je?’

Ema kwam binnen in een roodblauw horizontaal gestreept pakje met korte broek. Anton keek vertederd naar haar.

‘Je ziet eruit als een Hongaarse gewichtheffer,’ zei hij, en na een nog aandachtiger blik, ‘uit circa 1953.’

Toen wist ik dat het hem beter ging.

Maar hij werd nooit meer helemaal dezelfde. Hij maakte talloze zinspelingen op het feit dat ik zo hard werkte, dat al het geld dat binnenkwam van mij afkomstig was en dat hij zonder mij niets zou hebben.

Het maakte me bang, want ook al werd al ons inkomen door mij verdiend, ‘Ik had er nooit bij stilgestaan dat het een permanente situatie zou kunnen zijn. Ik vond het geen prettig idee dat alles – van ons huis tot ons eten – van mij afhing.

Op de laatste dag van september ontving ik mijn eerste royalty’s voor Mimi’s Remedies. Het was zo’n belachelijk groot bedrag – honderdvijftigduizend pond – dat het een grap leek. Ik huilde van trots.

Anton nam een foto van me met de cheque in mijn hand als iemand die een loterij heeft gewonnen – toen drukte ik er een afscheidskus op omdat bijna alles ervan opging aan alle verplichtingen: de bank, de bouwvakkers, de creditcardmaatschappijen…

‘Alleen jij en ik kunnen een cheque krijgen van honderdvijftigduizend pond, waarvan twee dagen later bijna niets meer over is!’ zei ik tegen Anton.

‘Maar we hebben het geld goed besteed,’ zei hij. ‘We zijn verantwoordelijke volwassen mensen. We hebben de eerste afbetaling gedaan op het huis.’

‘En de volgende termijn moet betaald worden op -’

‘Dertig november, als je je nieuwe contract met Dalkin Emery hebt getekend.’ Hij zweeg even. ‘Ik vind het vreselijk dat alles op jou neerkomt,’ zei hij somber.

‘Nee, alsjeblieft,’ zie ik smekend. ‘Nu niet. Neem een dagje vrij.’

‘Ik ben depressief!’

Miranda England was aan de telefoon.

‘Hormonen,’ zei ik. ‘Dat komt voor als je zwanger bent.’

‘Het zijn geen hormonen. Het is die verrekte Amazon. Ik ging net online. Ik begrijp niet waarom ik mezelf dit aandoe – mijn laatste boek krijgt niet meer dan drieënhalve ster. Het vorige had er vijf. En de beoordelingen van lezers zijn zo verrekte gemeen!’

‘O, ja,’ zei ik. ‘Ze kunnen vreselijk zijn.’

‘Jij hoeft je nergens zorgen over te maken,’ zei ze somber. ‘Ik heb Mimi’s Remedies opgezocht. Ze zijn dol op je. Bijna iedereen geeft je vijf sterren. Ze zouden er zes geven als dat kon.’

Ik had het niet moeten doen.

Toen ze had opgehangen tikte ik Mimi’s Remedies in op Amazon en bracht een paar gelukkige momenten door met pagina na pagina stralende vijfsterren-loftuitingen.

Maar hoogmoed komt voor de val, want toen – en daar had ik moeten stoppen – vroeg ik me af of iemand al iets had geschreven over Crystal Clear. Al kwam het eind oktober pas uit, op de luchthavens was al een aantal exemplaren in de verkoop.

Ik tikte ‘Crystal Clear’ in en zag dat er al beoordelingen waren! Niet meer dan drie, om te beginnen.

Toen zag ik de kop van de eerste beoordeling en voelde me een beetje misselijk worden. ‘Armzalige shit,’ stond er. ‘Van een lezeres in Darlington.’

Ze had me één ster gegeven van de vijf. Tenminste één, dacht ik, me vastklampend aan een strohalm. Toen begon ik te lezen.

De enige reden dat ik het boek een ster geef is omdat het niet mogelijk is geen enkele ster te geven.

O, nee!

Ik heb me een ongeluk gelachen toen ik Mimi’s Remedies las, maar in deze verzameling shit valt niet één keer iets te lachen. Ik heb het op de luchthaven gekocht toen ik op weg was naar een weekje zon en ik wou dat ik het geld in mijn zak had gehouden.

O, lieve help. O, jee. Met bonzend hart las ik snel de volgende, in de hoop dat die aardiger zou zijn. Het was een tweesterrenscore.

Van een lezeres in Norfolk.

 

Ik was depressief en was bijna zes maanden het huis niet uit geweest toen ik Mimi’s Remedies las. Het vrolijkte me zo op dat ik in staat was weer naar de Weight Watchers te gaan. Stel je mijn vreugde voor toen ik ontdekte dat Lily Wright een nieuw boek had geschreven. Ik vroeg mijn buurvrouw het voor me te kopen op de luchthaven als ze haar moeder ging bezoeken in Jersey. Ik hoopte dat ik me goed genoeg zou voelen om op zoek te gaan naar een parttime job als ik het gelezen had. Maar hebben jullie het gelezen? Het is zo deprimerend, Het maakte dat ik weer enorm achteruitging. Ik heb het twee sterren gegeven omdat ik, ook al heb ik niet van dit boek genoten, mezelf een aardig mens vind.

De volgende gaf ook twee sterren.

Uitermate teleurgesteld, van een nijvere lezeres in het noordwesten.

 

Ik heb erg genoten van Mimi’s Remedies, ook al is het niet wat ik gewoonlijk lees. Ik moet bekennen dat ik me erop verheugde Lily Wrights nieuwe boek te lezen, omdat ik haar erg veelbelovend vond. Toen ik het boek op de luchthaven zag heb ik het gekocht. Maar mijn hoop werd de bodem ingeslagen. Crystal Clear is geen goed boek en ik weet niet waarmee ik het moet vergelijken. Het verdient niet meer dan één ster, maar ik heb besloten er twee te geven om niet kinderachtig te zijn.

‘An-TON,’ gilde ik. ‘ANTONNNN!’

Hij kwam haastig aangelopen en ik liet hem de kritieken zien.

‘Als iedereen Crystal Clear eens verschrikkelijk vindt?’ zei ik. ‘Als niemand het wil kopen? Dan geeft Dalkin Emery me geen nieuw contract en zitten we in de misère. Er deugt niks van mijn nieuwe boek!’

‘Rustig maar,’ zei hij. ‘Mimi’s Remedies kreeg ook slechte recensies.’

‘Maar alleen van een stelletje ouwe knarren. Van critici, niet van echte mensen, niet van mijn lezers en lezeressen!’

Nu begreep ik waarom Tania zo gespannen had geklonken en zo vreemd had gedaan over het veranderen van de omslag. Ze waren bang dat het lezerspubliek een tweede Mimi’s Remedies zou verwachten.

Deze narigheid kon niet door Gemma zijn veroorzaakt – tenzij ze alle drie de kritieken zelf had geschreven – maar ik besloot haar toch de schuld te geven.

‘Crystal Clear moet fantastisch goed verkopen,’ brabbelde ik tegen Anton, ‘want als dat niet zo is, zal Dalkin Emery me geen nieuw contract geven. En dan hebben we niet genoeg geld om de volgende termijn van het huis te betalen.’

Het huis kwijtraken! De rillingen liepen me over de rug bij de gedachte daaraan. Ik kon me niets ergers voorstellen.

Kalm begon Anton te psalmodiëren: ‘Crystal Clear is een geweldig boek. Dalkin Emery houdt er een grootscheepse campagne voor. Het zal een groot succes worden. Dalkin Emery denkt dat het met Kerstmis nummer één zal staan. Over een maand zal Jojo met hen gaan praten en zullen ze je een nieuw contract aanbieden met een reusachtig voorschot. Alles komt in orde. Alles is in orde.’