Lily

Anton kwam thuis uit zijn werk. Hij liep haastig de kamer in en zei: ‘Kijk eens wat ze me vandaag hebben gestuurd.’ Ik had hem heel lang niet zo geanimeerd gezien.

Hij zwaaide met een boek en toen ik zag dat het Gemma’s boek was, Cbasing Rainbows, rukte ik het uit zijn handen om het onmiddellijk te gaan lezen.

‘Hoe kom je hier aan?’

‘Proefexemplaar. Jim Sweetman, de mediaman van Lipman Haigh, heeft het me gestuurd. En het goede nieuws,’ ging hij stralend verder, ‘is dat het niet over ons gaat.’

‘Hoe is het?’ vroeg ik. ‘Is het goed?’

‘Hm.’ Maar zijn enthousiasme was overduidelijk.

Beschuldigend zei ik: ‘Je vindt het goed!’

‘Nee, dat vind ik niet.’

Ik hield mijn adem in, want ik wist dat er een “maar” op zou volgen.

‘Maar,’ zei hij, ‘ik zou er graag een optie op nemen.’

Ik was te verbijsterd om iets te kunnen zeggen.

Het enige waar ik aan kon denken was dat hij geen optie had genomen op míjn boek. Op geen van beide.

Vijf weken geleden waren we verhuisd, maar het leek veel langer. We hadden een troosteloze Kerstmis gevierd in onze blokkendoos.

Ondanks diverse uitnodigingen voor oudejaarsavond brachten we de avond alleen door en dronken de champagne die Dalkin Emery me had gegeven in die lang vervlogen tijd toen Mimi’s Remedies nummer één op de bestsellerslijst stond en ze me nog aardig vonden. Onze toast was ‘op volgend jaar’, in de hoop dat het beter zou zijn dan het jaar dat achter ons lag. Toen werd het januari maar – wat moet ik zeggen? – het was januari. Het beste wat iemand kan doen is inademen, uitademen en wachten tot de maand voorbij is.

Crystal Clear herstelde zich niet op het laatste moment, zoals we hadden gehoopt. Mijn zelfvertrouwen en creativiteit lagen in puin en sinds oktober had ik geen letter meer geschreven. Wat had het voor zin als niemand het wilde publiceren?

Het verlies van ons huis was een catastrofe geweest, maar ik koesterde geen illusies: we zouden nog veel dieper kunnen vallen. Het begon mis te gaan tussen Anton en mij. Ik zag het gebeuren vanuit de verte, alsof het een ander koppel betrof.

We hadden elkaar niets meer te zeggen. Ik was verbitterd over Antons roekeloosheid met geld. Ik werd geobsedeerd door het huis dat we kwijt waren geraakt en ik vond het allemaal zijn schuld. Hij had me overgehaald het te kopen – en als we het niet gekocht hadden, hadden we het niet kunnen verliezen. Ik voelde me niet in staat het hem te vergeven. Om de een of andere reden bleef ik denken aan de dag waarop hij me had meegenomen naar Selfridges; we hadden geen cent, en wat deden we? Maakten nog meer schulden. Indertijd zag ik het als een glorieus carpe diem, nu beschouwde ik het als een idiote onverantwoordelijkheid.

En al zei Anton het niet met zoveel woorden, ik wist dat bij mij verweet dat ik geen volgende hit had geschreven.

Ik sliep ’s nachts nooit langer dan vier uur. Anton bleef me beloven dat het leven beter zou worden. En hij scheen te denken dat dat zojuist gebeurd was.

‘Chloe Drew zou perfect zijn voor de hoofdrol!’ juichte hij.

‘Maar Eye-Kon heeft geen geld voor een optie op het boek.’

‘De BBC is geïnteresseerd in een coproductie. Zij leggen het geld op tafel als Chloe meedoet.’

Ik boog me nieuwsgierig naar hem toe. Hij had al met de BBC gesproken? Hij was bezig een deal te plannen? ‘Heb je er echt over gesproken met Chloe?’

‘Ja. Ze doet het.’

Goeie god.

‘Gemma zal jou nooit de optie gunnen. Na wat wij haar hebben aangedaan, hoef je daar niet op te hopen.’

Maar dat deed hij wel. Ik zag het in zijn ogen. Hij was al bezig haar te overtuigen met alle middelen die nodig waren. Ik wist dat Anton ambitieus was, maar dat hij zover wilde gaan was een harde klap voor me.

Hij had dit hard nodig. Het was lang geleden sinds hij met succes een deal had gesloten. Hij was weer zijn infomercials gaan maken, maar dit was waar zijn hart naar uitging.

‘Lily, dit betekent onze redding! Het heeft een fantastisch commercieel potentieel. We zouden ons leven weer op de rails kunnen zetten.’

Anton had dit nodig voor zijn trots. En om te kunnen voelen dat hij iets goeds voor ons zou doen. Maar hoever zou hij gaan met Gemma om de rechten voor haar boek te krijgen? Hij was zo intens wanhopig dat ik plotseling de vaste overtuiging had dat dat weleens heel ver zou kunnen zijn. Haar laatste woorden flitsten door mijn hoofd: Onthou goed hoe je hem hebt leren kennen, want zo zul je hem weer kwijtraken.

‘Doe dit niet,’ drong ik aan. ‘Alsjeblieft, Anton, daar kan niets goeds uit voortkomen.’

‘Maar, Lily!’ hield hij vol. ‘Wat een kans! Het is precies wat we nodig hebben.’

‘Het is Gemma!’

‘Het is zakelijk.’

‘Alsjeblieft, Anton.’ Maar de schittering verdween niet uit zijn ogen en ik had kunnen huilen.

Het kan verkeren.

In de laatste drieënhalf jaar was Gemma een constante bron van zorg geweest. Maar sinds ik over haar boek had gelezen, had mijn ongerustheid vaste vorm aangenomen. Toch had ik nooit kunnen dromen dat die vorm zich op deze wijze zou manifesteren; dat zij de sleutel in handen zou hebben waarmee Anton zijn carrière, zijn trots en zijn hoop zou kunnen redden.

En zij had haar terugkeer in zijn leven niet beter kunnen timen; onze relatie was zo wankel…

Hoe wankel? Angstig vroeg ik het me af. Wat zou er gebeuren als Gemma hem terug wilde?

Op dat moment ontdekte dat ik niet langer vertrouwen had in mij en Anton. Het leek of we aan de rand van een catastrofe stonden. Ik wist niet hoe het zou gebeuren, maar met afgrijselijke zekerheid zag ik het voor me: Anton en ik gingen uit elkaar.