33

Donderdagmorgen, Dalkin Emery

Jojo stapte de lift uit en wenkte Nathan haar te volgen. Aarzelend zette hij een voet op de geheiligde grond van Dalkin Emery. Hij had die willen kussen.

‘Niet zenuwachtig zijn.’ Jojo wreef zachtjes over zijn rug. ‘Het zijn maar uitgevers – die je hopen geld willen geven en je roman publiceren. De meeste auteurs zouden een moord doen om in jouw schoenen te staan.’

Met klikkende hakken liep ze door de gang en begroette stralend de receptioniste. ‘Goeiemorgen, Shirley.’

‘Goeiemorgen, Jojo.’

‘Dit is Nathan Frey.’

Shirley glimlachte beleefd naar de bleke, verdwaasd kijkende man. ‘Ze zijn in de bestuurskamer. Ik zal zeggen dat jullie er zijn -’

‘Ik weet de weg.’

‘Ja, dus ik zal alleen -’

Maar Jojo was al verdwenen, Nathan braaf achter haar aan.

In de bestuurskamer stonden alle topmensen van Dalkin Emery te wachten met hun assistenten, en Tania Teal en haar baas. Love and the Veil was hun belangrijkste deal van dit jaar.

‘Die verrekte Jojo is altijd te laat,’ merkte Tania Teal op. Ze keek even de gang in. ‘Jemig, daar komt ze!’

Haastig ging iedereen zitten en toen stond Jojo in de deuropening en leidde Nathan naar binnen. Hij probeerde te glimlachen, met pareltjes zweet op zijn bovenlip.

Dick Barton-King, het hoofd van de verkoopafdeling, richtte zich op en tuurde door de oogopening van zijn burka.

Onder de meters muffe stof zocht hij vertwijfeld naar de zoom, zodat hij Nathan een hand kon geven. Hij walgde van die burka.

Het was een idee van Marketing – natuurlijk. Waarom droegen zij dan geen burka’s? Zij hadden de speelgoedmachinegeweren die Tania Teal persoonlijk was gaan kopen.

Onderhandelingen voor ‘belangrijke’ boeken werden steeds zorgvuldiger voorbereid en gecompliceerder. Een kamer vol zand en Afghaanse spullen – maar Jojo dacht: kom eerst maar eens op me je marketingbudget.

Het team kwam in actie met een imponerende babbel over tv-reclame, een publiciteitstournee van drie weken, een oplaag van honderdduizend, gegarandeerde profiles in de kwaliteitskranten…

‘De Observer zou me willen interviewen?’ Nathans stem klonk enthousiast.

‘Ja,’ zei Juno, hoofd publiciteit, ik weet zeker dat we dat kunnen regelen.’ Nou ja, misschien konden ze dat. Waarschijnlijk.

Diverse omslagen waren al uitgewerkt, evenals reclameposters en geprojecteerde verkoopcijfers. Het was een indrukwekkend vertoon.

Nathan was zo overweldigd dat Jojo op een gegeven moment hang was dat hij zou flauwvallen.

Toen het voorbij was, keek de hele staf van Dalkin Emery hen na.

‘Dat lijkt me prima te zijn gegaan,’ zei Tania Teal kalm. Ze ritste haar laars open en gooide er een hoopje zand uit.

‘Ja,’ zei Fran Smith, haar assistente, en keek zuchtend om zich heen naar het zand dat zij zou moeten opvegen.

Jojo hielp Nathan in een taxi en nam hem mee naar Southern Cross waar Olive Liddy en haar team een heel andere presentatie deden. Geen zand, geen burka’s, alleen maar gepraat over booker-prijzen.

Hoewel ze hetzelfde voorschot gaven als Dalkin Emery hadden ze een veel kleiner publiciteitsbudget. Ze deden het voorkomen of dat juist goed was. ‘Overkill kan schadelijk zijn voor een boek,’ zei Olive serieus. ‘Goede boeken hoeven niet geadverteerd te worden in winkelcentra en stations van de ondergrondse. Ze spreken voor zichzelf.’

Onder druk gezet door Olive gaf Nathan toe dat hij niet op één lijn gesteld wilde worden met de John Grishams en Tom Clancy’s, die je overal zag in luchthavens, boekwinkels en op bestsellerslijsten. Dat het opbouwen van een kwaliteitsreputatie gebaseerd op goede kritieken en mond-tot-mondreclame veel meer iets voor hem was.

Toen de bespreking achter de rug was ging Jojo met Nathan naar een dichtstbijzijnde pub en probeerde een evenwichtige beoordeling te geven. ‘Zelfs boeken die zo goed zijn als dat van jou kunnen profiteren van reclame.’

‘Het is mijn boek,’ zei Nathan een beetje kwaad. De gedachte aan het winnen van literaire prijzen was hem naar het hoofd gestegen. ‘Ik wil Southern Cross.’

Daar gaan we, dacht Jojo. Het is al begonnen.