39

Toen werd alles weer rustig. Na een tijdje kreeg ik een afdruk van de omslag toegestuurd, toen een exemplaar van de proefdruk om te controleren op fouten, waarvan er ontstellend veel waren.

De dag kwam waarop de definitieve exemplaren van het boek werden afgeleverd en ik was tot tranen toe geroerd. Een roman te zien en in de hand te houden met mijn naam op de omslag was iets overweldigends. Al die woorden, woorden die ik helemaal zelf had geschreven, en die waren verzameld en gedrukt door iemand anders, vervulden me met trots en verbazing.

De foto was de eerste die Lee van me had genomen – zittend op mijn bank, recht in de camera kijkend. Ik had kringen onder mijn ogen en een dubbele kin, waarvan ik zeker wist dat ik die in werkelijkheid niet had. Ik keek nogal benauwd.

Toen ik die avond naar bed ging vond ik het boek onder het dekbed met alleen de titel zichtbaar: Anton had het daar neergelegd en ik viel in slaap met het boek in mijn armen.

Vijf januari was de dag van de publicatie, en toen ik die ochtend wakker werd (de vierde keer sinds ik naar bed was gegaan) voelde ik me als een kind op haar verjaardag.

Anton begroette me met een kop koffie en ‘Goedemorgen, gepubliceerde schrijfster’.

We hadden enorme pret, waaraan ook Ema meedeed, maar toen zei Anton: ‘Kleed haar aan, Lily, we gaan je andere kind bezoeken.’

Ik klapte de buggy uit voor de plechtige wandeling naar de dichtstbijzijnde boekwinkel, die toevallig in Hampstead was.

Het was een koude zonnige ochtend en we liepen vastberaden door. Ik zou mijn eerste boek in de verkoop zien, wat een ervaring!

Ik liep de boekwinkel binnen met gerekte hals en een blijde glimlach. Maar waar was het?

Ik zag geen exemplaar vooraan uitgestald en ik slikte even iets weg. Tania had me vriendelijk uitgelegd dat mijn boek een ‘klein’ werkje was en daarom niet demonstratief vooraan in de winkel’, zou worden uitgestald. Toch had ik een stille hoop gehad…

Maar evenmin was Mimi’s Remedies te vinden op de plank Nieuwe Uitgaven. Of Recente Publicaties. Ik liet Anton bij de buggy en liep zoekend de winkel door. Hoewel er duizenden andere boeken waren, wist ik dat ik mijn eigen boek onmiddellijk zou herkennen. Als het er was.

Haastig liep ik terug naar Anton, die bij Informatie stond.

‘Heb je het gevonden?’ vroeg hij snel.

Ik schudde mijn hoofd.

‘Ik ook niet. Maak je geen zorgen, ik zal het vragen.’ Anton knikte naar de somber kijkende jongeling, schraapte zijn keel en zei: ‘Sorry dat ik u stoor, maar ik zoek een boek.’

‘Dan bent u aan het juiste adres,’ antwoordde de jongen.

‘Ja, maar het boek dat ik zoek is getiteld Mimi’s Remedies.’

De jongen drukte verveeld op een paar toetsen en zei toen: ‘Nee.’

‘Nee wat?’

‘We nemen het niet in voorraad.’

‘Waarom niet?’

‘Politiek van de zaak.’

‘Maar het is briljant,’ zei Anton. ‘Zij -’ hij wees naar mij -’heeft het geschreven.’

Maar in plaats van geïmponeerd te zijn, herhaalde de jongen: ‘We hebben het niet in voorraad.’

We bleven dralen bij de toonbank, te verbijsterd om gehoorzaam door te lopen. Zo hoorde het niet. Ik had het niet onredelijk gevonden te verwachten dat mijn boek in een boekwinkel te koop zou zijn. Waar zou ik het anders kunnen vinden? In een ijzerwinkel? De stomerij?

Ik was te trots om te huilen voor ik weer buiten stond.

‘Klootzak,’ zei Anton. ‘Neerbuigende kleine klootzak.’ Hij schopte tegen een vuilnisbak en bezeerde zijn voet. Ik begon weer te huilen.

‘Klootzak,’ zei ik.

‘Koosak,’ liet Ema zich horen.

Anton en ik keken elkaar even stralend aan. Haar eerste echte woord.

‘Precies,’ zei ik terwijl ik naast de buggy knielde. ‘Zodra we thuis zijn bellen we de uitgever.’

‘Koosak,’ zei Ema weer.

‘Wat je zegt, meid.’

Het duurde bijna twintig minuten voor we thuis waren en ik Tania op haar privé-lijn belde.

‘Kan ik Tania even spreken?’

‘Wie kan ik zeggen?’

‘Lily Wright.’

‘Waar gaat het over?’

‘O.’ Verbaasd. ‘Mijn boek.’

‘Welke titel?’

‘Mimi’s Remedies.’

‘Hoe was uw naam ook weer? Leela Ryan?’

‘Lily Wright.’

‘Libby White. Een ogenblik alstublieft.’

Twee seconden later kwam Tania aan de lijn. ‘Mijn excuses voor mijn assistente. Ze is een uitzendkracht en weet van niets. Hoe gaat het?’

Haperend, omdat ik niet kritisch wilde lijken, vertelde ik haar wat er gebeurd was in de boekwinkel.

Tania suste me. ‘Het spijt me, Lily. Echt waar. Ik vind Mimi’s Remedies een verrukkelijk boek. Maar er worden elk jaar honderdduizend nieuwe boeken uitgegeven. Het kunnen niet allemaal bestsellers worden.’

‘Ik verwachtte niet dat het een bestseller zou worden.’ Nou ja, natuurlijk had ik gehoopt…

‘Om het kort samen te vatten, je boek heeft een oplaag van vijfduizend. Iemand als John Grisham heeft een eerste druk van ongeveer een half miljoen. Vertrouw me, Lily, je boek is er echt, maar misschien niet in elke winkel.’

Ik vertelde Anton wat ze gezegd had. ‘Dat is niet goed genoeg. Wat doen ze aan publiciteit? En het geven van interviews en het signeren van boeken?’

‘Die komen er niet,’ zei ik. ‘Vergeet het, Anton. Het gebeurt niet. We gaan gewoon door met ons leven.’

Maar ik had niet gerekend op Antons energie.

Een week later kwam hij stralend thuis van zijn werk. ‘Ik heb een afspraak voor je om je boek te signeren.’

‘Wat?’

‘Je kent Miranda England? Een van Dalkin Emery’s belangrijkste auteurs? Haar nieuwe boek komt binnenkort uit en donderdag over een week zal ze in het West End om zeven uur ’s avonds haar boek signeren en ik heb Tania overgehaald er een dubbel van te maken – samen met jou! Miranda is de top, er zullen enorm veel mensen voor haar komen en als zij haar boek heeft gesigneerd, komen wij aan de beurt.’

‘Lieve help!’ Ik staarde hem aan. ‘Je bent verbluffend.’ Ik vroeg me af wat andere auteurs deden. Degenen die geen Anton hadden. ‘Als beloning, jongeman, mag je vanavond je meest geliefde standje uitkiezen.’

We moesten heel hard lachen.