9

AAN: Susan-inseattle@yahoo.com
VAN: Gemma343@hotmail.com
ONDERWERP: Ik ben begonnen het te schrijven

 

Ik schrijf ’s morgens vroeg en ’s avonds. Mam gaat om half tien naar bed en dan kan ik op de computer rammen. Maar zelfs als ik naar Buffy kijk denk ik eraan en wacht ik ongeduldig tot mam naar bed gaat zodat ik kan beginnen.

Is dit wat het betekent om een gekweld artiest te zijn? Antwoorden graag op een briefkaart.

 

Liefs,
Gemma

Terug in de werkelijke wereld had ik eindelijk een kasteel met torentjes gevonden. In Offaly – een lange rit als je in één dag heen en terug moet. Ik had ook een dressdesigner opgespoord die zo aan de grond zat dat ze bereid was Lesley en haar onredelijke eisen te accepteren.

Ik had achtentwintig Louis XIV-chaises gehuurd en afgesproken dat ze met zilverlamé zouden worden bekleed.

Maar nog steeds geen geluk met de presentjes, hoe ik ook mijn best had gedaan.

‘Herinner me er nog eens aan, waar betaal ik je voor?’ vroeg Lesley. (Overigens had ik nog geen cent gekregen, al had ik er vaak genoeg om gevraagd.) ‘Er zijn party planners genoeg in Dublin. Moet ik een van hen inschakelen?’

Ik haatte haar. ‘Ik ben ermee bezig.’ Al zeg ik het zelf, ik ben GEWELDIG in mijn werk.

Lesley krabbelde terug en reikte me een olijftak toe door te vragen met haar te mediteren. Ik vond dat ik geen nee kon zeggen, maar misschien had ik dat wel moeten doen, want ik viel in slaap.

AAN: Susan-inseattle@yahoo.com
VAN: Gemma343@hotmail.com
ONDERWERP: Heb Jojo gebeld

 

en haar verteld dat ik het boek ga schrijven, en ze zei: ‘Goed, gefeliciteerd, je hebt een agent!’ Toen vroeg ze of alles goed ging met mijn moeder en ik zei alleen maar: ‘Mmmm.’
Geen zorgen voor de dag van morgen.

 

Liefs
Gemma

Ik vertelde Susan niet wat er vervolgens gebeurde.

Ik schraapte mijn keel, bleef een eeuwigheid zwijgend aan de telefoon hangen en zei toen: ‘Jojo, ik ken een van je klanten.’

‘O ja?’ Niet geïnteresseerd.
‘Lily. Lily Wright.’

‘O, Lily doet het fantastisch! Echt super.’

‘Ja, nou, doe haar de groeten van Gemma Hogan.’

‘Zal het doen. Weet je, ik loop nu op de zaken vooruit, maar als we je boek verkopen, en ik weet zeker dat het me lukt, zouden we misschien eens iets van een ‘Onze Vriendschap’-artikel kunnen publiceren in een zondagse bijlage. Goeie publiciteit voor je.’

‘Je zou het haar kunnen voorstellen. Maar misschien voelt ze er niets voor.’

‘O, vast wel! Lily is een lieverd.’

Ik wilde Lily van haar stuk brengen met mijn boodschap: Ik zit nu in dezelfde business als jij en ik zit je op de hielen.

Ja, toe nou, ze had mijn grote liefde gestolen, ze was miljonair en ze stond in alle kranten. Wat zou jij doen?

De vrijdagavonden met Owen waren een regelmaat geworden en meestal wisten we midden in de week nog wel een snelle wip te versieren. Owen was heel plezierig gezelschap en er was geen sprake van de buikpijn en knikkende knieën als je verliefd bent op iemand. Ik kon goed met hem praten, ik dacht niet aan hem als ik niet bij hem was, maar ik vond het altijd prettig van hem te horen. En hij dacht net zo over mij.

Gek genoeg hadden we bijna altijd min of meer ruzie – hij was pissig tegen mij of ik tegen hem.

‘Raad eens?’ zei ik toen we elkaar de volgende keer ontmoetten.

‘Anton wil je terug?’

‘Nee. Ik schrijf een boek.’

‘Heus? Kom ik erin voor?’

‘Nee.’ Ik lachte.

‘Waarom niet?’

‘Waarom wel?’

‘Omdat ik je vriendje ben.’

Ik lachte weer. ‘Ben je dat?’

Een korte stilte. Hij glimlachte nog steeds, maar misschien iets minder. ‘Hoe wil je dit dan noemen? Zes weken van drankjes, telefoontjes, regelmatig contact met oom Pik en de tweeling?’

‘Je bent mijn vriendje niet, je bent mijn… je bent mijn hobby.’

‘O.’ De glimlach was verdwenen.

‘Kijk niet zo,’ zei ik haastig. ‘Ik ben ook niet jouw vriendinnetje.’

‘Dat is iets nieuws voor me.’

‘Nee, nee!’ hield ik vol. ‘Ik ben je oudere-vrouwervaring. Een overgangsperiode. Dat is best. Ik vind het niet erg.’

‘Dus ik ben alleen maar voor de seks.’

‘Nee,’ protesteerde ik. ‘Nee, ik hou ook van oom Pik en de tweeling.’

Hij stond op en liep de kamer uit. Ik nam het hem niet kwalijk, maar ik stond niet eveneens op om hem achterna te gaan. Ik kende de routine langzamerhand – hij liep altijd stampend weg en kwam vijf minuten later stampend terug.

Ik dronk mijn wijn, en ja, hoor, daar was hij weer. Hij kwam de kamer in en liep naar de tafel.

‘Eikel,’ zei ik. ‘Ga zitten en drink je glas leeg.’

‘Dank je,’ zei hij nors.

‘Wat mankeert eraan?’ vroeg ik vriendelijk.

‘Je neemt me niet serieus.’

Ik staarde hem verward aan. ‘Natuurlijk niet. Maar jij neemt mij ook niet serieus.’

‘Misschien begint dat te komen.’

‘Niet doen,’ zei ik. ‘Dat zou vreselijk zijn.’

‘Waarom?’

‘Om te beginnen vind ik dat alle mannen hufters zijn. Bovendien ben je te jong voor me. Dat gaat nooit goed. Mijn vader was jonger dan mijn moeder, en je weet wat er gebeurd is.’

‘Ze zijn vijfendertig jaar getrouwd geweest!’

‘Hoor eens,’ zei ik, ‘ik ben niet in de stemming voor een relatie En jij ook niet. We hebben altijd ruzie, én het is een emotionele reactie van je.’

‘Wil je dat ik iemand van mijn eigen leeftijd zoek?’

‘Beslist niet. Nou ja, natuurlijk wel. Maar nu nog niet!’

AAN: Susan-inseattle@yahoo.com
VAN: Gemma343@hotmail.com
ONDERWERP: Het nieuws is bekend

Frances komt naar me toe en zegt: ‘Ik hoor dat je een boek schrijft.’

Jee, wie heeft er geklikt?

‘We klagen je aan, weet je,’ zegt ze, ‘We slepen je voor de rechter voor elke cent die je bezit.’

Maar ze heten natuurlijk niet Frances en Francis. Alle bestaande mensen in het boek zijn onherkenbaar gemaakt en mijn gefanfaseerde paar bazen heten Gabrielle en Gabriel en staan liefdevol bekend als de Kwaaie Agent en de Goeie Agent.
Ik hou je op de hoogte…

 

Liefs
Gemma