12

Maandag 14.35

Manoj stak zijn hoofd om de hoek van de deur. ‘Jojo, Keith Stein is er.’

‘Wie is Keith Stein?’

‘Een fotograaf van Book News. Voor een foto bij het artikel over jou.’

‘O, goed. Twee minuten,’ zei Jojo. Ze zwaaide haar voeten van het bureau. Uit haar haar haalde ze de ballpoint die het in een geïmproviseerde knot bijeen had gehouden. De roodbruine krullen tuimelden over haar schouders.

‘Je bent mooi, juffrouw Harvey,’ zei Manoj. ‘Behalve dat je mascara begint uit te lopen.’

Hij overhandigde haar haar handtas. ‘Maak je zo mooi mogelijk.’

Jojo had geen aansporing nodig. Iedereen in de uitgeverswereld las de vragenlijst in Book News; het was het eerste dat ze opsloegen.

Ze knipte haar poederdoosje open en bracht de vuurrode lippenstift aan die haar handelsmerk was. Ze zou dolgraag lichtroze lipgloss en neutrale taupekleuren gebruiken. Maar de enige keer dat ze op haar werk was verschenen in ‘Crushed Sorbet’ hadden de mensen haar vreemd aangekeken. Mark Avery zei dat ze er ‘een beetje betrokken’ uitzag en Richie Gant had haar ervan beschuldigd dat ze een kater had.

Hetzelfde gold voor haar haar; het was de enige stijl die ze kon hebben. Te lang en ze zag eruit als een slordige pottenbakker, en te kort, nou ja… toen ze begin twintig was, kort nadat ze in Londen was gearriveerd, had ze zich een zogenaamde gamine-coupe laten geven, en de eerste keer dat ze daarmee een pub binnenging, had de barkeeper haar achterdochtig aangekeken en gevraagd: ‘Hoe oud ben je, jongen?’

Dat betekende het einde van het korte haar- en frisse gezichtexperiment.

‘Meer mascara,’ opperde Manoj.

‘Wat ben je toch een nicht,’ zei Jojo toegeeflijk.

‘En jij bent zo politiek incorrect. Ik meen het van de mascara. Twee woorden: Richie Gant. Laten we hem de pest injagen.’

Jojo bracht met hernieuwde ijver haar mascara aan.

Na een haastig bijwerken van de rest van haar gezicht – blush, camouflage, glow – haalde Jojo nog een laatste keer de kam door haar haar en toen was ze klaar om te beginnen.

‘Heel sexy, baas. Heel noir.’

‘Stuur hem maar naar binnen.’

Beladen met zijn foto-uitrusting liep Keith het kantoor in, bleef staan en lachte luid. ‘Je ziet eruit als Jessica Rabbit!’ zei hij vol bewondering. ‘Of die rooie uit de jaren-vijftigfilms. Hoe heette ze ook weer? Katharine Hepburn? Nee.’

‘Spencer Tracy?’

‘Was dat geen man?’

Jojo gaf zich gewonnen. ‘Rita Hayworth.’

‘Ja! Heeft iemand dat weleens eerder tegen je gezegd?’

‘Nee,’ zei ze glimlachend. ‘Niemand.’ Hij had zulke stralende ogen dat ze niet onaardig kon zijn.

Keith pakte zijn camerabenodigdheden uit, keek om zich heen in het kleine vertrek met de boekenwanden, nam Jojo aandachtig op en keek toen weer om zich heen. ‘Laten we wat anders doen,’ stelde hij voor. ‘In plaats van het gebruikelijke plaatje van het bureau met jou als Winston Churchill erachter, maken we het een beetje sexy.’

Jojo staarde met een strak gezicht naar Manoj. ‘Wat heb je tegen hem gezegd? Voor de laatste keer, read my lips. Ik trek NIET mijn topje uit.’

Keith fleurde op. ‘Zou je dat niet willen? Heel discreet? Twee zorgvuldig geplaatste duimen en

Een blik van Jojo legde hem abrupt het zwijgen op en toen hij weer sprak was het wat minder uitbundig. ‘Mooi bureau heb je, Jojo. Als je er eens op ging liggen, op je zij, en je geeft een knipoog?’

‘Ik ben een literair agent. Een beetje respect graag!’

Bovendien was ze te lang. Ze zou aan beide kanten eroverheen hangen.

‘Ik heb een idee,’ zei Manoj. ‘Als we die beroemde foto van Christine Keeler eens kopieerden? Ken je die?’

‘Waarop ze omgekeerd op een keukenstoel zit?’ zei Keith. ‘Klassieke pose. En een goeie.’

‘Ze was naakt.’

‘Dat hoef jij niet.’

‘Oké.’ Het leek Jojo beter dan languit op haar bureau te liggen met haar elleboog steunend op de lege lucht. ‘Laten we opschieten.’

Manoj holde weg en kwam terug met een keukenstoel, waarop Jojo wijdbeens ging zitten. Ze voelde zich onnozel.

‘Fantastisch.’ Keith knielde voor haar neer om te beginnen met fotograferen. ‘Nu een brede lach.’ Maar voor hij afdrukte, liet hij de camera zakken en stond weer op. ‘Je lijkt niet op je gemak. Dat komt door dat kostuum van je. Kun je jasje uittrekken? Alleen je jasje,’ voegde hij er snel aan toe.

Jojo wilde het niet, niet op kantoor. Haar streepjespak voelde aan als een veilig harnas en zonder dat had ze een veel te omvangrijke buste, vond ze. Maar haar tieten zouden verborgen zijn achter de stoelleuning, dus trok ze haar jasje uit, ging weer zitten en trok de leuning dicht naar zich toe.

‘Nog één ding,’ zei Keith. ‘Kun je de mouwen van je blouse oprollen? En maak nog een knoopje open aan de hals. Eentje maar. Meer vraag ik niet. En doe wat met je haar, ontspan je.’

‘Denk zwoel,’ drong Manoj aan.

‘Denk werkloosheidsuitkering, jij.’

‘Laten we beginnen,’ viel Keith hen in de rede. ‘Jojo, kijk naar mij.’ KLIK! ‘Op het kantoor zeiden ze dat je politieagent in New York bent geweest voordat je in deze business verzeild raakte. Is dat zo?’

KLIK!

‘Wat mankeert jullie toch?’ Ze vonden het allemaal prachtig dat ze bij de politie was geweest. Zelfs Mark Avery bekende dat hij sexy voorstellingen had van Jojo die deuren intrapte, handboeien omdeed en mompelde: ‘U bent gearresteerd.’

‘Hebben jullie hier geen vrouwelijke agenten?’

‘Dus je bent het echt geweest?’

‘Een paar jaar.’
KLIK!

‘Cool.’

Niet cool. Het was een rotbaan en het was de schuld van de tv dat er iets glamorous van gemaakt werd.

‘Heb je wel eens een deur ingetrapt?’

‘Honderden.’

KLIK!

‘Heb je weleens undercoverwerk gedaan?’

‘O, aan de lopende band. Ik moest maffiabazen verleiden. Met ze naar bed gaan en ze al hun geheimen ontfutselen.’

‘ECHT WAAR?’
KLIK!

‘Nee.’ Ze lachte.

‘Blijf zo kijken. Ben je weleens beschoten?’

KLIK!

‘Ja.’

‘Weleens op iemand geschoten?’

KLIK!

‘Ja.’

‘Een stralende glimlach nu. Weleens iemand gedood?’
KLIK! KLIK! KLIK!