2

Nu slapen alle pupillen en is het stil op de Birgittagården. Achter het raam van het kantoortje brandt een lamp, waardoor de wereld buiten ondoordringbaar zwart lijkt.

Met een diepe rimpel in haar voorhoofd voert Elisabet achter de computer een verslag van de gebeurtenissen van de avond in in het zorgdossier.

Het is bijna twaalf uur en ze realiseert zich dat ze zelfs geen tijd heeft gehad om haar avondpilletje in te nemen. Haar drugsje, zoals ze het gekscherend noemt. Nachtdiensten en uitputtende dagen hebben haar slaapritme verwoest. Normaal gesproken neemt ze om tien uur tien milligram Stilnoct, zodat ze rond elven kan inslapen en dan een paar uur rust krijgt.

De septemberduisternis heeft zich rond het bos gesloten, maar ze kan het gladde oppervlak van het meer Himmelsjön nog steeds als parelmoer zien oplichten.

Eindelijk kan ze de computer uitzetten en haar pilletje nemen. Ze trekt haar vest om zich heen en denkt dat een glas rode wijn nou lekker zou zijn. Het lijkt haar heerlijk om met een boek en een glas wijn in haar bed te zitten, wat te lezen en met Daniel te kletsen.

Maar vannacht heeft ze dienst en blijft ze in de personeelskamer slapen.

Er gaat een schok door haar heen als Buster buiten opeens aanslaat. Hij blaft zo fel dat het kippenvel op haar armen staat.

Het is al laat, ze had al in bed moeten liggen.

Normaal gesproken slaapt ze rond deze tijd al.

Als de computer uitgaat, is de kamer donker. Om haar heen is alles meteen ontzettend stil. Elisabet wordt zich bewust van de geluiden die ze zelf veroorzaakt. Hoe de gasvering van de bureaustoel sist als ze opstaat, hoe de vloerplanken kraken onder haar voeten als ze naar het raam loopt. Ze probeert naar buiten te kijken, maar de duisternis weerkaatst slechts haar eigen gezicht, het kantoortje met de computer en de telefoon, de muren met de gouden en groene patronen.

Plotseling ziet ze de deur achter haar rug een stukje opengaan.

Haar hart begint sneller te kloppen. De deur stond op een kiertje, maar is nu halfopen. Het moet de tocht zijn, probeert ze zichzelf voor te houden. De tegelkachel in de eetkamer trekt grote hoeveelheden lucht aan.

Elisabet voelt een merkwaardige onrust vanbinnen, er begint een soort angst door haar aderen te kruipen. Ze durft zich niet om te draaien, staart in de donkere ruit naar de weerspiegeling van de deur achter haar rug.

Ze luistert naar de stilte, naar de computer die nog tikt.

In een poging het onbehagen van zich af te schudden, steekt ze haar hand uit, knipt de lamp in de vensterbank uit en draait zich om.

Nu staat de deur wijd open.

De rillingen lopen vanuit haar nek over haar hele rug.

Er brandt noodverlichting in de gang tot aan de eetkamer en de kamers van de pupillen. Ze verlaat het kantoortje om te controleren of de luikjes van de tegelkachel dichtzitten, als ze plotseling gefluister uit de kamers van de pupillen hoort komen.