158

Elin heeft in de kamer naast die van Vicky geslapen met de deuren open. Ze is van het minste geringste geluid wakker geworden, heeft geluisterd en is bij Vicky gaan kijken. Die ochtend blijft ze even in de deuropening staan om het meisje dat in diepe slaap is gade te slaan, waarna ze naar de keuken gaat.

Daniel staat achter het fornuis een romig roerei te maken. Het ruikt naar koffie en versgebakken brood. Door de enorme ramen is het imposante panorama bijna angstaanjagend overweldigend. Bergen met ronde toppen, meertjes met spiegelgladde oppervlakken en dalen met geel en rood fonkelende bomen.

‘Het is bijna niet te doen om naar buiten te kijken,’ zegt hij glimlachend. ‘Ik krijg er een soort van pijn in mijn hart van.’

Ze omhelzen elkaar en hij kust voorzichtig meerdere keren haar hoofd. Ze blijft doodstil staan, ademt zijn geur in en voelt haar buik warm worden van plotseling geluk.

Een timer op het aanrecht piept en Daniel maakt zich los om het brood uit de oven te halen.

Ze gaan aan de grote eettafel zitten, ontbijten en strelen af en toe elkaars handen op de tafel.

Het ongelooflijke uitzicht maakt hen sprakeloos. Zwijgend drinken ze koffie en kijken door de ramen naar buiten.

‘Ik maak me zo’n zorgen om Vicky,’ zegt Elin uiteindelijk zacht.

‘Het komt wel goed.’

Ze zet haar kopje neer.

‘Meen je dat?’

‘Ik moet zien dat ik haar aan het praten krijg over wat er is gebeurd,’ zegt hij. ‘Want ik vrees dat ze uit schuldgevoel steeds zelfdestructiever zal worden... We moeten haar echt goed in de gaten houden.’

‘De verpleegkundige komt over een uur met de bus aan in Åre, dus ik ga daar zo heen om haar op te halen,’ zegt Elin. ‘Wat vind jij, zal ik aan Vicky vragen of ze zin heeft om mee te gaan?’

‘Ik weet het niet, ik denk dat het beter is dat ze hier blijft,’ zegt hij.

‘Ja, we zijn hier nog maar net,’ stemt Elin in. ‘Maar ik maak me zorgen... Je moet de hele tijd bij haar blijven.’

‘Ze weet dat ze zelfs de deur van de wc niet op slot mag doen,’ zegt Daniel ernstig.

Op hetzelfde moment ziet Elin het meisje door het raam. Ze loopt alleen buiten door het gras en schopt tegen de rode bladeren. Haar lange haar hangt in een warrige bos op haar rug en het tengere lichaam lijkt het koud te hebben. Elin pakt haar vest van de rugleuning en loopt naar buiten om het aan Vicky te geven.

‘Dank je wel,’ fluistert het meisje.

‘Ik zal je nooit meer in de steek laten,’ zegt Elin.

Zonder iets te zeggen pakt Vicky haar hand en knijpt erin. Elins hart bonst van geluk en door de brok in haar keel kan ze geen woord uitbrengen.