59

De collega’s van het korps Västernorrland hadden inmiddels een boot in het water weten te krijgen en waren onderweg naar Joona toen ze zagen dat hij door een boomstam werd geraakt. Ze kregen hem te pakken en trokken hem over de reling aan boord.

‘Sorry,’ had Joona hijgend uitgebracht. ‘Ik moest gewoon weten of...’

‘Waar ben je geraakt?’

‘Er zitten geen lichamen in de auto,’ vervolgde Joona en hij slaakte een zucht van pijn.

‘Kijk eens naar zijn arm,’ zei de ene agent.

‘Shit,’ fluisterde zijn collega.

Er stroomde bloed over Joona’s natte overhemd en zijn arm zat wonderlijk gedraaid, leek los in het spierweefsel te hangen.

Voorzichtig pakten ze de bril uit zijn hand en stopten hem in een plastic zakje.

Een agent bracht hem naar het ziekenhuis in Sundsvall. Joona zat zwijgend in de auto, sloot zijn ogen en drukte de gewonde arm dicht tegen zijn lichaam. Ondanks de enorme pijn zocht hij naar een verklaring voor de manier waarop de auto over de bodem was gegleden en het water door de kapotte ramen stroomde.

‘De kinderen zaten er niet in,’ zei hij bijna fluisterend.

‘Lichamen kunnen heel ver meegevoerd worden,’ zei de agent. ‘Duikers naar beneden sturen heeft geen zin. Ze zijn of ergens achter blijven haken, daar kom je dus nooit achter... of ze belanden net als het autostoeltje bij de krachtcentrale.’

In het ziekenhuis ontfermden twee opgewekt pratende verpleegkundigen zich over Joona. Ze waren blond en leken wel moeder en dochter. Snel en zakelijk trokken ze zijn natte kleren uit maar toen ze hem begonnen af te drogen en zijn arm zagen vielen ze ineens stil. Ze maakten de wond schoon en verbonden hem, waarna hij werd opgehaald voor röntgenfoto’s.

Twintig minuten later kwam er een dokter de behandelkamer binnen en zei dat hij naar de röntgenfoto’s had gekeken. Hij legde vlug uit dat er niets was gebroken, maar dat er sprake was van een schouderluxatie. Het slechte nieuws was dat de arm uit de kom was, maar het goede dat de voorste kraakbeenrand intact leek. Joona moest op zijn buik op de onderzoektafel gaan liggen en zijn arm naar beneden laten hangen. De arts injecteerde twintig milligram lidocaïne direct in het gewricht om de arm weer recht te kunnen trekken. Hij ging op de grond zitten en trok de arm naar beneden terwijl de ene verpleegster zijn schouderblad in de richting van zijn ruggengraat duwde en de andere de kop van de bovenarm in positie manoeuvreerde. Er klonk gekraak, Joona verbeet zich en ademde langzaam uit.

De auto met Vicky Bennet en Dante was verdwenen op een traject met weinig afslagen. De politie beweerde dat ze alle mogelijke schuilplaatsen hadden gecontroleerd en de kritiek vanuit de media nam toe.

Toen Joona het autostoeltje in het water zag, begreep hij wat iedereen over het hoofd had gezien. Als de auto in het water was gereden en was opgeslokt door de rivier, dan was er maar één plek waar dat had kunnen gebeuren zonder door de politie of hulpdiensten te worden opgemerkt.

Na Indal maakt weg 86 een scherpe bocht naar rechts om de brug over de rivier over te gaan, maar de auto moest rechtdoor gereden zijn, de grashelling af, het strandje over en zo het water in.

Door de kapotte ruiten kon het water onbelemmerd de auto binnen lopen en de harde regen had de wielsporen op het zand onmiddellijk uitgewist. Binnen een paar seconden was de auto verdwenen.