65

Joona staat bij de reling en kijkt langs de hoge betonnen wand naar beneden. Twintig meter onder hem spuit het water uit drie openingen. Onder de sluizen golft de betonnen muur als een enorme glijbaan. Gigantische hoeveelheden water stromen over de wand en schuimen uit over de rotsige rivierbedding.

Zijn arm zit nog steeds in een mitella en zijn jasje hangt over zijn schouders. Hij leunt over de reling, kijkt uit over de rivier en denkt aan de auto met de twee kinderen in de harde regen. Hoe de auto tegen het verkeerslicht in Bjällsta botst waardoor de voorruit eruit wordt geslagen. Vicky heeft haar gordel om, maar stoot haar hoofd door de zijwaartse kracht tegen de ruit. De auto ligt opeens vol glassplinters en de koude regen slaat naar binnen.

Daarna is het heel stil, enkele lege seconden lang.

Het jongetje begint geschrokken te huilen. Vicky stapt trillend uit de auto, het glas valt van haar kleren op de grond, ze opent het achterportier, maakt het stoeltje los en kijkt of het jongetje gewond is en probeert hem stil te krijgen voordat ze verder rijdt.

Misschien was ze van plan over de brug te rijden als ze plotseling het blauwe zwaailicht van de afzetting aan de overkant ziet. In paniek slaat ze van de weg af, het lukt haar niet de auto tot stilstand te brengen en ze rijden het water in. Door het abrupte remmen slaat Vicky met haar gezicht tegen het stuur en verliest ze het bewustzijn.

Als de auto verder het water in rijdt, zijn ze waarschijnlijk allebei buiten westen. De stromingen krijgen de levenloze lichamen te pakken en voeren ze mee door de kapotte ruiten, zacht en kalm, slepen ze mee over de rotsachtige bodem.

Hij pakt zijn telefoon en belt Carlos Eliasson. De duiker van de reddingsbrigade staat al bij de steiger van de krachtcentrale. Het blauwe duikpak spant over zijn rug als hij alle aansluitingen in het regelsysteem controleert.

‘Carlos,’ antwoordt zijn baas.

‘Susanne Öst wil het onderzoek beëindigen,’ zegt Joona. ‘Maar ik ben nog niet klaar.’

‘Dat is altijd vervelend, maar de moordenaar is dood... en dan is het financieel helaas niet te verantwoorden om door te gaan.’

‘We hebben geen lichamen.’

Hij hoort Carlos iets mompelen wat wordt onderbroken door een hoestbui. Joona wacht terwijl Carlos wat water drinkt. Hij denkt eraan dat hij bezig was zich in Vicky’s verleden te verdiepen toen het autostoeltje werd gevonden. Dat hij op zoek was naar iemand die ze in vertrouwen had genomen, iemand die wist waar ze zou kunnen zijn.

‘Het kan weken duren voordat de lichamen opduiken,’ fluistert Carlos en hij kucht nogmaals.

‘Maar ik ben nog niet klaar,’ werpt Joona tegen.

‘Nu ben je weer eigenwijs,’ roept Carlos.

‘Ik moet...’

‘Het is jouw zaak niet eens,’ valt Carlos hem in de rede.

Joona kijkt naar een zwarte boomstam die met de stroom meedrijft en met een doffe bons tegen de wand van de stuwdam stoot.

‘Jawel, dat is het wel,’ zegt hij.

‘Joona,’ zucht Carlos.

‘Het forensisch materiaal wijst naar Vicky, maar er zijn geen getuigen en ze is niet veroordeeld.’

‘Doden worden niet veroordeeld,’ zegt Carlos vermoeid in de hoorn.

Joona denkt aan het meisje, aan het gebrek aan een motief, dat ze in haar bed heeft geslapen na de gewelddadige moorden. Hij denkt aan het feit dat de Naald beweert dat ze Elisabet met een hamer heeft gedood, maar Miranda met een steen.

‘Geef me een week, Carlos,’ zegt hij ernstig. ‘Ik móét een paar antwoorden hebben voordat ik naar huis kan komen.’

Carlos mompelt iets naast de hoorn.

‘Ik versta je niet,’ zegt Joona.

‘Dit is off the record,’ zegt Carlos luider. ‘Maar zolang het interne onderzoek niet is afgerond kun je je ding doen.’

‘Welke middelen krijg ik?’

‘Middelen? Je bent nog steeds waarnemer en ik kan niet...’

‘Ik heb een duiker laten komen,’ zegt Joona glimlachend.

‘Een duiker?’ vraagt Carlos verontwaardigd. ‘Weet je wel wat dat kost...’

‘En een hondengeleider.’

Joona hoort een motor, draait zich om en ziet een kleine grijze auto met knetterende motor halt houden naast de zijne. Het is een Messerschmitt Kabinenroller uit de vroege jaren zestig met twee wielen voor en één achter. De cabine wordt geopend en Gunnarsson klimt met een sigaret in zijn mond uit het vehikel.

‘Ik bepaal of er wordt gedoken of niet,’ roept Gunnarsson terwijl hij op Joona af beent. ‘Jij hebt hier niets te zoeken.’

‘Ik ben waarnemer,’ antwoordt Joona kalm en hij vervolgt zijn weg naar de steiger beneden waar de duiker zijn voorbereidingen treft.