5

Iemand heeft een grote rode appel op tafel laten liggen. Hij glanst en ziet er verrukkelijk uit. Ze wil hem opeten en daarna doen alsof ze van niets weet. De vragen negeren, het gezeur niet horen, daar alleen maar met een chagrijnige kop blijven zitten.

Ze steekt haar hand uit naar de appel, maar als ze hem eindelijk vast heeft, voelt ze dat hij helemaal verrot is.

Haar vingers zakken zo in het koude, vochtige vruchtvlees.

Nina Molander wordt wakker doordat ze haar hand snel terugtrekt. Het is midden in de nacht. Ze ligt in haar bed. Het enige wat ze hoort is het geblaf van de hond op het erf. Het nieuwe medicijn maakt haar ’s nachts wakker. Ze moet uit bed om te plassen. Haar kuiten en voeten zetten op, maar ze heeft de medicijnen nodig, anders worden al haar gedachten donker, kan niks haar meer iets schelen en kan ze niks anders dan met gesloten ogen liggen.

Ze denkt dat ze een beetje licht nodig heeft, iets om naar uit te kijken. Niet alleen de dood, niet alleen gedachten aan de dood.

Nina slaat haar dekbed open, zet haar voeten op de warme houten vloer en stapt uit bed. Ze is vijftien jaar en heeft steil, blond haar. Ze is stevig gebouwd, met brede heupen en grote borsten. Het witte flanellen nachthemd zit strak over haar buik.

Het hele gebouw is stil en de gang wordt verlicht door het groene schijnsel van het bordje van de nooduitgang.

Achter een deur hoort ze vreemd gefluister en Nina denkt dat de anderen een feestje houden en dat niemand haar zelfs maar heeft gevraagd of ze ook wil komen.

Dat wil ik ook niet, denkt ze.

In de gang hangt de geur van een uitgebrand vuurtje. De hond slaat weer aan. De vloer is kouder op de gang. Ze doet geen enkele poging om zachtjes te lopen. Ze heeft zin om de deur van de wc dicht te slaan, keer op keer. Het kan haar niet schelen dat Almira kwaad wordt, dat ze dingen tegen je rug gooit.

De oude vloerplanken kraken een beetje. Nina loopt verder naar de wc’s, maar blijft staan als ze iets nats onder haar rechtervoet voelt. Vanonder de deur van de separeerkamer waar Miranda slaapt, komt een donkere plas tevoorschijn. Nina staat eerst roerloos, niet wetend wat ze moet doen, maar dan ziet ze de sleutel in het slot.

Dat is vreemd.

Ze steekt haar hand uit naar de glanzende deurkruk, doet de deur open, stapt naar binnen en knipt het licht aan.

Er is overal bloed – het druppelt, glinstert en stroomt.

Miranda ligt op het bed.

Nina doet een paar stappen achteruit, merkt niet dat ze in haar broek plast. Ze steunt met een hand tegen de muur, ziet de bloedige voetafdrukken op de vloer en heeft het gevoel dat ze gaat flauwvallen.

Ze draait zich om, is op de gang, doet de deur van de kamer ernaast open, knipt de plafondlamp aan, gaat naar binnen en schudt aan Carolines schouder.

‘Miranda is gewond,’ fluistert ze. ‘Ik denk dat ze gewond is.’

‘Wat doe je in mijn kamer?’ vraagt Caroline terwijl ze overeind gaat zitten. ‘Hoe laat is het goddomme eigenlijk?’

‘Er ligt bloed op de vloer!’ gilt Nina.

‘Doe rustig.’