109

Elin Frank wordt wakker in het grote, onbekende bed. Het groene schijnsel van het klokje van de televisie valt in de slaapkamer van de presidentiële suite. De kleurrijke siergordijnen zijn vagelijk zichtbaar voor de verduisteringsgordijnen.

Ze heeft lang geslapen.

Een zoete geur van snijbloemen in de salon maakt haar misselijk en de zoemende airconditioning geeft een ongelijkmatige kilte af, maar ze is te moe om te proberen hem uit te zetten of de receptie te bellen.

Ze denkt aan de meisjes in het huis aan de kust. Een van hen moet toch meer weten. Er moet een getuige zijn.

Het kleine meisje Tuula sprak en bewoog alsof ze inwendig kookte. Misschien heeft ze iets gezien wat ze niet durft te vertellen.

Elin denkt aan de manier waarop het meisje haar haar vastgreep en haar met een vork in het gezicht probeerde te hakken.

Dat zou haar banger moeten maken dan het geval is.

Ze laat haar hand onder het kussen glijden, voelt de branderige pijn van de wond aan haar pols en denkt terug aan hoe de meisjes Daniel eensgezind hadden geprovoceerd toen ze een zwakke plek bij hem hadden ontdekt.

Elin wikkelt zich in het laken en denkt aan Daniels gezicht, zijn fijne mond en zijn gevoelige ogen. Stom genoeg was ze Jack tot de vergissing met de Franse fotograaf trouw gebleven. Dat was uiteraard niet haar opzet geweest. Ze weet dat ze gescheiden zijn en dat hij nooit bij haar terug zal komen.

Na het douchen smeert Elin zich in met de merkloze bodylotion van het hotel, wikkelt nieuw verband om haar pols en trekt voor het eerst in haar leven de kleren van de dag ervoor aan.

Ze kan de gebeurtenissen van gisteren haast niet vatten. Het begon ermee dat de vriendelijke commissaris van de rijksrecherche vertelde dat hij zeker wist dat Vicky in leven was.

Zonder een moment te aarzelen was ze naar het ziekenhuis in Sundsvall gereden en had net zo lang aangedrongen tot ze maatschappelijk werker Daniel Grim te spreken kreeg.

Elins gezicht is vlekkerig van emotie als ze haar toilettas uit haar schoudertas haalt en zich met langzame bewegingen opmaakt.

Hij was met haar meegegaan naar Hårte en Elin had Vicky’s sleutelhanger gevonden.

In de auto terug naar Sundsvall had Daniel geprobeerd zich te herinneren of Vicky het over ene Dennis had gehad. Hij raakte gefrustreerd en schaamde zich dat hij het niet meer wist.

Ze voelt kriebels in haar buik als ze aan Daniel Grim denkt. Alsof ze van grote hoogte valt – en ervan geniet.

Het was al laat toen ze bij zijn huis in Sundsvall parkeerde. Een grindpad leidde naar een oude tuin. Donkere loofbomen bewogen in de wind voor een klein, donkerrood huis met een witte veranda.

Als hij haar had gevraagd of ze binnen wilde komen, had ze dat waarschijnlijk gedaan, en ze was dan vast ook met hem naar bed gegaan. Maar hij vroeg het niet, hij was voorzichtig en sympathiek en toen ze hem bedankte voor zijn hulp, antwoordde hij dat deze reis hem meer goed had gedaan dan welke therapie ook.

Ze voelde zich vreselijk eenzaam toen ze hem door het lage hekje zag lopen, waarna hij richting het huis verdween. Ze bleef nog even in de auto zitten en reed daarna terug naar Sundsvall en checkte in bij het First Hotel.

De telefoon bromt in de tas naast de fruitschaal in de salon en ze haast zich erheen om op te nemen. Het is Joona Linna.

‘Ben je nog in Sundsvall?’ vraagt de commissaris.

‘Ik sta op het punt uit te checken,’ zegt Elin en ze voelt een golf van angst door haar lichaam trekken. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Niks, maak je geen zorgen,’ zegt hij snel. ‘Ik heb alleen nog ergens hulp bij nodig, als je tijd hebt.’

‘Waarmee?’

‘Als het niet te lastig voor je is, zou ik je dankbaar zijn als je Daniel Grim iets wilt vragen.’

‘Dat kan ik wel doen,’ antwoordt ze gedempt, terwijl ze een brede glimlach niet kan onderdrukken.

‘Vraag hem of Vicky het ooit over ene Tobias heeft gehad.’

‘Dennis en Tobias,’ zegt ze bedachtzaam.

‘Alleen Tobias... dat is op het moment ons enige spoor naar Vicky.’