192

Aan de oude provinciale weg, halverwege Stockholm en Uppsala, ligt het Löwenströmska-ziekenhuis. Gustaf Adolf Löwenström liet het ziekenhuis in het begin van de negentiende eeuw bouwen in een poging te boeten voor de grote schuld van de familie. In 1792 had zijn broer koning Gustaaf iii vermoord tijdens een gemaskerd bal in de Opera in Stockholm.

Anders Rönn is drieëntwintig jaar en net afgestudeerd als arts. Hij is tenger en heeft een mooi, gevoelig gezicht. Vandaag begint hij in het Löwenströmska-ziekenhuis. Het is zijn eerste dag. Het lage herfstlicht speelt tussen het gebladerte van de boomkruinen als hij de grote entree voorbijloopt.

Achter het moderne hoofdgebouw van het ziekenhuis in roodbruine baksteen staat een opmerkelijk bijgebouw. Van bovenaf lijkt het op twee verstrengelde heraldische lelies. Het is de grote psychiatrische afdeling, inclusief forensisch psychiatrische verpleging en gesloten eenheden.

Op de beboste helling staat een bronzen beeld, een jongen die op een fluit speelt. Er zit een vogel op zijn schouder en eentje op zijn breedgerande hoed.

Aan de ene kant van het voetpad strekt het pastorale landschap zich uit met weitjes naar het meer Fysingen, aan de andere kant rijst een vijf meter hoog hek van prikkeldraad op voor een beschaduwde luchtplaats met sigarettenpeuken rondom het ene bankje dat er staat.

Geen enkele bezoeker van de psychiatrische afdeling mag jonger dan veertien zijn, het maken van foto’s en geluidsopnames is verboden.

Anders Rönn loopt over de bestrating van betonplaten, onder een afdak van schilferend plaatijzer door en gaat via de deuren met glazen ruiten naar binnen.

Zijn voetstappen zijn bijna onhoorbaar op het ivoorkleurige zeil met wielsporen van bedden. Als hij bij de lift komt, merkt hij dat hij zich al op de tweede verdieping bevindt.

De eerste verdieping ligt onder de grond en herbergt afdeling 30, de gesloten afdeling Forensisch Psychiatrische Verpleging.

De ziekenhuislift gaat niet verder naar beneden, maar achter een roomgeel stalen hek is een wenteltrap die naar de onderste verdieping leidt.

Daar zit de beveiligde eenheid met de aparte, bunkerachtige isoleercellen.

Deze geïsoleerde afdeling heeft ruimte voor maximaal drie patiënten, maar sinds twaalf jaar zit er maar één, de oude Jurek Walter.

Jurek Walter was veroordeeld tot dwangverpleging met bijzondere ontslagtoetsing. Bij aankomst was hij zo agressief dat hij vastgebonden moest worden en onder dwang medicijnen kreeg toegediend.

Negen jaar geleden kreeg hij de diagnose ‘Schizofrenie, niet nader gespecificeerd. Chaotisch denken. Terugkerende acute psychotische toestand met bizarre en zeer gewelddadige trekken’.

Dat is de enige diagnose die hij tot nu toe heeft gekregen.

‘Ik laat je naar binnen,’ zegt een vrouw met ronde wangen en rustige ogen.

‘Bedankt.’

‘Ken je de patiënt? Jurek Walter?’ vraagt ze, maar ze lijkt geen antwoord te verwachten.