11

Een oude vrouw staat het bed op te maken. Als ze opkijkt, herkent Joona haar meteen. Dit was de vrouw die hem bij de Adolf Fredrik-kerk achtervolgde. Zij heeft hem de speelkaarten laten zien. Zij zei dat ze een boodschap van Rosa Bergman voor hem had.

Joona’s hart bonst heel snel.

Ze is de enige die weet waar zijn vrouw en dochter zich bevinden en ze zou niet van zijn bestaan op de hoogte moeten zijn.

‘Rosa Bergman?’ vraagt Joona.

‘Ja,’ antwoordt ze terwijl ze haar hand als een schoolkind omhoog steekt.

‘Ik heet Joona Linna.’

‘Ja,’ glimlacht Rosa Bergman en ze sloft naar hem toe.

‘U liet een boodschap aan me overbrengen,’ zegt hij.

‘Lieve hemel, dat herinner ik me niet,’ antwoordt Rosa en ze gaat op de bank zitten.

Hij slikt hard en doet een stap in haar richting.

‘U vroeg me waarom ik doe alsof mijn dochter dood is.’

‘Dat moet je niet doen,’ zegt ze berispend. ‘Dat is helemaal niet aardig.’

‘Wat weet u van mijn dochter?’ vraagt Joona en hij doet nog een stap in de richting van de vrouw. ‘Heeft u iets gehoord?’

Ze glimlacht afwezig en Joona slaat zijn blik neer. Hij probeert helder te denken en merkt dat zijn handen trillen als hij naar het keukentje loopt en twee koppen koffie inschenkt.

‘Rosa, het is belangrijk voor me,’ zegt hij langzaam en hij zet de koppen op tafel. ‘Heel belangrijk...’

Ze knippert een paar keer met haar ogen en vraagt dan met angstige stem: ‘Wie ben jij? Is er iets met moeder?’

‘Rosa, herinner je je een klein meisje dat Lumi heet? Haar moeder heet Summa en je hebt ze geholpen om...’

Joona verstomt als hij in de verwarde staarogen van de oude vrouw kijkt.

‘Waarom heeft u me opgezocht?’ vraagt hij hoewel hij weet dat het zinloos is.

Rosa Bergman laat haar koffiekopje op de grond vallen en begint te huilen. De verpleegkundige komt binnen en troost haar vakkundig.

‘Kom, dan loop ik met je mee,’ zegt ze zacht tegen Joona.

Ze lopen samen door de op rolstoelen berekende gang.

‘Hoe lang is ze al dement?’ vraagt Joona.

‘Het is snel gegaan met Maja... Vorige zomer zagen we de eerste tekenen, dus het is ongeveer een jaar geleden dat ze... vroeger heette het dat je kinds werd, wat voor de meesten tamelijk dicht bij de waarheid ligt.’

‘Als ze... als haar hoofd plotseling helder is,’ zegt hij ernstig. ‘Neem dan alsjeblieft contact met me op.’

‘Dat gebeurt soms inderdaad,’ knikt de vrouw.

‘Bel me meteen,’ zegt hij terwijl hij haar zijn visitekaartje geeft.

‘Commissaris?’ zegt ze verbaasd, en ze prikt het kaartje op het prikbord achter het bureau in het kantoortje.