137

De officier van justitie is op een stoel gaan zitten en volgt het verhoor aandachtig. Saga kijkt naar Vicky’s gezicht, hoe het eventjes betrekt en verhardt. Ze ziet haar mondhoeken een stukje naar beneden trekken en haar blik kil worden.

‘In het zorgdossier staat dat je in je armen hebt gesneden,’ legt Saga uit.

‘Ja, maar dat stelde niks voor... We zaten tv te kijken en ik vond mezelf zielig en sneed me daarom met een scherpe scherf... Ik mocht naar het kantoortje komen om verbonden te worden. Dat vind ik fijn. Want Elisabet is rustig en ze weet dat ik zacht gaas om mijn handen nodig heb, ik bedoel mijn polsen... Want achteraf walg ik er altijd van, als ik aan de open aderen met bloed denk...’

‘Waarom vond je jezelf zielig?’

‘Ik zou met Elisabet gaan praten, maar ze zei dat ze geen tijd had.’

‘Waar wilde je het over hebben?’

‘Ik weet het niet, nergens over, ik was gewoon aan de beurt voor een gesprek, maar doordat Miranda en Tuula ruziemaakten was er geen tijd meer voor.’

‘Dat klinkt onrechtvaardig,’ zegt Saga.

‘Ik vond het in elk geval zielig voor mezelf en sneed me en werd verbonden.’

‘En zo kreeg je toch wat tijd samen met Elisabet.’

‘Ja,’ glimlacht Vicky.

‘Ben je Elisabets favoriete pupil?’

‘Nee.’

‘Wie wel?’ vraagt Saga.

Vicky slaat snel en onverwacht met de rug van haar hand, maar Saga trekt alleen even haar hoofd weg zonder haar lichaam te bewegen. Vicky begrijpt niet wat er gebeurde, hoe ze haar kon missen en hoe de agente haar hand tegen haar wang heeft kunnen leggen, heel zacht.

‘Ben je moe?’ vraagt Saga terwijl ze haar hand troostend tegen de wang van het meisje houdt.

Vicky kijkt haar aan en laat haar hand even liggen, waarna ze zich plotseling afwendt.

‘Je neemt altijd dertig milligram Zyprexa voor je gaat slapen,’ gaat Saga verder.

‘Ja.’

De stem van het meisje is nu monotoon en afwijzend.

‘Hoe laat?’

‘Om tien uur.’

‘Kon je toen slapen?’

‘Nee.’

‘Je kon de hele nacht niet slapen, heb ik begrepen.’

‘Ik wil niet meer praten,’ zegt Vicky. Ze laat haar hoofd zwaar op het kussen rusten en sluit haar ogen.

‘Het is genoeg voor vandaag,’ zegt de advocate en ze staat op van haar stoel.

‘We hebben nog twintig minuten,’ werpt de officier van justitie tegen.

‘Mijn cliënt moet uitrusten,’ zegt Signe Ridelman en ze loopt naar Vicky toe. ‘Je bent moe, hè? Zal ik iets te eten voor je regelen?’

De advocate praat met haar cliënt en de officier van justitie staat met een neutrale gezichtsuitdrukking bij het raam haar voicemails af te luisteren.

Saga wil de dictafoon net uitzetten als ze Joona’s blik ziet, en haar bewegingen stokken.

Zijn ogen hebben een merkwaardig grijze tint – als het ijs dat tevoorschijn komt als de sneeuw in het voorjaar smelt – en dan verlaat hij de kamer zonder een woord te zeggen. Saga vraagt de advocate te wachten en loopt dan achter Joona aan langs de op wacht staande agenten, een stuk de gang in. Hij staat bij een stalen deur naar het trappenhuis met nooduitgangen op haar te wachten.

‘Heb ik iets gemist?’ vraagt ze.

‘Vicky sliep in haar bed met bebloede lakens,’ vertelt Joona zacht.

‘Wat zeg je?’

‘Dat blijkt niet uit het verslag van het onderzoek van de plaats delict.’

‘Maar jij hebt het gezien?’

‘Ja.’

‘Dus ze heeft geslapen na de moorden?’ vraagt Saga.

‘Ik heb geen inzage gehad in de labuitslagen, maar ik heb overwogen of ze geen overdosis van de medicijnen heeft genomen omdat ze zich rot voelde. Je kunt immers denken dat dat helpt, maar dat is niet zo, je wordt alleen maar rustelozer en ten slotte razend. We weten nog niets, misschien wilde ze wraak nemen op Miranda omdat ze haar gesprekstijd met Elisabet had afgepakt, misschien was ze kwaad op Elisabet omdat ze Miranda dat liet doen, misschien gaat het over iets heel anders...’

‘Maar je denkt dat het mogelijk is dat ze Elisabet doodsloeg, de sleutel afpakte, de deur van de separeer openmaakte, Miranda doodsloeg en in slaap viel?’

‘Ja, want de sporen op de deur van de separeerkamer laten twee kanten zien, zowel uitzinnig geweld als haast melancholieke behoedzaamheid.’

Joona kijkt Saga recht in de ogen, maar zijn blik is zwaar en bedachtzaam.

‘Als Miranda dood is, zakt de woede af,’ zegt hij. ‘Ze probeert Miranda’s lichaam te fatsoeneren, legt haar in bed en bedekt haar ogen met haar handen. Daarna gaat ze terug naar haar eigen kamer vlak voor het dempende effect van de medicijnen toeslaat, het is een zwaar middel... en ze wordt hondsmoe.’