99

Joona haalt het plastic zakje met Vicky’s sleutelhanger uit zijn zak, doet het open en laat de inhoud voor Flora op tafel glijden.

‘Dit is van de verdachte van de moord,’ zegt hij.

Flora bekijkt het voorwerp.

‘Dennis?’ vraagt ze.

‘We weten niet wie Dennis is, maar ik dacht... misschien kun jij iets boven water krijgen,’ zegt hij.

‘Misschien, maar ik... dit is mijn werk.’

Ze glimlacht gegeneerd, houdt haar hand voor haar mond en zegt iets verontschuldigends dat hij niet verstaat.

‘Dat begrijp ik,’ zegt Joona. ‘Hoeveel kost het?’

Ze vertelt met neergeslagen blik wat de prijs per halfuur voor losstaande sessies is. Joona pakt zijn portemonnee en betaalt voor een uur. Flora bedankt hem, haalt haar tas en knipt de plafondlamp uit. Buiten schemert het nog, maar de keuken wordt donker. Ze pakt een kaarsje en een zwartfluwelen doek met goud borduursel. Dan steekt ze de kaars aan, zet hem voor Joona neer en legt de doek over de sleutelhanger. Ze sluit haar ogen en strijkt voorzichtig met haar hand over de doek.

Joona slaat haar onbevooroordeeld gade.

Flora schuift haar linkerhand onder de stof, zit stil, begint te trillen en haalt dan diep adem.

‘Dennis, Dennis,’ mompelt ze.

Ze friemelt aan het metalen plaatje onder de zwarte doek. Door de muren klinken stemmen van de televisie van de buren en buiten gaat opeens een autoalarm af.

‘Ik zie vreemde beelden... nog niets duidelijks.’

‘Ga verder,’ zegt Joona terwijl hij haar intensief opneemt.

Flora’s blonde, krullerige haar hangt voor haar wangen. Haar vlekkerige huid kleurt rood en de bolle oogleden trekken door de oogbewegingen erachter.

‘Er zit een vreselijke kracht in dit voorwerp. Eenzaamheid en woede. Ik brand me er haast aan,’ fluistert ze en ze haalt de sleutelhanger tevoorschijn, houdt hem in haar handpalm en staart ernaar. ‘Miranda zegt dat... hij hangt aan een draadje van de dood... Want ze waren allebei verliefd op Dennis... ja, ik voel de jaloezie branden in het metaal...’

Flora zwijgt, houdt de sleutelhanger even in haar hand, mompelt dat het contact verbroken is, schudt haar hoofd en geeft hem terug aan Joona.

Joona staat op. Hij heeft te gehaast gehandeld. Het was tijdverspilling om hierheen te komen. Hij had gedacht dat ze echt iets wist, om redenen die ze niet durfde te vertellen. Maar het is duidelijk dat Flora Hansen verzint wat ze denkt dat mensen willen horen. Dennis hoort bij een tijd van ver voor de Birgittagården, want Vicky heeft de sleutelhanger jaren geleden van haar moeder gekregen.

‘Ik betreur het dat je zit te liegen,’ zegt Joona terwijl hij de sleutelhanger van tafel pakt.

‘Mag ik het geld houden?’ vraagt ze zwakjes. ‘Ik kom niet rond, ik verzamel blikjes in de metro en uit alle prullenbakken...’

Joona stopt de sleutelhanger in zijn zak en loopt de hal in. Flora pakt een papier en loopt achter hem aan.

‘Ik denk dat ik een echt spook heb gezien,’ zegt ze. ‘Ik heb haar getekend...’

Ze laat een kinderlijke tekening van een meisje en een hart zien en houdt hem voor zijn gezicht, wil dat hij kijkt, maar Joona duwt haar hand weg. Ze laat het papier vallen, het dwarrelt naar de grond, maar hij stapt eroverheen, doet de deur open en vertrekt.