119

De lucht is donker, maar op het labyrintische industrieterrein branden lichtreclames en straatlantaarns. Bijna alle werkzaamheden van vandaag zijn afgelopen, maar ver achter in een dwarsstraat tilt een kraanwagen met een knarsend, schrapend geluid een blauwe container op de laadvloer.

Joona rijdt snel langs een vuil huis met een gedeukt reclamebord voor bieflappen en komt bij een paar groene gebouwen van golfplaat met gesloten stalen hekken voor een keerplaats.

Ze passeren een geel bakstenen gebouw met een laadperron en roestige containers en rijden om de vleescentrale heen.

Er is geen mens te zien.

Ze rijden een donkerder straat in met grote ventilatiekasten, vuilnisbakken en oude winkelwagentjes.

Op de parkeerplaats onder een bord met de tekst vlezige worstjes voor jou staat een bestelwagen met een pornografische afbeelding op de zijkant.

Er klinkt een knal als ze over een scheef putdeksel rijden. Joona slaat om een gebogen reling heen af naar links. Een stel stormmeeuwen vliegt op van een stapel pallets.

‘Daar! Daar staat de auto!’ roept Vicky. ‘Die is van hem... Ik herken het gebouw, ze zijn daarbinnen.’

Voor een groot leverbruin pand met vuile ramen en metalen luxaflex staat een zwarte bestelwagen met de vlag van de geconfedereerde staten van Amerika op de achterruit. Aan de andere kant van de weg staan vier personenauto’s op een rijtje langs de stoep geparkeerd. Joona rijdt langs het pand, slaat links af en stopt bij een bakstenen gebouw. Drie vlaggenstokken met bedrijfswimpels wapperen in de wind. Hij zegt niets, pakt alleen het sleuteltje, maakt Vicky’s ene hand los en bevestigt de andere boei aan het stuur en stapt dan uit. Ze kijkt hem met donkere ogen aan maar protesteert niet.

Door de ruit ziet ze de commissaris het schijnsel van een lantaarnpaal in rennen. Het waait hard en er vliegt zand en stof door de lucht.

Tussen de gesloten gebouwen loopt een smal steegje met laad- en losperrons, ijzeren trappen en containers voor slachtafval.

Joona is bijna bij de deur die ze heeft aangewezen, blikt achterom, kijkt naar het verlaten terrein. In de verte rijdt een heftruck rond in een hangarachtige loods.

Hij loopt een metalen trap op, doet de deur open en komt terecht in een gang met krakend zeil op de vloer, loopt stil langs drie kantoren met dunne wanden. In een witte pot met kleikorrels staat een stoffige plastic citroenboom. Tussen de takken zitten nog restjes engelenhaar. Aan de wand hangt een ingelijste slachtvergunning uit 1943, afgegeven door de toenmalige Crisisraad in Stockholm.

Op de stalen deur aan het einde van de gang hangt een geplastificeerd aanplakbiljet met regels over hygiëne en hergebruik. Dwars door de regels heeft iemand ‘behandeling van lullen’ geschreven. Joona doet de deur een centimeter open, luistert en hoort stemmen in de verte.

Voorzichtig kijkt hij een grote machinehal in voor grof snijwerk aan de lopende band, met geautomatiseerde toevoer voor het klieven van halve varkens. De gele tegelvloer glimt zwakjes en de werkbanken zijn van roestvrij staal. Er hangt een bebloed plastic schort uit een vuilnisbak.

Geruisloos haalt hij zijn wapen tevoorschijn en hij voelt een doffe kriebeling in zijn hart als hij de geur van wapenvet inademt.