116

Joona volgt de voetsporen recht naar de metalen deur, pakt de sleutels die hij bij Tobias heeft gestolen en draait de deur van het slot. Met zijn hand vindt hij de schakelaar van de plafondverlichting. De zware deur slaat achter hem dicht. Het wordt donker en daarna knippert het licht weer. De muren stralen kou uit en een bedorven lucht vanuit de ruimte met vuilcontainers bereikt hem door een luchtkoker. Hij staat een poosje roerloos te luisteren waarna hij verder loopt, de steile trap af.

Hij belandt in een overvolle fietsenkelder, wurmt zich langs sleetjes, fietsen en kinderwagens en loopt een lage gang in. Langs het plafond lopen geïsoleerde buisleidingen. De wanden bestaan uit traliedeuren naar boxen die bij de appartementen horen.

Joona knipt de lamp aan en doet een paar passen verder de gang in. Er bromt opeens iets naast hem, hij draait zich om en ziet dat het motorsysteem van de lift is aangeslagen.

Er hangt een sterke urinegeur in de stilstaande lucht.

Plotseling hoort hij iemand zich verderop in de kelder bewegen.

Joona denkt aan de foto van Vicky die bij het opsporingsbericht werd gebruikt. Het is moeilijk je voor te stellen dat het verlegen, blozende gezicht verandert in iets heel anders. Dat het bevangen raakt van een onbeheerste woede. De enige manier waarop ze met die zware hamer heeft kunnen slaan, is door hem met beide handen vast te houden. Hij probeert zich haar voor te stellen, hoe ze slaat en hoe het bloed in haar gezicht spat, hoe ze blijft staan, het bloed met haar schouder uit haar oog veegt en dan nogmaals slaat.

Joona probeert onhoorbaar te ademen terwijl hij met zijn linkerhand een knoop van zijn jasje openmaakt en het wapen tevoorschijn haalt. Hij is nog niet helemaal gewend aan het gewicht en de andere balans van het pistool.

In een box staat een bruin stokpaard met zijn snuit tegen het traliewerk. Erachter blinken ski’s met metalen randen, skistokken en een messing gordijnroede.

Het klinkt alsof er iemand wegsloft over de betonnen vloer, maar hij ziet niemand.

Hij huivert bij de gedachte dat Vicky Bennet zich wellicht verborgen houdt onder de stapel oude sleetjes die hij net passeerde, en hem nu van achteren besluipt.

Er ratelt iets en Joona draait zich om.

De gang is leeg.

De afvoerbuizen aan het plafond rommelen.

Net als hij zich terugdraait, springt de verlichting automatisch uit en wordt de kelder zwart. Hij ziet niets, tast met zijn hand en voelt de tralies van een box. Even verderop ziet hij een lampje gloeien in het plastic omhulsel van de schakelaar.

Een geel, vibrerend lampje zodat je de knop makkelijk kunt vinden in het donker.

Joona wacht tot zijn ogen enigszins aan het duister zijn gewend voor hij begint te lopen.

Plotseling dooft het lampje van de schakelaar.

Joona staat doodstil in de gang en luistert intens.

Het kost een seconde voor hij begrijpt dat het lampje afgeschermd wordt, dat er iemand voor is gaan staan.

Hij bukt voorzichtig om geen doelwit te zijn van een blinde aanval.

De machinerie van de lift bromt achter een deur en plotseling is het lampje weer zichtbaar.

Joona stapt naar achteren en hoort tegelijkertijd dat iemand zacht over de vloer schuift.

Er is daar iemand, onmiskenbaar. Er bevindt zich een mens in een van de boxen voor hem.

‘Vicky,’ zegt hij in het donker.

Plotseling gaat de kelderdeur open, er klinken stemmen uit het trappenhuis boven en iemand loopt de trap naar de fietsenkelder af terwijl de lampen knipperen.

Joona benut het moment, hij doet een paar snelle stappen naar voren, ziet een beweging in een box en richt zijn pistool op een in elkaar gedoken gestalte.

Trage tl-flitsen doorklieven de duisternis en dan is het licht. De deur van de fietsenkelder slaat dicht en de stemmen verdwijnen weer.

Joona stopt zijn pistool in de holster, trapt het hangslotje kapot en stormt naar binnen. De gedaante in de box is veel kleiner dan hij aanvankelijk dacht. De gekromde rug beweegt zich snel op het ritme van de ademhaling.

Degene die daar staat is zonder twijfel Vicky Bennet.

Haar mond is dichtgetapet en haar magere armen zijn stevig achter haar rug gedraaid en aan het traliewerk gebonden.

Joona loopt snel naar haar toe om de touwen los te maken. Ze staat met gebogen hoofd hijgend te ademen. Haar verwarde haar hangt over haar vuile gezicht.

‘Vicky, ik zal je los...’

Net op het moment dat hij vooroverbuigt, trapt ze hem hard en onverwacht tegen zijn voorhoofd. De schop is zo hard dat hij achteruitwankelt. Ze hangt aan haar vastgebonden armen en trapt hem tegen zijn borst. Haar schouders schieten bijna uit de kom door het gewicht. Ze trapt weer, maar Joona blokt haar voet met zijn hand. Ze gilt achter de tape, trapt en werpt zich naar voren zodat er een hele sectie van het traliewerk loslaat. Vicky rukt met beide armen en probeert een scherpe stalen lat te pakken te krijgen als Joona haar met zijn superieure kracht tegen de betonnen vloer werkt. Hij houdt haar in bedwang met zijn knie en doet handboeien om haar polsen voor hij de touwen en de tape losmaakt.

‘Ik maak je dood,’ schreeuwt Vicky.

‘Ik ben commissaris bij...’

‘Verkracht me dan, doe maar, mij kan het niet schelen, ik kom achter je aan en maak je dood en alle anderen...’

‘Vicky,’ herhaalt Joona met stemverheffing. ‘Ik ben commissaris bij de rijksrecherche en ik moet weten waar Dante is.’