32

Het glas knarst onder Joona’s schoenen als hij een keurige bijkeuken met een handmangel in loopt.

Miranda zat op een stoel toen ze werd vermoord, denkt Joona. Elisabet werd op haar sokken over het terrein naar het bakhuisje gejaagd, probeerde weg te kruipen maar werd van voren doodgeslagen.

Hij voelt het gewicht van het nieuwe pistool dat in de holster onder zijn rechterarm hangt. Het is een halfautomatische Smith & Wesson, kaliber .45acp. Het weegt iets meer dan het vorige, bevat minder patronen maar vuurt het eerste schot sneller af.

Voorzichtig opent Joona een krakende deur en kijkt een boerenkeuken in. Op de ronde tafel staat een grote aardewerken schaal met rode appels en het mooie, oude houtfornuis ruikt naar vuur. Bevroren kaneelbroodjes liggen op een bord te ontdooien en de la met scherpe messen staat open.

Door de luxaflex ziet hij vagelijk het natte groen van de tuin.

Joona loopt de hal in en hoort de plafondlamp tinkelen. Glazen prisma’s stoten tegen elkaar. Iemand loopt op de vloer erboven zodat de lamp zwaait.

Hij sluipt de trap op en kijkt tussen de treden door. Kleding hangt stil in het donker onder de trap.

Joona komt op de overloop, sluipt bijna geruisloos langs de reling, een slaapkamer met een tweepersoonsbed in. De luxaflex zit dicht en de plafondlamp doet het niet.

Joona gaat naar binnen, perkt vuurlijnen af en loopt opzij.

Op de bonte lappendeken liggen een vizierkijker en een jachtgeweer.

Iemand ademt vlak bij hem. Joona loopt verder naar binnen en richt zijn pistool op de hoek. Achter de open kleerkast staat een man met ronde schouders en lichtblond haar naar hem te staren.

De man is blootsvoets en draagt een donkerblauwe spijkerbroek en een wit t-shirt met de tekst stora enso erop. Hij verbergt iets achter zijn rug en schuifelt langzaam naar rechts, dichter naar het bed toe.

‘Ik ben van de rijksrecherche,’ zegt Joona terwijl hij zijn pistool een stukje laat zakken.

‘Dit is mijn huis,’ zegt de man gedempt.

‘Je had open moeten doen.’

Joona ziet dat er zweet over de wangen van de man stroomt.

‘Heb je mijn achterdeur kapotgemaakt?’ vraagt de man.

‘Ja.’

‘Is ie te repareren?’

‘Dat betwijfel ik,’ antwoordt Joona.

Heel even schittert er iets in het rookglas van de schuifdeur in de kleerkast. Joona ziet dat de man een groot keukenmes achter zijn rug houdt.

‘Ik wil graag in je garage kijken,’ zegt Joona rustig.

‘Daar staat mijn auto.’

‘Leg het mes op het bed en laat me de garage zien.’

De man haalt het mes tevoorschijn en kijkt er zelf naar. Het gelakte houten handvat is versleten en het lemmet is vele malen geslepen.

‘Ik heb weinig tijd,’ zegt Joona.

‘Je had mijn achterdeur niet...’

Plotseling bemerkt Joona een beweging achter zich. Blote voeten kletsen over de vloer. Hij kan maar een klein stukje opzij gaan zonder het mes uit het oog te verliezen. Een schaduw stort zich op zijn rug. Joona draait zijn lichaam, heft zijn arm en voltooit de beweging, vergroot de kracht en vangt de aanstormende gedaante op met zijn elleboog.

Joona houdt de loop van het pistool op de man met het mes gericht en raakt met zijn elleboog een jongen midden in zijn borstkas. De jongen slaakt een zucht en hapt naar adem, probeert ergens steun te zoeken en zakt op zijn knieën.

Hij zuigt lucht in zijn longen, kruipt in elkaar op de vloer, verkreukelt het voddenkleed onder zich en blijft hijgend op zijn zij liggen.

‘Ze komen uit Afghanistan,’ zegt de man zacht. ‘Ze hebben hulp nodig en...’

‘Ik schiet je in je been als je het mes niet weglegt,’ zegt Joona.

De man kijkt weer naar het mes en gooit het op het bed. Opeens verschijnen er twee kleinere kinderen in de deuropening. Ze staren Joona met grote ogen aan.

‘Je verbergt vluchtelingen?’ vraagt Joona. ‘Hoeveel verdien je daarmee?’

‘Zou ik me laten betalen?’ zegt hij verontwaardigd.

‘Doe je dat?’

‘Nee.’

Joona ziet de donkere blik van de jongen.

‘Do you pay him?’ vraagt hij.

De jongen schudt zijn hoofd.

‘Geen mens is illegaal,’ zegt de man.

‘You don’t have to be afraid,’ zegt Joona tegen de grootste jongen. ‘I promise I will help you if you are abused in any way.’

De jongen houdt zijn ogen lang op Joona gericht en schudt dan zijn hoofd.

‘Dennis is a good man,’ fluistert hij.

‘Daar ben ik blij om,’ zegt Joona, hij kijkt de man in de ogen en verlaat dan de kamer.

Joona loopt de trap af, helemaal tot de garage. Hij kijkt even naar de oude, stoffige Saab en bedenkt dat Vicky en Dante nog steeds verdwenen zijn, en dat ze geen plekken meer hebben om te doorzoeken.