159

De lucht is merkwaardig donker als Joona de e4 verlaat en weg 84 naar Delsbo op draait. Hij gaat ervan uit dat Flora de auto heeft genomen om naar de Delsbo-kerk in Hälsingland te gaan.

Hij kan nog steeds haar opgewonden stem horen toen ze vertelde dat er zich een getuige in de klokkenstoel schuilhield.

Joona begrijpt haar niet. Het is net of ze leugen en waarheid vermengt zonder dat ze zich daar bewust van is.

Ondanks al haar leugens heeft hij al die tijd het gevoel gehouden dat ze meer dan wie ook iets weet over de moorden op de Birgittagården.

Misschien is deze getuige een van haar leugens, maar mocht het waar zijn dan is het zo belangrijk dat hij het er niet bij kan laten zitten.

De laaghangende regenwolken kleuren de akkers grijs en de naaldbomen bijna blauw. Hij draait een smalle grindweg in. Herfstblaadjes wervelen over de weg en het is moeilijk snelheid te houden. De weg zit vol kuilen en kronkelt.

Hij slaat een rechte laan naar de Delsbo-kerk in. Tussen de bomen door ziet hij een uitgestrekte akker. Een eenzame maaidorser beweegt zich langzaam voort. De maaibalk strijkt als een zeis vlak boven de grond. Het dampt van kaf en stof. Vogels stijgen en dalen in de wervelende lucht.

Als hij bijna bij de kerk is, ziet hij een auto die tegen een boom is gebotst. De motorkap is gedeukt, de grille ligt in het gras en een ruit is eruit geslagen.

De motor draait nog, het voorportier staat wijd open en de achterlichten schijnen op het gras van de berm.

Joona mindert vaart maar als hij ziet dat de auto leeg is, geeft hij weer gas. Flora is zeker verder gerend, denkt hij, en hij rijdt helemaal tot aan de kerk.

Joona stapt uit en haast zich over het geharkte grindpad. De geteerde klokkenstoel staat op een heuvel een eindje bij de kerk vandaan.

De lucht is donker en het lijkt elk moment te kunnen gaan regenen.

Onder de zwarte uienkoepel hangt de enorme, matgetinte klok. Achter de klokkentoren is het snelstromende water, schuimend en zwart, van de rivier zichtbaar.

De deur van het gebouwtje staat op een kier.

Joona loopt het laatste stukje en als hij vlak bij de klokkentoren is, ruikt hij duidelijk de geur van teer.

De brede benedenverdieping is bekleed met donkere, schubachtige panelen. Binnen leidt een steile houten trap naar de klok.

‘Flora?’ roept Joona.