145

Het eten is iets te duur en Daniel kijkt beschaamd op de wijnkaart. Hij vraagt of Elin wil kiezen, maar ze schudt glimlachend haar hoofd. Hij schraapt zacht zijn keel, vraagt de ober om de huiswijn, verandert voor hij kan antwoorden van gedachten en vraagt of de man een rode wijn bij hun gerecht kan aanbevelen. De jonge man kijkt in de wijnkaart en stelt drie wijnen voor in verschillende prijsklassen. Daniel kiest de goedkoopste en zegt dat een Zuid-Afrikaanse pinot noir prima is.

De ober neemt de wijnkaart en de menu’s mee. Verderop in het restaurant zit een gezin te eten.

‘Je had me niet mee uit eten hoeven nemen,’ zegt Elin.

‘Ik wilde het graag,’ glimlacht hij.

‘Dat is ontzettend aardig,’ zegt ze en ze neemt een slokje water.

Een serveerster vervangt bestek en wijnglazen, maar Elin praat door alsof er geen personeel bij is.

‘Vicky’s advocate heeft de zaak teruggegeven,’ zegt ze zacht. ‘Maar mijn advocaat, Johannes Grünewald... is er al op gezet.’

‘Het zal zeker goed gaan,’ stelt Daniel haar gerust.

‘Ze wordt niet verder verhoord, ze zeggen dat ze heeft bekend,’ gaat Elin verder en ze schraapt behoedzaam haar keel. ‘Ik zie zelf ook wel dat Vicky in het plaatje past. Pleeggezinnen, weglopen, internaten, geweld... alles wijst in haar richting. Maar ik geloof nog steeds dat ze onschuldig is.’

‘Ik weet het,’ zegt Daniel.

Ze buigt haar hoofd als de tranen beginnen te stromen. Daniel staat op, loopt om de tafel heen en slaat zijn armen om haar heen.

‘Sorry dat ik zoveel over Vicky praat,’ zegt ze en ze schudt haar hoofd. ‘Het komt doordat jij hebt gezegd dat je niet gelooft dat zij het heeft gedaan. Ik bedoel, anders had ik niet... maar het voelt alsof jij en ik de enigen zijn die niet geloven dat zij...’

‘Elin,’ zegt hij ernstig. ‘Ik geloof eigenlijk helemaal niets, ik bedoel, de Vicky die ik heb leren kennen, zou zoiets nooit kunnen doen.’

‘Mag ik je vragen... Tuula leek Vicky en Miranda samen te hebben gezien,’ vertelt Elin.

‘Die nacht?’

‘Nee, eerder...’

Elin zwijgt en Daniel houdt haar schouders vast en probeert in haar ogen te kijken.

‘Wat bedoel je?’

‘Vicky en Miranda speelden een spelletje... en hielden hun handen voor hun gezicht,’ zegt Elin. ‘Ik heb het niet aan de politie verteld, want dan zouden ze Vicky alleen maar nog meer verdenken.’

‘Maar Elin...’

‘Het hoeft niets te betekenen,’ zegt Elin snel. ‘Ik vraag het Vicky zodra ik de kans krijg... ze kan me vast uitleggen wat ze deden.’

‘Maar als ze dat niet kan?’

Hij zwijgt als hij ziet dat de ober met de wijnfles aankomt. Elin droogt haar tranen en Daniel gaat weer zitten, legt het servet op zijn schoot en keurt dan met trillende hand de wijn.

‘Prima,’ zegt hij iets te vlug.

Ze zwijgen terwijl de ober hun glazen inschenkt, bedanken op gedempte toon en als hij hen alleen gelaten heeft, kijken ze elkaar voorzichtig aan.

‘Ik wil Vicky’s pleegmoeder weer zijn,’ zegt Elin ernstig.

‘Heb je dat besloten?’ vraagt hij.

‘Denk je dat ik het niet aankan?’ vraagt ze met een lachje.

‘Elin, daar gaat het niet om,’ zegt hij. ‘Vicky is suïcidaal... Het is wel beter geworden, maar ze vertoont nog steeds zeer ernstig automutilerend gedrag.’

‘Snijdt ze zichzelf? Is dat het?’

‘Het is al minder erg dan eerst, maar ze snijdt zichzelf en neemt pillen... volgens mij moet er dag en nacht iemand bij haar in de buurt zijn.’

‘Je zou mij dus niet aanbevelen als pleegouder?’

‘Ze heeft professionele hulp nodig,’ legt Daniel behoedzaam uit. ‘Ik bedoel, ik vind dat ze zelfs op de Birgittagården niet voldoende hulp kreeg, daar was geen geld voor, maar...’

‘Wat heeft ze nodig?’

‘Dag en nacht verpleegkundig personeel,’ antwoordt hij kort.

‘En therapie?’

‘Ik had maar een uur in de week met de pupillen, met sommige twee, maar dat is eigenlijk veel te weinig als je...’

Elins telefoon gaat, ze verontschuldigt zich, kijkt op de display, ziet dat het Johannes Grünewald is en neemt meteen op.

‘Wat is er aan de hand?’ vraagt ze vlug.

‘Ik heb de zaak gecontroleerd en het klopt dat de officier van justitie heeft besloten tot een verzoek tot inbewaringstelling zonder verdere verhoren,’ antwoordt de advocaat. ‘Ik zal met de rechtbank overleggen over het tijdstip, we hebben een paar uur extra nodig.’

‘Accepteert Vicky hulp van ons?’

‘Ik heb met haar gesproken en ze accepteert mij als raadsman.’

‘Heb je mij genoemd?’

‘Ja.’

‘Reageerde ze daarop?’

‘Ze is... ze hebben haar medicijnen gegeven en...’

‘Wat zei ze precies toen je mijn naam noemde?’ dringt Elin aan.

‘Niets,’ antwoordt Johannes kort.

Daniel ziet een plotseling verdriet over het mooie, gladde gezicht van Elin Frank trekken.

‘We spreken af in het ziekenhuis,’ zegt ze in de telefoon. ‘Laten we het er zo snel mogelijk met haar over hebben voor we doorgaan.’

‘Ja.’

‘Hoe snel kun jij in het Söder-ziekenhuis zijn, Johannes?’

‘Over een minuut of twintig, dat moet...’

‘Tot dan,’ zegt ze en ze verbreekt de verbinding en kijkt dan in Daniels vragende ogen.

‘Oké... Vicky heeft Johannes als raadsman geaccepteerd. Ik moet er nu heen.’

‘Nu? Kunnen we niet eerst eten?’

‘Het lijkt me heerlijk,’ zegt ze terwijl ze opstaat. ‘Maar laten we dat na afloop doen.’

‘Prima,’ antwoordt hij zacht.

‘Kun je niet meegaan naar het Söder-ziekenhuis?’ vraagt ze.

‘Ik weet niet of ik dat aankan,’ antwoordt hij.

‘Ik bedoel niet dat je haar moet ontmoeten,’ zegt ze vlug. ‘Ik dacht vooral aan mezelf, dat ik me rustiger zal voelen als ik weet dat jij buiten op me wacht.’

‘Elin, het is... Ik ben nog niet zover dat ik aan Vicky kan denken... Het heeft tijd nodig. Elisabet is dood... en ook al kan ik niet geloven dat Vicky het geda...’

‘Ik begrijp het,’ zegt Elin. ‘Het is misschien geen goed idee om haar te ontmoeten.’

‘Of misschien ook wel,’ zegt hij aarzelend. ‘Misschien brengt het mijn geheugen op gang, ik weet echt niet hoe ik ga reageren.’