Hoofdstuk 57

Quantico

2 november

Baldwin deed zijn uiterste best om zijn stem neutraal te houden. ‘Geroux en Sparrow stierven ter plekke. Butler overleed tijdens de operatie in het ziekenhuis. Gretchen heeft het overleefd.’

‘U heeft na het vuurgevecht verlof opgenomen, is het niet?’

‘Ja, sir, dat klopt. Ik voelde me… verantwoordelijk. Voor hun dood. Als het idee van een tunnel eerder bij me was opgekomen, zou niets van dit alles zijn gebeurd.’

‘En het bewijsmateriaal dat Harold Arlen met de zaak in verband bracht?’

Baldwin deed zijn best om niet in elkaar te krimpen. Nu kwamen ze tot de kern van de zaak. Wat hij op dit moment zou zeggen, zou zijn toekomst, de toekomst van zijn team, zijn leven met Taylor bepalen. Alles. Hij slikte moeizaam. ‘Sir, ik geloof dat het bewijsmateriaal, de sok met bloed, door Charlotte Douglas op Harold Arlens dressoir is neergelegd.’

Uit het panel klonk gemompel op. Onder de tafel gaf Reever hem een kneepje in zijn been.

‘En toch zijn haar aantekeningen heel specifiek. Ze was bij u de nacht voor de schietpartij. Jullie zijn met elkaar naar bed geweest. U vertelde haar dat u een oplossing had voor het probleem. Dat u een buisje bloed van het Fairfax County laboratorium had meegenomen en het bloed in Harolds huis op een sok had gedruppeld. Ontkent u deze beschuldigingen?’

‘Ja, sir, dat doe ik zeker. De fout ligt duidelijk bij mij. Door mijn acties zijn er drie goede agenten gestorven, en daar zal ik mijzelf nooit voor vergeven. Maar zoals ik eerder heb gezegd, kwam Charlotte met het idee naar mij toe. Het was een vergissing van mij dat ik dat toen niet meteen heb gerapporteerd.’ Hij haalde adem. ‘Sir, er was geen haar op mijn hoofd die dacht dat ze het echt zou doen.’

‘Maar voor geen van beide verhalen is er enig bewijs. Als u daarmee ten tijde van de schietpartij naar voren was gekomen, had laten weten dat het gevonden bewijsmateriaal twijfelachtig was, zou het volgende meisje misschien niet gestorven zijn. En de vrouw van wie u zegt dat ze verantwoordelijk is, leeft niet meer, is niet in staat zichzelf te verdedigen.’

Aha, daar kwam het. De waarheid was dat ze er allemaal een zootje van hadden gemaakt. Er had meer achter deze zaak gezeten dan iemand gedacht had, en Baldwin was blind geweest. Hij haalde weer diep adem.

‘Sir, ik had onmogelijk kunnen weten dat Kilmeade Harold Arlens partner was. Ik vermoedde dat er iets was tussen de twee mannen, de een of andere verknipte relatie, omdat Kilmeade toestond dat Arlen bevriend raakte met zijn dochter. Maar de mogelijkheid dat de twee mannen, twee pedofielen, samenwerkten? Dat leek toen belachelijk. Aan de oppervlakte leek het erop dat Kilmeade de meisjes voor zijn vriend ontvoerde. Maar nadat Arlen was gestorven, bleef hij ermee doorgaan. Kennelijk was hij de dominante van de twee, maar dat hebben we niet opgemerkt. Die tunnel tussen hun huizen was de sleutel. Ze brachten de meisjes naar binnen en naar buiten, rechtstreeks Great Falls Park in. Als we die tunnel eerder hadden gevonden… Het is ongehoord, sir. Niemand van ons heeft hem gezien. Er zaten vele onderzoekers op de zaak. Helaas werd ik afgeleid door Charlotte. Gekoppeld aan de vreselijke schok van het verlies van drie teamgenoten, was het resultaat dat ik niet zo helder nadacht als ik had moeten doen. Het is geen excuus, maar het is de waarheid.’

‘Nee, u dacht zeker niet helder na. Want als u dat had gedaan, zou u deze commissie over de illegale acties van Charlotte Douglas ingelicht hebben, en zou ze vervolgd zijn. En u zou ook aangeklaagd zijn omdat u haar toestond de eer en de code van het Bureau te schenden. Ik weet niet wat erger is, Doctor Baldwin. Uw leugens om Charlottes daden te verdoezelen, of uw leugens om uzelf te beschermen.’

Reever schraapte zijn keel. ‘Dit lijkt me niet nodig, sir. Doctor Baldwin is volkomen eerlijk en openhartig geweest. Hij heeft al uw vragen zo oprecht en grondig mogelijk beantwoord. En als ik u erop mag wijzen, het is bijna middernacht. Misschien zouden we er voor vandaag een punt achter moeten zetten.’

‘Nog niet. We zijn het hier allemaal met elkaar eens. Doctor Baldwins acties zijn het bewijs van ernstig wangedrag, wat zware consequenties zal hebben. We moeten bespreken wat de straf precies zal zijn. U kunt buiten wachten, terwijl we overleggen.’

Baldwin en Reever zaten al bijna een uur in de gang, toen Baldwins mobiel ging. Hij schrok op. Het was Garrett. Dat kon niet best zijn. Hij haalde zijn schouders op, keek Reever even aan en nam op.

‘Zijn ze nog steeds binnen?’

‘Ja. Heb je iets gehoord? Wat hebben ze besloten?’ vroeg Baldwin.

‘Ik weet het nog niet.’

‘Ze zijn al een uur aan het overleggen. Echt, wat willen ze nog meer van me? Ik heb hun de waarheid verteld, precies zoals ze vroegen.’

‘De hele waarheid?’

‘Zoveel als ze nodig hadden.’

‘Nou, dan komt het wel in orde. Hiervoor ben je al genoeg gestraft. Er is niets wat ze je aan kunnen doen dat erger is dan de hel die je jezelf had opgelegd.’

Dat klopte. In de maanden die volgden op Charlottes onthullingen, de dood van Harold Arlen en het uiteenvallen van zijn team, had Baldwin niet geweten wat hij met de rest van zijn leven aan moest. In plaats van de confrontatie aan te gaan, was hij de stad ontvlucht. Hij had verlof opgenomen, was naar zijn huis in Tennessee gevlogen en had de daaropvolgende zes maanden zo ongeveer in coma op de bank doorgebracht. Alcohol was zijn enige vriend geweest, een middel om aan de dagelijkse marteling van zijn schuldgevoelens te ontsnappen. Het had heel veel bemoediging en geruststelling van Garrett gekost, en daarna de ontmoeting met Taylor, om hem uit zijn depressie te halen.

De deur van de hoorzaal ging open. Reever stond op en greep zijn arm.

‘Garrett, ze zijn klaar voor me.’

‘Oké, hou je taai.’

Hij stopte zijn telefoon weg, rechtte zijn schouders en liep de zaal binnen.