Hoofdstuk 46

Nashville

18.00 uur

Taylor begeleidde Ariadne het gebouw uit, en voegde zich vervolgens bij Marcus, die met de Howells aan het praten was. De Norwoods hadden al een advocaat erbij gehaald en deden moeilijk. Het had geen zin om hen te dwingen nog veel langer te wachten, maar Taylor moest Theo Howell een vraag stellen voor ze verder kon.

Hij zat met zijn ouders kalm en rustig in hun verhoorkamer te wachten. Blake Howell was een goed gebouwde man, glad geschoren, gekleed in een zwart pak, wit overhemd, met een oranje zijden das. Zijn vrouw zag er al net zo keurig uit. Rond haar schouders lag een prachtige lichtbruine Turkse sjaal gedrapeerd. Haar blonde haar was zorgvuldig opgelicht en werd met een grote hoeveelheid haarlak op zijn plaats gehouden. Dat van hem was peper-en-zoutkleurig, waarbij het zout aan de winnende hand was. Toen Taylor de kamer binnen kwam, stonden ze beiden op en stelden zich voor.

‘Mr. en Mrs. Howell, fijn om met u kennis te maken. Bedankt voor uw geduld met ons deze middag. We hebben het vreselijk druk, zoals u zich kunt voorstellen. Ik heb maar heel even, en we komen straks weer bij u terug. Maar ik moet Theo iets vragen.’

Mr. Howell ging zitten. ‘Wacht even, inspecteur. Zit Theo in de problemen? Hebben we een advocaat nodig?’

‘Dat is zeker uw goed recht, sir. Maar op dit moment zijn we niet van plan een aanklacht tegen Theo in te dienen. We willen alleen wat informatie.’

‘Het is oké, pa.’ Theo wendde zich tot Taylor. ‘Ik heb ze al alles verteld waarover we het gisteren hebben gehad. Ik heb huisarrest.’

‘Dat kan ik me voorstellen,’ zei Taylor. ‘Goed, ik wil graag dat je over iets nadenkt. Herinner je je dat Jerrold King en Brandon Scott vorige week ruzie hadden?’

Even fronste Theo zijn voorhoofd, daarna zei hij: ‘O, ja. Vlak voor de training. Ik nam aan dat ze ruziemaakten over Letha.’

‘Letha King. Jerrolds zusje?’

‘Ja. Brandon en zij hadden eerder in het jaar een relatie gehad. Maar begin oktober had zij er een eind aan gemaakt. Ze zei een paar smerige dingen over hem. Hij reageerde en schold haar ook uit. Ze hadden een kleine online-oorlog waarbij ze elkaar voortdurend hele nare dingen toewensten. Maar dat was al weken geleden opgehouden.’

Weken geleden. Ach, wat vloog de tijd snel voor de jeugd.

‘Dus waarover zouden ze nu ruzie hebben gemaakt?’

‘Zoals ik zei, had Letha een paar… dingen over Brandon gezegd.’ Hij wierp een blik op zijn ouders, terwijl zijn oren rood werden. ‘Ze noemde hem een flikker.’

‘Was Brandon homoseksueel?’

‘Ik weet het niet. Zou kunnen. Hij ging met een hoop meisjes uit, was heel populair, maar zijn hart leek er niet in te liggen, als u begrijpt wat ik bedoel.’

‘Zijn er jongens van wie je weet dat hij een relatie met ze heeft gehad?’

‘Niet echt. Het is niet iets waar we openlijk over praten, begrijpt u?’ Hij begon op zijn stoel heen en weer te schuiven. Theo Howell was geen geoefend leugenaar.

‘Zou het kunnen zijn dat Brandon en Jerrold een relatie hadden?’

Theo lachte. ‘Geen sprake van. Jerry was gek op meisjes. Hij was razend dat Brandon Letha als nepfuck gebruikte.’

Evelyn Howell raakte de arm van haar aan. ‘Theo,’ zei ze waarschuwend.

‘Sorry. Absoluut niet Jerry. Maar hij kan een paar keer uitgegaan zijn met die Schuyler. Dat was het gerucht, in ieder geval. Schuyler zit niet meer op Hillsboro. Zijn ouders hebben hem naar een soort heropvoedingsinternaat in Virginia gestuurd, een paar semesters geleden, dus ik heb geen idee. En het waren alleen maar roddels.’

Mrs. Howell sperde haar ogen open. ‘Schuyler Merritt? Heb je het over hem? Jackie Merritts zoon?’

Theo knikte.

‘Jeetje, ik had geen idee. De Merritts zijn vrienden van ons, inspecteur. Ze hebben een paar evenementen in de boekenzaak gesponsord. Of, tenminste, dat deden ze vroeger. Ze zijn vorig jaar uit elkaar gegaan. De scheiding is er een paar maanden geleden doorgekomen. Jackie hertrouwde bijna meteen, de inkt was nauwelijks droog op de scheidingsformulieren, als u begrijpt wat ik bedoel. Haar nieuwe man is marinier, een paar weken nadat ze terug waren van hun huwelijksreis moest hij al vertrekken. Sky Senior had het er allemaal erg moeilijk mee, begon te drinken. Hij is de afgelopen maanden niet veel waard geweest. Ook heel moeilijk voor de kinderen, die zijn uit elkaar gehaald.’

‘De kinderen?’ vroeg Taylor.

‘Schuyler heeft een zus. Ze zit nog steeds op Hillsboro, toch, Theo? Wat is Jackies nieuwe achternaam, Blake?’

‘Laat me even denken. At en dan nog iets.’

‘Sky’s zus heet Fane,’ zei Theo behulpzaam. ‘Geweldig meisje. Tenminste, dat was ze vroeger. Sky en zij hadden een hele hechte band. Ze vond het vreselijk toen hij weggestuurd werd. Daarna ging ze rondhangen met de goths, en al die krankzinnige make-up dragen.’

‘Fane Atilio?’ vroeg Taylor. Haar stem klonk hol in haar eigen oren.

‘Dat is het. Atilio,’ zei Evelyn Howell glimlachend.

‘Verdomme!’ flapte Taylor eruit. ‘Ik bedoel, sorry. Het spijt me.’

‘Was het iets wat ik heb gezegd?’ hoorde ze Mrs. Howell aan haar man vragen. Hun stemmen werden zachter, toen ze beseften dat er iets aan de hand was.

Taylor sloot de deur achter zich. McKenzie stond in de gang op haar te wachten. ‘We moeten nog een gesprekje met Fane Atilio gaan voeren.’

Fane glimlachte even innemend naar McKenzie voordat ze Taylor een bijtende blik toe wierp.

Taylor liet zich niets meer welgevallen. Ze liep rond de tafel, rukte Fanes stoel naar achteren, zodat het metaal over de linoleumvloer kraste en ging toen vlak naast haar zitten.

‘Fane, je hebt een broer, Schuyler. Waar is hij?’

Fane keek Taylor hooghartig aan en wendde toen haar blik af. ‘Virginia.’

‘We hebben zijn telefoonnummer nodig. Nu.’

‘Ik heb het niet. Het ligt thuis.’ Het lukte haar om verveeld te kijken. Haar make-up begon uit te lopen. Kennelijk had ze op een gegeven moment flink gehuild. Haar ogen werden omrand door zwarte vegen, waardoor haar huid, al zo bleek als een opaal, nog witter werd.

‘Staat het niet in je mobiel?’ vroeg Taylor.

‘Nee, ik mocht hem daar niet bellen.’

‘Is Schuyler echt in Virginia? Of is hij hier in Tennessee?’

De ogen verduisterden. ‘Ik weet niet waar u het over heeft. Ik heb hem niet gezien.’

‘Je liegt, Fane. We hebben je moeders werk gebeld. Daar zeggen ze dat ze zich al een paar weken ziek heeft gemeld. Ze was niet in jullie huis. Waar is je moeder? We weten dat je stiefvader overzee is, maar waar is Jackie?’

Fane ontblootte haar hoektanden en likte toen over haar lippen. ‘Dat zou u graag willen weten, hè?’ zei ze. Daarna klemde ze haar lippen op elkaar, sloeg haar armen voor haar borst en sloot haar ogen.

Even liet Taylor haar zo zitten. Ze had een slecht voorgevoel wat Jackie Atilio betrof.

Iets wat Ariadne over heksenkringen had gezegd, schoot haar te binnen. De band die deze kinderen hadden, was sterk, daar bestond geen twijfel over. Verdeel en heers, dat was de weg naar binnen. Zet ze tegen elkaar op, laat ze denken dat de anderen gepraat hebben. Dat was de manier om hun hoofd binnen te komen en er de waarheid uit te kunnen trekken, niet door dreigementen, vleierij of beloftes. Haar keel schrapend, stond ze op. Ze sprak zacht.

‘Goed. We zullen gewoon weer met Thorn gaan praten. Met wat Ember en hij hebben verteld, kennen we nu toch het grootste gedeelte van het verhaal. We weten dat jullie allemaal aan de moorden hebben deelgenomen.’

Het effect was direct en agressief. Fane sprong overeind uit haar stoel, één hand in de lucht, alsof ze Taylor wilde slaan. ‘Leugenaarster,’ schreeuwde ze. ‘Ze zouden ons nooit verraden. De gevolgen zijn te erg.’

Taylor greep haar bij de arm en dwong het meisje weer terug op de stoel. Fane hijgde van woede. Taylor kon zien dat ze begon in te storten.

‘Helaas heb je daar geen gelijk in, meisje. Vertel me eens over de film die jij en je vriendje hebben gemaakt. Die van de moorden?’

Raspend ademhalend, keek Fane naar de vloer. ‘Welke film? Ik weet niets van een film.’

Taylor liet de arm van het meisje los. ‘Kijk me aan.’

Fane keek naar haar omhoog.

‘Hou op met liegen, Fane. De beelden waren geüpload van jouw computer. Mijn technische rechercheur is nu je laptop aan het doorspitten. Ze hebben het origineel gevonden.’

Razendsnel wist het meisje zich te herstellen. ‘O, die. Dat is allemaal nep. Een rollenspel.’

‘Hoe kun je nou denken dat ik dat geloof, wanneer jullie op alle plaatsen delict hebben opgenomen en de moord op Brandon Scott te zien is? Wil je dat ik geloof dat het toeval is? Denk je dat we achterlijk zijn, Fane?’

Fane was tot bedaren gekomen en zat weer zelfverzekerd rechtop. ‘Ja, nou ja. We zijn er erg goed in geworden. Niets daarvan is echt.’

‘Juist. En hoe zit het met de brief die je naar The Tennessean hebt gestuurd? Was die ook nep?’

‘Waarom zegt híj niets?’ Met een smekende blik wendde Fane zich tot McKenzie. ‘U kunt haar zo niet tegen me laten praten.’

McKenzie boog zich naar voren, zijn stem diep en ernstig. ‘Fane, je stelt me erg teleur. We hebben het hier eerder over gehad. Hoe meer je ons helpt, hoe lager je straf zal zijn. Zo werkt dat. We weten dat je erbij betrokken bent. Jij hebt de sleutel tot dit raadsel. We willen je helpen, maar jij moet ons ook helpen.’

‘Ga toch weg met die onzin. Ik ga jullie niet helpen. Het kan u niet schelen. U zei dat het u kon schelen, maar ik weet dat het niet waar is.’ Ze begon weer te huilen.

McKenzie draaide met zijn ogen naar Taylor, die Fane een papieren zakdoekje overhandigde. ‘Snuit je neus. Je krijgt geen mildere behandeling omdat je huilt. Vertel ons wat we moeten weten.’

In het zakdoekje snuffend, zei Fane: ‘Ik ben het niet geweest. Ik weet niet waar jullie het over hebben. En ik beantwoord geen vragen meer. Ik wil een advocaat.’

Verdorie. Ze hadden haar te veel onder druk gezet.

‘Dat is je recht, Fane. Hoewel je geen advocaat nodig zou moeten hebben als je niets met dit alles te maken had. Maar we zullen er een voor je regelen. Nog één klein dingetje: we moeten je ouders op de hoogte brengen. Ik maak geen grapje, ik moet het weten. Waar is je moeder?’

‘Waarschijnlijk in de hel,’ antwoordde ze, waarna ze haar lippen op elkaar klemde en haar hoofd op de tafel legde. Ze zouden niets meer uit haar krijgen.

Ze lieten Fane alleen in de kamer achter. De gang was fel verlicht. Taylor had het gevoel dat ze de helft van de tijd in de gangen van het CJC doorbracht, trachtend de leugens te interpreteren die in de verhoorkamers naar buiten kwamen. Ze wilde zó graag terug naar de plaatsen delict. Daar zouden de antwoorden vandaan komen, niet van dit gezellige clubje misleide gothkinderen, dat liegend en bedriegend door het leven ging.

‘We moeten deze mysterieuze broer vinden. Mijn intuïtie vertelt me dat hij erbij betrokken is,’ zei McKenzie.

Met één laars tegen de geverfde stenen aan leunde Taylor tegen de muur. ‘Ik wil haar moeder vinden. Ik heb hier geen goed gevoel over.’

‘Wat denk je dat er aan de hand is?’

‘Ik denk dat we te maken hebben met een ongezonde relatie tussen een broer en een zus, die uit elkaar werden gehaald toen hun ouders scheidden. Het was van wezensbelang voor hen dat ze bij elkaar waren. Toen ze werden gescheiden, hebben ze alles in het werk gesteld om weer bij elkaar te kunnen zijn. Ik denk dat we het huis van de Atilio’s moeten uitkammen, de echtgenoot te spreken zien te krijgen, kijken of we de moeder kunnen vinden. Ze is zo opvallend afwezig dat dat nooit iets goeds kan betekenen.’

‘Je zou gelijk kunnen hebben. De scheiding zou de factor kunnen zijn waardoor alles is begonnen. Fane vertoont duidelijk psychopathische trekjes. Als ze zich met wicca bezighoudt, zou ze kunnen denken dat ze controle heeft, dat ze de loop van haar leven naar haar hand kan zetten. Geluk zou een vloek voor haar zijn; ze zou uithalen naar alles wat haar herinnerde aan wat ze vroeger had. Is het je opgevallen dat de gezinnen met wie we hebben gesproken, allemaal relatief gelukkig zijn, met twee ouders? Daar zouden de slachtoffers op uitgekozen kunnen zijn.’

‘Dus ze regelt met haar vriend Thorn dat de drugs van de jongeren op het feest worden vergiftigd, sluipt dan hun huizen binnen en snijdt pentagrammen in hun buiken? Een betere theorie kan ik zelf niet verzinnen, afgezien van één ding… Hoe wist ze wie de pillen zou nemen en wie niet? Theo Howell zegt dat hij iedereen heeft gewaarschuwd. Zouden er nog meer zijn geweest? En hoe zou Fane dat hebben geweten?’

‘Acht slachtoffers. Op zijn minst drie jongeren die erbij betrokken zijn. Ik weet het niet. Misschien was ze ter plekke toen de drugs werden ingenomen.’

‘En Brandon Scott? Hij heeft geen drugs genomen en werd daarom doodgeslagen. Ik denk dat we dit van de verkeerde kant bekijken. Deze moorden houden allemaal verband met elkaar, maar het is nog steeds té toevallig dat sommige kinderen die de drugs hadden, ze innamen en andere niet. Ik denk dat degenen die zijn gestorven, gedwongen werden de drugs in te nemen.’

‘Wat zou betekenen dat Fane op iedere plaats delict aanwezig was. Of…’

Taylor sloeg tegen haar voorhoofd. ‘Ze hebben ze opgedeeld. Fane en Juri Edvin en Susan Norwood verdeelden de slachtoffers, en ieder van hen handelde er een paar af. Ze moeten binnen gekomen zijn onder het mom dat ze de drugs kwamen afleveren. Vergeet niet dat er geen teken van braak was. Dus ze verschijnen met de drugs, en een of ander wapen, waarna ze hun slachtoffer dwingen de pillen te nemen. Het overdosiseffect treedt bijna meteen op, en ze sterven snel. Ze wachten totdat de slachtoffers volledig bewusteloos zijn, leggen de lichamen in die bepaalde houding, snijden de pentagrammen erin, nemen de film op en vertrekken.’

‘Drie kinderen, acht slachtoffers, inclusief Brittany Carson, dat is een heel krap schema. Maar vier kinderen, dat zijn er twee per stuk,’ zei McKenzie.

‘En de moord op Brittany was de laatste. Volgens Juri Edvin hadden zij en Susan Norwood samen een verleden. Brittany ging uit met Norwoods ex-vriendje, en dat maakte haar kwaad. Juri zei dat Susan wilde dat híj Brittany vermoordde, dat het haar idee was. Goed. Dat lost dat op.’

Ze zweeg. McKenzie zat naar haar te grijnzen; ze hadden beiden tegelijkertijd dezelfde conclusie getrokken.

‘Hoe zit het met die broer? We moeten nog steeds een identificatie krijgen voor de jongen van Ariadnes tekening. Denk je dat het Schuyler Merritt is?’

‘Daar durf ik om te wedden. Zullen we de tekening niet eens aan een aantal mensen laten zien? Misschien moeten we eerst Susan Norwood proberen, kijken hoe zij reageert. Zij is de kwetsbaarste van dit stel.’