Hoofdstuk 9

Nashville

22.00 uur

Taylor stond voor de draaiende camera’s, met Dan Franklin naast haar. Omdat ze tegen de felle lampen in moest kijken, zag ze vrijwel niets, alleen de silhouetten van de aanwezigen die zo wel zombies leken. Een journalistieke nachtmerrie. Ze had gehoopt dat ze de menigte zou kunnen overzien, de moordenaar zou herkennen en een eind maken aan deze schertsvoorstelling, maar dat ging echt niet gebeuren.

Ze stak een hand op en begon te spreken zodra iedereen zweeg. ‘Het spijt me u onder deze omstandigheden te moeten treffen. Deze avond zijn we getroffen door een tragedie, waarvan de omvang nog maar net tot ons door begint te dringen. We hebben zeven van onze kinderen verloren. Een achtste vecht voor haar leven in het Vanderbilt Children’s Hospital. Bij de politie van Nashville werken de best getrainde mannen en vrouwen, en ze zullen vierentwintig uur per dag in touw zijn om twee dingen tot stand te brengen: één, de dader pakken, en twee, ervoor zorgen dat u en uw kinderen veilig zijn.’

‘Op dit moment kan ik de namen van de slachtoffers niet vrijgeven omdat nog niet alle families op de hoogte zijn gebracht. Zodra dat gebeurd is, en daar doen we onze uiterste best voor, zal Dan Franklin de lijst openbaar maken. Ik verwacht dat dat morgenochtend zal gebeuren. Wel kan ik bevestigen dat er drie mannelijke en vijf vrouwelijke slachtoffers zijn.’

‘We hebben er alle vertrouwen in dat we de dader heel snel te pakken zullen krijgen. We vragen iedereen die informatie over deze misdrijven heeft, contact op te nemen. De tiplijn 888-555-9880 is vierentwintig uur per dag bemand. Als u wilt, kunt u anoniem blijven. Verder verzoeken wij u om de tiplijn te bellen in plaats van Crime Stoppers, zodat alle informatie die relevant is voor deze zaak op één plek terechtkomt.’

Ze zette zich schrap en zei toen: ‘Er kunnen nu vragen gesteld worden.’

Er ontstond een kakofonie van stemmen. Ze pikte er een uit die ze herkende, Cindy Carter van FOX, en richtte haar aandacht op haar.

Cindy vroeg: ‘Zijn er al aanwijzingen voor het vinden van de dader of daders?’

De menigte verstomde.

‘De vraag was of we al aanwijzingen hebben. U moet ervan verzekerd zijn dat we alles doen wat mogelijk is om de dader te pakken. We beschouwen deze moorden als één misdaad. We geloven dat dezelfde persoon verantwoordelijk is voor alle moorden van vanmiddag. Maar, zoals u vast wel weet, ben ik niet in de positie om iets over het lopende onderzoek te zeggen.’

Alom klonk gekreun. Daarna volgde een spervuur van precies dezelfde vragen in andere formuleringen, waarop Taylor niet anders dan ontwijkend kon antwoorden. Zo werd het spel gespeeld: geef de journalisten een klein beetje informatie en laat ze vervolgens vragen stellen in de wetenschap dat ze in beeld toch geen echt antwoord zullen krijgen. Zodra de camera’s uit stonden, zou ieder van hen echter bij Taylor, Dan of welke agent dan ook proberen te komen om een primeur los te krijgen. In Nashville was het traditie dat journalisten in de meeste gevallen de waarheid te horen kregen. De politie vertrouwde erop dat ze die waarheid niet onmiddellijk naar buiten zouden brengen, waarmee hun zaak om zeep zou worden geholpen.

‘Als u me wilt excuseren, ik moet weer aan het werk. Ik geef het nu over aan Dan Franklin. Hij zal zijn uiterste best doen om zo veel mogelijk vragen te beantwoorden. Bedankt voor uw tijd en uw geduld.’ Even zweeg ze, waarna ze recht in de camera’s keek. ‘U heeft mijn woord. We zullen alles doen wat in onze macht ligt om deze gruwelijke moorden op te lossen.’

Ze stapte van het geïmproviseerde podium af en zag dat Dan heel even naar haar knikte. Hij nam haar plaats in, richtte zijn blik op de groep journalisten voor zich en werd onmiddellijk overspoeld met een spervuur van vragen. Het lukte haar een grijns te onderdrukken, en ze schuifelde achteruit tot ze buiten het bereik van de camera’s was. Lincoln kwam naast haar staan.

‘Ik heb het publiek in de gaten gehouden, maar ik kon niet zien wie in de wijk woont en wie niet. Het lijkt wel of half Nashville hier is. We hebben een hele lange nacht in het vooruitzicht.’

‘Dat hoef je mij niet te vertellen. Oké, ik ga naar het feest. Jij begint aan de videobanden. Lincoln? Doe alsjeblieft je best om iets te vinden.’

‘Komt in orde.’

‘Goed. Ik ben weg.’ Taylor opende haar mobiel en belde Marcus.

Hij nam op met een somber: ‘Hallo.’

‘Hoe staat het met ons slachtoffer?’

‘Ze ligt in coma. Ze hebben haar vol Narcan gespoten. Ze denken dat het een overdosis was, maar dat is niet zeker. Maar ze weten niet of ze het gaat halen. Je weet hoe snel Narcan werkt. Ze kwam niet bij maar raakte dus in coma.’

‘Een overdosis zou logisch zijn. Dat is ook wat Sam dacht. Alles aan hoe ze eruitzagen, schreeuwde: drugs! Ik heb de assistent-lijkschouwers en de technische recherche opgedragen op zoek te gaan naar wat de boosdoener zou kunnen zijn. Ik wil ook graag dat je naar dit adres gaat: 8900 Sneed Terrace. Daar woont Theo Howell, de beste vriend van slachtoffer nummer drie, Xander Norwood. Hij hield er een Halloweenfeestje. Een tijdje geleden heb ik McKenzie er al heen gestuurd om iedereen binnen te houden, en kennelijk is er ook een aantal ouders van de kinderen naartoe gegaan. Ik heb je hulp nodig om de verklaringen van iedereen op te nemen. Ik ben ervan overtuigd dat het gerucht al de ronde heeft gedaan, en dat een paar kinderen ervandoor is gegaan, maar McKenzie heeft nog minstens dertig mensen die daar zitten te wachten om ondervraagd te worden.’

‘De slachtoffers worden allemaal beschreven als perfecte kinderen, maar ik wil erachter komen wat het verhaal daarachter is. Sam is naar Gass Street vertrokken, en Lincoln bekijkt de videobeelden, dus wij blijven over. Gaat het lukken?’ Ze wilde hem weg hebben bij Brittany Carson, weg van het schuldgevoel, ervoor zorgen dat hij zich met andere dingen bezighield. Het ondervragen van dertig tieners zou moeten werken.

‘Ja, ik kom eraan. Geef me een kwartiertje. Wil je dat ik een paar cafés lattes meeneem? Starbucks zit hier tegenover.’

Direct begon haar maag te rommelen in een Pavlov-reactie. ‘Dat zou zalig zijn. ‘Tot zo.’

‘Komt in orde, Taylor.’

‘Bedankt, Marcus. Hou vol, hè? Ik weet dat je een afschuwelijke middag achter de rug hebt.’

‘Maak je geen zorgen.’

‘Zo mag ik het horen. Tot straks.’