Hoofdstuk 21

Quantico

15 juni 2004

Baldwin

Baldwins vergaderzaal was een puinhoop. De dossiers lagen voor hem uitgespreid, er hingen vijf stel foto’s van de plaatsen delict, de whiteboards stonden vol met gissingen. Elke stoel was bezet. De geur van verbrande koffie hing in de lucht. Het team was moe aan het worden, opgefokt door cafeïne en te weinig slaap, nog steeds wachtend op het telefoontje waarvan ze wisten dat het zou komen. Het telefoontje waarin werd gemeld dat er weer een meisje was meegenomen.

Het deed er niet toe dat elke ouder in de omgeving zijn kinderen achter slot en grendel hield. De Clockwork Killer zou een manier vinden om toe te slaan. Er was altijd iemand die zich in de supermarkt of in de speeltuin even omdraaide, net lang genoeg voor de moordenaar om naar binnen te sluipen en het kind te grijpen.

Hij was onzichtbaar, een kameleon. Kennelijk ging hij zo op in de omgeving dat niemand dacht dat hij er niet hoorde. Zijn gewoonheid was zijn gave. Hij was in staat te achtervolgen, te ontvoeren, te vermoorden, zich van de lichamen te ontdoen, en dat allemaal zonder gezien te worden.

Het was Baldwins ervaring dat hoe normaler een verdachte er aan de buitenkant uitzag, hoe gestoorder hij was. De Clockwork Killer bleek precies zo iemand te zijn. Ook waren ze er van overtuigd dat dit het werk van een man was. Het geweld dat op de lichamen was uitgeoefend, vormde de sleutel; geen fysieke verkrachting, maar de steek van het mes door de borst was een duidelijk substituut voor penetratie.

Het team had de dag op straat doorgebracht met het interviewen van het veelvoud van verdachten die hun collega’s van het Fairfax County Moordzaken hadden opgedregd. Ze hadden met de gebruikelijke mensen gesproken, waarbij de lokale zedendelinquenten boven aan de lijst stonden. Er waren alibi’s gecheckt, reclasseringsambtenaren geïnterviewd, buren op de hoogte gesteld en ondervraagd. Het was steeds warmer geworden, en ze waren allemaal kribbig geweest tegen de tijd dat Baldwin en Charlotte het huis hadden bereikt van de akeligste man die Baldwin in lange tijd had ontmoet.

Zijn naam was Harold Arlen.

Zelfs nu, vier uur later, in een perfect comfortabele airconditioned zaal, brak Baldwin het zweet uit wanneer hij aan Arlen dacht.

De Clockwork Killer mocht dan de simpele vaardigheid hebben om in zijn omgeving op te gaan, Baldwin had een uniek talent om achter de waarheid te komen. Hij was niet helderziend, verre daarvan. Hij had gewoon de gave om voorbij de woorden te kunnen kijken die werden gesproken, recht in de ziel van de verdachte die hij verhoorde. Hij kon zien wanneer er iets niet klopte. Zijn baas noemde hem de menselijke leugendetector. Baldwin wist niet of dat echt zo was, maar toen hij terugbladerde door de dossiers, voelde hij onwillekeurig aan dat er iets aan de hand was met Harold Arlen. Hij had diverse overtredingen begaan, ja, maar er was meer. Iets aan hem leek niet in de haak.

Baldwin had het gesprek zelf gevoerd, en het was… soepel verlopen. Arlen had zichzelf volkomen onder controle gehad. Was beleefd ongeïnteresseerd geweest. Hij had alle juiste antwoorden gegeven, elke datum en tijd waren gedekt. Zijn alibi was perfect. Maar Arlens ogen waren opgelicht toen hij een glimp had opgevangen van de foto’s van de meisjes. Zijn pupillen hadden zich samengetrokken, zijn lippen waren smaller geworden en zijn mondhoeken hadden zich heel licht naar boven gekruld. Baldwin had die koude rilling gekregen, dat gevoel dat er iets mis is dat voorafgaat aan een telefoontje met slecht nieuws.

Baldwin bladerde weer door de gegevens van de man om zichzelf vertrouwd te maken met alle details.

De afgelopen tien jaar was Harold Arlen diverse keren beschuldigd van ontucht met een minderjarige en openbare schending van de eerbaarheid. Hij was, simpel gezegd, een exhibitionist. Hij kwam klaar door zijn geslachtsdeel aan kleine meisjes te laten zien. Hij reed vaak langs bushaltes, met het raam naar beneden, en vroeg dan of ze zijn nieuwe puppy wilden bekijken. Als ze naar het raam kwamen, haalde hij zijn piemel tevoorschijn.

Zijn laatste arrestatie dateerde uit 1998, nadat hij was betrapt met een klein meisje op de voorbank van zijn auto met haar hand op zijn penis. De rechter was niet mild geweest. Omdat dit de vijfde keer was dat Arlen van schending van de eerbaarheid was beschuldigd, en aangezien dat over was gegaan naar wat de rechtbanken ‘intentie tot seksuele handelingen’ noemden, werd Arlen veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf en verplichte chemische castratie. Volgens iedereen was hij een modelgevangene geweest en had hij als een herboren man de gevangenis verlaten. Hij had zich geregistreerd op de database voor zedendelinquenten, was op tijd verschenen voor zijn injecties Depo-Provera en had zonder te klagen geaccepteerd dat buren zijn huis soms met eieren bekogelden. Tijdens Halloween deed hij al zijn lichten uit en deed de deur niet open. Allemaal zaken die hij verplicht was te doen.

Harold Arlen. Hij paste perfect in het profiel: een verdachte die zijn geslachtsdeel zo graag aan kleine meisjes toonde, stopte daar zelden mee, zelfs niet als hij niet meer normaal kon functioneren.

Ze hadden andere verdachten, mannen die met gedeelten van het profiel overeenkwamen. Natuurlijk zouden ze die ook niet uit het oog verliezen, maar op dit moment…

Hij klopte op de houten tafel om geluk af te dwingen, waarna hij het dossier met een zijdelingse blik aan Charlotte overhandigde. ‘Kijk hier eens goed naar,’ zei hij.

Zonder hem aan te kijken sloeg ze de map open en begon te lezen.

Zijn stoel naar achteren schuivend, rekte hij zich uit terwijl hij zijn handen door zijn haar haalde. Iedereen begreep het teken. Geroux begon de dossiers op een nette stapel te leggen, Sparrow geeuwde zonder de moeite te nemen haar mond te bedekken, Butler sloot zijn laptop. Alleen Charlotte bewoog zich niet. Deze middag had ze zich ingetogen gedragen, alleen haar mond opengedaan wanneer ze werd aangesproken en zich bijna te hard op haar werk geconcentreerd, wat hij als een goed teken opvatte. Misschien had ze de balans opgemaakt en zich gerealiseerd dat het niet zo’n geweldig idee is om met je baas naar bed te gaan.

Met haar blik nog steeds op het dossier gericht, begon ze eindelijk te spreken. ‘Heb je zijn huidige beroep gezien? Hij is fotograaf bij Sears. Hij wordt geacht geen contact met kinderen te hebben, maar ik durf te wedden dat hij dat wel heeft. Als hij het echt is, bestaat er een kans dat hij zijn slachtoffers stalkt via zijn werk. We moeten de mensen van Moordzaken door de lijst met slachtoffers laten gaan om te kijken of een van de kinderen in de afgelopen zes maanden foto’s heeft laten maken.’

‘Goed idee. Dus jij bent dezelfde mening toegedaan?’

‘Al zijn vorige banen hadden iets met kinderen te maken. En hij ziet er goed uit; hij zou niet opvallen.’ Ze kauwde even op haar onderlip, en Baldwin voelde een steek diep in zijn buik. ‘Ja, ik denk het ook. Ik denk dat het de moeite waard is nog eens een gesprekje met Mr. Arlen te voeren.’

‘Dan hebben we de chemische castratie nog niet eens genoemd. Dat zou verklaren waarom geen van de meisjes is verkracht. We weten dat de dader het mes als substituut gebruikt.’

‘We moeten hem nog eens goed bekijken.’ Met een kort knikje gaf ze het dossier aan Baldwin terug.

‘Laten we dan naar Goldman en het team van Fairfax County Moordzaken gaan. Dan kunnen we ze laten weten dat we hem nog eens beter willen bestuderen. Op zijn minst kunnen ze Arlen laten volgen om te kijken of hij iets doet wat niet helemaal koosjer is.’

Hun rol in deze zaak was lastig. Normaal gesproken was het niet hun taak om daders te identificeren, alleen om de lokale politie een idee te geven naar wat voor soort persoon ze op zoek moesten gaan. Maar de druk was groot, en het was alle hens aan dek.

De telefoon begon te rinkelen op het moment dat hij zijn mond dichtdeed, en het hart zonk hem in de schoenen. Te laat. Ze waren te laat.

Charlotte nam op, zonder de telefoon de kans te geven nog een keer over te gaan. Ze luisterde gespannen.

‘Wat?’ vroeg Baldwin, maar ze schudde slechts haar hoofd en gebaarde hem uit haar buurt te blijven. Met zijn vieren stonden ze bewegingloos te wachten totdat ze zou ophangen.

Na een eindeloos durende tijd deed ze dat. Haar gezicht was bleek, haar amberkleurige ogen straalden woede uit. ‘De Great Falls Police hebben net een telefoontje binnengekregen. Er wordt weer een meisje vermist, haar naam is Kaylie Fields.’

Tegelijkertijd bliezen ze allemaal hun ingehouden adem uit. Geroux ging met een vertrokken gezicht weer aan tafel zitten. De rest van het team bleef staan, klaar, afwachtend.

‘Waar?’ vroeg Baldwin.

‘Haar ouders namen haar en haar broer mee naar een kwekerij om planten voor hun tuin te kopen. Midden in het centrum van Great Falls. Ze liep een hoek om en was verdwenen. Er zijn natuurlijk geen camera’s in de kwekerij. Hij had die plek goed uitgekozen.’

‘En we weten zeker dat hij het is?’

‘De beschrijving van het meisje komt overeen met de keuze van zijn slachtoffers. Tien jaar, smal gebouwd, blond haar. De timing is te perfect. Het moet hem zijn.’

Baldwin voelde zijn hartslag een fractie omhooggaan.

‘We moeten die Arlen heel snel aanpakken,’ zei Geroux.

‘Blijf naar iedereen kijken, Geroux. We mogen niet al ons geld op één paard zetten. Maar Sparrow?’

‘Ja, chef?’

‘Terwijl Geroux door de rest van deze dossiers gaat, moet jij kijken wat je over Arlen kunt vinden. Spoor alles op wat hij heeft gedaan. Ik wil alle details van zijn verleden: bankafschriften, met wie hij heeft gepraat, wat voor soort zeep hij gebruikt. Hij zou on-line kunnen bankieren; daar weet jij wel raad mee. Vijf weken geleden is hij begonnen met moorden. Wat is daar de reden van? Als Arlen onze vent is, was er dan iets in zijn recente verleden dat als een stressveroorzakende factor naar voren komt? Praat met Sears. Kijk of er in de laatste tijd disciplinaire maatregelen tegen hem zijn genomen. Onderzoek zijn familieleden, zijn exen, iedereen en alles wat je kunt vinden.’

Sparrow glimlachte naar hem, waarbij ze er goed voor zorgde dat haar tanden niet te zien waren. Haar voorste twee tanden stonden over elkaar heen, en dat vond ze vreselijk. Baldwin beweerde dat het haar iets mysterieus gaf, maar zij vond het verschrikkelijk.

‘Butler, ik wil graag dat jij de databases gaat vergelijken. Kijk wat je op kunt diepen. Er zat een gat van drie jaar tussen Arlens vrijlating uit de gevangenis en het begin van deze moorden. Check via ViCAP en kijk welke andere misdaden in dit gebied zijn gepleegd, en betrek Maryland en West Virginia er ook bij, voor de zekerheid.’

‘Op zoek naar een escalatiepatroon?’

‘Precies. Laten we er zeker van zijn dat we in de lokale omgeving niets over het hoofd zien.’ Hij glimlachte tegen Butler, sloeg hem op zijn schouder. ‘Charlotte en ik zullen gaan praten met die gasten van Moordzaken, om ze te laten weten wat we aan het doen zijn. We hebben nog een paar uur daglicht over. Laten we daar goed gebruik van maken.’

Terwijl ze het gebouw verlieten, voelde hij een sprankje hoop.