Hoofdstuk 25

Ze had McKenzie achtergelaten bij de heks. Hij zou in staat zijn uit te vissen wat het dan ook was dat Ariadne achterhield.

Eerlijk gezegd voelde ze zich bij Ariadne absoluut niet op haar gemak. Of ze nu gedachten kon lezen of niet, ze was in ieder geval veel te opmerkzaam. Taylor had haar het boeket witte rozen dat Memphis had gestuurd, zien bekijken, en ze had zich afgevraagd of ze zo brutaal was geweest om de kaart te lezen terwijl Taylor met haar team in de gang had staan overleggen. Waarschijnlijk wel. Bedriegers, allemaal, de mensen die beweerden het bovennatuurlijke als hun gids te hebben. Weliswaar geloofde ze absoluut niet dat Ariadne een heks was, maar ze geloofde wel dat de vrouw er iets mee te maken had. En aangezien het niet ongebruikelijk was voor daders om zich met hun eigen politiezaken te gaan bemoeien, was Ariadne absoluut verdacht.

Hoe zat het met die griezel Barent, die claimde dat hij een vampier was, dat Taylor hem keer op keer had vermoord? Marcus had de documenten ingediend om het huiszoekingsbevel aan te vragen, dus nu konden ze alleen maar afwachten.

Ze werd omringd door malloten.

En door één slimme moordenaar, die hen achter hun eigen staart aan liet rennen terwijl ze in de donkere schaduwen naar antwoorden zochten.

Toen Taylor de oprit van de Kings weer op draaide, voelde ze zich absoluut niet prettig, maar voordat ze verder ging, moest ze met Letha praten. Er stonden verschillende auto’s, mensen die steun kwamen bieden en buren die schalen vol eten en morbide nieuwsgierigheid meebrachten. Taylor had zich altijd vaag ongemakkelijk gevoeld bij de zuidelijke traditie van de wake; te veel mensen leken voor tragedies te leven, gefascineerd door dood en ziekte. Zij waren de eersten om onbekenden te troosten, om hulp aan te bieden op een moment dat de families van de slachtoffers zich liever wilden bezighouden met voorbereidingen voor de begrafenis en het verwerken van hun verdriet. Het tafereel wat hier te zien was, zou deze middag in heel Nashville te zien zijn.

Ze klopte op de deur en was verbaasd toen Letha zelf opendeed. Haar gezicht was gewassen en haar haren schoon, de zwarte nagellak van haar nagels verdwenen. Haar ogen stonden helder.

‘Letha, ik ben inspecteur Jackson. We hebben elkaar gisteren ontmoet. Ik vind het vreselijk van je broer. Mag ik binnenkomen?’

Letha wierp een blik over haar schouder. ‘Vindt u het erg als we buiten praten? Het is heel vol binnen.’

‘Natuurlijk niet.’

Het meisje kwam naar buiten, de deur zachtjes achter zich sluitend, alsof ze niemand attent wilde maken op wat ze deed.

Taylor leunde tegen de balustrade van de veranda. ‘Oké. Ik was vanochtend in de school, en jouw naam werd genoemd. Jij hoort bij de goths?’

Letha bukte en pakte een afgevallen tak op. ‘Niet echt. Ik was gewoon aan het… experimenteren.’

‘Waar hoor je wel bij?’

‘Ik hoor niet bij een groep. Ik zweef ertussenin.’

‘Theo Howell vertelde ons dat jij Jerry gisteren hebt gevonden, en toen Theo en zijn zus hebt gebeld. Je moet goed bevriend met ze zijn, als het je eerste gedachte was om hen te bellen.’

‘Theo en Jerry zijn bevriend. Waren bevriend. Ik wist niet wie ik anders moest bellen.’

‘De politie misschien?’

Ze schudde haar hoofd. ‘Ik wilde Jerry niet in de problemen brengen.’

Taylor probeerde niet hardop te kreunen. De logica van tieners. ‘Je had het alarmnummer moeten bellen, zodra je hem gevonden had. Dat weet je toch?’

‘Ja, ma’am’. Het spijt me.’

‘Je hoeft je niet te verontschuldigen. Dus jij maakt geen deel uit van de populaire club?’

‘Dat zei ik net. Ik hoor nergens echt bij.’ Ze gooide de tak op het gazon.

Taylor kon de boosheid in de schouders van het meisje zien. ‘Wat weet jij van drugs op school?’

Haar blik schoot weg, en ze mompelde: ‘Niks.’

‘Vi-Vrij? Weet je zeker dat je daar niets vanaf weet?’

Nu was ze echt van haar stuk gebracht. ‘Hoe weet u daarvan?’ vroeg ze.

‘Theo heeft me erover verteld. Gebruikte Jerry drugs?’

Ze knikte onderdanig.

‘En jij?’

‘Soms een beetje xtc, maar niks sterkers. Alleen in de weekenden. Net als Jerry. Hij gaf me wat van zijn pillen, als hij in een goede bui was. Vertel het alstublieft niet aan mijn ouders. Die worden dan echt razend op me.’

‘Alleen als je me vertelt van wie Jerry de drugs kocht.’

Het meisje liet haar hoofd hangen. ‘Hij heet Thorn. Hij zit in de onderbouw.’

‘Wat is zijn echte naam?’

‘Ik weet het niet. Iets buitenlands. Ik kan het me niet herinneren. Mag ik nu weer naar binnen? Het valt mijn moeder vast op dat ik weg ben.’

‘Juri Edvin?’

Ze keek verrast; kennelijk kende ze de naam. ‘Misschien. Ik weet het echt niet.’

‘Hoe ziet Thorn eruit?’

‘Ik weet het niet. Klein, zoals ik. Beetje zwaargebouwd. Hij hoort echt bij de goths.’

Taylor bestudeerde het meisje. Ze beet op haar duimnagel, duidelijk van streek. Loog ze? Of vertelde ze niet de hele waarheid? Taylor dacht van niet, maar het kon nooit kwaad vragen te stellen. ‘Letha, jouw broer en Brandon Scott hadden afgelopen week ruzie. Heb je enig idee waar dat over ging?’

‘Nee,’ antwoordde ze, snel en kortaf, haar lippen op elkaar klemmend.

Daardoor vermoedde Taylor dat haar eigenlijke antwoord ‘ja’ was. ‘Letha, ging het om drugs? Hadden ze ruzie vanwege Juri Edvin? Thorn?’

‘Ik weet het echt niet.’

‘Is er nog iets anders wat je kunt bedenken dat me zou kunnen helpen de moordenaar van je broer te pakken te krijgen?’

Zonder iets te zeggen, schudde ze haar hoofd.

‘Dat dacht ik al.’ Taylor gaf het meisje haar kaartje. ‘Als er iets in je opkomt, laat het me dan alsjeblieft weten.’ Ze draaide zich om en wilde vertrekken.

‘Ma’am?’

‘Ja?’ zei ze, zich weer naar het meisje kerend.

‘Is het waar van Brandon? Dat hij… verminkt was?’

‘Waar heb je dat gehoord?’

‘Eh… Ik heb de video online gezien. Was dat echt?’

Taylor worstelde met haar antwoord. Brandon was een erg knappe jongen geweest. Ze zag de ongerustheid op het gezicht van het meisje. Kennelijk maakte ze zich echt zorgen. Daar was de link.

‘Dat zou kunnen. Letha, kende je Brandon?’

De ogen van het Letha liepen vol tranen, en haar stoïcijnse façade stortte in. ‘We hebben verkering gehad. Een tijdje geleden zijn we uit elkaar gegaan. Hij had… iemand anders. Jerry was zo kwaad op hem, zo boos omdat hij mij pijn deed. Ik weet zeker dat de ruzie daarom ging. Ze waren de laatste tijd heel vaak aan het bekvechten.’ Ze klonk veel te bitter voor een veertienjarige.

‘Wat erg voor je,’ zei Taylor.

Letha knikte alleen maar, waarna ze het huis in glipte, waarbij ze de deur goed achter zich sloot.

Een doodlopende straat. Het meisje wist niets meer. Taylor kon merken dat ze in ieder geval het grootste gedeelte van de waarheid had verteld. Het werd tijd om met grover geschut te gaan werken.