Hoofdstuk 17

Nashville

08.50 uur

Het CJC-gebouw stond te bakken in de late herfstzon. De hitte straalde van de bakstenen af. Taylor had zich niet gerealiseerd hoe warm het die dag was. Na de kou van de avond ervoor voelde het bijna als zomer aan; krankzinnig weer voor de eerste dag van november.

Mensen stroomden het gebouw in en uit, agenten in uniform en rechercheurs in burger, willekeurige personen op zoek naar de rechtszalen, zwart en wit en geel en bruin, allemaal door elkaar gemengd in één grote juridische stoofpot. Op deze ochtend werd de diversiteit van Nashville nergens beter vertegenwoordigd dan op deze plek, het Criminal Justice Center.

Ze parkeerde de Lumina op het terrein achter het gebouw en liep de trap op naar het bordes waar een nieuwe staande asbak stond, donkergrijs en vervaardigd van zwaar plastic, met een gleuf aan de bovenkant waar de peuken in verdwenen. Hoewel ze al meer dan een jaar daarvoor was gestopt, had ze af en toe nog behoefte aan roken. Ze moest toegeven dat het prettig was om geen peuken te hoeven zien die als lucifermannetjes uit het herbruikbare kattenbakgrit staken dat als zand werd gebruikt.

Ze haalde haar kaart door de gleuf en ging naar binnen, zich afvragend hoe vaak ze deze precieze route in het verleden al had afgelegd. Honderden, duizenden keren, altijd zich het gebouw in haastend om aan de urgentste zaken te gaan werken. Eigenlijk was ze wel jaloers op de nieuwe werktijden van haar oude baas Mitchell Price.

Het gebouw gonsde van de activiteit. De gangen waren vol mensen die van afspraak naar afspraak gingen. Knikkend naar gezichten die ze herkende, stond ze even stil bij de frisdrankautomaat. Ze snakte naar een cola light. Met het koude blikje in haar hand liep ze de afdeling Moordzaken binnen.

Korpscommandant Huston stond naast Marcus Wades bureau door een dossiermap te bladeren.

‘Goedemorgen, ma’am,’ zei Taylor.

Huston draaide zich om en knikte naar haar. De vrouw was een en al no-nonsense, één meter vijfenzestig lang, een hardloopster met gespierde kuiten en een compact lichaam. De aderen op haar onderarmen waren dik. Ze had geen make-up op. Haar korte haar, lichtbruin met blonde strepen vanwege de vele tijd die ze in de zon doorbracht, kamde ze over haar oren. Ze was in training voor een marathon, en Taylor wist dat ze elke avond na het werk zo’n twintig kilometer rende. Ze bewonderde de toewijding die Huston liet zien; ze legde zich geheel toe op werk en hardlopen, en ze was goed in allebei. Daarbij liet ze Taylor alle zaken op de afdeling Moordzaken regelen, wat zelfs nog beter was.

Huston gebaarde naar Taylors kantoor. De twee vrouwen gingen naar binnen en sloten de deur, waarna Huston tegenover het bureau ging zitten.

‘Breng me op de hoogte, inspecteur. Wat gebeurt er?’

‘Er lopen een paar gekken los, dat is wat er gebeurt. De brief die naar de krant is gestuurd, was ondertekend in bloed met een aantal ogenschijnlijk paganistische symbolen. McKenzie zit nu in de bibliotheek om uit te vogelen wat ze betekenen. Er stond een zin onder de symbolen: bloed is intensiteit, meer kan ik je niet geven. Tim Davis is op dit moment alles aan het testen.’

‘Vingerafdrukken? Manier van afgifte?’

‘Ik heb nog niets over vingerafdrukken gehoord, en de brief werd gevonden in de gang op de begane grond, dat wil zeggen, bij de achterdeur waar de drukpersen zich bevinden. Die deur zit op slot. Alleen werknemers van The Tennessean kunnen daar naar binnen. Hun beveiligingsman denkt dat iemand de brief onder de deur door heeft geschoven maar dat heeft hij op de beelden niet kunnen zien. We hebben de banden. Ik zal Lincoln ernaar laten kijken om te zien of hij er iemand uit kan halen. Waar ik me zorgen over maak, is de film.’

Terwijl ze sprak, typte ze het adres van de video in. Ze draaide haar beeldscherm naar Huston toe, zich ervan verzekerend dat het geluid niet al te hard stond. Wanneer het geschreeuw begon, wilde ze niet dat iedereen in het gebouw naar binnen kwam rennen.

Huston bekeek de beelden een paar minuten, zichtbaar wit wegtrekkend onder haar gebruinde huid. Daarna ontmoette ze Taylors blik met ongeruste bruine ogen. ‘Wat kunnen we doen?’ vroeg ze.

Taylor klikte op de stopknop. Het beeld bevroor, zodat het leek alsof de mond met de scherpe hoektanden haar uitlachte. ‘Ik heb Lincoln al gevraagd om contact op te nemen met YouTube en het van de site af te laten halen. Ik kan me niet voorstellen dat ze daar moeilijk over gaan doen. Omdat ik hem nog niet gesproken heb, weet ik niet hoe het er nu mee staat.’

‘U heeft straks een afspraak met de directrice en docenten van Hillsboro?’

‘Ja, ma’am. Om tien uur.’

‘Het is nu bijna negen uur, dus kan ik je maar beter aan het werk laten gaan. Hou me op de hoogte, vooral wat die film betreft. Het ziekenhuis heeft contact met me opgenomen. Brittany Carson maakt het niet goed. Men verwacht niet dat ze het zal overleven, het is slechts een kwestie van tijd. Ze is niet bij bewustzijn gekomen. De drugs hebben te veel schade aangericht, neem ik aan. Het spijt me, ik weet dat u uw uiterste best hebt gedaan om haar te redden.’

Taylor zuchtte diep. ‘Ik doe mijn uiterste best om ze allemaal te redden, ma’am. Soms lijkt het een verloren strijd.’

‘Inderdaad, inspecteur. Daar lijkt het soms op. Zorg ervoor dat uw rechercheurs met de afdelingspsycholoog gaan praten. Ik heb het gevoel dat deze zaak iedereen nog lange tijd dwars zal zitten. Dat geldt ook voor uzelf.’

‘Ik zal het doorgeven. Ma’am, ik heb een verzoek. Het forensisch instituut zal het waanzinnig druk hebben, en de resultaten van de meervoudige DNA- en toxicologieonderzoeken krijgen we pas over weken binnen als we ze naar het TBI sturen.’

‘Klopt. Wat is uw verzoek?’

‘Wanneer we in het verleden in tijdnood kwamen, gebruikten we een bedrijf dat Private Match heet. Ik zou graag toestemming krijgen om de monsters daarheen te sturen.’

Huston hield haar hoofd schuin. ‘Ik denk dat dat een goed idee is. Ik word door de mensen boven mij al onder druk gezet om deze zaak zo snel mogelijk op te lossen. Als u denkt dat Private Match daarbij kan helpen, dan ben ik daar helemaal voor. Ik zal het regelen.’

‘Bedankt.’

‘Zorg dat u wat slaap krijgt, inspecteur. Dat is een bevel.’

Na Taylor de hand te hebben geschud, opende Huston de deur en verdween. Taylor maakte haar haar los uit de paardenstaart en kamde er met haar vingers doorheen. Huston was gemakkelijk om mee te werken, hoewel veel formeler dan ze gewend was. Maar ze was een vrouw die wist hoe ze dingen voor elkaar moest krijgen, en dat was precies wat Taylor op dat moment nodig had.

Eén probleem opgelost. Hoewel ze hoopte dat Brittany Carson het zou overleven, had ze geen tijd om bij haar stil te staan. En ze had al helemaal geen zin om naar de afdelingspsycholoog te gaan.

Marcus klopte zachtjes op haar deurpost.

‘Ja,’ zei ze.

‘We hebben een naam voor de man die in de beelden van de plaatsen delict voorkomt. Er is een auto onderweg om hem op te halen. Met een beetje geluk is hij rond een uur of elf hier.’

‘Waarom duurt dat nog zo lang?’

‘Hij woont ten noorden van de stad, en het is spitsuur.’

‘Hoe heet hij?’

‘Keith Barent Johnson.’

‘Oké. Wat is er zo speciaal aan Mr. Johnson dat we hem zo snel hebben weten te identificeren?’

‘Herken je de naam niet?’

‘Nee. Moet dat dan?’

Marcus glimlachte. ‘Hij zat in het systeem, dus heb ik hem even nagetrokken. Hij is vorig jaar gearresteerd nadat hij bedreigingen tegen de president had geuit. Uiteindelijk werd hij veroordeeld voor belastingontduiking.’

‘O ja, nu herinner ik me hem. Het is een mafkees.’

‘Een mafkees die overal op het internet verklaart dat hij de koning der vampiers is.’

Dat trok haar aandacht. ‘Echt?’

‘Ik hou je niet voor de gek. Lincoln wil je zien, als je even tijd hebt.’

‘Heel even. Ik moet naar Hillsboro. Wil jij de videobanden van The Tennessean voor mij bekijken om te controleren of je iemand een brief onder de achterdeur ziet schuiven?’

‘De brief van de moordenaar?’

‘Ja. Hou het stil. Ik wil zo veel mogelijk achterhouden.’ Ze bracht hem op de hoogte en zei toen: ‘McKenzie is de symbolen aan het nazoeken. Hé, wat is er met onze jongen van gisternacht gebeurd, degene uit wie Simari’s hond een hap heeft genomen?’

‘Hij ligt nog in het ziekenhuis. De beet is door zijn beenspier gegaan. Hij wordt vanmiddag geopereerd en zal daarna een tijdje moeten revalideren.’

‘Mooi. Ik wil nog een keer met hem praten.’

Lincoln kwam bij hen staan. Zijn dreadlocks stonden recht overeind. Hij zag er slecht uit, net als iedereen van de afdeling. Niemand had geslapen. Ze hadden allemaal nog dezelfde kleren aan en liepen op cafeïne en adrenaline.

‘YouTube werkt mee, maar dat haalt niet veel uit,’ zei hij simpelweg, op de stoel neerploffend die het dichtst bij de deur stond. Hij haalde een vermoeide hand door zijn rastakapsel en bracht er weer enige orde in.

‘Hoe bedoel je? Willen ze de film er niet afhalen?’

‘Nee, dat hebben ze onmiddellijk gedaan. Het overschrijdt hun regels. Ze hebben de video er afgehaald nadat verschillende kijkers hem als obsceen hadden bestempeld. Maar hij verspreidt zich nu als een virus. Mensen hebben hem naar hun eigen computers gedownload en sturen hem naar andere sites waarop filmpjes worden gedeeld. Je kunt hem bijna overal bekijken: Vimeo, Vuze, MSN, Yahoo. Iedereen probeert met ons mee te werken, maar het gaat te snel. Bij de laatste telling vertoonden tien sites de beelden al. Sommige vertonen het eind waar Brandon Scott wordt vermoord niet, andere wel. We kunnen het niet bijhouden, hoewel ik mijn uiterste best heb gedaan. Het gerucht gaat dat dit het werk is van een experimentele filmploeg. Sommige Hollywoodaspiranten houden zich kennelijk bezig met onafhankelijke films van hoge kwaliteit, vooral in het griezelfilmgenre. Het regent commentaren, waarbij iedereen zich bezighoudt met de vraag of het echt is of een waanzinnig goede montage. En er zijn ook mensen die de film per e-mail rondsturen.’

‘Verdomme! Het begint de vorm van een veelkoppige draak aan te nemen. Bel rechter Botelli en assistent-officier van justitie Julia Page. Kijk of er een of andere juridische maatregel bestaat, waarmee we hier iets tegen kunnen ondernemen. En zorg ervoor dat YouTube de informatie vrijgeeft over waar de oorspronkelijke upload vandaan kwam. Dat is bewijsmateriaal, en ik zou gek zijn als ik hun geblaat over vrije meningsuiting in de weg laat staan van een eventuele veroordeling.’

‘Dat wordt geen probleem, ze zijn ermee bezig. Degene die de beelden op de site heeft gezet, was technisch goed onderlegd en in staat om via diverse servers zijn sporen te maskeren. Zodra ze erachter zijn, nemen ze contact met me op.’

‘Heeft de pers het al opgepikt?’

‘Ja.’

‘Barst!’ riep ze uit, met haar hand op het bureau slaand.

Met wazige ogen van uitputting slaagde Lincoln erin een grijns op zijn gezicht te brengen. ‘Dat is precies hoe ik erover denk.’

Terwijl ze het CJC verliet, stuurde Taylor McKenzie een sms’je om hem te laten weten dat ze hem vijf minuten later bij de ingang van de bibliotheek kon ophalen. Toen ze de deur uit stapte, belde Sam.

‘We hebben een monster genomen uit de wonden van alle slachtoffers. Ik ben ervan overtuigd dat de doodsoorzaak een overdosis is, dus stuur ik het bloed op voor een uitgebreider toxicologisch onderzoek. Ik heb met Vanderbilt contact gehad. In Brittany Carsons bloed zaten hoge concentraties methylfenidaat, methylmorfine, paramethoxyamfetamine, methylenedioxymethamfetamine en diazepam. Dodelijke gehaltes. Ik neem aan dat we dat bij de andere slachtoffers ook aantreffen.’

‘En in gewone mensentaal, Sam?’

‘Sorry. Wat de eerdere toxicologische onderzoeken al aangaven: Ritalin, codeïne, PMA en MDMA, dat is het spul wat in xtc en valium zit.’

‘Dat zat allemaal in die bewerkte xtc? Mijn hemel. Iemand heeft zich heel veel moeite getroost om de juiste chemische samenstelling te vinden en die in xtc-pillen te verstoppen. Wanneer zijn de autopsies klaar?’

‘Vanmiddag pas. Ik wilde je alleen maar even laten weten dat we ons met het mogelijke DNA van de moordenaar bezighouden. Het gaat wel wat tijd kosten.’

‘Stuur alles naar Private Match. Ik heb toestemming gekregen om hen de extra toxicologische en DNA-onderzoeken te laten doen. Zeg ze dat ze er een beetje haast achter zetten.’

‘Zal ik doen. Gaat alles goed daar? Ik hoorde dat er een video van de moorden rondgaat.’

Taylor stapte in de auto en klikte haar veiligheidsriem vast. ‘Klopt, hoewel de internetbedrijven hun best doen hem van het web te halen. De beelden hebben zich als een virus verspreid en zijn nu overal te zien. Gelukkig denken sommige mensen dat het een griezelfilm is, maar de waarheid zal snel bekend worden.’

‘Ik blijf aan alles werken. Hou je taai.’

Er lag een vriendelijke toon in Sams stem die er de laatste paar weken niet was geweest, en Taylor voelde tranen in haar ooghoeken prikken. Ze miste Sam heel erg.

‘Ik zal mijn best doen. Bedankt dat je zo snel aan het werk bent gegaan met de autopsies. Is er nog iets wat ik moet weten?’ vroeg ze.

‘Nee. Maar als ik iets nieuws tegenkom, bel ik je.’

‘Mooi. Spreek je later.’ Ze stak de telefoon in haar broekzak en pikte McKenzie op onder aan de trap naar de bibliotheek.

Met een brede grijns op zijn gezicht stapte hij in de auto.

‘Hé, voordat ik het vergeet, je moet vandaag op een gegeven moment langs de psycholoog, heeft Huston opgedragen.’

‘O, Victoria? Ik bedoel, dokter Willig?’

‘Ken je haar?’

‘O, zeker. Ze is geweldig. Ik heb van tijd tot tijd met haar gesproken, over… van alles, je weet wel.’

Dat wist Taylor inderdaad. McKenzie had zijn verloofde verloren door zelfmoord en droeg de last daarvan met zich mee. Hij zou zich altijd verantwoordelijk blijven voelen, omdat hij vanwege zijn seksuele voorkeur hun verloving had afgebroken en het meisje daar niet mee om had weten te gaan. Een jaar geleden was hij van Orlando naar Nashville verhuisd om het trauma achter zich te kunnen laten. Taylor wist dat ze een van de twee mensen was die het hele verhaal kende. De ander was McKenzies partner, Hugh Bangor. Ze hadden elkaar tijdens een moordzaak ontmoet en hadden nu een hechte relatie.

Nu begreep ze dat er dríe mensen op de hoogte waren. Dokter Victoria Willig kennelijk ook. Dat was goed. Hoe beter McKenzie met zijn seksuele geaardheid om kon gaan, hoe minder belangrijk die op zijn werk zou zijn. Ze had een tolerante groep agenten rond zich; zij zouden er geen probleem mee hebben dat hij homoseksueel was. Maar het bureau in zijn geheel was een ander verhaal. Bij de politie van Nashville was het net als het leger en de professionele sportwereld: vraag niets, vertel niets.

‘We komen te laat,’ merkte hij op.

‘Dat weet ik.’ Ze trok op, sloeg op Sixth linksaf en reed over Broadway naar Twenty-first. ‘Kennelijk heb je iets gevonden.’

‘Klopt. De symbolen die ik niet herkende, de driehoeken en cirkels met kruizen? Ze vertegenwoordigen de Wachters. Dat zijn de beschermengelen die worden opgeroepen in de kring.’ Hij stak een schets onder haar neus. Ze wierp er een blik op en zag vier poppetjes die leken te zijn getekend door een kind.

Ze richtte haar blik weer op de weg. ‘De Wachters vertegenwoordigen de windstreken?’

‘Meer dan dat. Ze corresponderen met de elementen, de seizoenen, de sterren en de planeten. Noord, oost, zuid, west. Aarde, lucht, vuur, water. De Wachters zijn van wezenlijk belang voor zowat elk onderdeel van hekserij. Maar ze worden vooral opgeroepen ter bescherming. De symbolen in de brief staan voor de beschermende elementen. De moordenaar, de briefschrijver, wilde zichzelf verzekeren van goddelijke steun, dat is zeker. Als een soort talisman.’

Taylor keek hem kort aan. ‘Ik wist niet dat het je geluk bracht wanneer je bloed als inkt gebruikte.’

‘Macht komt voort uit bloed. Dat is waar dit om gaat.’

‘Dus hoe zit het met die stakerige figuurtjes?’

‘Dat zijn de houdingen die de heksen aannemen wanneer ze de Wachttorens aanroepen. Als je de foto’s van de plaats delict nog eens bekijkt, zul je zien dat de lichamen van de slachtoffers zich ook in die houding bevonden; ze hadden óf hun armen langs hun lichaam óf uitgestrekt, zoals de noordelijke, oostelijke en zuidelijke Wachters.’

‘Aha, natuurlijk.’

De sarcastische toon van haar stem ontging McKenzie niet. ‘Sommige mensen nemen dit heel serieus. Ze leven in die wereld. Ze geloven erin. Het is niet zo heel anders als naar de kerk gaan, weet je. Iedereen heeft iets nodig om in te geloven. Paganisten kijken op een andere manier naar dingen dan jij en ik gewend zijn.’

Taylor gaapte zo hard dat haar mondhoeken bijna uitscheurden. De zon kwam achter een wolk tevoorschijn en reflecteerde van het metaal van de auto’s om haar heen. Ze zette haar zonnebril op. ‘Ik zal je dit vertellen: ik wil degenen pakken die dit gedaan hebben en ze straffen. Ik geloof in de hogere macht van handboeien, als je begrijpt wat ik bedoel.’