Hoofdstuk 44

 

 

Nashville

17.00 uur

 

McKenzie boog zich over de tafel. ‘Wie is hij, Fane?’

Het meisje schudde alleen haar hoofd, terwijl haar ogen naar de deur schoten.

‘Praat tegen me, Fane. Wie gaat iedereen vermoorden?’

Met haar lippen stijf op elkaar geklemd, staarde ze hem boos aan. McKenzie probeerde het nog een paar keer, maar schudde toen zijn hoofd naar de camera. Hij stond op, verliet de kamer en trof Taylor in de gang.

‘In ieder geval heeft ze niet om een advocaat gevraagd, zoals Susan Norwood.’

‘Dat is een pluspunt. Haar ouders zijn spoorloos.’

‘Heeft de technische recherche iets in haar huis gevonden?’

‘Niet dat ik heb gehoord. Ik zal Tim bellen, kijken of hij iets heeft. Ik moet met Susan Norwoods ouders gaan praten. Wil je mee?’

‘Ja. Wanneer ga je naar het forensisch instituut?’

‘Verrek, ik was vergeten dat Sam me wilde spreken. Ik kan haar maar beter even bellen.’ Ze klapte haar mobiel open en drukte op de sneltoets voor Sam.

Die nam nors en ongeduldig op. ‘Dat werd verdorie wel eens tijd. Ik heb wat dingen voor je.’

‘Sorry. Het was een gekkenhuis vanochtend. Kun je me er over de telefoon over vertellen of moet ik het zien?’

‘Ik zal het je wel gewoon vertellen. Brandon Scott? Uitgescheurde anus, bewijs van veelvuldig seksueel misbruik. Recente en vroegere trauma’s.’

Taylors hart sloeg over. ‘Dat meen je niet.’

‘Ik wou dat het niet waar was. Hij is óf een zeer actieve homoseksueel óf hij is herhaaldelijk verkracht.’

‘Hoe recent? Is er een PERK uitgevoerd?’

‘Ja, maar de physical evidence recovery kit heeft ons niets opgeleverd. Ik heb wat bloed op kweek gezet, maar dat bleek zijn eigen bloed te zijn. Er waren geen andere lichaamsvloeistoffen. We hebben wel glijmiddel gevonden, waarschijnlijk van een condoom. Ik kan je niet met zekerheid vertellen wanneer de laatste keer was, maar het moet heel recent zijn geweest. Nog iets: uit het toxicologisch onderzoek bleek dat hij schoon was, net als we al dachten. Hij is overmeesterd en toen doodgeslagen. Doodsoorzaak is trauma veroorzaakt door een stomp voorwerp en daarmee samenhangende bloedingen. De rest is allemaal gestorven aan een overdosis. Hij is ook als eerste overleden, voor de anderen. Zijn levertemperatuur en oogvocht bevestigen dat. Hij is op de eenendertigste gestorven tussen half een en twee uur. De anderen tussen twee en drie uur.’

Verdorie. Dat was de reden waarom ze graag zelf bij de autopsies aanwezig was; ze had deze informatie in haar eerdere verhoren kunnen gebruiken. Niets aan te doen, ze wist het nu.

‘De vergiftigde xtc was de oorzaak?’

‘Dat is het waarschijnlijkste scenario, ja.’

‘Oké, Sam. Bedankt hiervoor. Ik zal de informatie in het dossier stoppen. Kan ik nog iets voor je doen?’

‘Hou op met laboratoriumwerk naar mijn man te sturen. Ik heb hem al twee dagen niet gezien.’ Maar er klonk een glimlach door in haar stem.

‘Ik ben jullie beiden een lekker diner verschuldigd. We komen in de buurt, dus hopelijk hoeven we Simon niet langer lastig te vallen. Prettige middag verder.’

‘Jij ook. Werk niet te hard.’ Ze hing op.

Taylor vertelde McKenzie over Brandon Scott.

Hij keek gepijnigd. ‘Echt waar? Ik vraag me af…’ Zijn handen door zijn haar halend, kreeg hij een afwezige blik in zijn ogen, die Taylor herkende. Hij had een ingeving.

‘Je vraagt je wat af?’

‘Herinner je je dat Ms. Woodall, van Hillsboro, zei dat Jerrold King en Brandon Scott vorige week ruzie hadden? Dat er een paar dreigementen werden geuit?’

‘Ja, Letha King dacht dat het om haar ging; Brandon en zij hadden een relatie gehad, en Jerrold was boos omdat Brandon haar aan de kant had gezet. Denk je dat het iets anders was?’

‘Misschien waren Jerrold en Brandon minnaars.’

‘Zou Sam daar geen bewijzen van hebben gevonden op Jerrold Kings lichaam?’

‘Hangt ervan af wie de knuppel hanteerde en wie hem opving, als je begrijpt wat ik bedoel.’

Daar dacht Taylor even over na. ‘Dus Jerrold King vermoordt Brandon Scott in een soort woedeaanval, gaat dan naar huis en brengt zichzelf om met een fatale dosis xtc? Het zou kunnen kloppen, als er niet ook nog zes andere kinderen dood waren.’

‘Goed punt. Toch, het is iets om te checken.’

‘Daar ben ik het mee eens. Ik vraag me af of Theo Howell er iets over zou weten. Hij leek een hechte band met deze groep te hebben.’

‘Zullen we het hem gaan vragen?’

 

De afdeling Moordzaken zat bomvol. Alle verhoorkamers waren bezet. De Norwoods met hun dochter en haar advocaat in verhoorkamer één; Fane Atilio in twee; Theo Howell en zijn ouders in drie. Lincoln, Marcus en Renn waren diep in gesprek toen Taylor de algemene ruimte binnen liep. Ze schraapte haar keel, en het drietal schrok op.

‘Hoever zijn we?’ vroeg ze.

Lincoln wreef over zijn dreadlocks. ‘Nog niet heel ver. De video was beslist geüpload van Fane Atilio’s laptop. Er staan waanzinnig veel berichten op. Het gaat heel veel tijd kosten daar doorheen te gaan. Eén adres verschijnt het vaakst, en die correspondentie bestaat uit expliciete teksten. Alles voor boven de achttien.’

‘Niet wéér minderjarige porno, hoop ik.’

Marcus bloosde. ‘Het komt er aardig bij in de buurt. Het gaat alleen maar over seks, tussen Fane en een jongen. Ze gebruikt nooit zijn naam, maar het is inderdaad vrij expliciet. Ik kreeg het gevoel dat ik een erotische roman aan het lezen was.’

‘Kun je het e-mailadres achterhalen?’

‘Daar was ik mee bezig,’ zei Lincoln. ‘Maar er is iets vreemds mee. Het is een enkele account.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Je weet dat wanneer je een e-mailaccount aanmaakt, je verschillende adressen kunt aanmaken – aliassen, noemen ze die. Zeg dat jij en Baldwin een DSL-connectie via BellSouth hebben, en jullie willen allebei aparte e-mailadressen maar niet betalen voor twee accounts. Je kunt tot vijftig aliassen aanmaken op die bepaalde account zonder extra kosten.’

‘En wie is de eigenaar van de account?’

‘Jacqueline Atilio.’

‘Is dat Fanes echte naam? Jacqueline?’

‘Nee, haar officiële naam is Fane Rebecca Atilio.’

‘Dus die Jacqueline zou haar moeder kunnen zijn, die we maar niet kunnen vinden?’

‘Dat denk ik ook. Ik heb op haar rekeningafschriften gekeken en heb in de afgelopen drie weken bijna geen activiteiten gezien, behalve geldopnames uit pinautomaten. Allemaal bij hetzelfde bankfiliaal in Green Hills. In de afgelopen week telkens één keer per dag het maximale toegestane dagelijkse bedrag: driehonderd dollar.’

‘Dat is vreemd. Laten we de videobanden van de opnames opvragen.’

‘Mee bezig.’

‘Lincoln, wat heb je nog meer?’

‘Ik zit tot over mijn oren in sms’jes en internetgesprekken. Ik ben door alle laptops en telefoons gegaan, op zoek naar iets opvallends. Deze kinderen brengen een hoop tijd online door.’

‘Hoe zit het met Facebook, MySpace en Twitter? Hebben ze het daar ergens over?’

‘We zijn halverwege de profielen van iedereen. Tot nu toe springt er nog niets uit.’

‘Check Fane Atilio om te zien of zij ergens op zit. En breng me op de hoogte van die geldopnames, zodra je iets meer weet.’

‘Zal ik doen.’

‘De Howells zijn hier,’ zei McKenzie. ‘Dat had je gezien, toch?’

‘Klopt. Ik sta op het punt om met ze te gaan praten. En met de Norwoods.’

‘Mooi. Eh… wat die autopsie van Brandon Scott betreft? Ik wil graag zijn dossiers doornemen om te kijken of hij inderdaad… anders is.’

De voorzichtige bewoordingen die McKenzie gebruikte, gaven aan hoe moeilijk dit voor hem moest zijn, wist Taylor. Ze keek hem diep in de ogen. ‘Goed. Ik reken erop dat je daar iets in vindt. Volgens mij is het belangrijk. Ik denk nog steeds dat Brandon Scott het doelwit van deze aanvallen was. Zoek uit waarom, oké?’

‘Ja, ik ga meteen aan de slag.’

‘Marcus, waar staan we met de plaatsen delict? Hebben jullie verbanden gevonden?’

‘We hebben een lading vezels, vloeistoffen en vingerafdrukken. Het zal een tijdje duren voordat we ze geïsoleerd hebben.’

‘Iets wat wijst in de richting van onze verdachten?’

‘Nog niet. Ik zal Simon Loughley van Private Match bellen. Hij zei dat hij spoed achter die DNA uit de wonden zou zetten. Misschien is hij bijna klaar. En er zijn geen matches gevonden voor die donkere haar van de plaats delict bij de Vanderwoods.’

‘Oké. Gaan jullie allemaal aan de slag. Ik ga eerst met de Howells praten.’

Ze maakten geen aanstalten om te vertrekken. ‘Taylor…’ begon Marcus, maar daarna zweeg hij.

‘Wat?’

‘Ariadne zei dat er iets met Fitz was gebeurd. Weet jij daar iets van?’

Taylor verstijfde. Hoe durfde ze? Hoe durfde ze zonder Taylors toestemming daarover iets te zeggen? Wat dacht die vrouw wel? Dit ging haar helemaal niets aan, en daarbij wist ze niets.

‘Wat heeft ze gezegd?’ vroeg ze met holle stem.

Marcus zag er opeens erg jong uit. ‘Dat hij gewond was, en dat jij je vreselijke zorgen over hem maakte.’

Met een harde ruk trok Taylor haar paardenstaart los. De blonde lokken golfden over haar schouders. Ze wilde dit gesprek nu niet voeren, het was nodig dat ze gefocust bleven. Zíj moest gefocust blijven.

‘Ariadne weet niets van Fitz’ zaak. Baldwin belde me vanochtend. De SBI gelooft dat ze hem op het spoor zijn. Het goede nieuws is dat de politie van Noord-Carolina zich nu echt met de zaak gaat bezighouden. We hebben onbevestigde berichten gekregen over… een verwonding… aan zijn oog. Ik laat het jullie weten zodra ik meer hoor, dat beloof ik.’

Het was niet helemaal een leugen, in ieder geval. Ze vond het vreselijk om hen ook maar een klein beetje voor te liegen, maar ze mochten op het moment niet van de zaak waarmee ze bezig waren, worden afgeleid. Nog niet. Niet terwijl ze zo dicht bij de oplossing waren.

‘Dat is dan goed nieuws, toch?’ zei Marcus.

‘Ik hoop het. Oké, laten we weer aan het werk gaan. Wie weet waar Glenda de goede heks uithangt? Of is ze op haar bezemsteel naar huis gevlogen?’

‘Ik ben hier, inspecteur.’

Met een ruk draaide Taylor zich om; ze had de vrouw niet binnen horen komen.

Schijnbaar totaal niet van streek door Taylors minachtende opmerking, glimlachte Ariadne op haar gebruikelijke gelukzalige manier. ‘We maken niet echt gebruik van bezemstelen, weet u,’ zei ze.

‘Ze zat in uw kantoor, inspecteur.’ Lincoln was zo verstandig chagrijnig te kijken. ‘Het was de enige plek die we nog hadden om haar neer te zetten, buiten de vergaderzaal.’

‘En daar wilt u me niet hebben, bij al die stapels informatie. Je weet maar nooit wat er dan verdwijnt.’ Ariadne glimlachte liefjes naar Taylor.

Die vernauwde haar ogen en zei: ‘Naar mijn kantoor, alsjeblieft. Nu.’ Ze wendde zich tot haar team. ‘En jullie, aan de slag.’

Terwijl ze naar haar kantoor liep, voelde ze Ariadne achter zich bewegen. Binnen ging ze achter haar bureau zitten, en gebaarde naar de zogenaamde heks dat ze op de stoel daarvoor moest plaatsnemen.

Toen Ariadne eenmaal zat, verdween haar glimlach. ‘Inspecteur, ik voel een enorme atmosferische storing –’

Taylor onderbrak haar. ‘Luister. Je hebt ons geweldig geholpen door ons wat deze moorden betreft kennelijk de juiste richting op te wijzen. Maar ik laat je nu naar huis brengen. We kunnen het zelf verder wel uitzoeken.’

‘Nee, dat kunt u niet,’ zei ze simpelweg.

‘Jawel. We beschikken nu over alle puzzelstukjes, het is slechts een kwestie van ze aan elkaar leggen. We zijn er bijna.’

Ariadne schudde haar hoofd. ‘U begrijpt het gewoon niet, inspecteur. Het is nog niet voorbij. U mist nog steeds de heksenmeester die dit allemaal heeft georganiseerd.’

‘Weet jij waar hij is?’

Weer schudde Ariadne haar hoofd. ‘Maar –’

‘Dan moet je naar huis gaan en ons ons werk laten doen. We zijn er best wel goed in om mensen te vinden, weet je.’

‘Niet wanneer ze zich achter bezweringsformules weten te verbergen. U zult hem niet zien, tenzij hij dat wil. En dan zal het te laat zijn.’

‘Bezweringsformules. Kom op, dame. Je begint nu echt te bazelen. Tijd om te gaan.’ Taylor stond op.

Ariadnes gezicht was een masker, en ze maakte geen enkele aanstalten om uit de stoel op te staan. ‘Weet u met hoeveel we zijn, inspecteur? In en uit de bezemkast?’

‘De bezemkast?’

‘Sommige heksen vinden het prettiger zich niet in hun seculiere leven te openbaren. Ze willen niet dat de rest van de wereld weet dat ze zich met hekserij bezighouden. We noemen dat: “in de bezemkast”. Samhain, Halloween, is de enige avond van het jaar waarop we ons in het openbaar kunnen laten zien. Christenen, joden, wicca’s, goths, paganisten, alle alternatieve en het merendeel van de bekende religies, erkennen deze ceremonie. De paganistische rituelen zijn vervangen door onschuldige gebruiken: verkleden, langs de huizen gaan om snoep op te halen, uitgeholde pompoenen. Door deze symbolen jaar na jaar te erkennen, worden de verbanden gelegd. Jullie hebben betekenis aan deze datum toegekend, en dus kracht. Het is de enige heilige dag die we gemeen hebben, religieus en seculair, over de hele wereld, en daardoor wordt hij dubbel zo krachtig. Als iemand ons op Samhain erkent, reïncarneren onze zielen, omdat we geloven dat we lang na onze dood nog voortleven. We hebben heel veel kracht op Samhain. En deze kinderen weten dat. Ze hebben de symboliek gebruikt om hun doel te bereiken. Ze misbruiken onze religie, en ik wil dat ze gestraft worden.’

‘Dat is aan de rechtbank.’

‘Niet helemaal. Wij zijn verantwoordelijk voor de daden van deze kinderen, net zoals zij dat zelf zijn.’

‘Echt, Ariadne, ik stel je hulp tot nu toe zeer op prijs, maar ik moet terug naar de praktische wereld. Ik zal ervoor zorgen dat een agent je veilig thuisbrengt.’

Haar besliste toon gaf de doorslag.

Ariadne boog haar hoofd. Ten slotte stond ze op en zei: ‘Zoals u wilt.’