Hoofdstuk 37

Noord-Virginia

17 juni 2004

Charlotte

Charlotte zag Baldwin vertrekken met de mensen van Fairfax County, waarna ze zelf door Harold Arlens huis begon te lopen. Ze was erg van streek door het hele incident. Arlen had heel oprecht geleken toen hij had beweerd dat hij niet verantwoordelijk was, dat de foto’s door iemand anders op zijn computer waren gezet. Hij gaf toe dat hij af en toe naar porno keek, maar het bleef bij kijken alleen. Mijn hemel, hij kon niets gedaan hebben, daar zorgden de injecties voor. Wat was er dan voor lol aan? Hij kon niet verklaren hoe de foto’s van de dode meisjes op zijn computer terecht waren gekomen, en tegen de tijd dat ze hem meenamen, was hij in tranen geweest.

Ze kon het onweer dichterbij horen komen. De donder dreunde. Iedereen kreeg iets gehaasts over zich; bewijsmateriaal door de wind en regen slepen, was het laatste wat ze wilden. Ze kon het gedempte geschreeuw horen van agenten die een soort afdak probeerden te creëren tussen de wagens van de technische recherche en de voordeur. Arlen werd weggevoerd. Voorlopig kon ze alleen zijn met de gedachten van de man, althans, zo voelde het bijna.

Zorgvuldig onderzocht ze zijn slaapkamer. Hij was georganiseerd, systematisch. De shirts in de kast lagen op kleur, en hij had alleen witte en blauwe overhemden met lange mouwen. Er waren vijf pantalons plus één lege hanger, drie paar bruine schoenen. Zijn badjas was netjes opgehangen aan de achterkant van de badkamerdeur. Zijn medicijnkastje bevatte alleen maar onbelangrijke zaken: scheerschuim, aspirine, allemaal van hetzelfde merk, Kirkland. Hij haalde zijn boodschappen bij Costco. De douche was schoon, wat geen verrassing was. Zijn huis verraadde hoe hij in elkaar stak: beheerst en beheersend. Alles op zijn plaats. Nog een vinkje op het profiel.

Zijn buitengewone georganiseerdheid was zichtbaar in elke kamer. Het zou moeilijk worden om fysiek bewijsmateriaal te vinden; hij was zo ontzettend precies. En ze hadden fysieke bewijzen nodig om Arlen met de zaak van de Clockwork Killer in verband te kunnen brengen. Ergens in dit huis moest zich een mes met een vijfentwintig centimeter lang blad bevinden, touw en een of andere knuppel of staaf om de benen van de meisjes te breken. De patholoog-anatoom was er tamelijk zeker van geweest dat de meisjes hadden gelegen toen hun scheen- en kuitbenen met een rond instrument keurig doormidden waren gebroken.

Dus waar zou hij het hebben gedaan? Op een bed? Op de vloer? Een soort tafel? Charlotte probeerde in Arlens geest te kruipen. Wat zou zij doen als ze een jong meisje in bedwang moest houden?

Ze sloot haar ogen en liet de doodsangst over zich heen komen.

Ze zou haar op een griezelige plek stoppen. In het donker. Zonder ook maar een straaltje licht. Met enge kruipende dingen, ratten en spinnen en de koude donkere bedompte lucht die aangaf dat je je onder de grond bevond.

Er kwam een ongewenste herinnering naar boven. Haar vader, een tiran – om het nog mild uit te drukken – die haar opsloot in de wijnkelder onder hun huis als straf voor de een of andere zogenaamde overtreding.

Ze huiverde bij de gedachte en ging op zoek naar Arlens kelder.