Hoofdstuk 23

Noord-Virginia

15 juni 2004

Charlotte

Charlotte ijsbeerde door de Afdeling Moordzaken van Fairfax County. God, waarom duurde het zo lang? Ze had nog andere dingen te doen vandaag.

Baldwin zat rustig door het dossier te bladeren. Ze had geprobeerd zijn aandacht te trekken door langs hem te lopen en met haar voet over zijn kuit te strijken, maar hij negeerde haar seksuele avances met een waarschuwend kuchje. Toen ze eindelijk zijn blik wist te vangen, lag er een combinatie van verlangen en ergernis in zijn heldergroene ogen. Ze knipoogde naar hem, waarna ze weer doorging met ijsberen.

Ze zaten al bijna een uur te wachten op Max Goldman, de hoofdcommissaris van het Fairfax County Moordteam. Eindelijk kwam die puffend door de deur zetten, zijn hand door zijn piekerige zwarte haar halend om het van zijn prominente voorhoofd naar achteren te strijken.

Baldwin sprong op en schudde de uitgestrekte hand. Daarna wendde Goldman zich tot Charlotte, haar vingertoppen vastpakkend op die bizarre verwijfde manier die sommige mannen hadden. Ze nam aan dat het een overblijfsel was uit de tijd dat een aanraking van de vingers wel moest leiden tot een zachte kus op de rug van de hand. Maar in vredesnaam, dit was 2004! Alsof ze bang waren dat ze door een echte hand te geven zelf een meisje zouden worden. Maar fijn dat Baldwin al wat van het zweet op Goldmans handpalm had afgeveegd.

‘Sorry dat ik te laat ben. Ik werd vanochtend in de rechtbank opgehouden. Waar kan ik jullie mee helpen? Hebben jullie iets voor me over die Clockwork-schoft? Hij maakt ons gek, en we hebben niets. Verdomde eikel. Ik haat het om me bezig te moeten houden met dat soort kinderverkrachters.’ Al pratend ging hij hen voor zijn kantoor in.

Charlotte schatte mensen in op een schaal van een tot tien, waarbij tien degenen waren met wie ze onmiddellijk het bed in wilde duiken en één degenen die ze nog niet met een tien meter lange stok zou aanraken. Goldman behoorde duidelijk tot de laatste categorie. Hij had gele tanden, die in zijn mond gepropt zaten alsof ze van plan waren uit de gevangenis te ontsnappen, en bij de lunch had hij ui gegeten. Ze kon hem van anderhalve meter afstand ruiken. Wat dus ook de afstand was waarop ze bleef staan, leunend tegen een lage kast dicht bij de open deur, om nog wat frisse lucht te kunnen opvangen. Baldwin zat recht tegenover de man, arme kerel.

Goldman was nog steeds aan het ratelen. ‘Ik hoop dat jullie iets voor me hebben, want anders word ik, god zal me liefhebben, aan stukken gescheurd door iedereen binnen een straal van honderdvijftig meter met een microfoon.’

Wat een kleurrijke figuur. En die adem paste daar geweldig bij.

Baldwin knikte. ‘We hebben al iets gevonden voor je team om naar te kijken, ja. We hebben het profiel verfijnd, en we zijn op iemand gestoten die wel eens een verdachte zou kunnen zijn.’

‘Dat is allemachtig prachtig.’ Hij keek op zijn horloge. ‘Laten we hem oppakken. Als we het nu doen, kunnen we het nieuws van vijf uur halen en is kleine Kaylie voor donker thuis.’

‘Laten we eerst de details bespreken, goed? Charlotte?’

‘Zijn naam is Harold Arlen,’ meldde Charlotte. ‘Hij is een veroordeelde zedendelinquent, woont in het Great Falls-gebied. We denken dat je hem moet laten schaduwen.’

Goldman leek onder de indruk. ‘Hoe zit het met dat hele verhaal dat jullie nooit verdachten identificeren maar ons alleen in de richting van een type persoon wijzen? Doen jullie nu ook aan voodoo?’

Baldwin lachte even maar werd toen weer serieus. ‘Niet precies. We hebben aan het profiel gewerkt, en deze man matcht met de belangrijkste punten. We geloven dat de man die deze misdaden begaat een zedendelinquent is, midden dertig, die de privacy van zijn eigen huis nodig heeft om zijn fantasieën uit te leven. We hebben het erover gehad dat hij een uitgebreide verzameling kinderporno zal hebben. Deze verdachte wordt gefascineerd door kinderen, maar alleen door meisjes. Hij is waarschijnlijk misbruikt in zijn vroege jeugd, voordat hij tien was of zo, door een vrouwelijke oppas of naast familielid. Hij wil macht hebben, is manipulatief en onbetrouwbaar. Hij heeft geen echte vrienden. Hij heeft iets waardoor kinderen niet bang voor hem zijn, wat betekent dat hij geen zichtbare misvormingen heeft. Maar hij is impotent, niet in staat echte fysieke relaties aan te gaan met volwassenen of kinderen. Desondanks is hij charmant en maatschappelijk aangepast. Zijn auto is onopvallend, een personenwagen, waarschijnlijk import. Een van de duurdere Honda’s, Nissans of een goedkope Lexus, een auto die niet boven de middelmaat uitsteekt, maar ook niet te aftands is. De wagen past bij de demografie van deze wijk. Het gemiddelde inkomen in de buurt is 170.000 dollar, dus rijdt hij niet in een roestbak. En hij is blank.’

‘Dat is niet veel om mee te werken, kerel. Je hebt net de helft van de countryclubleden beschreven, plus driekwart van de mensen die in de Great Falls Pub rondhangen.’

Charlotte maakte zich los van de kast. Ze had genoeg van het voorspel; het was tijd om weer aan het werk te gaan. ‘Luister, Arlen werkt bij Sears op de fotoafdeling, wat hem met kinderen in contact brengt. Hoe hij de baan gekregen heeft, is me een raadsel. Onze verdachte zal een geschiedenis van geweld in zijn tienerjaren hebben gehad voordat hij zijn woede leerde te beheersen, dus raad ik aan om daar onderzoek naar te doen. Kijk of er iets in zijn jeugddossier staat. Van onze kant blijven we eraan werken.’

Goldman bekeek haar benen van onder naar boven, waarna hij zich tot Baldwin richtte. ‘Kan ik je een vraag stellen? Hoe hebben jullie het tot deze vent weten terug te brengen?’

‘De Depo-Provera. De messteken zijn een substituut voor seksuele penetratie. Er zijn maar tien lokale dossiers in beeld die met het profiel overeenkomen, en Arlen is daar een van. Mijn mensen zijn op zoek naar iets wat een stressveroorzakende factor kan zijn geweest, een breekpunt dat hem tot moorden kan hebben gedreven. En heel eerlijk gezegd, toen ik met hem praatte, liepen me de rillingen over de rug.’

‘Dat is verrekte wetenschappelijk, als je het mij vraagt. En intuïtie is heel belangrijk in dit werk.’

‘Ik weet het. Intuïtie kun je niet leren. Ik vertel iedereen dat ze die van hen moeten volgen, dus geef ik zelf het goede voorbeeld. Arlen heeft ermee te maken.’

‘Oké dan, als jij het zegt. Ik zal het team bij elkaar roepen, en we zullen een kijkje gaan nemen.’

Baldwin stond op en stak zijn hand uit om afscheid te nemen. Charlotte had al die tijd naast hem staan luisteren, en ze voelde de kracht van hem af stralen. Hij rook lekker, warm en schoon, naar een restje zeep en shampoo en een heel klein beetje mannelijk zweet dat daardoorheen drong. Dat hij geen aftershave op had, vond ze fijn. Ze hield van mannen die naar mannen roken, niet naar bloemen of cederhout. Haar gedachten dwaalden af naar hun eerdere vrijpartij.

Een paar seconden later was het gesprek kennelijk voorbij. Ze had iets gemist. Wauw, ze moest echt proberen zich te blijven concentreren. Als hij alleen maar in de buurt was, verloor ze alle besef van tijd en plaats.

‘Goed. Bedankt voor je tijd. We gaan terug naar het Bureau, we hebben nog meer interviews af te nemen. Mijn mensen zijn bezig om Arlens leven uit te pluizen. Geef maar een gil als je iets nodig hebt,’ zei Baldwin.

Beide mannen schudden elkaar weer de hand, en Goldman zei: ‘Ik houd je op de hoogte. Eén probleempje: we hebben iets van bewijsmateriaal nodig om een huiszoekingsbevel te kunnen krijgen. De rechters hier kunnen niet zo makkelijk worden overgehaald.’

‘Herinner ze er dan aan dat we een vermist meisje hebben. Ik moet nog zien of ze Kaylies dood op hun geweten willen hebben.’

‘Oké, oké, ik begrijp het.’

Baldwin leek het daarbij te willen laten, maar Charlotte dacht niet dat Goldman het verzoek serieus genoeg nam. ‘Mr. Goldman, we hebben dat huiszoekingsbevel nodig. We moeten bewijsmateriaal zien te vinden.’

‘Doe dat dan, meissie. Ga jij op zoek naar iets waarmee we deze rechters kunnen overhalen ons dat huis van die griezel binnen te laten.’

‘Het is agent, sir.’

‘Hm. Natuurlijk. Sorry, hoor.’

Hij glimlachte veelbetekenend. Het speet hem helemaal niet. Charlotte had haar hele leven tweede viool gespeeld ten opzichte van de mannen om haar heen, en ze was er goed ziek van dat ze zich de hele tijd moest bewijzen.

Goldman deed hen uitgeleide, en Charlotte wachtte totdat ze op het parkeerterrein waren voordat ze sprak. Klagen tegen Baldwin over Goldmans behandeling zou niet werken. Daarbij kon ze voor zichzelf opkomen. Ze besloot het anders aan te pakken. ‘Lag het aan mij, of leek de hoofdcommissaris haast te hebben om iemand in de boeien te slaan?’

Baldwin keek haar bevreemd aan. ‘En jij denkt dat hij kalmpjes aan zou moeten doen? We hebben een vermist meisje, en er zijn er al vijf dood.’

‘Niet kalmpjes, nee. Maar we hebben meer informatie nodig voordat we hem kunnen arresteren. Goldman had gelijk; we hebben echte bewijzen nodig. Nu gaan we alleen op gevoel af. Jouw gevoel.’

‘Charlotte, mijn zegen heb je om welk bewijsmateriaal je ook maar kan vinden wat deze kerel betreft, op te diepen.’ Hij hield het portier voor haar open.

Terwijl ze instapte, liet ze een hand over zijn buik glijden. Nadat hij het portier had dichtgegooid en de motor had gestart, boog ze zich naar hem toe en wreef over zijn kruis. ‘Wat zou je ervan zeggen als we op weg terug naar het Bureau even stoppen voor een snelle wip?’

‘Daar is het nu niet het moment voor. We kunnen tot later wachten.’ Baldwin verschikte zijn zonnebril en reed iets sneller dan nodig het parkeerterrein af.

Het begon Charlotte te vervelen afgewezen te worden. Daar was ze niet aan gewend. De meeste mannen met wie ze had geslapen, hadden juist geen ‘nee’ geaccepteerd. Nou, ze wist precies hoe ze iets aan die houding moest doen. Ze wachtte totdat ze op de snelweg waren voordat ze weer over hem heen boog, deze keer om zijn rits naar beneden te trekken. Hij kreunde.

‘Dat ga je niet doen.’

‘O, zeker wel.’

Van boven hoorde ze iets van een lach.

‘We worden nog gearresteerd,’ zei hij even later.

Ze stopte en keek naar hem omhoog, waarbij haar achterhoofd tegen het stuur botste. ‘Als je de auto maar niet in puin rijdt. Ik heb mijn veiligheidsriem niet om.’