Hoofdstuk 29

Nashville

Middernacht

Taylor lag in bed naar een herhaling van het late lokale nieuws te kijken. Hoewel ze nog streed tegen de slaap, zou ze zich nu elk moment moeten overgeven. Ze was al zesendertig uur op, en zelfs volgens de standaard van een lijder aan slapeloosheid als zijzelf werd het tijd om uit te rusten.

Nashville zou nooit gewend raken aan nieuws over dode tieners. Vooral rond de vakanties en het eindexamen bracht het avondnieuws verhalen vol treurigheid en wroeging. Dappere meisjes die tegen meningitis vochten. Domme jonge jongens die te veel dronken en zich daarna tegen een boom te pletter reden. Cheerleaders die al rijdend een sms’je aan hun geweldige footballvrienden stuurden en tegen een tegemoetkomende tractor botsten.

Een drama van deze omvang had Nashville echter nog nooit meegemaakt. Het werd nog erger doordat er nog geen eind aan de afgrijselijke gebeurtenissen was gekomen. Na bijna twee dagen in de nieuwscyclus, op het moment dat het bloed in de grote wonden van ieders hart begon te stollen en er bijna een korstje op was gevormd, scheurde het lieve jonge gezichtje van Brittany Carson, glimlachend tegen de mensen vanaf het televisiescherm, de wond weer helemaal open.

Haar dood was als eerste naar buiten gebracht door een betraande – net begonnen – journaliste, die te jong was om al gehard te zijn tegen de bijna dagelijkse beelden van dood en geweld, zoals die in de straten van Nashville plaatsvonden. Op het nieuws van tien uur ’s avonds was Brittany’s orgaandonatie het hoofdverhaal. De een of andere aasgier in het ziekenhuis had gemeld dat ze tijdens een schoolcampagne een donorregistratiekaart had getekend, en de media waren er bovenop gesprongen, na een bevestiging van haar moeder, Elissa, die nog steeds gekleed was in de met de bloedvlekken van haar dochter besmeurde rode blouse.

Ze was niet de enige. De hele stad had hoop gehouden dat een van hun kinderen het er levend vanaf zou brengen. Zonen, dochters, broers, zussen, stellen, alleenstaanden, allemaal hadden ze het stempel van de dood gekregen. Er leek geen echte reden of logica achter de slachtofferprofielen te zitten, nog niet. Ze hadden niets concreets, niets behalve de wetenschap dat een tienerjongen een tienermeisje een pil met vergif had gegeven waaraan ze dood zou gaan, en daarna had gemasturbeerd terwijl hij haar zag sterven.

Taylor zuchtte en draaide zich op haar rug om naar het plafond te staren. De beelden op het scherm waren gevuld met glimlachende gezichten, vol hoop. Het was bijna onmogelijk om je voor te stellen dat diezelfde kinderen in het mortuarium op roestvrijstalen tafels lagen, met venijnige Y-vormige wonden in hun maagdelijke vlees gekerfd.

Het forensisch instituut werd overlopen. Ouders die de stad uit waren geweest en terugkeerden met de zware last op hun geweten dat hun kinderen dood waren, moesten afscheid nemen. Ze hadden in de hal van het Forensic Medical gekampeerd totdat hun tijd was gekomen en ze een voor een in een zijkamer via een monitor hun geliefden hadden geïdentificeerd.

De eerste officiële resultaten van de toxicologische onderzoeken waren binnengekomen. Alle acht slachtoffers hadden hoge niveaus Ritalin, codeïne, PMA, MDMA en valium binnen gekregen, vermomd als het goedaardig uitziende tabletje xtc dat Juri Edvin hun had verkocht.

Taylor kon er niet langer tegen. Ze zette de televisie uit. Ze wenste dat Baldwin bij haar was, stelde zich voor dat hij zijn armen om haar heen zou slaan. De duisternis omgaf haar, en ze viel in slaap.