Hoofdstuk 15

In ontzette stilte bekeken ze de rest van de film. Het tafereel werd nog drie keer herhaald: de vampier arriveerde; hij sneed de huid van de dode open; de dansende persoon in het zwart; de hoektanden en lippen die telkens weer rood kleurden. De enige reden waarom ze de lichamen herkende, was omdat ze in elke kamer was geweest. De moordenaar had er heel goed voor gezorgd de gezichten van de slachtoffers niet duidelijk in beeld te brengen.

Ze bekeken de beelden uiterst grondig, op zoek naar iets wat de identiteit van de moordenaar zou kunnen verraden. De montage was subliem. Op precies de juiste momenten waren er diepzwarte stukken tussen gemonteerd om de identiteit van het hoofdpersonage te verbergen. Er was nooit veel meer van de moordenaar te zien dan de grijnzende mond en de met zwart beklede hand die het mes vasthield.

Taylor liet Daphne de film verschillende keren terug- en vooruitspoelen. Het likken van de wond zag er elke keer precies hetzelfde uit. Ze wist niet wat dat betekende. Had de moordenaar alleen het bloed van Jerrold King opgelikt, of had hij dat bij alle slachtoffers gedaan?

Bij Brandon Scott veranderde het tafereel. Brandon werd verrast. Het was duidelijk dat hij zich aan het aankleden was om te gaan joggen. Hij draaide zich om naar de camera, riep verschillende keren ‘nee!’ en werd daarna woest aangevallen. De kat met de negen staarten beet telkens weer in zijn huid. Zijn schorre uitroepen veranderden in een smeekbede.

Het beeld werd wazig, en het was voorbij. Brandons geschreeuw ging over in een stilte die door de vergaderzaal echode. De aanval op Brittany Carson was niet opgenomen.

Even waren ze allemaal met stomheid geslagen, terwijl ze het geziene tot zich door lieten dringen. Taylor was de eerste die weer tot zichzelf kwam. ‘We moeten die video nu van de site halen,’ zei ze. Lincoln zou dat kunnen doen. ‘Hoeveel mensen hebben dit gezien?’

Daphne wees naar de teller. ‘De video verspreidt zich als een lopend vuurtje. De beelden staan er pas sinds laat gisternacht op, en er zijn al vijfduizend views geweest.

‘Kun je zien wie de film erop heeft gezet?’ vroeg McKenzie.

‘Daar was ik naar aan het kijken, voordat jullie kwamen. Dat wordt heel moeilijk. De gebruikersnaam is generiek, letters en cijfers, niets persoonlijks. Dit is de eerste video die er onder deze naam is opgezet. Maar het bedrijf zal natuurlijk meer informatie hebben.’

‘Inspecteur?’ Greenleaf, die nog steeds op zijn stoel zat, zag bleek.

‘Ja?’

‘Was dat… ik bedoel… kan dat?’ Hij ademde zwaar uit. ‘Was dat écht?’

Taylor was zich plotseling erg bewust van waar ze zich bevond. Ze zaten in de vergaderzaal van een provinciale krant, die onderdeel uitmaakte van een nationaal mediaconcern, Gannett, en dit zou verbijsterend, sensationeel nieuws zijn, dat de krantenkoppen dagen achter elkaar zou beheersen.

‘Ik weet het niet zeker,’ zei ze voorzichtig. ‘Het lijkt erop dat deze video een aantal realistische elementen bevat. Maar David, verspreid hem niet, alsjeblieft.’ The Tennessean had een groot onlinepubliek in de stad en stuurde updates van belangrijk nieuws naar computers, mobiele telefoons en PDA’s.

Greenleaf keek haar niet aan, maar knikte.

Ze hoopte dat dat betekende dat hij ermee zou wachten, in ieder geval totdat ze het filmpje van het net hadden gehaald. ‘Bedankt. Daphne. David.’ Taylor schudde de hand van Greenleaf, die werkelijk zweette als een otter. Dat kon ze volledig begrijpen. De beelden zouden iedereen de stuipen op het lijf hebben gejaagd. Zelf voelde ze zich ook niet zo goed. Er kon geen twijfel over bestaan: de beelden waren echt.

Taylor en McKenzie namen de videobanden mee naar het CJC. De brief zou door Tim Davis bekeken worden, waarna hij hun een verslag zou geven van het resultaat. Taylor had naar Lincoln gebeld met het verzoek de film van het internet te halen.

Taylor was nog steeds een beetje trillerig. Nadat ze achter het stuur had plaatsgenomen, wendde ze zich tot McKenzie en keek toe terwijl hij kalm zijn veiligheidsriem vastklikte. ‘Ik kan dit gewoon niet geloven. Ik kan me geen moord herinneren waar een video van was opgenomen. Heb jij ooit zoiets gezien?’ vroeg ze.

Hij knikte. ‘Helaas wel. Er was een kerel in Orlando die in zijn kelder snuffmovies maakte. Hij had al drie meisjes vermoord voordat de politie van Orange County hem te pakken kreeg. Maar die video’s werden verkocht op de zwarte markt, via speciale seksclubs, ze waren niet voor iedereen beschikbaar. Bovendien heb ik de slachtoffers ook niet aangetroffen op de plek waar het had plaatsgevonden. Maar het is dus eerder gebeurd.’

McKenzie had de symbolen onder aan de brief gekopieerd en staarde ernaar met een intensiteit waarvan ze dacht dat die een gat in zijn notitieboek zou kunnen branden.

‘Wat betekenen ze?’ vroeg ze.

‘Ik weet het niet precies. Ik denk dat het paganistische of in ieder geval occulte symbolen zijn.’

‘Echt waar? Dus ze hebben iets te maken met de pentakels?’

‘Inderdaad, tot op zekere hoogte. De ironie ligt erin dat de pentakel een symbool van bescherming is. Het is een teken van eeuwig leven, van de cycli van het jaar, de onderlinge verbondenheid van het universum. Het representeert niet het kwaad, en het is niet bedoeld om angst op te roepen. Het is een symbool dat regelmatig verkeerd geïnterpreteerd wordt.’

Taylor wierp een blik op hem. ‘McKenzie, hoe weet je dat allemaal?’

Even zweeg hij, en daarna zuchtte hij luid. ‘Dit gaat je waarschijnlijk belachelijk in de oren klinken, oké? Toen ik op de middelbare school zat, hield ik me met dit soort dingen bezig.’

‘Je was een goth?’

‘Min of meer, ja. Op die manier hoefde ik me niet met mijn seksualiteit bezig te houden. Het was een geweldige bevrijding, en er waren een heleboel andere kinderen die ook “in de war” waren. We hebben veel geëxperimenteerd, en ik heb… er veel van geleerd.’

‘Renn, je verbaast me elke keer weer. Dus jij kunt als onze deskundige fungeren ten aanzien van alles wat met het occulte te maken heeft?’

‘Waarschijnlijk wel. Maar moeten we dat aan iedereen vertellen? Ik schaam me er nogal voor.’

‘Laten we kijken hoe erg je je schaamt als je zeven moorden in één keer hebt opgelost, goed? Vertel me meer over de video. Je zei dat de pentakel voor bescherming stond. De slachtoffers waren beslist niet beschermd, dus waren die pentakels dan misschien bedoeld voor de bescherming van de moordenaar?’

‘Het gaat om veel meer dan dat. De hoektanden waren echt. Degene die de hoofdrol in de film speelde, heeft ze laten slijpen en ze met speciaal materiaal laten verlengen zodat ze er als vampiertanden uitzagen. Er zijn tandartsen die dat doen. We zouden een foto van die tanden moeten laten zien aan de cosmetische tandartsen in de buurt om te kijken of ze hun handwerk herkennen. We hebben te maken met iemand die denkt dat hij of zij een vampier is. De meesten stellen zich tevreden met een rollenspel. Er zijn maar weinig echte sanguinische vampiers. Combineer dat met de symbolen, dan kom je uit op iemand die diverse religies uitprobeert, die zijn of haar plek probeert te vinden.

‘Sanguinisch?’

‘Bloedzuigers.’

‘Oké. Dus dit waren rituele moorden door een bloed zuigende vampier?’ vroeg ze. Haar sarcastische ongeloof galmde door de auto. Ze geloofde niet in vampiers. En ook niet in heksen, trouwens.

‘Nee. Ik heb niet het gevoel dat we met een echte gelovige te maken hebben, iemand die tegen paganisme is en een punt wil maken. Volgens mij is dit een zoeker. Iemand die op zoek is naar antwoorden, naar zijn of haar plaats in de wereld. De symbolen in de brief zijn oude tekens. Sommige ervan zijn goed herkenbaar, zoals de pentakel, de maan en de zon die de cyclische seizoenen van de aarde representeren, het kruis en de bliksemschicht. De omgekeerde driehoek en de cirkel met het kruis zouden iets anders kunnen betekenen. Het zouden tekeningen kunnen zijn die op paganistische symbolen moeten lijken. Ze zouden geen enkele betekenis voor de moordenaar kunnen hebben, behalve dat ze er interessant uitzien.’

‘Als deze symbolen niet bedoeld zijn als tekenen van het kwaad, waarom heeft deze, zichzelf als vampier bestempelende, auteur, ze dan in deze brief opgenomen? En waarom heeft hij of zij het over “wij”?’

‘Omdat ze met meer zijn, waarschijnlijk. Een heksenkring. Als je me bij de bibliotheek kunt afzetten, dan kan ik er waarschijnlijk sneller achter komen waar ze op uit zijn.’

Ze startte de motor en reed Broadway op. ‘Geen probleem, maar waarom zoek je niet op het internet?’

‘Dat zou ook kunnen, maar ik heb een vermoeden over deze groep. Heb je ooit van de strega gehoord?’

‘Nee.’

‘Stregheria, ofwel Italiaanse hekserij. Dat is een aardse religie, door en door paganistisch, waarschijnlijk een van de oudste paganistische religies die vandaag de dag nog bestaat. Natuur is leven, en magie, wat zij “magick” noemen, is weten hoe je de natuurlijke krachten van het leven kunt beheersen. Strega denken via het aanbidden of oproepen van bepaalde goden de aarde aan zich te kunnen onderwerpen. Het is een positieve religie. Ze aanbidden niet de duivel of iets dergelijks. Geen dierenoffers aan duistere engelen. Niet meer, of tenminste, niet in het openbaar.’

Ze wierp een blik op hem en zag dat het een poging tot een grapje was geweest. Het werkte niet, ze waren allebei te veel van slag.

Uit het raam kijkend, vervolgde McKenzie: ‘Een paar van deze symbolen lijken verdacht veel op die van de strega. We hebben het dan over een mythologische religie, een polytheïstische samenleving. Aarde, maan en sterren, allemaal gerepresenteerd door verschillende goden en godinnen.’

‘Laat me eens raden. Je spreekt ook heksentaal?’

Hij keek haar aan, zag dat ze hem plaagde. ‘Grappig, hoor. Heb je geen lessen over de klassieke oudheid gehad op school?’

‘Ik heb een blok mythologie gevolgd omdat ik de punten nodig had, maar dat is alles. Het enige wat ik me herinner is Zeus en zijn bliksemschicht, en iets over de toren van Babel.’

‘Zielenpoot. Het is echt interessant. Alle paganistische religies zijn gebaseerd op het aanbidden van diverse goden en godinnen. De christenen moesten werken binnen de beperkingen van de paganistische structuur, toen ze het volk gingen bekeren. Dat is de reden waarom het katholicisme zoveel heidense rituelen kent: de wierook, de kaarsen, de feestdagen, de heiligen. Maria staat voor de godin, Jezus voor de god. De heiligen komen ook duidelijk voort uit het pantheon van goden en godinnen. Ze vertegenwoordigen dezelfde dingen, ondersteuning bij bepaalde onderdelen van het leven: oogst, welzijn, oorlog. Het is eigenlijk heel fascinerend.’

‘Schat, we bevinden ons in de gesp van de bijbelgordel. Daar hebben ze ons nooit iets over verteld. Het is interessant, maar wat heeft het met deze zaak te maken? Denk je dat de daders paganisten zijn? Ik dacht dat je het over bloed zuigende vampiers had.’

Hij zuchtte. ‘Ik denk dat er meer achter zit dan op het eerste gezicht lijkt, en ik probeer onbevooroordeeld te zijn.’

‘Nou, ik denk dat we te maken hebben met zieke figuren, mensen die vonden dat ze zeven jongeren moesten vermoorden. Ik kan ook helemaal nostalgisch worden over hoe het er vroeger aan toe ging, maar dat gaat deze zaak niet helpen oplossen. Ik moet een verdachte zien te produceren, en snel ook. Wat gewoonlijk saai politieonderzoek betekent, in plaats van een geschiedenisles.’

‘Laat me er even induiken. De moordenaar kan zich in een andere geestestoestand hebben bevonden, vooral als hij onder de invloed van drugs was. We mogen niet vergeten dat iemand de video heeft opgenomen, en de schokkerige beelden betekenen dat de opnames met de hand werden gedaan. We hebben beslist met meer dan één persoon te maken.’

‘Dat is nou net wat we nodig hebben.’ Ze dacht even na. ‘Misschien is de moordenaar in de video de persoon die Lincoln heeft gezien op de banden die we gisternacht van de plaatsen delict hebben meegenomen. Mijn god. We hebben zeven doden, een meisje dat aan het vechten is voor haar leven, een brief van iemand die beweert hen vermoord te hebben en een film van het hele gebeuren. Vampiers en heksen gaan als bezetenen tekeer in Nashville. Dit zal absoluut het nationale nieuws halen,’ mopperde ze, terwijl ze Eighth Avenue en daarna Church op draaide.

Ze stopte voor de Nashville Public Library. Het leek alsof het omhoog rijzende stenen gebouw van drie verdiepingen met zijn romaanse pilaren haar iets wilde vertellen. Geweldig, ze begon al in alles symbolen te zien.

Er liep een dakloze langs de wagen die haar boos aankeek, en daarna slingerend door het park naar zijn maatjes schuifelde. De ironie daarvan ontging haar niet: de maatschappelijk uitgestotenen hielden een oogje op de bibliotheek als traditioneel symbool van verlichting en ontwikkeling.

‘Wil je nog steeds met me mee naar Hillsboro? Ik kan je op weg daarheen ophalen.’

‘Ja, dat is een goed idee. Ik zal je bellen. Dit kost waarschijnlijk niet veel tijd.’

Hij stapte de auto uit, totaal verzonken in zijn wereld. Toen hij door de barokke deuren was verdwenen, zuchtte ze. Ze wist niet waarom, maar terwijl ze hem zag weglopen, moest ze aan Memphis denken. Aan James ‘Memphis’ Highsmythe, burggraaf Dulsie, speciale liaisonagent bij de in terrorisme gespecialiseerde afdeling Gedragsanalyse in Quantico voor de New Scotland Yard Metropolitan Police, om precies te zijn.

Baldwin had Memphis een week eerder in Quantico gezien, toen hij zijn nieuwe kantoor had betrokken. Ze had Baldwin niet verteld dat Memphis ook contact met haar had opgenomen.

De laatste weken had Memphis zich netjes gedragen. Na het voorval in Florence, een kus die haar dagen daarna nog was bijgebleven, had ze een paar discrete sms’jes en e-mails ontvangen, niets wat niet aan Baldwin getoond kon worden, mocht hij daarnaar vragen. Maar gisteren, voor de ceremonie waarin ze publiekelijk in haar oude functie was hersteld, was er een boeket witte rozen op haar bureau verschenen. Op het kaartje stond simpelweg:

Liefs, M.

‘Liefs, M.’, nota bene. Het zou geen probleem zijn geweest – echt niet – als Baldwin het kaartje niet had gezien. Hij had niets gezegd maar had zijn kaken zo hard op elkaar geklemd dat ze zijn kiezen bijna had horen kraken. Ze haatte Memphis omdat hij Baldwin van streek maakte, haatte hem omdat hij zo arrogant was dat hij een kaartje stuurde waarop stond: ‘Liefs’. Maar tegelijkertijd was ze er blij mee, en ze begreep niet wat dat betekende.

De gedachte daaraan maakte haar weer kwaad, waardoor ze, na de auto in de versnelling te hebben gezet, het gaspedaal harder indrukte dan nodig was. De banden gierden toen ze van de stoep wegreed. Omdat ze met haar gedachten ergens anders zat, besteedde ze nauwelijks aandacht aan de weg voor haar, vol toeristen die wilden oversteken terwijl het voetgangerslicht op rood stond. Uiteindelijk werd ze het zat. Ze stak door naar Union Street en scheurde Fifth op, alle gedachten aan Memphis wegstoppend naar de plek waar ze behoorden. Ze kon hier niet mee doorgaan, maar wist niet hoe ze ermee kon stoppen. Ze wilde hem niet. Dat zou het enige moeten zijn wat ertoe deed. Toch kwamen er op de meest ongelegen momenten gedachten aan hem bovendrijven.

Eigenlijk wilde ze er met Sam over praten, maar die was er al van op de hoogte. Die was erg van streek geraakt, toen ze doorhad dat Taylor in haar hoofd vreemd was gegaan. Nadat Sam haar de les had gelezen omdat ze dacht dat Taylor tijdens een autopsie met Memphis had geflirt, hadden ze hun uiterste best gedaan het onderwerp te vermijden.

Taylors wangen werden rood toen ze dacht aan hun ruzie; ze had niet bewust geflirt en was gekwetst omdat Sam dat geïnsinueerd had. Maar nu, nadat Memphis haar zo duidelijk had verteld wat hij voelde, nu ze fysiek contact hadden gehad, ook al was dat dan zo kort geweest, wist ze niet hoe ze haar emoties tegenover haar beste vriendin kon verwoorden.

Daarbij zou Sam, aangezien ze weer zwanger was, meer op zichzelf en haar gezin gericht zijn. Taylors stommiteit zou even niet zo belangrijk zijn. Plotseling voelde ze zich geïsoleerd, alleen, voor de eerste keer in vele jaren. Eerlijk gezegd had ze niet zoveel vrienden met wie ze kon praten; niet over zaken van het hart.

Niets aan te doen, dus. In gedachten haar schouders ophalend, besloot ze dat ze zich gelukkig mocht prijzen dat ze door twee mannen aantrekkelijk werd gevonden en liet het daarbij. Baldwin was de betere van de twee, degene bij wie ze altijd wilde blijven, en ze was zeker niet van plan hun relatie in gevaar te brengen omdat een andere man een beetje verliefd op haar was.

De gedachten aan andere mannen bracht haar onvermijdelijk bij Fitz, en ze herinnerde zichzelf eraan dat ze het North Carolina State Bureau of Investigation nog eens moest bellen. Het moest toch mogelijk zijn om daar iemand te vinden die naar haar kant van het verhaal wilde luisteren, die bereid was wat druk op de kustwacht uit te voeren, de havens te doorzoeken, iets, wat dan ook, te doen om haar te helpen hem te vinden. Haar bloeddruk ging omhoog bij de gedachte aan haar theorie – dat de Pretender Fitz had meegenomen – en gek genoeg voelde ze zich meteen beter, gestimuleerd. Zich zorgen maken over Fitz was veel belangrijker dan zich zorgen maken over Memphis.

Ze reed het kantoorgebouw van Channel Five voorbij, zich afvragend wat ze nu weer aan het verzinnen waren. Het bloedbad in Green Hills, hadden ze het die ochtend genoemd, met beelden van Taylor die op de persconferentie sprak. Ze dacht echt niet dat ze ooit meer druk had gevoeld om een zaak af te wikkelen dan op dit moment.