Hoofdstuk 8

Nashville

21.00 uur

Het was opgehouden met regenen, maar inmiddels was het een klappertandend koude avond geworden. Taylor slalomde over de Estes door een hele schare politiewagens en busjes van lijkschouwers. Een patrouilleagent wuifde haar door, en ze parkeerde de Lumina voor de oprit van de Kings.

Dan Franklin, de woordvoerder van het bureau, kwam naar haar auto toe gelopen. Dan was een grote kerel met lichtbruin haar en blauwe ogen in een nogal nietszeggend, alledaags gezicht. Hij was één meter negentig en woog minstens honderd kilo. Hij bracht veel tijd in de fitnessruimte door, en het resultaat van zijn inspanningen daar waren goed zichtbaar. Fysiek was hij op zijn minst bedreigend te noemen, emotioneel was hij een rots in de branding waarop iedereen van het Bureau op kon bouwen. Hij vormde hun eerste verdedigingslijn tegen de media. Het was een precaire positie; het Bureau had de media nodig, en de media hadden het Bureau nodig, maar soms hadden ze geen zin om daar erg veel rekening mee te houden. Franklin gaf iedereen altijd het gevoel dat de nieuwsvoorziening voor beide partijen zo soepel mogelijk zou verlopen.

Hij opende haar portier.

‘Hoe gaat het?’ vroeg ze, nadat ze was uitgestapt.

‘Ik moet met je praten.’

‘Ga je gang.’

‘Ik denk dat het een goed idee zou zijn als jij de persconferentie gaf.’ Terwijl hij sprak, tikte hij met zijn hand op de motorkap van haar auto. De nadruk die hij daarmee aan zijn woorden gaf, voelde bedacht aan.

Ze was meteen op haar hoede. ‘O, kom op. De persconferentie is jouw werk.’

‘Dat weet ik, en ik zal naast je staan.’ Hij hield op met tikken en leunde tegen haar auto. Hij sloeg zijn gespierde armen voor zijn borst en zei: ‘We zijn al heel lang bevriend, toch?’

‘Bijna tien jaar.’

‘En je vertrouwt me, hè?’

‘Ja.’

‘Doe die persconferentie dan. Echt, op dit moment is dat het beste, dat zweer ik.’

‘Maar –’

Hij onderbrak haar. ‘Taylor, Nashville wil je weer als leider zien. Je bent een paar maanden voer voor de schandaalpers geweest. En dan vindt er, praktisch op het moment dat je je oude functie terugkrijgt, een enorme reeks moorden plaats. Ze weten dat Fitz vermist wordt, ze weten dat hij de leerling van de Snow White-moordenaar is. Je moet hun vertrouwen zien terug te krijgen. Je moet ze laten weten dat jij de controle hebt, dat de oude Taylor Jackson weer helemaal terug is. Je percentage opgeloste moorden ligt nog ver boven welke rechercheur dan ook in deze stad, verdraaid, zelfs boven die van de meeste rechercheurs in het land. Dit is de perfecte kans om ze weer voor je te winnen.’ Hij haalde adem en zei daarna snel: ‘En we kunnen een camera achter je zetten om de toehoorders in de gaten te houden.’

‘Aha, dus dat is het plan. Omkoping door middel van achtergrondbeelden. Je speelt gewoon in op mijn behoefte om de griezels te vinden die dit hebben gedaan.’ Maar ze glimlachte, en hij glimlachte terug.

‘Ik denk echt dat het je goed zou doen. Druk de roddels de kop in.’

Ze zuchtte en dacht een paar minuten na. Dan had gelijk, ze moest het vertrouwen van de stad terugwinnen. Badges en loftuitingen waren allemaal mooi en aardig, maar op de lange termijn was het oplossen van een zaak het enige wat ertoe deed. Hoewel de inwoners van Nashville vergevingsgezind waren, hadden de gebeurtenissen van het afgelopen jaar haar smetteloze reputatie beschadigd, en daardoor ook de reputatie van de politie. Ze moesten weten dat ze terug was, honderd procent terug, honderd procent betrouwbaar, en in staat om deze zaak op te lossen. Omdat acht tieners die in één nacht waren vermoord Nashville compleet op zijn kop zou zetten.

Wat een pech dat Baldwin had moeten vertrekken. Ze had met zijn team aan andere zaken gewerkt en wist dat de hoofdcommissaris, ondanks hun meningsverschillen in het verleden, het prettig vond als de FBI bij grote misdaden betrokken was. Hij had het gevoel dat het vertrouwen wekte bij het volk. Wat er ook gebeurde, wanneer mensen die magische letters F-B-I hoorden, voelden ze zich veiliger. Nou ja, de meeste mensen dan.

Ze hoorde haar moeders stem in haar hoofd: ‘Je moet roeien met de riemen die je hebt.’ O, echt, mam?

Even dacht ze erover na. Die extra beelden zouden ze kunnen gebruiken. Ze voelde gewoon dat hun moordenaar toekeek, ervan genoot. ‘Oké, ik doe het. Wanneer?’

‘Over een kwartier.’

Hij wilde al weglopen, maar ze legde haar hand op zijn arm om hem tegen te houden. ‘Hé, Dan? Bedankt.’

Hij knikte alleen maar en liep weg.

Binnen vond ze Lincoln, die aantekeningen aan het maken was op zijn laptop.

‘Hoi,’ zei ze.

‘Ook hoi,’ reageerde Lincoln. ‘Ik heb net McKenzie gesproken. Hij heeft het feest opgedoekt en ervoor gezorgd dat niemand vertrekt. Sommige ouders willen hun kinderen zo graag onder hun eigen dak terug hebben dat het schuim hun op de lippen staat. Als je hier klaar bent, zou hij heel blij zijn als je daarheen ging om met de kinderen te praten.’

‘Je hebt de video’s te pakken?’

‘Ja. Ik ga zo terug naar het Criminal Justice Center om alles te uploaden wat we hebben en naar psychopaten te zoeken.’

‘Mooi. Dan wil dat ik de persconferentie doe, dus wacht nog even met die beelden. Hebben jullie twee dit plannetje verzonnen?’

‘Nee. Het was zijn idee. Maar hij vroeg me wel of je hem ter plekke neer zou schieten als hij het zou voorstellen. Ik heb hem verteld dat je nou ook weer niet zo snel de trekker overhaalt.’

Ze vernauwde haar ogen, en hij schonk haar een klein glimlachje.

‘Ik moet me gaan voorbereiden. Zijn alle families van de slachtoffers op de hoogte gesteld?’

‘Eén familie hebben we niet kunnen bereiken. Hier is je informatie.’ Lincoln overhandigde haar een stapel papieren. Het was moeilijk te geloven dat er nog maar vier uur voorbij waren gegaan sinds ze op de eerste plaats delict waren aangekomen. Het voelde aan als dagen.

‘Heb je foto’s?’

Hij gaf haar een aantal polaroids en zijn notitieboekje waarin hij een nauwkeurige tekening van de lay-out van elke plaats delict had gemaakt.

‘Dit is perfect. Bedankt. O, iets wat je in gedachten moet houden: de plaats delict waar ik net vandaan kom, Brandon Scott. Je zult zien dat het geweld dat daar gebruikt is, tien keer zo erg is als bij de andere slachtoffers. Ik denk dat hij het doelwit kan zijn geweest, en dat de rest van de slachtoffers bedoeld is om de sporen van de moordenaar te verdoezelen. Je moet zoveel informatie als menselijkerwijs gezien mogelijk is over deze jongen verzamelen, en snel. Hij kan onze beste link naar de moordenaar zijn.’

‘Echt waar? Dan zou de dader zich nog in de buurt kunnen bevinden.’

‘Dat gevoel heb ik, jij niet? Het is allemaal zo verrekte… bombastisch.’

‘Ja, dat is het. En gecoördineerd. Niemand die we hebben ondervraagd, heeft iets uitzonderlijks gezien. Geen enge kerels die in de achtertuin rondslopen, niets. De moordenaar valt in deze wijk niet op.’

Taylor bladerde door Lincolns aantekeningen. Hij was zo grondig geweest, dat het leek alsof ze de laatste paar uur opnieuw beleefde.

‘Wat onze dader betreft. Ik gok dat we op zoek moeten naar een blanke man van tussen de vijftien en twintig jaar oud.’

‘Vijftien… Jij denkt dat een jongen voor zo’n slachting verantwoordelijk kan zijn?’

‘Alles is mogelijk. De victimologie is de eerste aanwijzing, dat weet je. Maar ik zou niet aanbevelen om dat hardop te zeggen. Ik denk dat we de school moeten bezoeken en kijken of er bedreigingen zijn ontvangen.’

‘Ik zal alle opties openhouden.’

‘Goed, dan.’ Ze nam Lincolns aantekeningen en stapte de keuken van de Kings in om haar gedachten op een rijtje te zetten. Haar hoofd gonsde van de mogelijkheden.

Wás Brandon Scott het beoogde slachtoffer en waren de andere doden bijkomende schadegevallen? Dat was een afschuwelijk gedachte, maar iets waarvan ze zich zeker bewust moest zijn. Het was beslist mogelijk dat dit niet het werk van een volwassene was. Ze wist dat ze met een monster te maken hadden. Als dat monster zelf een kind bleek te zijn, hadden ze nog grotere problemen.