Hoofdstuk 44

'Je ziet er afschuwelijk uit.' Cole deed zijn best om zijn ogen open te doen. De eerstehulpafdeling was niet de beste plek om van zijn hoofdpijn af te komen. Alles deed pijn. Hij likte langs zijn gebarsten lippen.

'Rae.' 'Je bent verbrand.' Hij schonk haar een pijnlijke glimlach. Haar hand op de zijne voelde aan als een Veertje. 'Een beetje', fluisterde hij. De meeste brandwonden van de tweede explosie waren op zijn slechtst eerstegraadsverbrandingen; ze zouden genezen. 'Hoe is het met Jack?'

'Die loopt te ijsberen tot hij bij Cassie mag. Jennifer houdt hem gezelschap.'

De opluchting die hij voelde was enorm. 'Bedankt dat je hem eruit gehaald hebt.'

Hij zou een heleboel kunnen zeggen. Over plicht, over vriendschap, over het feit dat hij zich verantwoordelijk voelde voor wat Ben had gedaan. Hij liet het allemaal schieten voor wat hij het liefst wilde zeggen. 'Graag gedaan', fluisterde hij. Cole worstelde met zijn herinneringen aan de man die hij gekend had en in wie die man veranderd was. Het was zinloos. Ben had druk op hem uitgeoefend over de begroting, voor meer personeel, om op zijn minst één van de gesloten

kazernes te heropenen, maar Cole had Bens wanhoop niet opgemerkt.

Ben vond dat hij veranderingen moest forceren - door branden te stichten en zich daarbij op Jack en op medewerkers van het brandweerkorps te richten om hen duidelijk te maken dat ze niet genoeg mensen meer hadden om die branden te bestrijden. Door popcorn en hatelijke woorden te gebruiken zodat het publiek gealarmeerd op zijn daden zou reageren. Door het persoonlijk te maken, de inzet te verhogen door een eerder slachtoffer te bedreigen. Doordat Cassie in moeilijkheden was

had Cole een dringend telefoontje van de brandweercommandant gekregen om alles op alles te zetten om de zaak op te lossen. Uiteindelijk zou Ben zijn doel ermee bereikt hebben.

Alleen had Chad dat verhinderd door zich van het leven te beroven. Had Chad die ochtend de krant gelezen en beseft dat Ben de brandstichter was? Het was een slimme vent; de weinige informatie over de muurschildering die Gage verstrekt had, zou voldoende zijn geweest om Chad ervan te overtuigen dat het Ben was.

Cole had hen allebei teleurgesteld. Rae's hand gleed onder de zijne. 'Mag ik een poosje blijven?' In haar werk deed ze niet anders dan proberen trauma's van gebeurtenissen als deze te genezen.

Nu deed ze dat voor hem, door bij hem te blijven en te proberen zijn trauma te genezen. Zijn hand sloot zich om de hare. 'Dat zou ik fijn vinden.' Hij ademde voorzichtig in, omdat zijn ribben pijn deden. 'Geen grapjes.'

Haar glimlach was de poging tot humor waard. 'Geen grapjes', beloofde ze.

'Jack, ga zitten.'  Jack ijsbeerde door de wachtkamer van de eerstehulpafdeling en negeerde Jennifer. 'Ik had de signalen moeten zien toen ik naar de grootste slaapkamer ging. Ik liet Ash en Cassie daar

staan toen de muur de lucht invloog.'

Jennifer pakte onverhoeds zijn hand beet en trok hem op de stoel naast haar. 'Geweldig, geef jezelf de schuld voor wat Ben veroorzaakt heeft. Dat hij dood is en je daarom niet kwaad op hem kunt zijn, betekent nog niet dat je kwaad op jezelf moet zijn.'

Hij wreef over zijn pijnlijke schouder, die zo gekneusd was dat hij zijn arm niet omhoog kon doen zonder te vergaan van de pijn. 'Ash heeft zijn been gebroken, Cassie heeft een hersenschudding-' Jack schudde zijn hoofd. 

'Wil je ophouden met de diagnose te wijzigen? Ze heeft geen hersenschudding. De dokter zei dat ze een flinke hoofdpijn en wat evenwichtsstoornissen heeft door desoriëntatie in het binnenoor.'

'Wat is het verschil?'

'Het verschil is dat ze morgenochtend naar huis zal willen.' Jack harkte met zijn hand door zijn haar. 'Hoe lang duurt het nog voor ik bij haar mag?' mompelde hij.

'Dat heb je drie minuten geleden ook al gevraagd. Niet lang meer.'

Hij stond weer op om te ijsberen. Cassie was zijn verantwoordelijkheid geweest. In plaats van haar te beschermen, had hij haar bijna de dood ingejaagd. 'Ik weet wat Cassie gevoeld moet hebben toen ze gewond raakte. In de val, verschrikkelijk bezorgd over vrienden, hopend dat er hulp komt, afhankelijk van anderen. Het was afschuwelijk.'

Jennifer zei niets. Hij keek haar aan. 'Cassie heeft iemand nodig die haar begrijpt. God gaf je een

kans om te ervaren wat zij meegemaakt heeft. Ik zou dat als een geschenk beschouwen.'

Hij glimlachte. 'Een geschenk waar' ik met alle liefde voor bedankt zou hebben. Maar het heeft me wel over de streep getrokken om een beslissing te nemen.'

'Je hebt een besluit voor Jezus genomen', fluisterde ze. Hij knikte.

'Daar ben ik blij om.' Hij bukte zich en sloeg zijn armen om haar heen. 'Jij en Rachel en Cassie - jullie drieën zijn behoorlijk overtuigend. De hel is angstaanjagend, als deze avond een voorproefje was van

hoe die zal zijn.' 'Het zal nog veel erger zijn.' 'Zal Jezus jou genezen, Jen?'

'Hij is de Ik ben. Hij geeft geen verklaring voor Zijn daden. Maar ik vertrouw op Hem. Als Hij me geneest, zal dat een geschenk zijn dat ik zal koesteren. Als Hij dat niet doet - er is hoe dan ook iets genadigs in Zijn plannen voor mij, iets wat Hem eer zal brengen. Hij houdt van me, Jack. Ik vertrouw op Hem.'

De dokter kwam de wachtkamer binnen en onderbrak hun gesprek. 'Mag ik naar Cassie toe?' vroeg Jack. 'We houden haar een nachtje ter observatie. Als u wilt kunt u naar haar toe zodra ze op haar kamer ligt.' 'Eindelijk'

'Wil je het licht helemaal uit, niet alleen gedimd?' 'Het is prima zo', stelde Cassie Jack gerust. Ze was blij dat al het heen- en weer rijden en alle onderzoeken eindelijk voorbij waren.

Haar hoofd bonkte. De wereld had nog steeds de akelige gewoonte om te gaan draaien zodra ze haar hoofd bewoog. Door de explosie tuitte haar linkeroor nog steeds en daardoor was haar evenwichtsgevoel aangetast. Jack had een stoel bij het bed geschoven, maar het was duidelijk dat hij zichzelf moest dwingen om te blijven zitten. Ze kon de spanning in hem zien, of beter gezegd, leidde die af uit haar indruk van hem. Zelfs met haar bril op, die Jack op haar dringend verzoek was gaan zoeken omdat ze een vage wereld haatte, was met deze hoofdpijn niets erg duidelijk.

Jezus, dank U dat U hem bewaard hebt. Jack had zonder twijfel dood kunnen zijn.

'Vertel me wat er gebeurd is', fluisterde ze. 'Ik herinner me dat jouw hand naar achteren kwam en mij naar Ash duwde. Het volgende dat ik weet is dat ik naar de nachtelijke hemel lag te kijken, met Ben naast me.' 'Hij had de brand gesticht om Chads zelfmoord te verhullen. Hij wilde een brand die door de muren en de vloeren zou kruipen. Vlak voordat de verf begon te bladderen, ving ik een

glimp op van de gaten tussen de dwarsbalken onderaan de muren. Als je bedenkt hoe die muur naar ons toekwam, moet er iets explosiefs ontbrand zijn.'

'Had hij de blusinstallatie onklaar gemaakt?' 'Dat zou kunnen, maar misschien werkte hij überhaupt

niet.' 'Geef jezelf alsjeblieft niet de schuld', fluisterde ze. Hij raakte haar hand aan. 'Zal dit alle herinneringen aan het verzorgingshuis terugbrengen?'

Het was een bezorgde vraag en het deed haar goed dat hij het vroeg. 'Als dat zo is, dan ebt het ook wel weer weg. Hoe is het met Cole?' 'Hij werd getroffen door de tweede explosie en heeft wat

brandwonden. Hij geneest wel.' Jack liep naar het raam.

Cassie keek naar hem en voelde dat er veel meer aan de hand was dan hij tot nu toe gezegd had. 'Ga je het me vertellen?' vroeg ze zachtjes.

Hij liep als een gekooid dier door de ziekenhuiskamer en probeerde uit alle macht zijn emoties te onderdrukken. Dat had ze eerder gezien. Hij liet zich weer op de stoel naast haar bed vallen en

begroef zijn hoofd in zijn handen. Hij haalde zijn vingers door zijn haar. 'Jennifer is hier. Het is zo moeilijk, Cassie. Ik wil niet accepteren dat ze dood gaat. Maar ik moet het wel accepteren.'

Haar hart deed pijn om die ontmoedigde bekentenis van hem. Ze wist hoe Jack aan zijn familie hing, hoeveel hij van Jennifer hield. Hij zou alles doen om haar te beschermen. 'Als je het niet accepteert, zal je jezelf alleen maar pijn doen', fluisterde ze.

'Houdt Jezus net zo veel van haar als ik?' De tranen sprongen Cassie in de ogen. Ze voelde de wanhoop in die stille woorden. 'Meer.'

'Ik weet dat Jezus leeft; die hindernis heb ik vanavond genomen toen ik daar zo hulpeloos lag. Dat Hij is Wie Hij beweert te zijn is uiteindelijk geloofwaardiger dan het omgekeerde. Ik verfoei het alleen dat ik het niet voor het zeggen heb als het om Jennifer gaat.'

Ze huilde van opluchting dat hij eindelijk uitgeworsteld was met de vraag wie Jezus was en van verdriet dat hij zo leed. Cassie legde haar hand op zijn schouder. 'Het is niet zo erg om een volgeling te zijn, Jack-' ze wachtte tot hij naar haar keek- 'als het voor Jennifer tijd is om naar de hemel te gaan,

laat haar dan met je instemming gaan. Dat is het grootste geschenk dat je haar kunt geven.'

Hij keek naar haar en in de stilte zag Cassie eindelijk zo niet vrede, dan op zijn minst aanvaarding.

'Jezus houdt van haar', fluisterde Cassie. 'Hij houdt echt van haar.'

Zijn hand streek haar haar naar achteren. Ze sloot haar ogen en ontspande zich onder zijn aanraking. Ze was zo dankbaar dat hij geloofde. Waar dit nu toe zou leiden... Hij boog zich over haar heen en kuste haar voorhoofd. 'Ga wat slapen.' Het enige goede aan een ziekenhuis tijdens de feestdagen was dat de zon opkwam en de kamer verlichtte voordat een zuster de vredige stilte kwam onderbreken. Cole zag een zweem van roze in het ochtendgloren en merkte aan de windvlagen die af

en toe tegen de ruiten sloegen dat het buiten koud was. Cole hoorde voetstappen in de gang en draaide zich om toen de deur langzaam opengeduwd werd.

'Cole?'

Hij stak zijn hand op om Jack te waarschuwen. Rachel sliep. Hij had al een uur naar haar liggen kijken. Ze lag te slapen in een van de ziekenhuisstoelen, een halve slag gedraaid, met haar benen opgetrokken en met haar hoofd tegen de knik in de hoge rug van de stoel. Een hoogst ongemakkelijke houding. Het was een blijk van haar uitputting dat ze sliep zonder zich te verroeren.

Cole zag hoe Jacks uitdrukking zich verzachtte en deelde die reactie. Rachel was gisteravond naar boven gekomen toen ze hem van de eerstehulp naar een kamer gebracht hadden. Ze had op talloze manieren geholpen om de overgang voor hem makkelijker te maken. Het was voor hem van onschatbare waarde geweest dat ze beschikbaar was om telefoontjes te plegen. De brandwonden waren niet al te ernstig, maar hij had zoveel rook binnengekregen dat hij blij was dat hij plat op zijn

rug lag. Hij dacht dat ze afgesproken hadden dat ze met Frank mee naar huis kon rijden, maar nu hij erover nadacht had ze alleen maar geknikt toen hij haar die mogelijkheid voorhield.

'Ik ga Cassie naar huis brengen', fluisterde Jack. 'Ze wordt gek bij het idee te moeten blijven.'

'Mooi zo. Bedankt. Houd je haar vanavond gezelschap tijdens oud en nieuw? Ik wil niet dat ze het in haar hoofd haalt om naar het feest op de kazerne te gaan.'

'Ik blijf bij haar.'

Cole maakte een hoofdbeweging naar Jacks arm. 'Hoe gaat het met je schouder?' Cole vond het nog steeds vreselijk wat hij had moeten doen om Jack los te krijgen. Jack bleef naast het bed staan. 'Het doet pijn, maar daar kom ik wel overheen.'

Cole raakte zijn kin aan en keek Jack onderzoekend aan.  'Hoe erg ben ik verbrand?'

'Erg genoeg om het medelijden van Rachel te wekken, maar niet erg genoeg om van Jennifer meer te krijgen dan het advies om een aspirientje te slikken.'

'Dat dacht ik al.' Hij keek naar Rachel. 'Ze is de hele nacht gebleven.'

'Ze mag je graag.' 'Ja, dat denk ik ook. Dat is een prettig gevoel.' 'Wil je later vandaag een lift naar huis? Ik kan nog wel een keer terugkomen.'

'Ik bel je wel als ik dat wil. Voor ik plannen maak, wil ik hier nog even blijven om te zien wanneer Ash naar huis mag.' Hij wilde het niet vragen, maar hij moest wel. 'Is Gage hier?' 'Ja, hij is bezig met zijn vervolgartikel', bevestigde Jack. 'Als je hem ziet, vraag hem dan om naar boven te komen.'

Cole wist dat hij met de man moest praten, niet alleen beroepsmatig, maar ook om een veel persoonlijker reden. 'Ik zal hem naar je toe sturen.' Jack knikte naar Rachel. 'Zorg goed voor haar.'

'Dat ben ik wel van plan', stelde Cole hem gerust, en vatte dat op als een belofte.