Hoofdstuk 25

De kantoorvleugel was donker, op het licht in Coles kantoor na. Het administratief personeel en de andere inspecteurs waren naar huis gegaan. Rachel zou op de bezoekersparkeerplaats naast de kantoorvleugel of aan de overkant van de straat parkeren. Cole liep heen en weer in de vergaderzaal waar hij zowel de parkeerplaats als de straat kon zien. Waar bleef ze?

Hij had haar laten schrikken met dat telefoontje over Jennifer en dat vond hij verschrikkelijk.

Hij had haar ergens in gestoord; Rachels stem had verward geklonken toen ze opnam. Zodra ze hoorde waarom hij belde had ze haar woorden bijna ingeslikt. Ze haastte zich om hem het nummer van Toms autotelefoon te geven en praatte gefrustreerd in zichzelf toen ze het niet snel genoeg kon vinden.

Cole zou maar net doen of hij niet gehoord had wat ze allemaal hardop tegen zichzelf gezegd had, maar bedacht dat hij het er wel eens met haar over zou moeten hebben. 'Uilskuiken was nog het vriendelijkste woord waarmee Rachel zichzelf uitgescholden had. Dat ze het nummer niet uit haar hoofd wist, dat ze haar handtas niet kon vinden, dat haar adresboekje niet vlug genoeg open wilde en dat er tientallen visitekaartjes uitvielen was volgens haar allemaal haar schuld.

Onder de stress van een familiecrisis bleek de spreekwoordelijke kalmte van Rae maar een' flinterdun laagje en was ze heel streng voor zichzelf. Dat beviel hem helemaal niet. Ze moest hem het telefoonnummer twee keer voorlezen, omdat ze de eerste keer cijfers oversloeg. Uiteindelijk moest hij haar wel onderbreken en tegen haar zeggen dat ze haar leesbril moest pakken.

Er was geen tijd geweest om haar gerust te stellen. Hij verbrak de verbinding niet, maar moest intussen via de tweede telefoon met de meldkamer praten om te zorgen dat Jennifer geholpen werd. En in de tijd dat hij met de meldkamer praatte en wachtte tot Tom en de ambulance bij Jennifer waren, had Rachel alleen uit de derde hand kunnen horen wat er gebeurde. Zodra hij wist dat er hulp bij Jennifer was, had hij het haar verteld. Toen had ze abrupt de verbinding verbroken. Hij was bang dat ze gehuild had. 

Cole tikte met zijn knokkels op de rand van de tafel. Ze had er allang moeten zijn. De telefoon in zijn kantoor ging. Na een laatste blik op de donkere straat liep Cole de kamer uit. De coördinator van het forensisch staatslaboratorium was aan de telefoon. 'Een ogenblikje Kevin ' Cole deed de kast met

vertrouwelijke dossiers van het slot en pakte het overzichtsregister van al zijn zaken. Hoewel hij prima ondersteunend personeel had dat alles over lopende en komende zaken voor hem bij hield, hield hij zelf ook een overzicht bij dat hij altijd bij zich had. 'Oké. Geef me de zaaknummers maar.'

Kevin las er zes op. De laatste twee nummers kende Cole uit zijn hoofd. De nummers van de popcornbranden stonden in zijn geheugen gegrift Cole draaide zich om en toetste zijn beveiligde nummer in op de fax, waardoor de boodschap gecodeerd en met het vereiste datum- en tijdregister binnen zou komen, wat hem heel wat werk zou besparen als hij zou moeten getuigen tijdens de rechtzaak. 'Hoeveel papier ga je me vandaag weer toesturen?'

Tweeënveertig pagina's.'

Geweldig'. Cole keek even of er nog genoeg papier in het apparaat zat. 'Stuur ze maar. En nog bedankt voor de avondzending.'

Bedank je assistente maar. Jouw papierwerk komt hier altijd compleet aan, met volgnummers en voorgedrukte etiketten voor mijn gemak. Ik vind het niet erg om aanvragen versneld af te handelen als ik er alleen maar mijn handtekening op hoef te zetten. Ze stuurt nu zelfs de postzegels al mee '

Cole glimlachte. 'Voor je het vraagt. nee, je kunt haar niet bij me wegkapen. Ik ben bezig met een loonsverhoging, al moet ik het uit mijn eigen zak betalen.' Het faxapparaat bij het raam kwam tot leven. 'Ik zie papier. Bedankt, Kevin.'

'Graag gedaan.' Cole legde de hoorn op de haak.

Het zou een hele poos duren voor er tweeënveertig pagina's uit het faxapparaat zouden zijn gekomen. Cole wreef over zijn voorhoofd om een ongebruikelijke hoofdpijn te verdrijven en

pakte uit het bakje met inkomende post een duimdikke stapel die hij nog moest lezen.

Het nadeel van efficiënt personeel was dat er vrijwel nooit achterstand ontstond in het papierwerk dat zijn aandacht opeiste. Als hij ergens zijn paraaf of handtekening onder zette of de vergissing beging een e-mail te schrijven, gebeurde daar meteen iets mee. Dat betekende onvermijdelijk dat er bijgewerkte statusrapporten terugkwamen. Hij had vaak het gevoel dat zijn succes bij het aannemen van goed personeel zijn eigen ondergang betekende. Werk kon hij delegeren, verantwoordelijkheid niet. Bovenop de stapel lag een officieel uitziende map met het rode stempel 'begroting'. Het was een probleem dat maar niet weg wilde gaan. Telkens als Cassie een conceptbegroting

indiende waar een ander mee verder moest, bracht de commissie nog meer veranderingen aan.

Hij legde het rapport opzij om mee naar huis te nemen. Dat hoorde nu eenmaal bij het leiderschap. Hij en Frank bestreden de bureaucratie. Eerlijk gezegd twijfelde hij er niet aan dat ze het ambitieuze trainingsprogramma er uiteindelijk door zouden krijgen, maar het was alsof ze een rotsblok tegen een helling omhoog moesten duwen - alle druk kwam van de andere kant. Het volgende was een blauwe dossiermap, die gebruikt werd voor vertrouwelijke, persoonlijke zaken. Cole sloeg hem

open en haalde de twee velletjes eruit. In het kort kwam het hierop neer dat Chad voor hem wilde komen werken. Zijn assistente had er een briefje bijgedaan dat Chad die middag weer gebeld had. Ben had hem gistermiddag tijdens de lunch verteld dat de dokter had gezegd dat Chad weer lichte arbeid mocht verrichten.

Tegen een arbeidsongeschikte brandweerman zeggen dat hij niet terug kon keren in de ploegendienst was moeilijk, maar tegen hem zeggen dat er zelfs geen plekje voor hem was op de

administratie, was alsof je iemand die al verslagen op de grond lag nog eens een trap na gaf.

Hij kon hem ook geen voorrang verlenen op grond van anciënniteit. Dat had hij al bij Cassie gedaan. Zij had genoeg dienstjaren om haar uit zijn eigen budget te kunnen betalen.

Om Chad terug te laten komen moest hij een duidelijke vacature hebben waarvoor de man geschikt was. Cole pakte een pen en schreef een briefje aan zijn assistente dat hij Chad zou bellen. Hij zou er iets op moeten vinden om die jongen in elk geval hoop te geven met Kerst, ook al zou hij daarvoor bij alle andere brandweerdistricten in de omgeving moeten bedelen om een gaatje. Ben had helemaal gelijk: brandweermannen moesten voor hun eigen mensen zorgen.

Cole liet de paperassen in het bakje met uitgaande post vallen. Eindelijk hield de fax op met ratelen. Cole pakte de stapel papier en sorteerde de rapporten. Het derde rapport was voor hem. Het lab had het bewijs van de brand in de brandweerkazerne onderzocht. Hij begon te lezen.

De eerste brand van de popcornbrandstichter was toegeschreven aan een lucifer, die met de juiste wind, luchtvochtigheid en temperatuurcondities was neergegooid. Die branden waren door het achtergelaten popcorn met elkaar in verband gebracht.

De branden in de gebouwen waren anders.

De branden die in de muren begonnen, hadden een vreemd schroeipatroon. Ze waren heel heet, met kenmerken van een steekvlam. Dat veronderstelde een licht ontvlambare stof. . Maar er waren ook eigenaardige kenmerken van een langzaam, aanhoudend verbrandingsproces.

Cole was niet verbaasd toen het rapport op chemische sporen van kunstmest wees. Dat zou de hitte en de steekvlamkenmerken van de brand verklaren. De vondst stond op pagina 2 van het rapport.

Teer. Dat verklaarde waarom het vuur zo lang bleef branden.

Hij had bijna alle brandstichtingsrapporten van de afgelopen tien jaar gelezen om een beter begrip te krijgen van het soort zaken waarmee hij te maken zou gaan krijgen. Teer was een interessante keuze. Een ongebruikelijke. Hij pakte het telefoonboek. Hij stond op het punt een stoomcursus te beginnen van de hoeveelheid winkels en bedrijven die teer verkochten.

In de ruit zag hij de koplampen van een auto. Vanuit zijn kantoor kon Cole niet zien of de auto de bezoekersparkeerplaats opdraaide. In de verte hoorde hij een portier dichtslaan. Dat moest Rachel zijn. Hij legde de rapporten en zijn logboek in de kast en pakte zijn jas.

Toen hij bij de deur kwam, zag hij Rachel al over de stoep rennen. Cole duwde de deur open en rende achter haar aan, Hij greep haar arm. 'Wacht even, Rachel.'

Ze stapte op zijn voet. Hij droeg laarzen, maar voelde het toch en hij was er niet zo zeker van dat ze het per ongeluk deed. Ze had huilend achter het stuur gezeten. Daar werd hij kwaad om. Ze had niet moeten rijden. 'Ik heb Jack beloofd dat je hem niet zou ondersnotteren. Maak geen leugenaar van me.' 'Laat me los.'

'Ik laat je pas los als je je zelfbeheersing weer terug hebt.' Hij was groter en breder en versperde haar de weg. Een stoep was niet de ideale plek om dit gesprek te voeren, maar ze was niet in de stemming om het wat kalmer aan te doen. 'Ree – alles is in orde met Jennifer. Ze heeft wat rugpijn overgehouden van de val, maar ze kan alles nog bewegen; Ze is helder. Tom belt zodra hij iets weet.'

'Je begrijpt het niet. Waar is Jack?'

Haar stem trilde. Het deed hem huiveren. Ree bleef gewoonlijk zo kalm in een crisis, dat het nu een hele toer voor hem was om te begrijpen wat ze bedoelde. Dit had hij niet verwacht en hij kon zichzelf wel voor de kop slaan dat hij dit op zijn geweten had. Was hij maar anders te werk gegaan toen hij

haar belde. 'We gaan zo naar Jack toe.' Hij draaide Ree om in de richting waaruit hij gekomen was. 'Kom. Droog je tranen. Je wilt hem toch niet echt nat huilen, of wel?'

Ze veegde met de mouw van haar jas over haar gezicht, Eenmaal binnen sloeg ze de gang in naar de brandweerkazerne, maar hij leidde haar met zachte hand naar zijn kantoor.

Iemand was er met zijn tissues vandoor gegaan; hij vond ze op de onderste plank van zijn boekenkast, bovenop een oud nummer van het brandweerblad.

'Je begrijpt het niet', zei ze weer. 'Ik heb Tom gisteravond gesproken. Er zijn al wat uitslagen van de bloedonderzoeken-'.  Rachel veegde langs haar ogen en snoot haar neus. Het feit dat het haar niet kon schelen dat ze hierheen gekomen was in een oud sweatshirt met spaghettisausvlekken, een

verschoten spijkerbroek en hardloopschoenen zei hem meer dan ze zich realiseerde. 'De remissie is voorbij.'

'Tom heeft het haar nog niet gezegd. Hij wil wachten tot hij alle resultaten binnen heeft.'

Cole drukte nog een tissue in haar hand en liet haar in een stoel plaatsnemen. 'Daarom ging hij vandaag een hond kopen', mompelde hij, weer een puzzelstukje toevoegend aan wat er in Texas gebeurd was. Hij had met Tom te doen, die geconfronteerd werd met het feit dat Jennifer achteruit ging, zodat hij eerder met zijn kerstcadeautjes zou moeten komen. Ja

Het was heel erg dat Jennifers opleving voorbij leek te zijn, maar het verklaarde niet waarom Rachel instortte. Cole had gezien hoe ze zonder aarzelen te hulp schoot in traumatische situaties, waarin ze de brokstukken van verwoeste kinderlevens bij elkaar moest rapen. Hij had gezien hoe ze de afgelopen vijf maanden met Jennifers kanker was omgegaan. Rachel had voor veel hetere vuren gestaan dan de gebeurtenis van vanavond, zonder ooit zo haar zelfbeheersing te verliezen.

Hij wenste dat hun relatie van zodanige aard was dat hij kon vragen wat er aan de hand was en dat zij genoeg vertrouwen in hem zou hebben om daar antwoord op te geven. Er was iets heel erg mis.

Het was niet het moment om daarnaar te vissen.  Hij pakte haar hand en kneep er even in. 'Ik zal Jack halen.'