Hoofdstuk 29

Met het puntje van haar tong uit haar mond knipte Cassie het cadeaupapier op de juiste lengte af. Ze legde de schaar opzij, streek het papier glad, vouwde de hoekjes van het papier om en maakte er een scherpe vouw in. Jack boog zich over haar heen.

'Hoi-' 'Je pikt alle strikken in.' Hij koos een grote rode strik uit de plastic emmer naast het miniatuurkerstboompje dat ze op zijn aandringen had gekocht. 'Nou, jij pikt al het plakband in.'

'Dat heb ik nodig. Het is over vijf dagen al Kerst en ik moet nog een onnoemelijk aantal cadeautjes inpakken.' Hij bevestigde de strik met een zwierig gebaar op een kleurig en apart ingepakt pakje, dat eens een enveloppendoos was geweest. Hij legde de doos op een berg pakjes, die dreigde om

te vallen. 'Wat was dat?'

'Een nieuwe tandenborstel voor mezelf.' 'Jack-' Ze schoot in de lach.  'Cole zei dat ik mocht kopen wat ik wilde en hem de rekening mocht geven.' 'Een tandenborstel.'

'Een Wile E. Coyote-tandenborstel, zodat de andere jongens in de kazerne 's ochtends vroeg niet meer per ongeluk mijn tandenborstel pakken.'

'Ik neem mijn woorden terug. Dat is een goed cadeau', stemde Cassie in.

'Dat dacht ik ook. Wat heeft Cole voor jou gekocht? 'Hij koopt mijn cadeau zelf en ik heb geen idee wat het wordt. Vorig jaar vroeg hij tenminste nog om een verlanglijstje. Maar dit jaar loopt hij alleen maar met een grote grijns rond.'

'Dan moet het iets schreeuwerigs zijn', speculeerde Jack. 'Alsjeblieft, zeg. Cole is niet iemand die gelooft dat kleur en geluid een cadeau beter maken. Ik denk, ik hoop, dat het een boek is.'

'Jij hebt echt een saai verlanglijstje. Boeken, handschoenen, een nieuwe koffiepot.'

Cassie glimlachte. 'Ik heb gevraagd om dingen die ik wil.'

'Je hebt gevraagd om dingen die je nodig hebt. Boeken zijn voor jou hetzelfde als voedsel. ls er hier ergens een tweede plakbandhouder?'

'Kijk maar eens in de doos waar je vanmorgen een etiket met: "alles wat geen plek heeft" opgeplakt hebt.' 'Dat zei jij tegen me', protesteerde Jack. 'Dat zei ik uit frustratie; ik bedoelde het niet letterlijk.'

Jack kwam overeind en liep naar de gang om de doos te zoeken. Als iemand op Thanksgiving tegen haar gezegd zou hebben dat Jacks leven zo verstrengeld zou raken met het hare dat een vrije dag zonder hem vreemd leeg zou aanvoelen, zou ze hem uitgelachen hebben. Jack had de feestdagen voor haar veranderd.

Heer, hij worstelt met een simpele vraag. Wie U bent. Of U een sprookje bent of echt. Ik heb een gelegenheid nodig om met hem te praten. Wilt U me alstublieft een opening laten zien. Nu ik de moed opgebracht heb om het te proberen, is het moeilijk om op dat juiste moment te wachten.

'Cassie, wat zit er in dat doosje waar "heet spul" op staat?'

Ze glimlachte, omdat ze die vraag verwacht had. 'Salsa voor het kerstfeest van de brandweer. Help me herinneren dat ik het morgen meeneem naar de kazerne.'

'Ik zie dat je klaar bent met het inpakken van de kast bij de voordeur.'

'Dat heb ik gisteravond gedaan.' Op aanraden van Jack had ze verhuisdozen gehaald en was ze aan de voorjaarsschoonmaak begonnen, zoals hij het noemde. Zijn methode was radicaal. Het hield in dat ze alle laden en kasten moest leeghalen, zodat de meubels voor het verven van de muur weggeschoven konden worden en alle spullen opgeborgen konden worden waar ze moesten liggen in plaats van

waar ze hadden gelegen, zoals Jack het zei.

Het was effectief. Het gaf haar het gevoel alsof ze verhuisde. De goede kant ervan was dat ze niet halverwege december dozen naar buiten hoefde te dragen. De slechte kant ervan was dat de gang van haar flat van de vloer tot het plafond volgestapeld stond met dozen.

Jack kwam terug met plakband. 'Waar heb je die behangboeken gelaten?'

'Er liggen er een paar op de keukentafel en een paar in de slaapkamer.'

'Heb je nagedacht over behang voor de badkamer?' 'Die wil ik verven.' 'Doe dan iets anders dan wit.' Jack boog zich voorover en tikte met zijn vinger op het laatste stripje van de verfwaaier, die op het kleed lag. 'Wat vind je van deze kleur blauw voor het houtwerk?'

'Te donker.'  'Het zou wel mooi afsteken. Je moet krachtige kleuren gebruiken.'

Ze verschoof de verfstripjes. 'Misschien dit zachtroze.'

'Dat zou ook mooi staan.' 'Zolang het maar kleur is.' 'Precies. Wit is saai.' Hij scheurde het plastic van een nieuwe rol kerstpapier. 'Hebben we al besloten wat we voor Cole kopen?' 'We?'

'Kom op, Cassie, help me uit de brand. Hij is mijn vriend, maar ook mijn baas. Het is niet makkelijk.'

'Hij wil de video van Apollo 13.'

'Dat is makkelijk zat.' 'En het filmscript.' 'Waar moet ik dat vandaan halen?' Ze keek hem aan en glimlachte. Hij zuchtte. 'Hoeveel gaat dat me kosten?' 'Ik zal over mijn goede hart strijken.'

'Dat is je geraden.' Hij rolde het papier uit, zette de doos die hij wilde inpakken erop en 'knipte ruim af. 'Je hebt niet gevraagd wat voor kerstcadeautje ik van jou wil hebben.'

'Jack-'

'Vraag dan.' Ze had al een computerspelletje voor hem gekocht nadat ze zijn zus Rachel gevraagd had wat hij echt graag wilde. 'Wat wil je dat ik voor je koop voor Kerst?'

'Zie je wel, zo moeilijk was dat niet. Ik wil dat je met me meegaat naar de familiebijeenkomst van de O'Malleys.' Ze legde de schaar neer, omdat ze anders misschien het papier zou verknippen. 'Jullie kerstbijeenkomst?' Ze vond het leuk om tijd met hem door te brengen, had geweten dat ze hem tijdens het kerstweekend wel een keer tegen het lijf zou lopen op het werk, maar zijn familiebijeenkomst. .. 'Weet je het zeker?' ‘Ja.’

'Ik wil niet zomaar onuitgenodigd op jullie familiebijeenkomst verschijnen.' Misschien wist hij niet wat ze daarmee  bedoelde, misschien ook wel. Ze wilde zijn vriendschap omdathet vreselijk moeilijk zou zijn de kerstdagen door te komen zonder Ash en ze er beslist geen behoefte aan had ze alleen

door te brengen. Maar om nu naar Jacks familiebijeenkomst te gaan...

'Ik wil dat je meegaat', drong Jack aan. 'Je hebt me al verteld dat je geen andere plannen hebt.'

'Misschien niet, maar het zou aanmatigend zijn om de zaterdagavond met jouw familie door te brengen.' Hij boog zich naar haar toe om de schaar te pakken.

'Jennifer wil je ontmoeten. Je moet komen, anders ben ik uit de gratie bij haar. Dat wil je toch niet op je geweten hebben, hè?' 'Moet ik meegaan omdat je familie dat wil?' Hij overrompelde haar door een aai over haar wang –te geven. Zijn vrolijke toon werd serieus. 'Ik wil dat je meegaat.

Alsjeblieft.' Ze hield zijn blik vast. Het laatste wat ze wilde was hem kwetsen. Maar als ze ja zei, zou het hun vriendschap alleen maar ingewikkelder maken. Ze drukte haar wang tegen zijn hand en was zich bewust van de kracht van deze man. Ze probeerde de risico's van een 'ja' in te schatten.

Uit de radio op het aanrecht klonken alarmtonen. Het gesprek stokte toen er een melding van een brand doorkwam. Het adres werd gegeven.

Cassie werd lijkbleek. 'Cole-'

Jack sprong overeind en gooide pakpapier en pakjes opzij. Hij pakte haar hand en trok haar overeind. 'Pak je jas. Eén telefoontje is genoeg om erachter te komen of hij nog op kantoor is.' Het adres van de melding was Coles huis.