Hoofdstuk 32

'Ontspan je een beetje!' Rachel was nog steeds slecht op haar gemak bij hem en Cole vond dat niet leuk. Hij gaf haar de zak met ontbijtburrito's. Hij had geen zin in een ontbijt van gebakken eieren met spek als hij iets stevigers kon krijgen. 'Ik houd er niet van om in de auto te ontbijten.'

'Het spijt me, maar ik ben er niet op gekleed om me in het openbaar te vertonen. Ik ben niet van plan jou met een mensenmenigte te delen en de auto is tenminste warm.' Hij was te moe om zijn woorden op een goudschaaltje te wegen. Hij gaf haar de houder met twee koffiebekers en pakte toen zijn wisselgeld aan van de bediende bij het drive-inloket.

'Mijn moeder zei altijd dat het niet netjes was om in de auto te eten.'

Cole glimlachte. 'Je mag je portie ook aan mij geven, hoor. Ik stop hier bijna elke ochtend voor m'n ontbijt, en je kunt misschien vraagtekens zetten bij de voedingswaarde van het eten,

maar de smaak is uitstekend, dat kan ik je wel verzekeren.' 'Ik bedoelde het niet als aanmerking op het eten. Dit is prima.'

'Het geeft niet. En zoals ik al zei, ontspan je een beetje. Het is nog niet eens zes uur in de ochtend. We hebben totaal geen haast.'

Hij reed naar het park, waar hij zijn auto neer kon zetten. Daar zouden ze het licht kunnen zien worden zonder de drukte van de ochtendspits om hen heen. Af en toe ging hij hierheen om stille tijd te houden, want je kon er heerlijk rustig wandelen.

Rachel gaf hem de eerste burrito die hij besteld had. Cole haalde de verpakking eraf en pakte een servet. Hij deed zijn ogen dicht en pakte dertig seconden van een dag die voor hem

nog niet voorbij was. Heer, ik ben doodmoe. Rae heeft iets nodig, anders zou ze me niet opgezocht hebben. Ik ben nauwelijks in staat daar iets te geven op dit moment. Later vandaag moet ik me weer aan de zaak wijden en mijn huis opruimen en repareren. Ik kan wel wat energie gebruiken. De emoties van de nacht zochten een uitweg in het stille gebed. Cole deed zijn ogen open. Hij pakte de koffie en vroeg zich af of koffie met suiker hem wakker zou houden als hij eindelijk een plekje zou kunnen vinden om te slapen. Dat zou voorlopig niet zijn eigen bed zijn. Hij haalde het

dekseltje van de koffie en dronk hem zwart.

Rachel knabbelde aan haar eigen burrito; hij at de zijne. Cassie had gelijk toen ze zei dat Rachel vriendelijk was. Ze liet hem rustig eten,  gaf hem na zijn burrito de gebakken aardappels en toen hij die op had, reikte ze hem de tweede burrito aan. Het eten deed hem goed. Hij leunde met zijn hoofd tegen de hoofdsteun terwijl hij zijn servet opvouwde.

'Waar bid jij voor, als je je hoofd buigt?'  Haar openingsvraag verbaasde hem. 'In één woord? Troost.'

'Iemand die naar je luistert en voor je zorgt?' Ja

'Ik moet je iets vragen.' Hij draaide zijn hoofd naar haar toe. 'Ik zal mijn best doen om te antwoorden.'

'Jennifer komt zaterdag aan. Zeg me waar ik de kracht vandaan moet halen om te glimlachen en niet te huilen als ik haar zie.

Het was heel moeilijk zo'n vraag voorgeschoteld te krijgen, te weten dat de deur naar de basis van haar twijfels over Jezus open was, terwijl hij nauwelijks in staat was een samenhangend antwoord te geven. 'Als Jennifer een beenmergtransplantatie nodig had om haar kanker te genezen en jij was geschikt als donor - dan zou je het meteen doen.' Rachel knikte. 'Je zou alles doen wat in je macht ligt om haar te helpen omdat je van haar houdt.' ‘Ja.’

'Jezus houdt ook van haar.'

Hij wachtte tot dat tot haar doordrong, hopend dat ze de voor de hand liggende conclusie zou trekken, zodat ze hem beter zou begrijpen.

'Rae, in tegenstelling tot ons kan Jezus er iets aan doen. Hij had de macht om naar de aarde te komen en zijn leven af te leggen voor haar. En Hij besloot dat te doen. Hij opende de deur en gaf Jennifer de kans op een eeuwig leven. Hij nam de prikkel van de dood weg, staat er in de Bijbel.'

Cole probeerde een manier te vinden om een antwoord te geven op de schijnbare tegenstrijdigheid in Gods liefde waarmee Rachel hem een paar dagen daarvoor geconfronteerd had.

'Ik zie geen tegenstrijdigheid in Gods daden. Mensen sterven lichamelijk aan zaken als kanker, maar we sterven fundamenteler door de zonde en het kwaad dat in de wereld heerst.

Jezus wist dat. Hij besloot Zijn leven af te leggen om ons te redden. God de Vader liet Jezus die keuze maken, niet omdat Hij niet van Zijn Zoon hield, maar omdat Hij op Zijn beurt besloten had Zijn eigen liefde voor Zijn Zoon duidelijk te maken en Jezus op te wekken uit de dood. God respecteerde het offer dat Zijn Zoon bracht.'

'Maar Jezus stierf niet zomaar', fluisterde Rachel. 'Hij werd gekruisigd en verlaten door Zijn Vader.'

'Rae - Jezus bracht een heel groot offer. Maar ik denk dat God de Vader een nog groter offer bracht. Hij liet toe dat Degene die Hij zijn geliefde Zoon noemde, vernederd en vermoord werd. Kun je je voorstellen hoe moeilijk het was om niets te doen en dat te laten gebeuren? Hij was niet tegenstrijdig. God vond het verschrikkelijk, maar Hij hield zoveel van ons, dat Hij het toeliet.'

'Staat dat in de Bijbel?'

'Kijk maar eens naar Gods toorn ten opzichte van de mensen die het offer van Zijn Zoon verwerpen. Die is niet mals, dat kan ik je verzekeren. Als God de Vader optreedt aan het eind der tijden, zal dat met niets te vergelijken zijn. Dat kun je lezen in het boek Openbaring. De mensen zullen smeken om te  ontkomen aan die toorn. God houdt van Zijn Zoon, en Hij zal de wereld rekenschap vragen voor hun houding ten opzichte van Hem. Elke knie in de hemel en op aarde zal zich buigen en

elke tong zal belijden dat Jezus Heer is en als ze het niet vrijwillig doen, zullen ze het voor straf moeten doen.' Cole probeerde zich te concentreren op de gevoelens waarmee Rachel worstelde bij het onder ogen zien dat Jennifer zou sterven. 'Begrijp het alsjeblieft. Ik zeg niet dat je niet mag huilen. Ik zeg niet dat je niet verdrietig mag zijn. Ik kan en wil niet bagatelliseren hoe het is om het verlies van een geliefde onder ogen te moeten zien. Die leegte zal je de rest van je leven met

je meedragen. Ik zeg alleen dat je je mag vastklampen aan de hoop. Grijp die vast en steun erop. Alleen op die manier zal je het onvermijdelijke kunnen doorstaan, of dat nu nog maanden

of jaren ver weg is. Jennifer heeft die hoop in Christus. Claim die hoop, Rachel. Ik weet niet hoe ik het beter voor je moet verpakken. Het ligt op je te wachten. Kerstfeest draait om hoop.' Ze huilde.

Hij drukte een servet in haar hand en zei niets meer, terwijl de zon opkwam.

'Hij verandert zijn gedrag, hetgeen erop wijst dat er nieuwe dingen zijn die een reactie bij hem teweegbrengen', zei Rachel. Cole knikte. 'Er werd geopperd dat het hem niet in de eerste plaats om de branden gaat, maar om de boodschap in de woorden die hij achterlaat.'

De zon kwam boven de horizon en scheen met  een gouden gloed door de zijraampjes van de auto naar binnen. Rachel had het gesprek weer op de brandstichting gebracht en Cole had

dat geaccepteerd. Ze had tijd nodig om na te denken over de dingen die ze hem gevraagd had en hij wist hoe belangrijk het was om vragen te laten bezinken en God aan haar hart te laten werken. Tot zijn opluchting was ze opgehouden met huilen. Hij wist dat ze hoofdpijn had, maar ze deed nu haar best zich te richten op de dingen waar hij mee bezig was. Rae's rechtvaardigheidsgevoel stond haar niet toe te praten over haar situatie zonder over de zijne te praten. 'Waarom had hij het op jou gemunt?' vroeg Rachel. 'Als ik ook maar enig idee van een verdachte had, zou ik daar misschien achter kunnen komen. Moordenaar. Lafaard. Leugenaar. Bangerik zou ook wel in dat rijtje passen, maar dat is maar een gok. Hij neemt bepaald geen blad voor de mond.'

'Hij heeft het op leidinggevenden gemunt.'

'Daar kon je weleens gelijk in hebben.' 'Enig idee waarom hij overstapt op vandalisme?

'Een brandstichting in het huis van een brandinspecteur - dat geeft geen kick, denk ik.' Hij dronk zijn beker leeg. 'Geef me jouw mening eens. Hij keert zich tegen de man die verantwoordelijk is voor de openbare veiligheid en noemt hem een moordenaar. Hij keert zich tegen de mannen die verantwoordelijk zijn voor het blussen van branden en noemt hen lafaards. Uiteindelijk keert hij zich tegen mij, de man wiens voornaamste taak het is om de waarheid te ontdekken en noemt mij een leugenaar.'

'Hij trekt jullie integriteit in twijfel', concludeerde Rachel. Cole knikte instemmend.

'Je weet ook dat hij branden sticht aan de rand van het district', voegde Rachel toe. 'Hij wil niet dat jullie op tijd kunnen reageren op wat hij doet. Je weet dat hij blijft kijken. Dus op de een of andere manier voelt hij zich verantwoordelijk voor de gevolgen van zijn daden. Je hebt dus te maken met een tegenstrijdigheid. Cassie zei dat ze een oplettende man zag. Jouw huis overhoop halen - dat is de daad van een man die woedend is en zichzelf niet meer in de hand heeft. Als dat twee kanten van zijn persoonlijkheid zijn... dan is het een man die afgeknapt is en die van het ene uiterste in het andere vervalt.' 'Hoe stop ik hem?'

Ze gaf hem niet onmiddellijk antwoord. Hij keek naar haar. 'Cole, je hebt een kleine kans. Hij gaat van kwaad tot erger. Dat wordt ergens door veroorzaakt. Alles heeft te maken met het district, zodat de aanleiding waarschijnlijk ook hier te vinden is. Als die aanleiding verwijderd kan worden heb je een

kans zijn gedrag te veranderen, zijn escalatie in de timing en het soort branden te vertragen. Dat zal je misschien de tijd geven die je nodig hebt om genoeg informatie te verzamelen om hem te identificeren.' 'Welke invloed zullen de feestdagen op hem hebben? Kerst, oud en nieuw?'

'De feestdagen zijn altijd een stressfactor, zelfs voor mensen die normaal gesproken een gelukkig leven leiden - de drukte, de financiële druk, de druk van mensen. En ik betwijfel of dit een man is  een stabiel gezin waarmee hij de feestdagen doorbrengt. Hij is waarschijnlijk alleen. Als je hem voor de kerst nog niet gevonden hebt-' Ze schudde haar hoofd. 'Hij zal iemand verwonden, Cole. Er zal een moment komen dat hem dat niet meer kan schelen.'