Hoofdstuk 13

Nou, haar leven was in ieder geval niet saai meer. Cassie probeerde haar schoenen aan te krijgen, gaf het uiteindelijk op en schopte haar nette schoenen door de kamer. Ze stond op en pakte haar makkelijke instappers, die ze eerst had willen aantrekken, maar bij nader inzien opzij had geschoven. Als ze niet gauw opschoot, zou ze te laat in de kerk komen, maar ze weigerde eruit te zien of ze op instorten stond, hoewel dat niet ver van de waarheid was.

De telefoon ging. 'Ik ben er niet', mompelde ze, terwijl ze hem hoorde overgaan. Ze had totaal geen zin om hem op te nemen. Als ze nog één keer haar verhaal aan een vriendin zou moeten vertellen of

nog één verslaggever zou moeten afschepen, ging ze gillen. Dat krantenartikel had haar zowat de das omgedaan. Als ze slim was, zou ze expres te laat in de kerk komen, zodat ze in de achterste bank kon schuiven en geen vragen hoefde te beantwoorden. Als haar vriendin Linda er niet geweest was, zouden de afgelopen vierentwintig uur ondraaglijk zijn geweest. Linda had haar rooster omgegooid en was zaterdag een paar uur naar de boekwinkel gekomen om de telefoon op te nemen, die roodgloeiend had gestaan. Vrienden belden, bezorgd over haar na het lezen van de  krant. Verslaggevers wilden alles van haar weten en hengelden naar details voor vervolgartikelen. In de krant van morgen zou de hype totaal zijn. Ze had dat al eens doorstaan na de brand in het verzorgingshuis. Ze wilde het niet nog een keer meemaken.

Gage was eerlijk geweest. Hij had hun gesprek correct weergegeven. Maar een kaderartikel over haar was wel het laatste waar ze behoefte aan had. Wat zij gedaan had verdiende hoogstens een weggestopt regeltje aan het eind van het artikel. En de manier waarop hij Lisa's brief erin verwerkt had! Cassie wist dat Jack daar woedend over zou zijn. Gage was ver buiten zijn boekje gegaan door een brief die Lisa geschreven had voor zijn eigen artikel te gebruiken.

Dat Cassie weer zou meedraaien in de ploegendienst, maakte de zaak er niet makkelijker op. Ze was nerveus. Cole rekende op haar. Ze ging weer werken om een pyromaan op te sporen.

De indruk dat de man die ze gezien had Ash geweest was, bleef haar achtervolgen. De tijd had die indruk alleen maar versterkt.

Heer, waarom bevind ik mij in deze positie? Wie moet ik nu eigenlijk helpen? Beschermen? Jack? Ash? In plaats dat het gebed helderheid in de zaak bracht of vrede, voelde ze een overstelpende last op haar schouders neerdalen. Het begon steeds meer tot haar door te dringen dat haar eerste indruk toch de juiste geweest kon zijn, dat ze Ash gezien had. Ik kan beredeneren waarom hij het is.

Cassie zocht tussen de spulletjes in de badkamerkast naar haar parfum.

De brand was laat op de avond, aan de rand van het district, gesticht met de bedoeling de constructie te vernietigen - de brandrapporten spookten rond in haar hoofd. Ze had die manier van brandstichten in de muren één keer eerder gezien. Ze was nog een groentje in opleiding geweest. Ze hielden een brandweeroefening met een gecontroleerde brand in een leegstaand huis dat op de nominatie stond om gesloopt te worden. Cassie had gezien hoe Ash de brand aanstak door

bloempotjes met kunstmest tussen de steunbalken in de muur te zetten. Het had een felle brand veroorzaakt, vergelijkbaar met een brand die begon in de elektrische bedrading in de muren.

Het laatste wat ze wilde was Cole vertellen van de bloempotjes die Ash jaren geleden gebruikte, om vervolgens te ontdekken dat ze daarmee een bezwarende verklaring tegen haar partner afgelegd had. De gedachte alleen al deed de misselijkheid waartegen ze vocht in volle hevigheid terugkeren; ze greep naar het glas 7-up waar ze al de hele ochtend kleine slokjes uit nam.

Cole had bepaalde gedeelten in de rapporten onleesbaar gemaakt. Ze wist niet welke techniek de pyromaan gebruikte om de branden te stichten. Stel nu dat het bloempotjes tussen dwarsbalken waren? Op die manier had Ash jarenlang oefenbranden gesticht. Hoeveel rekruten van de academie hadden dat wel niet gezien? Een paar honderd?

Trouw aan haar vriend tegenover een verdenking die ze niet hard kon maken - ze wist werkelijk niet wat haar te doen stond. Cole wist dat haar eerste indruk was dat het Ash was.

Dat hield ze niet voor zich. Maar zonder verdere informatie wilde ze daar niet op door gaan.

Heer, ik kan niet werkeloos toekijken terwijl deze verdenking voortleeft, maar wat kan ik doen?

Ze kon niets bedenken; alles kolkte in haar binnenste. Daarom dwong ze zichzelf de kwestie aan de kant te schuiven en over praktische zaken na te denken.  Waar had ze haar extra uniformshirts opgeborgen? Op een middag in het voorjaar had ze na een beroerde dag bij de fysiotherapeut alle laden en kasten opengetrokken en haar brandweerkleren op een grote hoop op haar bed gegooid. Op het laatst lagen niet alleen haar kleren op het bed, maar ook al het vakgereedschap dat ze in de loop der jaren had aangeschaft.

Ze had geen idee waar ze die dozen gelaten had. Ze moest extra sokken zoeken, een zonnebril en een boek om te lezen als het werk van de dag erop zat. Het was zo lang geleden dat ze haar spullen voor een dag in de kazerne gepakt had, dat ze zeker iets zou vergeten. En de avond daarvoor had ze zich gerealiseerd dat Cole haar mooi voor het blok gezet had met die opdracht voor dat efficiencyrapport. Ze mocht wel extra controleren of ze een goede aktetas had; efficiencyrapporten hadden invloed op prestatietoeslagen en het zouden niet alleen verslaggevers zijn die maar al te graag over haar

schouder zouden willen meelezen. Het klokje boven haar ladekast sloeg het halve uur. Cassie

trok de kast open en haalde haar lange jas eruit. Dit was niet de juiste stemming om naar de kerk te gaan.

Heer, vergeef me dat ik niet klaarsta om U lof te zingen. Ik sleep vanmorgen een hoop ballast mee. Breng me tot rust en schenk me opnieuw Uw vrede, die groter is dan deze problemen. U hebt me door  veel onzekerder en zwaarder tijden heen geholpen. Ik zou aan het afgelopen jaar moeten denken en me moeten ontspannen. Ze vond haar schoudertas op de keukenvloer, naast een fles

frisdrank en een plastic boodschappentas met koekjes en papieren bordjes, die ze gekocht had voor de jeugdgroep. In haar tas vond ze wel de sleutels van de winkel, maar niet die van haar huis. Cassie rukte haar portemonnee eruit en voelde in de ruimte achter de kapotte voering, waar haar sleutels telkens in leken te verdwijnen. Niets.

Ze pakte haar reservesleutels uit het rommellaatje. Er was geen tijd meer om de zoekgeraakte sleutels te zoeken. Het was frustrerend hoe vaak dat gebeurde als ze haast had. Met haar verbrande linkerhand trok ze de deur van het appartement achter zich dicht en moest daar meteen voor boeten. De pijn sneed door haar heen. Omdat ze vanmorgen alleen nog maar een doffe, bonzende pijn in haar hand voelde, dacht ze er niet altijd meer bij na voor ze iets beetpakte.

Ze liep de trap af. Op de onderste tree lag een stapel reclamefolders. Gisteren puilde haar brievenbus uit van de kerstaanbiedingen. De jaarlijkse zondvloed was begonnen. Ze deed de deur van het gebouw open en rilde van de vlaag koude ochtendlucht die haar tegemoetkwam. Ze hield niet van de winter en deze keer was de winter vroeg ingevallen. Toen ze naar buiten stapte, merkte ze dat haar adem zichtbaar was.

Jack stond tegen de passagiersdeur van haar auto geleund. Hij was gekleed op de kou, een leren jack over een dikke, zwarte kabeltrui en spijkerbroek en zijn handen om een schuimbekertje. De damp die van de beker kwam, zweefde omhoog in de koude lucht. Cassie was stomverbaasd hem daar te zien. Er moest nieuws zijn over de brand, nieuws dat volgens Jack of Cole persoonlijk gebracht moest worden. Ash.

Cassie haalde diep adem en was opeens weer één brok spanning. Ze bereidde zich voor op het nieuws dat Ash teruggekeerd was en dat hij achter de branden zat. 'Wat een verrassing.' Langzaam liep ze naar hem toe.  'Ik ben hier om je naar de kerk te brengen. Het is nergens voor nodig dat je rijdt zolang die hand nog niet genezen is. De kerk. Met grote moeite kreeg Cassie haar gedachten

weer op een rijtje. jack had er gisteren ook al bezwaar tegen gemaakt dat ze zelf naar de boekwinkel zou rijden. Ze had hem zijn zin gegeven en een lift van Linda geaccepteerd. Maar vandaag had ze

best zelf kunnen rijden. Ze was verbaasd dat hij niet gebeld had, maar besefte tegelijkertijd dat ze de telefoon niet opgenomen zou hebben. 'Heeft Rachel je gevraagd om dit te doen?'

'Ik bedenk zelf ook wel eens iets. Je ziet er leuk uit, Cassie.'

Door de manier waarop hij het compliment gaf, met een lome glimlach, moest ze zelf ook lachen. Ze keek omlaag naar het blauwe broekpak dat ze droeg. Ze had het uitgezocht omdat het praktisch en warm was. Maar het was een van haar lievelingsbroekpakken en het zag er inderdaad leuk uit.

'Bedankt.'  'Graag gedaan.' Zijn gezicht werd ernstig. 'Ik wil ook met je praten over dat krantenartikel.'  'Cole heeft me gisteravond gebeld. Hij zei dat je bij hem geweest was nadat je het gelezen had.'  'Je had me gisteravond moeten vertellen dat je weer aan het werk zou gaan.'

Ze stopte haar rechterhand dieper in haar jaszak en vond het vreselijk dat Jack haar boos aankeek. Ze was al bang geweest dat hij zo zou reageren. Als hij wist dat ze het voor een deel deed om hem te beschermen... 'Cole denkt dat ik kan helpen.'  'Je gaat mee als we uitrukken om te zoeken naar de man die je gezien hebt.' 'Ik moet iets doen.' 'Niet dit', antwoordde hij grimmig.

Hij onderdrukte zijn boosheid. Het was een fascinerend schouwspel en ze besefte dat hij boos was om haar. 'Ik stel je bezorgdheid op prijs, maar-'

'Hij is gevaarlijk.' Ze had een man gezien die steeds gevaarlijker branden stichtte, die het woord moordenaar opgeschreven had. 'Dat weet ik.'

'Ik wil niet dat jij erbij betrokken raakt.' Hij wilde haar beschermen. Het stemde haar dankbaar,

maar het was kiezen tussen twee kwaden. 'Ik ben er al bij betrokken. Niets doen is geen optie, Jack.'

Hij was zichtbaar gefrustreerd, maar hij keek een andere kant op en woog zijn woorden voor hij haar weer aankeek. Toen schudde hij zijn hoofd. 'Ik weet het, Cassie. Maar deze optie is waardeloos.' Hij duwde zich af van haar auto en liep naar de zijne. 'Het is koud. We praten wel Verder onder het rij-

den.' Hij hield de passagiersdeur voor haar open. 'Hoe gaat het met je hand?'

'Hij doet pijn.' Met moeite kreeg ze de autogordel vast. De verwarming had aangestaan in zijn auto. En hoewel de temperatuur weer gedaald was terwijl hij op haar had staan wachten, was het niet zo koud als het in haar auto zou zijn geweest. Met een dankbaar gevoel maakte ze het zich gemakkelijk.

'Je zult me de weg moeten wijzen.'

Ze dacht dat hij weleens in de kerk geweest was waar de geestelijk verzorger van de brandweerkazerne vroeger voorganger was, maar dat was blijkbaar niet zo. Ze legde hem uit

hoe hij moest rijden, terwijl ze haar voeten onder de warme luchtstroom schoof.

Jack reed achteruit weg van de parkeerplaats. 'Hoe laat kom je donderdag naar de kazerne?'

'Cole zei dat de dienst om acht uur begint. Ik ben van plan om wat eerder te komen, zodat ik mijn spullen kan opbergen.' 'Als we uitrukken, rijd je met Bruce, Nate en mij mee in bluswagen 81. Ie kunt op het klapstoeltje.' Normaal gesproken rukten ze met drie man per wagen uit, en met vier man als er maar één wagen uitrukte. Het zou krap zijn op de U-vormige achterbank als ze als aanvulling op een ploeg van vier man meeging. 'Ik dacht dat ik met de kapitein mee zou rijden.'

'We moeten zo vaak uitrukken, dat hij vaak van de ene plaats naar de andere onderweg is. En hoewel je officieel voor hem komt werken, zal het de rest van de mannen na één dienst duidelijk zijn wat je werkelijk komt doen.' Daar had hij gelijk in. In een ploeg bleven geheimen nooit lang geheim.

Het laatste waar ze deze ochtend over wilde praten was wat ze die avond gezien had, de stand van zaken van het onderzoek en hoe de komende week eruit zou zien. Ze probeerde van onderwerp te veranderen. 'Heb je, behalve mij rondrijden, nog andere plannen voor je vrije dag?'

Hij keek haar van opzij aan. 'Laten we vanmiddag een kerstboom gaan kopen voor je boekwinkel.'

Ze was verrast door het voorstel. 'Een kerstboom.' 'Heb je een beter idee?'

'Wassen. Rekeningen betalen. Spullen inpakken voor mijn werk.' 'Kom op, Cassie.' Er klonk een lach in zijn stem. 'Je zult veel meer genieten van het optuigen van een kerstboom.'  'Ik durf te wedden dat jij vroeger liever eerst buiten ging spelen voor je je huiswerk maakte.' 'Absoluut.'

Ze wist dat ze hulp nodig zou hebben met de boom; zelf kon ze zo'n ding niet sjouwen. Ze was van plan geweest om nog wat boeken te prijzen, de etalage te versieren en wat meubels te verplaatsen om ruimte te maken voor een boom. Dat zou ze ook kunnen omdraaien. 'Misschien heb ik wel een paar uurtjes over als jij m wilt helpen met het sjouwen van die boom.' 'Ik wil hem ook graag helpen optuigen.' Ze glimlachte om dat verzoek. 'Strooi je graag met engelenhaar?'

'O ja, het is een van mijn beste jeugdherinneringen. Het leven stikt van de serieuze mensen die te snel volwassen worden. Daar hebben ze mij nooit van kunnen betichten.'

Jack stopte op de parkeerplaats bij de basisschool waar de kerkdienst gehouden werd.

'Heb je zin om met me mee te gaan naar de kerk? Je kent dominee Luke en zijn vrouw Linda. Cole en Bruce komen ook. Het gaat er allemaal heel gemoedelijk aan toe. De meeste mannen helpen een handje met het klaarzetten van de stoelen en het regelen van het geluid. Na de dienst wordt alles weer afgebroken en opgeborgen in een trailer.'

'Nee, dank je. Het is niet mijn stijl om alleen met Kerst en Pasen naar de kerk te gaan. Ik kom je na de dienst wel weer ophalen.'

Ze was teleurgesteld, maar begreep zijn tegenzin. Heel veel mensen vonden het schijnheilig om naar de kerk te gaan als ze niet elke week gingen. En hoewel ze er bij haar in de kerk hun  uiterste best voor deden te zorgen dat bezoekers zich welkom voelden in plaats van hen het middelpunt van de aandacht te laten zijn, was dat laatste soms wel het geval. Nu had ze de mogelijkheid om haar geloof te delen en nu wist ze niet hoe ze het voor Jack makkelijker kon maken om met haar mee te gaan. Als iemand de waarheid over Jezus hoorde, moest hij wel nadenken over wat hij geloofde, en dat was niet altijd een prettige ervaring. Daar kon ze in meevoelen, maar dat was nu eenmaal inherent aan de kracht van de waarheid.

Ze stapte uit de auto en boog zich nog even naar binnen. Jack, ik ga graag een kerstboom met je kopen vanmiddag.' Zijn glimlach maakte het de moeite waard 'Goed zo. Dan pik ik je hier om elf uur op. Doe Luke en Linda de groeten van me.' 'Zal ik doen.'