Hoofdstuk 26

'Dat was me het dagje wel.'  'Dat is een understatement, Cole.' Cassie schoof een mok koffie over de tafel naar hem toe en ging weer zitten. Het was bijna één uur in de nacht. De brandweerkazerne was stil. De kernbemanning die zich de hele nacht bezighield met administratieve routineklussen en meeluisterde naar de meldingen in omliggende districten, had zich teruggetrokken in de meldkamer. 'Elke seconde na middernacht is een verademing geweest. Ik heb nog nooit op deze manier naar een klok gekeken.'

'Het valt niet mee om de hele dag alert te zijn.' 'Zal ik Rachel en Jack een kop koffie brengen?'

'Laat ze maar met rust.' Ze wilde naar bed omdat ze zo moe was dat ze in haar stoel in slaap zou kunnen vallen, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om Cole in zijn eentje aan de keukentafel te laten zitten. Hij leek nog niet van plan te vertrekken, hoewel ze wist dat hij hier al sinds zes uur vanochtend was. Hij moest ook uitgeput zijn. Ze schoot overeind toen het tot haar doordrong waarom hij niet wegging. 'Je autosleutels liggen natuurlijk in je kantoor.'

'Ja.

'Cole.'  'Het is niet erg. Rae heeft behoefte aan Jacks aandacht, niet aan een onderbreking.'

'Ik dacht dat dat telefoontje van elf uur goed nieuws betekende. Jennifer is weer thuis. Ze heeft alleen wat blauwe plekken en moet een warme kruik tegen haar rug houden. Ik weet dat ze van plan waren een telefonische vergadering met de rest van de familie te houden, maar dat is alweer een poosje geleden. Heb je enig idee wat ze nog te bespreken hebben?

'Ik heb wel een vermoeden.' Cassie aarzelde. Ze bevond zich niet in dezelfde positie als Cole, die Rachel en Jack al jaren kende. 'Is er iets wat ik moet weten?'

'Blijf maar dicht bij Jack in de buurt. Hij zal een vriend nodig hebben.'

'Jennifers kanker?' Cole gaf geen antwoord. Hij hoefde niets te zeggen. Zijn uitdrukking bevestigde wat ze vreesde. 'Het wordt Kerst en zijn zus is stervende', fluisterde ze.

'Daar lijkt het wel op.' Een brandstichter die het op hem gemunt had. Jennifers toestand die verslechterde. Jack kreeg wel heel veel voor zijn kiezen. Jezus, hoe kan ik hem helpen?

'Cole', zei ze aarzelend. 'Ik hoopte dat ik Jack dit jaar kon laten zien waar Kerst werkelijk om draait. Hij stelt vragen.' Ze verbeterde zichzelf. 'Hij stelt moeilijke vragen.'

Cole glimlachte om haar opmerking. 'Cassie, laat je niet voor de gek houden. Je bent de afgelopen jaren afgegaan op de eerste indruk die je van Jack had en daar vergis je je in.'

'Hoe bedoel je?'

'Zijn vragen verbazen mij niet en dat zouden ze jou ook niet moeten doen. Hij is open en eerlijk op een manier die ik bewonder. Hij lacht om het leven. Maar jij kijkt niet verder dan  dat laagje van oppervlakkigheid en humor. Jij denkt dat hij in alles zo is. Daar vergis je je in. Kijk maar eens hoe hij hier in de kazerne is. Hij is een geboren leider. Hij luistert, vraagt naar details, is niet bang om een moeilijke beslissing te nemen en zich daaraan te houden. Als Jack over het geloof praat - hij

heeft veel respect voor de mensen die er aanspraak op maken, maar hij weet gewoon niet of die aanspraken juist zijn. Daarom blijft hij met respect luisteren. Dat is heel veelzeggend. Hij probeert het te begrijpen.' 'Ik maak het zo eenvoudig mogelijk, maar hij schijnt te denken dat het christendom niets anders is dan een sprookje waar volwassenen in geloven.'

'Hij is er nog niet van overtuigd dat een kindje in een kribbe en de Koning der Koningen logischerwijze dezelfde persoon zou moeten en kunnen zijn - Jezus.'

'Dat is geen gemakkelijke vraag om op te lossen.' 'Je moet niet denken dat je per se met een oplossing op alle vragen moet komen, of nog erger: conclusies voor hem moet trekken. God trekt al een hele poos aan hem. Jack zal alles in zijn eigen tempo blijven doordenken en dan zelf zijn conclusies trekken.' 'Ik wou dat het gemakkelijker was om dat gesprek aan te gaan. Ik heb soms het gevoel dat ik maar wat loop te stuntelen. Hij had niks gezegd over Jennifers kanker.'

'Cassie-' Coles gezicht vertrok van pijn en hij wreef over zijn voorhoofd.

'Heb je nog een aspirientje nodig?' Hij schudde zijn hoofd, iets voorzichtiger nu. 'Een beetje minder cafeïne.'  'Wat wilde je zeggen?' 'Hoe lang zijn wij al bevriend?' 'Waarschijnlijk lang genoeg om te kunnen aanhoren wat je wilt zeggen.'

'Ik zou graag zien dat jij en Jack op gelijke voet met elkaar konden optrekken.' Cole boog zich voorover en sloeg zijn armen over elkaar. 'Ik zie hoe gefrustreerd hij soms is, maar ik weet niet of jij dat ook ziet.' 'Waarover?'

'Jij bent eerlijk, maar niet open. En dat heeft zijn weerslag als je probeert te praten over religie en waarom je gelooft. In je haast om Jack te overtuigen van de waarheid, verdoezel je achttien pijnlijke maanden. Geloof staat niet los van jouw leven. Hij weet dat je hem niet alles vertelt als je over andere dingen praat, dus als hij je over God hoort praten, vraagt hij zich af wat je verzwijgt.'

'Cole-' 'Luister nu eens even, Cassie. Je doet hem pijn als je je littekens verbergt. Niet alleen de uiterlijke, maar ook de innerlijke. Jack weet hoe moeilijk die achttien maanden zijn geweest,

maar jij probeert ze weg te stoppen en voor hem te bagatelliseren in je angst dat het een wissel op jullie vriendschap trekt.

Tijdens Thanksgiving zou het goed geweest zijn als je eerlijk gezegd had dat je het moeilijk vond om die feestdag zonder Ash te vieren.' Ze kromp ineen. '

'Ik bedoel het niet verkeerd. Ik weet waar je heen gaat als je je terugtrekt om je problemen het hoofd te bieden. Ik weet tot Wie je je wendt en waaraan je je vasthoudt. Maar Jack weet dat niet. Dus maakt hij zich zorgen. En hij is iemand die liever iets doet dan zich zorgen maakt. Hij heeft me zowat vermoord vanwege dat idiote idee om jou mee te nemen als we uitrukken.'

Die laatste woorden waren als balsem op de wonde van de pijnlijke waarheid van zijn commentaar. 'Dus -Jack zeurt aan je hoofd vanwege mij.' 'Daar hoef je je niet zo over te verkneukelen', antwoordde Cole, terwijl hij een servet naar haar toeschoof om onder de zoute sticks te leggen, waarvan ze een blokhut aan het bouwen was. 'Wees gewoon wat opener tegen hem. God kan jouw

openheid gebruiken om Jacks hart aan te raken.'

'Cole, ik begrijp wat je bedoelt, maar ik weet niet of ik het kan.'

'Niemand heeft gezegd dat getuigen makkelijk is. Je moet een stapje terug doen en je prioriteiten op een rijtje zetten. Het is niet goed om te flirten en Jacks hoofd op hol te brengen en je vervolgens terug te trekken omdat je niet met iemand kunt trouwen die geen christen is. Wees een echte vriendin en overtuig hem van Jezus.'

'Ik kan hem niet van gedachten laten veranderen.'  'Probeer het.'  Ze trok een gezicht naar hem. 'Makkelijker gezegd dan gedaan.' 'Je bent de laatste achttien maanden doorgekomen omdat je

weigerde om op te geven.' Ja.

'Neem dus gewoon het besluit om het te doen en geef niet op. Jack staat nu voor een dergelijke crisis. Het zou hem hel- pen als je hem lering laat trekken uit de dingen waar jij doorheen bent gegaan.'  'Dat ik gedwongen werd om mijn problemen het hoofd te bieden, zegt nog niet dat ik wijsheid heb op dat gebied.'

'Dat heb je wel. Jij ging buiten in de kou zitten omdat jij op je eigen slechte dagen het meest behoefte had aan iemand om mee te praten. Daarom gaf je dat instinctief aan Jack. Dat is

wijsheid die voortkomt uit ervaring.'

'Kijk maar eens naar je zoute-stokjes-huis.' Cole trok een van de onderste stokjes eruit. De muur wankelde, maar bleef staan, omdat de andere muren hem op zijn plaats hielden. 'Als de druk toeneemt, zal Jack op zoek gaan naar sterke dingen om op te leunen. En ik verwacht dat hij naar God zal kijken, omdat Hij degene is op Wie Jennifer steunt.' 'De O'Malleys zullen de rijen sluiten. Dat doen ze met die telefonische vergadering vanavond; dat zullen ze tijdens de feestdagen doen.' Ja

'Daar benijd ik hen om.'

Cole glimlachte naar haar vanaf de andere kant van de tafel. 'Jack wil het met alle liefde met je delen. Er zijn momenten dat hij er stapeldol van wordt om vier zussen te hebben.'

'Dus zo staan de zaken ervoor met Jack, maar hoe staat het met Rachel? Hoe gaat zij hiermee om?'

Cole schoof zijn koffiemok opzij. 'Cole?'

'In tegenstelling tot Jack, is Rae onmogelijk te begrijpen.' 'Ze is vriendelijk, denkt aan anderen, helpt op een praktische manier, doet wat ze kan in een crisis - wat is daar zo moeilijk aan te begrijpen?'

Cole gaf geen antwoord, maar keek haar alleen maar aan en liet haar nadenken over haar eigen woorden. Cassie wist dat ze op de proef werd gesteld, maar ze zag gewoon niet wat hij zag. Ze schudde haar hoofd in onbegrip. 'Waar steunt zij op om hier doorheen te komen?' vroeg Cole

zachtjes.

De waarheid trof haar als een vuistslag. Rachel steunde op zichzelf. 'Cole-'

Hij schudde zijn hoofd. 'Zij is mijn probleem.' Hij zei het met een zekere grimmigheid. 'Dat zal ik wel aanpakken.' 'Wat ga je doen?' 'Ik heb geen idee.'