Hoofdstuk 27

Rachel duwde het portier van haar auto dicht en veegde de tranen weg die haar ogen deden branden. De tranen wilden gewoon niet stoppen. Ze had Cole nat gehuild. Ze had Jack nat

gehuild. En ze bleef maar huilen. Ze zou Jennifer kwijtraken. Het verdriet daarover was zo intens, dat ze het niet kon bedwingen. Ze liep het flatgebouw binnen. Het telefoontje - dat ene telefoontje was genoeg geweest om de dam die haar tranen tegenhield, te laten doorbreken. Die hele beschamende vertoning van vanavond was niet echt veroorzaakt door Jennifers val. Jack was zelfs niet meer in staat geweest de situatie een beetje te verlichten met een mop, omdat ze hem zo van de wijs had gebracht met haar tranen. Ze kreeg in haar leven al genoeg verdriet van anderen te verwerken, ze had gewoonweg niet de kracht om het in haar eigen omgeving onder ogen te zien. Niet zulk verpletterend verdriet. Ze had ontkend wat er met Jennifer gebeurde sinds juli, ontkend waar het toe zou kunnen leiden. Ze wist het, kon het patroon van ontkenning waar ze anderen zo vaak op wees

zelfs zien. Ze wist dat het onvermijdelijk was dat de dam, die haar tranen tegenhield, zou doorbreken, en toch werd ze erdoor verrast toen het gebeurde.

De hele familie had haar zien instorten. De tranen, die ze vijf maanden lang opgekropt had, werden nu in één avond vergoten. De telefonische vergadering had zo lang geduurd, omdat iedereen in de familie zijn best had gedaan om haar gerust te stellen dat alles goed zou komen met Jennifer.

'Jennifer was thuis. Zelfs als de remissie voorbij was, hadden de artsen nog niet alle behandelmogelijkheden gebruikt.

Rachel was in Florida geweest toen Marcus hen begin juli op de hoogte had gebracht dat er iets was met Jennifer. Ze had midden in de nacht de eerste de beste vlucht genomen, hoorde het nieuws van de diagnose, kanker, de volgende ochtend en had die middag al in het vliegtuig naar Baltimore gezeten om bij Jennifer te zijn in het Johns Hopkins-ziekenhuis.

Het was zo makkelijk geweest om gewoon te doen wat ze in haar werk deed. Om in de rol van helper te stappen. Om er te zijn. Om te doen wat gedaan moest worden. Om Jennifer niet alleen door de chemotherapie en bestralingen te helpen, maar ook namens Jennifer de hele bruiloft in Houston te plannen, zodat Jennifer die vreugdevolle dag niet hoefde uit te stellen. Rachel was blij dat ze kon helpen; het was haar geschenk aan haar zus geweest. Om het voor elkaar te krijgen had ze

uren aan de telefoon gezeten en was ze een paar keer heen en weer gevlogen tussen Houston en Baltimore. De bruiloft was een geweldige dag geworden. Het was een pak van haar hart toen hij voorbij was. Toen het wat beter ging met Jennifer en de bruiloft achter de rug was, had Rachel gehoopt een stapje terug te kunnen doen om een beetje op adem te komen. In plaats daarvan was ze in de situatie met Gage verzeild geraakt en had ze haar plannen gewijzigd.

En nu dit. Ze had gewoon niets meer te geven. Ze was op.

En nu wilden de tranen niet stoppen. Ze liep de trap op in de flat en zocht naar haar sleutel. Ze kreeg hem met moeite in het slot.

'Rachel.' Ze leunde met haar hoofd tegen de deur. Dat niet. 'Ga weg, Gage.'

Gage stond achter haar, op de trap naar de volgende verdieping. 'Cole heeft me gebeld.'

Cole had Gage gebeld - ze hoefde zich niet af te vragen welke indruk ze bij die man had  achtergelaten. Ze stak de sleutel in het slot. 'Kom binnen', fluisterde ze. Ze was te moe om zich te verzetten en hij zou toch wel binnenkomen.

Gage hield de deur tegen voor hij voor zijn neus dichtviel. 'Je had een taxi moeten nemen.' `

Ze negeerde de opmerking en gooide haar sleutels in de schaal op het haltafeltje. Gage kwam zelden bij haar thuis, niet  omdat hij niet welkom was, maar omdat er nauwelijks ruimte was om zich te keren. Hij had een hekel aan dat gebrek aan ruimte. De kamers stonden propvol meubels. Overal in de gang hingen foto's aan de muur. Er lagen genoeg kussens op de stoelen en de bank om een klein hotel mee uit te rusten. Zij hield daarvan. Haar flat in Washington was wat praktischer

ingericht. Dit was haar nest, ook al zou ze het niet op die manier verdedigen tegenover Gage.

Hij liep langs haar heen naar de woonkamer en gooide zijn jack op de bank. 'Wat is er aan de hand?'

'Ik ben moe.'

Hij wierp haar een gefrustreerde blik toe. 'Moet ik dat "moe" zelf interpreteren of kun je iets duidelijker zijn?' Ze schoof zijn jack opzij, zodat ze zich in de kussens van de bank kon laten zakken. Ze wist maar al te goed dat Gage Cole al aan een kruisverhoor onderworpen zou hebben voor de bijzonderheden. 'Jij bent de schrijver', mompelde ze. 'Moe in de zin van: ga weg, zodat ik naar bed kan.' 'Alsof je dat zou doen. Ik ken jou te goed, Rachel LeeAnn.

Als jij verdriet hebt, dan zet je de tv aan, rol je je op op de bank, eet je ijs en blijf je de hele nacht op. Waar staat je aspirine?' 'Ik heb al een paar aspirientjes genomen.' 'Ik niet.'

Dat wekte genoeg medeleven op om even over de vraag na te denken. 'Kijk maar in het badkamerkastje.' Hij was binnen een paar minuten terug, met opgerolde mouwen en een glas ijskoud water in zijn hand. Hij gooide kussens op de grond en liet zich in de stoel tegenover haar vallen. 'Tabitha zei altijd dat een goede huilbui ongelooflijk therapeutisch was.'

Rachel deed haar brandende ogen open. 'Ze loog.' Gage grinnikte, zij het geforceerd.

Hij nam haar met gefronste wenkbrauwen op en ze hoorde hem bijna denken. Er lag zoveel opgekropte energie in de manier waarop hij zat. Ze was een probleem dat opgelost moest worden en hij zat te bedenken waar en hoe hij moest beginnen. Hij had de gewoonte net zo lang door te vragen tot hij het naadje van de kous wist, hoewel hij dat zelden bij haar deed. Onder die bruuske buitenkant zat nog altijd een zachtere Gage, die haar gevoelens absoluut niet wilde kwetsen.

'Je hebt al die weken dat Jennifer in het ziekenhuis lag haar hand vastgehouden, je hebt haar bruiloft voorbereid, je hebt je familie de afgelopen vijf maanden een schouder geboden om op te leunen. Nu moet je de kracht vinden om de kerstdagen door te komen, terwijl je weet dat Jennifers gezondheid achteruit gaat. Neem me niet kwalijk, maar ik verbaas me erover dat jij er altijd vanuit gaat dat je sterk genoeg bent om alles aan te kunnen.'

Ze schrok van de rauwe emotie in zijn woorden. 'Ik heb geen andere keus.' 'Je had me kunnen bellen; je had met me kunnen praten.' 'Wat had ik dan moeten zeggen? 'Wat dacht je van iets eerlijks als: Gage, ik ben doodsbang?' Ze veegde haar tranen weg en gaf geen antwoord.

Hij zweeg een hele poos. 'Dacht je dat ik het niet zou begrijpen?' Er lag zoveel tederheid in die woorden. 'Ik voel me zo stom.'

'Daar kan ik over meepraten. Daar kom je wel overheen.' Ze glimlachte om zijn directe antwoord, wetend dat hij uit ervaring sprak. Er waren rond Tabitha's verjaardag dagen geweest dat ze zich niet zozeer afgevraagd had of hij erdoorheen zou komen, maar meer of zij erdoorheen zou komen, na

de nachtenlange telefoongesprekken, die zij niet had willen afbreken omdat Gage brulde als een gekooide leeuw. Maanden later had hij haar rozen gestuurd als dank voor die avonden.

Hij was erdoorheen gekomen. Maar niet zonder kleerscheuren. Ze liet haar hoofd in haar handen zakken, zwaarmoedig, moe en eerlijk gezegd niet wetend wat ze in de komende minuten moest doen, laat staan de volgende dag. Alleen al het idee om een nieuwe dag onder ogen te moeten zien was haar nu te veel. 'Waar staan de slaaptabletten?'

'Je weet dat ik die weggegooid heb', mompelde ze. Het zou zo eenvoudig zijn om naar de slaaptabletten te grijpen om deze stress weg te duwen, te onderdrukken. Gage had naar de

alcohol gegrepen om zijn verdriet te Verdoven; zij kon het zich niet veroorloven om weer slaaptabletten te gaan gebruiken. Ze waren aanvankelijk een zegen geweest, aanbevolen door

haar dokter. Maar ze waren de stress van haar werk gaan bedekken en hadden haar laten geloven dat ze de stress aankon, terwijl ze eigenlijk op de tabletten vertrouwde. En een jaar geleden was onvermijdelijk de dag aangebroken dat ze Gage had doen schrikken; zichzelf had doen schrikken. Hij

had in de kleine uurtjes opgebeld en zij had alleen zeer onsamenhangende taal kunnen uitslaan.

De combinatie van een ernstige jetlag, veroorzaakt door een vertraagde vlucht uit Los Angeles, en een slaaptablet was een vergissing geweest. Ze was drie weken bezig geweest met de

nasleep van een zelfmoordpact tussen vier footballspelers op een middelbare school en ze wilde gewoon slapen. Dat was haar gelukt. Ze slaagde erin de telefoon op te nemen, iets te mompelen en de hoorn neer te leggen, zonder de verbinding te verbreken. Ze was meteen weer in slaap gevallen, om even later wakker gemaakt te worden omdat Gage op de deur stond te bonken.

Ze had de tabletten weggegooid. 'Ga naar bed en zet een van je lievelingsbandjes aan: dat

met die oceaangolven, waarvan je zeeziek wordt, of dat met die dwaze futen in een vijver.'

Zijn omschrijving van de bandjes met ontspanningsmuziek die ze per vergissing ooit aan hem uitgeleend had, maakte haar aan het lachen, wat ongetwijfeld zijn bedoeling was

geweest. 'Ik zet de radio wel aan, dat is een goed compromis.'

'Als ik wegga, beloof je dan dat je naar bed gaat?' Ja.’

'Zal je me bellen als je niet kunt slapen?' Er klonk overduidelijk enige scepsis door in zijn vraag.

Ze duwde zichzelf overeind. 'Zal ik doen.'

Hij trok zijn jack aan. 'Ik wil een belletje als je wakker wordt.' 'Gage-'

Hij trok haar in zijn armen en overrompelde haar volkomen. Ze verdween helemaal in zijn omhelzing; haar gezicht werd tegen zijn jack geperst, en haar ribben werden fijn gedrukt tot ze bijna geen adem meer kon halen. 'Laat me niet nog eens zo schrikken', fluisterde hij. 'Als je wilt huilen, doe het

dan op mijn schouder. Doe het nooit meer alleen.'

Jaren van vriendschap kwamen in één moment samen. Ze had zich altijd afgevraagd of hij haar diepste zorg voor hem begreep. Dat deed hij; hij gaf die nu op zijn beurt aan haar.

'Dank je', fluisterde ze eindelijk. 'In je eentje huilen is verspilling van emoties.'

Ze wreef haar wang tegen zijn jack en omhelsde hem op haar beurt. 'Ga naar huis.'

'Ik ga naar huis.' Ze glimlachte toen ze de deur achter hem op slot deed. Zijn bezoek had haar echt goed gedaan. Ze deed de lampen uit, ervan overtuigd dat ze zou kunnen slapen.

Het was kil in de slaapkamer, omdat het harder was gaan waaien en ze nog geen tochtstrips bevestigd had. Afgelopen week had ze al extra dekens en flanellen lakens op haar bed gelegd. Ze liet zich onder de zware dekens glijden en sloeg haar armen om haar kussen.

De opluchting die ze voelde was niet alleen aan Gage te danken. Ze voerde een korte innerlijke strijd en pakte toen de telefoon. Ze toetste een nummer in. ‘Ja?

'Cole - bedankt.'

'Rae.' Ze had hem verrast, maar zeer zeker niet wakker gemaakt. 'Lief van je om Gage te bellen.'

Hij was even van zijn stuk gebracht. 'Beter dan niets doen.' Ze legde haar hand onder haar wang. Ze had hem in verlegenheid gebracht. 'Hij kan beter met tranen omgaan dan jij.'

'O ja?'

Ze grinnikte. 'Jij wilt ze oplossen.' Ze verwachtte een snel antwoord, maar hij bleef zolang zwijgen dat ze bang was dat ze hem beledigd had. 'Nee, ik wil de reden ervoor wegnemen.'

Waar hij op doelde benam haar de adem - hoe kon ze zich zo in hem vergist hebben, dat ze dat niet had zien aankomen? Hij zei dat niet zomaar. Ze hadden in de loop der jaren vaak gepraat over zaken als godsdienst en lijden, als hij vroeg naar de crisis waarin ze werkte en hoe ze die benaderde. Maar de paar keer dat hij het persoonlijk had willen maken, had ze het gesprek afgekapt.

Ze moest een keuze maken. Wilde ze zulke gesprekken voeren? Het ene woord zou haar doen terugdeinzen, het andere... Ze nam net zo'n groot risico als hij als ze antwoordde. Ze verlangde zo wanhopig naar de vrede die Cole had. 'Er is geen remedie tegen tranen als de reden ervoor onvermijdelijk is. Jennifer gaat dood.'

'De wanhoop kan verholpen worden.' Hij pakte de kern van de zaak aan.

'Alleen door de pijn van het verdriet te ontkennen.' 'Als de dood definitief is, dan is wanhoop de juiste conclusie. Als de dood slechts een korte scheiding is, is het alleen een reden om verdrietig te zijn', antwoordde hij vriendelijk.  'De hemel.' Ze had gezien hoe mensen zich onder tragische

omstandigheden aan dat idee vastklampten. Ze had geweten dat hij zijn mening daarop zou baseren; daar hielden alle gelovigen zich aan vast.

'De reden voor deze kersttijd - U is heden de Heiland geboren. Er is hoop, Rae.' .

Het waren vriendelijke, troostende woorden, die in deze tijd van het jaar zo vaak gezegd werden. Maar ze had de woorden bij tragedies zo vaak door anderen horen zeggen, dat het iets weg had gekregen van een universeel wondermiddel. Cole geloofde die woorden; ze twijfelde niet aan zijn oprechtheid. En omdat hij het was, was ze voor het eerst bereid de tegen strijdigheid die ze erin hoorde, te benadrukken.

'Er is hoop, maar alleen als ik geloof in de voorondersteling dat God zoveel van de mens houdt dat dat aannemelijk maakt dat Hij Zijn eigen Zoon zou laten vermoorden.' 'Je denkt dat God willekeurig gehandeld heeft.' Ze had hem overrompeld.

'Is het logisch om onrecht te doen om iets goeds te bewerkstelligen? Hij liet Zijn Zoon kruisigen, zogenaamd om de mensheid te redden. Waar was de liefde voor Zijn Zoon?'

'Rae-' 'Iemand liefhebben ten koste van iemand anders - dat gaat er bij mij niet in.'

'Kan liefde niet veelomvattend zijn? De liefde van ouders voor hun echtgenoot en hun kinderen? Die is gelijk, maar toch uniek.' 'Er staat in de Bijbel dat God Zijn Zoon zond omdat Hij ons liefhad. Later zou Jezus uitroepen aan het kruis: Waarom hebt Gij mij verlaten? De Bijbel spreekt zichzelf tegen over Gods karakter.'

'Rae - dat zie je verkeerd. Het was Jezus' eigen keuze om Zijn leven te geven. Hij kwam om ons te redden en dat kon alleen door in onze plaats te sterven.'

'Misschien.'

Aan de andere kant van de lijn bleef het stil. Helemaal stil. 'Ik merk dat het je diep raakt', antwoordde Cole uiteindelijk. 'Je hebt er duidelijk over nagedacht. Zou je er een andere keer over door willen praten?' Het klonk niet alsof ze hem beledigd had, maar wel alsof ze hem teleurgesteld had. Ze begroef haar hoofd in haar kussen. 'Natuurlijk.' Ze zou luisteren, ook al zou het haar diepste

gevoelens raken. 'Trakteer me maar een keer op een ontbijt.' Ze  had geen idee dat ze dat voorstel zou doen tot ze het gedaan had.

'Dat lijkt me een prima idee.' Ze had het aangeboden, nu kon ze er niet meer onderuit. 'Goed dan.'

'Slaap lekker, Rae.' Ze keek op de klok. Het grootste deel van de nacht was al voorbij. 'Ik ga het proberen.' 'Als je over een half uur nog wakker bent, verwacht ik een belletje, dan kunnen we er vannacht over praten.' De twee mannen in haar leven verwachtten hetzelfde – ze glimlachte en hoopte dat ze niet wakker zou blijven en tussen hen zou moeten kiezen. 'Welterusten, Cole.'