Hoofdstuk 17

'Cassie, weet je zeker dat je dit wilt?' 'Ik doe het gewoon, Gage. Als Ash wil klagen, dan zal hij

moeten komen opdagen.' Ze duwde tegen de achterdeur van Ash' huis en merkte dat er heel weinig speling in het deurkozijn zat, maar wel een beetje. Ze haalde een pasje van de videotheek uit haar zak, stak het in de gleuf en begon het langs de deurposten te schuiven.

'Je zou zijn nicht gewoon om een nieuwe sleutel kunnen vragen voor het exemplaar dat je verloren bent.' 'Ze zit een maand in Californië.' Ze liet het pasje naar beneden glijden, terwijl ze de deurknop omgedraaid hield. 'Je gaat mij in je krant geen woorden in de mond leggen, die ik moet tegenspreken.'

Gage harkte met zijn handen door zijn haar. 'Ik heb al gezegd dat ik het niet in de krant zal zetten. Hou je nou op? Straks komt er een politieagent langs.' 'Dan zal ik hem precies vertellen wat ik aan het doen ben. Dat dit het huis van mijn collega is, dat ik mijn sleutel kwijtgeraakt ben en dat ik doe wat de omstandigheden volgens mij rechtvaardigen. Er was gisteren twee huizen verderop een gaslek, waarvoor we moesten uitrukken en dit huis moet gecontroleerd worden.'

Ze nam deze stap niet licht op, maar het liet haar maar niet los dat ze dacht dat ze Ash gezien had. Als Gage niet zo had lopen doorvragen, was haar verdenking niet bij de pers bekend geworden. 'En je zult het wel in de krant zetten als je denkt dat je er bewijzen voor kunt vinden; ik ken je.' Ze was

het aan haar partner verschuldigd dat idee eens en voor altijd de wereld uit te helpen. Het was vrijdag en Gage was bezig met zijn volgende artikel.

'Ik ga me niet verontschuldigen voor een op feiten gebaseerd verhaal. Het artikel van afgelopen zaterdag klopte.' 'Zie dit dan maar als verzekering dat er geen enkele grond is dat Ash er op welke manier dan ook bij betrokken was.' Ze liet het pasje zitten en keek op de veranda of er iets anders lag

wat ze kon gebruiken. Het huis van Ash zag er verwaarloosd uit. Zijn nicht haalde zijn post af bij het postkantoor en betaalde zijn rekeningen. Zijn buurman maaide het gras, maar zijn afwezigheid was

zichtbaar in het hoog opschietende onkruid, het ontbreken van kerstversieringen en de gesloten jaloezieën voor de ramen. Ze raapte een steen op.

'Ho, ho. Leg neer.' Gage liep terug naar de auto. Hij kwam terug met een strook dun metaal. 'Niet te geloven dat ik dit doe.' 'Je staat bij me in het krijt.'

'Jij bent degene die me vroeg om de achtergrond van je partner te onderzoeken. Je toont nu niet bepaald vertrouwen in je eigen standpunt. Of je denkt dat je hem gezien hebt, of niet.'

'Ik maak me zorgen over zijn lange afwezigheid. Meer zit er niet achter mijn verzoek', hield ze vol. Ze zou er inmiddels heel wat voor over hebben om te horen dat Ash ergens een boete voor te hard rijden had gekregen. Het was bijna Kerst en ze moest hem vinden.

Gage nam haar plaats in en had het slot binnen enkele tellen open. Hij deed de achterdeur open. 'Rachel vilt me levend als ze dit hoort.' 'Vertel het haar dan niet.'

Cassie stapte over de drempel en ging Ash' huis binnen. Het rook er muf. Ze had zich erop voorbereid de scherpe geur van gas te ruiken. Het huis had maanden dichtgezeten. Dat ze het huis wilde controleren was geen smoesje geweest. Tijdens de eerste maanden van de winter vonden vaker gasexplosies plaats dan de meeste mensen wisten, omdat ondergrondse leidingen door de kou kapotvroren.

Ze liep door naar de keuken. Het aanrecht was schoon. Haar briefje aan Ash van haar vorige bezoek lag nog op de keukentafel. Ze deed de koelkast open; die was koud en leeg. Ash' nicht had die na vier weken leeggehaald en schoongemaakt. Cassie controleerde de woonkamer. Het enige wat veranderd leek was de klok op de schoorsteenmantel, die was blijven stilstaan op vier minuten over zeven.

'Hij is er echt niet. Ik geloof je. Tevreden?'

'Nee.' Ze liep naar Ash' kantoor. Ze ging achter zijn bureau zitten en zette zijn computer aan.

Het wachtwoord was backdraft; hetzelfde dat hij op zijn werk gebruikte. Zij had hem dat jaren geleden voorgesteld en hij had het nooit veranderd. Ze opende zijn e-mailbox. Het duurde twaalf minuten voor alle berichten binnengehaald waren. Ze had hem af moeten melden bij zijn discussiegroepen, dacht ze, terwijl ze alle overzichten van nachtelijke discussies zag binnenkomen. '

Aan de hoeveelheid berichten kon ze zien dat hij niet on line ging om zijn e-mail te checken. Als hij tijdens zijn reizen vrienden bezocht had, bestond er een kans dat iemand een bericht voor hem achtergelaten had. Er waren een aantal persoonlijke berichten. Ze herkende namen van zijn vrienden. De boodschap met het onderwerp BRAND deed haar stoppen. De afzender was anoniem. Ze controleerde de datum. De boodschap was meer dan acht weken geleden verstuurd.

Ze opende het e-mailtje. Er verschenen dansende vlammen. Uit de vlammen kwam het woord LAFAARD te voorschijn, lichtte op en verdween.

'Wat was dat?' Ze sloot de e-mail. 'Een brandweergrapje', zei ze tegen  Gage, terwijl ze verder ging met haar zoektocht door de boodschappen.

Was Ash een doelwit geweest voor de eerste brand gesticht was? Waar was hij?

Ze vond verder geen enkele aanwijzing tussen de e-mail. Ze sloot de computer af. 'Oké, Gage. We kunnen gaan. Waar ga je dit weekend over schrijven?'

'Ik vind het vervelend om je zeepbel uiteen te laten spatten,  maar ik heb een vermoeden dat het een brandweerman is die de branden sticht - lees het FBI-rapport van november 1995 er  maar op na: 66 brandweerlieden stichtten 182 branden. Dat was de conclusie van de zaken die ze onderzocht hadden. Als ik kan bewijzen wie deze brandstichter is, zal dat nieuws zijn. Het artikel waar ik nu mee bezig ben is een vernietigende blik op de manipulatie van de gasprijs aan het begin van de winter.' 'Wordt mijn gasrekening hoger?' 'Ik raad je dringend aan erbij te gaan zitten voor je je volgende rekening opent.'